☆tak

Oczywiście, że pamiętam, dlaczego miałabym zapomnieć?
Od ostatniego czasu jestem tutaj dość często i się sama sobie dziwię dlaczego, ponieważ miałam nie zaglądać tutaj już nigdy. Może dlatego, że lubię słuchać ludzi, lubię poznawać ich historię, ich codzienne przeżycia i lubię obserwować świat przez co zauważam o wiele więcej niż inni. Trzymam ludzi na dystans przez co miewam wrażenie, że nikt nie chce wiedzieć co siedzi mi w głowie kiedy ja mam ochotę wykrzyczeć całemu światu pierwszą lepszą myśl jaka mi do niej przyjdzie. Dlatego usunęłam tutaj właściwie wszystkie odpowiedzi. Chciałam zacząć wszystko od nowa, ale jakoś nie umiem ubrać w słowa tego co czuję, myślę i wkurwia mnie to okropnie.
Chcę zaskakiwać, chce żeby codziennie ktoś się dowiadywał o mnie czegoś nowego, chcę żeby ktoś zabierał mnie w piękne miejsca, żeby spędzał ze mną czas, ale zarazem nie chce być z nikim na tyle blisko bo czuję, że to nie dla mnie. I codziennie masa sprzecznych ze sobą myśli plącze mi się gdzieś w głowie i nie daje chwili spokoju. Dni mijają zbyt szybko a ja nie wiem co ze sobą zrobić. Po prostu sama już nie wiem.

View more

To śmieszne w sumie pytanie bo nie da się zapomnieć tego co jest w nas lub naszych uczuć.
My nie chce o czymś pamiętać, więc staramy się o tym zapomnieć, ale to i tak do nas wraca czy tego chcemy czy nie.
Zapomnieć możemy kupić czegoś w sklepie czy coś a nie czegoś co nas boli/cieszy.
Potrafimy cierpieć z jakiś błahych powodów, nie da się zapomnieć niczego.
Każdy człowiek cierpi, może nie zawsze w danym momencie to odczuwa, ale w swoim życiu zawsze cierpi.
Tak samo nie da się zapomnieć czegoś co było w przeszłości, jakiś wspomnień bo to część nas, to jest coś co ukształtowało pewien etap w naszym życiu - ukształtowało nas.
A czemu cierpimy tak w ogóle? To nie ma sensu.
Cierpimy bo ktoś nam zabrał coś co nazywamy szczęściem?
Nie ma sensu to, że jesteśmy "chwile" szczęśliwi a żeby się pozbierać potrzeba bardzo dużo czasu. Czemu tak jest? Ugh, okropne.
-----------------------------
Wiecie co, na pewnej lekcji Pan dał nam fragmenty myśli Lucjusza Anneusza Seneki i dużo mi się ich podobało, ale najbardziej trafiła do mnie ta myśl:
,,Przez całe życie trzeba się uczyć umierać."
A co tam u Was?

View more

Byłby to Pan coś około 50 lat, dość wysoki ze średnim zarostem i krótkimi włosami. Bardzo wychudzony, ubrany cały na czarno z laską w ręku i kapeluszem. Miałby zmęczone oczy, ledwo chodzące nogi i całe zamarznięte dłonie. Na rękach miałby blizny świadczące o tym jak bardzo cierpiał w młodości, jak próbował odebrać sobie życie lecz istnieje nadal, jak bardzo boli go świadomość, że jest sam i nigdy nie potrafił wykorzystać w pełni życia. Siedziałby na ławce późnym wieczorem pijąc alkohol i zastanawiając się czy ma sens dłużej to ciągnąć. Ale ten Pan chodź nie umiałby sobie pomóc, pomagałby innym. To jest dziwne prawda? Dużo osób tak ma, umie pomóc innym a sobie nie.. mniejsza.
Temu człowiekowi nie dałoby się pomóc, w żaden sposób bo już umarł... Tylko czekał aż nie będzie mógł złapać powietrza i uda się do lepszego świata, ponieważ był dla innych - był dobrym człowiekiem.

View more