Złamałeś części, które pozostały.
Uwięziłeś wolność.
Stłumiłeś ogień, wcześniej przez Ciebie rozpalony.
Ukradłeś spokój, którym częstowałeś.
Klatkę z objęć stworzyłeś.
Kochany.
Tyś pięknie mówił.
Czy umysł Twój był złudzeniem?
Czy wzrok pochłonięty pragnieniem?
Nieuleczalnym oddaniem.
Kawałki me zebrałeś.
Składałeś.
Przez chwilę.
Wierzyć w uśmiech.
Uwierzyć w bóstwa.
Przez chwile. Budowałeś. Dałeś.
O Chryste nawet ciepło dałeś...
Cudem byleś. Szczęściem.
Po cóż więc kłamstwem było?
Po co wszystko się rozdrobniło?
Po cóż sam budowlę swą żywcem rozgromiłeś?
Po co, czemu życie dałeś, zabiłeś?
Chaos zrzuciłeś.
I gorzkim smakiem nienawiści więziłeś.
Kawałków nie ma. Nieuleczalnie.
Destrukcję w umysł wszyłeś.
Krew emocji wypiłeś.
Słowa odebrałeś.
Dźwięk ciszy, głosu, krzyku uciszyłeś.
Bezpowrotnie w grób wkopałeś.
Teraz?
Zmęczenie.
Teraz odebrane wszystko.
Teraz samotność podaje alkohol.
Dobra przyjaciółka.
Teraz. Tylko błagam.
By nigdy więcej.
Kupidyn trafił w moje serce.

View more

Bomba.
Słowo kojarzone z wojną, bronią, terroryzmem.
Kojarzone z władzą, historią i zagrożeniem.
Nie jest kojarzone ze słowem.
Ponieważ "słowo" nie jest kojarzone z gniewem, ranami, śmiercią.
Są kojarzone z poezją i pięknem.
Nie z bronią.
Choć są jedną z najsilniejszych i najmniej docenianych
śmiercionośnych broni na świecie.
Wybuchnie kiedy minie czas.
Wybuchnie gdy się przepełni.
Gdy każda emocja, wspomnienie czy gniew.
Przepełnią czarną mazią wszystko co kryjemy.
Wszystko co w umyśle i sercu schowane.
Więcej i więcej... zbierane.
By nikt nie widział, nikt nie słyszał.
By nie pytali i nie pomagali bo nie wiedzą jak.
Gniew.
Ni dźwięku.
Ni gestu.
Ni sztormu czy szlochu.
Brak pozwolenia.
Kiedy prosisz, mówisz jak lub czego potrzebujesz.
Nie ma pomocy.
Kiedy liczysz na zmianę a ich brak.
Przypominasz sobie słowa.
Słowa.
Dźwięki wyniszczające.
Wbijające się coraz głębiej.
Czernią. Gniją.
A my chowamy je głębiej.
By z czasem zatracić możliwość wypowiedzenia
ich znamion i znaczeń.
A bomba tyka.
A czas mija.
I zbiera się więcej i więcej.
Więcej wałczą istoty słowną bronią.
Bardziej zgnilizną wnętrza podchodzą.
Do dnia aż to wszystko wybuchnie.
Pociągnie za sobą wszystko.
Co bliskie, co cenne.
Destrukcją życie pomaluje.
I pociągnie z sobą długo ciało.
Gdzie i ono w końcu w ten mrok.
Zginie.

View more

Zabroniłeś mi oddychać. Odebrałeś mowę.
Jednym gestem otwarłeś blizny. I pieśniami oczy zamykałeś.
Radością powieki sobie pomalowałeś.
Gdy krew spływała mi po sukni.
Byłeś wagą, która nie posiadała miar.
Ważnością bez daty.
Byłeś księżycem napawającym mój wzrok uwielbieniem.
Byłeś siłą, która trzymała w nadziei.
Sam w sobie miłością lub więcej.
Lustrem bez odbicia.
Smutkiem bez możliwości odejścia.
Plątałeś mi się w głowie jak pająk, który tworzy swój dom z sieci.
Łapałeś mnie jak pokarm.
Pożerałeś kawałek po kawałku.
Tak pięknie zdrobniałym imieniem wołałeś.
I dźwiękiem głosu przyciągałeś bliżej.
Od łez odwracałeś wzrok. Były mą słabością.
Bo gdy zbliżałeś mnie do siebie.
Uciekałeś. Nie chciałeś mnie bliżej.
I wywoływałeś desperacje.
Desperacko goniłam nadal.
A kiedy się poddawałam.
Katowałeś kolejną dawką nadziei.
I więcej rozczarowań. I więcej łez.
Więcej dźwięków brzęczących w głowie niczym dzwony.
Nie chciałam słyszeć tych pięknych słów.
Nie chciałam widzieć tych pięknych małych gestów.
Widząc je. Serce bolało. Tragicznie.
Desperacko. Odebrałeś mi oddech.
Krztusząc się resztkami powietrza.
Sznurem z masztu dusiłeś z całych sił.
Całym sobą. Tragicznie.
Pochłaniałeś mnie. Sobą. Boleśnie.
I nie mogłam się oprzeć. Bo miłość była już tylko słowem.
Bo to Ty byłeś już ponad tą miłością.
Bo byłeś Ty. W desperacji chwytałam powietrze.
By jeszcze chwilkę i jeszcze sekundę.
Móc słyszeć, móc dotknąć, móc widzieć.
Znudziłam się. Ogarnęłam siebie destrukcją znudzenia.
Już nie łapałam tchu. Już nie sięgałam w Twoją stronę.
I kiedy liny stały się luźniejsze. Skąpana we krwi, bliznach i siniakach.
Podniosłam się płacząc. Ostatni raz spojrzałam na Ciebie.
Z lekkim uśmiechem. Odwróciłam się.
I widziałeś tylko kroki skrzydeł. Noszących brzemię tragedii.
I bawi mnie ta chwila. Bo wtedy przez długi czas.
Moim mniemaniem. Na taką miłość zasługiwałam.

View more

I patrząc na to wszystko z boku.
Powiem Ci skarbie jedno.
Nie jestem jak one. Nie wysyłam Ci pół nagich zdjęć, byś wybrał jedną z pośród kilkudziesięciu innych robiących tak samo. Nie jestem dziewczynką,
która pragnie Cię mieć nie wiedząc co robić w życiu. Nie jestem żadną z tych, które chodzą na koncerty czy imprezy.
Nie jestem tą wykształconą kobietą, która rządzi tym co posiada, nie wiedząc, którego świata pragnie.
Nie posiadam ani urody ani rozwiniętego umysłu.
Mogę tak wam to opisywać bez końca.
Mogłabym potrzebować kogoś nowego.
Mogłabym chcieć byś zapragnął choć raz spojrzeć na swój świat.
Ale nie pragnę tego.
Pragnę ciszy, w której wiatr odwróci strony z mojej książki.
Pragę wpatrywać się w liście tańczące na chodniku idąc do pracy.
Pragnę słuchać dźwięków oddechu, który wydajesz kiedy ogarniasz sobie myśli.
Pragnę wpatrywać się w Twe oczy, które są pokryte grzechem.
Jeśli chciałbyś mnie znać. Musiałbyś sięgnąć w głęboką ciszę.
Musiałbyś opatulić się spokojem, który przyniosą Ci krople deszczu.
Musiałbyś dotykiem zbudzić Bogów.
A piekło wygasić.
Jeśli chciałbyś poznać coś nowego.
Nie krępuj się.
Pokażę Ci mój świat.

View more

Uciekam przed siebie. Nie znam tych miejsc.
Uciekam bo pogrążyłam się w strachu.
Wręcz pragnę samotności.
Wybucham krzykiem o pomoc.
Nie ma nikogo.
Dlatego samotność jest mą ostoją.
Ah! Jak za dawnych lat.
Jak za dawnych lat gdy błądząc po lesie
uważałam na każdy oddech.
Bo mój dźwięk mógł kogoś zwabić.
Jakieś głupie kolejne niebezpieczeństwo.
Pamiętam każdą łzę mego mroku.
Już nigdy nie wydam z siebie dźwięku.
Nie zapłaczę. Nie pozwolę Ci oderać mi kolejny raz oddechu.
Uciekam. Do miejsca gdzie mój krzyk nikogo nie zabije.
Ucieknę. I nikt za mną nie zatęskni.
Uciekać. I niech cisza pomaluje mi drogę.
Zniknę Tobie z życia. Nie zatęsknisz za mną prawda?
Nie złapiesz za dłon. Nie wymalujesz swoim dźwiękiem obrazu.
Nie pomożesz mi.
Więc daj mi już odejść.
Bo nadal nie rozumiem.
Czemu opowiadasz mi o swoim niebie.
Przecież bohaterką każdej Twojej frazy.
Jest ona. Nie ja.

View more