tak prawdę mówiąc to nie radzę sobie.
nie lubię tego uczucia,ale za to ono mnie uwielbia odwiedzać.
Jak ja jestem zestresowana to jest koniec,bo ja o niczym więcej nie myślę tylko o tym co wywołuje we mnie to całe uczucie nie umiem zająć myśli czymś innym,a najlepsze jest to,że potrafię się denerwować 3 dni przed całym wydarzeniem.Jestem taką osobą,która przeżywa wszystko bardzo mocno nie wiem czemu tak jest,ale jest właśnie ten lęk,że nie wyjdzie i pełno czarnych scenariuszy i strach przed porażką,ale na pewno nie następuje rezygnacja.
U mnie nieważne czy to jest spotkanie z kimś,czy pytanie w szkole,czy prawko ja nie wiem co ja zrobię przed maturą w takim razie na ten moment sobie nie wyobrażam tego,bo u mnie to już nawet muzyka nie pomaga.
Może taką charakterystyczną cechą jest to,że pod wpływem stresu ja dużo mówię,muszę z kimś rozmawiać,ale jakiejś większej ulgi mi to nie przynosi tak samo nawet jeżeli zajęłabym się czytaniem czy właśnie muzyką czy sprzątaniem przed jakimś ważniejszym epizodem to nie skupiłabym się mimo wszystko na tych czynnościach,bo ja za dużo myślę niestety nie umiem tego zmienić i trzeba czekać,aż będzie po wszystkim i wszystko zejdzie samo :D
Fakt faktem trzeba próbować różnych rzeczy na każdego działa coś innego ^_^

View more

A wyobrażacie sobie przy przeprowadzce wrzucić wszystko do jednego worka?
Naczynia,książki,kosmetyczki,sprzęty elektroniczne,ubrania,dywany i nie wiadomo co jeszcze?
Człowiek wpadł na taki genialny pomysł,by popakować się w różne pudła w jedno ubrania,w drugie naczynia,a w jeszcze inne drobiazgi - dzięki czemu łatwiej jest o przewiezienie tego wszystkiego (znów gorzej z rozpakowaniem się xd)
Tak samo jakby wyglądał świat gdyby wszyscy z nas pakowali wszystko jak idzie w jedno?
Nigdzie człowiek nie mógł by się odnaleźć - w sklepach wszystko byle jak,w urzędach na półkach byle jak.
Jeden wielki chaos :)
Dlatego w naszym życiu na przykłada nie wypada nam mieszać problemów życia prywatnego z pracą jaką wykonujemy - bo to utrudnia nam funkcjonowanie.
Nie wypada nam mieszać soli z cukrem i herbatą - bo to nie będzie do smaku xd
Po prostu niektóre połączenia w naszym życiu powodują wielki bałagan i zamieszanie,z którego trudno nam wyjść,dlatego tworzą się w naszym życiu takie szufladki,które oddzielają pewne zjawiska.
Jeżeli utrzymamy pewny porządek i harmonię to będzie nam łatwiej rozwiązywać problemy i przechodzić przez kolejne poziomy z sukcesem :D
Wrzucając wszystko do jednego worka daleko nie zajdziemy,więc warto mieć na uwadze właśnie te "szufladki życiowe" dużo szybciej człowiek się ogarnie.

---

+ Wzajemnie Miłego ^_^

View more

Żyjemy z kimś miesiące,lata,wieki i nastaje taki dzień kiedy zaczyna się coś psuć.
Niezależnie czy jako przyjaciele,małżeństwo czy rodzeństwo - te osoby w naszym życiu zajęły pewne miejsce,kawałek czasu i teraz mamy sobie wyobrazić jakby zniknęły/odeszłyz niego?
Jeżeli nam zależy na kimś to zawsze warto podjąć walkę o tą osobę - pamiętać tylko należy,że wszystko ma swoje granice poświęcenia.
Mówi się,że jeżeli się kogoś kocha,ktoś jest ważny to pozwolić mu odejść,pozwolić mu być wolnym i ze zdrowym rozsądkiem zapomnieć,ale w naturze człowieka leży zjawisko,które nie pozwala żeby nie pamiętać - to męczy.
Nie potrafimy tak porzucić czegoś co kochamy czy to jest czynność,rzecz czy też człowiek - tracąc coś lub kogoś mając sentyment do tego umiera się setki razy.
Czasem pomimo,że nie jest łatwo,że nieustannie czujemy gorzki smak rozczarowania,zranienia i cierpienia trzeba walczyć do samego końca.
Nie ma gwarancji co do wygranej,ale nie próbując tracimy szansę na sukces.
Rezygnacja z podjęcia próby - to czysta przegrana na starce i pójście na łatwiznę.
Bo przecież są dni kiedy chcemy się poddać,ale to uczucie takiego ciepła,tego,że potrzebujesz kogoś trzyma w nas światło nadziei i dodaje siły.To ta siła pozwala czekać z wiarą,kiedy wszyscy już przestali wierzyć.
Jednego jestem pewna,że ja bym nie odpuściła,nie chcę i nie mogłabym odpuścić sobie odejścia bliskich mojemu sercu osób.
Życiu i ludziom trzeba dawać wciąż nową szansę.
Trzeba wierzyć i próbować wciąż na nowo - być pewnym siebie i swojego celu.
Można zrezygnować i odpuścić. Bo już nie ma sił. Bo już wszystko mówi: to nie ma sensu. I stracić, być może, najważniejszą swoją i czyjąś szansę, która nigdy się już nie powtórzy.
Ale można równie dobrze zacisnąć pięści i walczyć do końca,bo...

---

"Warto walczyć za ludzi,bo rzeczy z czasem przestaną mieć dla nas znaczenie."

View more

Myślę,że jedna sytuacja jak i druga posiadają coś dobrego.

---

Jeżeli chodzi o bycie najgorszym wśród najlepszych,
jest to prawidłowa droga do tego by być lepszym człowiekiem.
W końcu nie potrafimy patrzeć na to jak inni są lepsi od nas,chcemy za wszelką cenę dorównać innym i to nas zmusza,a racze motywuje do pracy nad własnymi wadami czy słabościami.
Stawia nam kolejny cel do lepszego siebie,do polepszenia swojej sytuacji życiowej,do walki - co pokazuje,że potrafimy zmierzyć się z własnymi lękami i fobiami.Wiemy,że droga będzie kręta,że będą wzloty i upadki,ale zaczyna nam przede wszystkim zależeć i z dużą dawką determinacji jesteśmy sobie poradzić ze wszystkim stawianymi nam barierami.
Bo przecież nie potrzebne nam złudzenia o tym,że jesteśmy najlepsi,kiedy tak naprawdę jesteśmy ludźmi,których nie wyróżnia nic szczególnego - znaczy się nic nie robienie,ale wmawianie sobie tego,że nasze wady są nie do poprawy czy jest nam strasznie dobrze z nimi *mimo,że sprawiają nam wiele przykrości w życiu* nie pozwala nam się rozwijać,nie pozwala nam rozłożyć skrzydeł i latać,ale pozwala nam stać w miejscu i jednocześnie się cofać.

---

Jednak jakby spojrzeć od drugiej strony dobrze jest być najlepszym wśród najgorszych,ale z tą świadomością,że spełniamy się w swoim życiu tak jak sobie postanowiliśmy w planach,idziemy do przodu i pokazujemy,że nawet to co jest niemożliwe na przestrzeni czasu staje się osiągalne,a wystarczą dobre chęci i trochę pracy nad tym.Dajemy motywację innym,oni pozwalają sobie pomóc i dzięki właśnie takim prostym wzorcom człowiek potrafi osiągnąć strasznie dużo,potrafi zmienić swoje życie i potrafi udoskonalić i udoskonalać dalej samego siebie,dawać przykład.Nie chodzi o to,żebyśmy od razu byli czyjąś kopią - wspaniałą,inteligentną,cudowną,idealną... nie nie nie,bo tak nigdy nie będzie,ale chodzi o to by jednak uwierzyć w siebie - oni dali radę,to i ja dam radę.Przecież w końcu wszyscy startujemy z tej samej linii startu i wszyscy kończymy na tej samej mecie,ale od nas zależy jak dobrze pobiegniemy.

View more