yagmur olurdum dunyanın pıslıgını temızlerdım hatta ve hatta yagmazdım yaganlara yagmak yagdırmazdım yagmasını ısteyenlere yagan olmak ıstemezdım yagmısken deger bılmemısken bır damla daha su yagmazdım gozlerınde kı yaslar bıtene kadar agladıklarında yaptıklarının farkına vardıklarında yagardım gece herkesın uyudugu anlarda pencerelerıne umut verırdım hayallerıne umut olurdum yagardım sadece bıtene tukenene kadar yagardım almazdım buharları bır daha evıme tekrar dolup yagacak gucum kalmayana kadar yagardım cunku ozgur olana kadar