Tak naprawdę poczucie szczęścia dają mi trzy rzeczy.
Bliskość przyjaciół. Dobra książka lub serial. Odpowiednia muzyka.
Mimo, że często ciężko wyrazić mi emocje, a jeszcze trudnej o nich powiedzieć, to są takie momenty kiedy jestem szczęśliwa i to widać. Rzadko się uśmiecham, często słyszę komentarze typu "no weź się uśmiechnij", ale ja po prostu nie umiem i nie czuję się na siłach z wiecznym zadowoleniem na twarzy, mogę udawać, całkiem nieźle mi to idzie, ale poźniej jestem zbyt tym zmęczona. Jednak, jak już wcześniej powiedziałam, są sytuacje kiedy ten uśmiech szczęścia, zadowolenia pojawia mi się na twarzy wręcz mimowolnie. Kiedy widzę mojego przyjaciela, idącego mi na spotkanie, zawsze uśmiech szczęścia nawet w najgorsze dni wykwita na mojej twarzy. Nawet gdym za wszelką cenę próbowała go ujarzmić to po prostu NIE MOGĘ. Muszę się uśmiechnąć bo moja dusza, całe moje wnętrze się cieszy i nie mogę tego opanować.
Kolejnym powodem do szczęścia to spędzenie czasu z dobrą książką, serialem czy muzyką. Te trzy dzięła kultury nie dają mi zawsze jawnego poczucia szczęścia, lecz to bardziej duchowe, błogie uczucie znalezienia czegoś idealnego co może nakarmić mój gust i czasem ożywić duszę tak, że mogę po prostu komuś zaufanemu opowiadać godzinami fabułe serialu czy książki lub nawet śpiewać. Jednak by sprawdzić, żeby jawne poczucie szczęścia spowodowane kulturą było pokazane, musi być spełniony ten pierwszy powód. Bliskość przyjaciela, bo bez bliskości drugiego człowieka, trudno odnaleźć prawdziwe szczęście nawet jeśli zajmujemy się tym co kochamy.

View more

Biżuteria nie należy do czesto noszonych przeze mnie części garderoby.
Jeśli oczywiście można to nazwać cześcią garderoby...
Taką jaką posiadam [zdjęcie poniżej] rzadko pasuje do mojego ubioru, a również na normalnej w świecie zapominam o jej ubraniu.
Co innego jeśli chodzi o biżuterie dla mnie ważną. Taką nosze dosłownie cały czas i nie ściągam (chyba, że już muszę), gdyż ma dla mnie szczególne znaczenie symboliczne. Do takiej biżuterii zaliczyć mogę tą ze zdjęcia pierwszego, gdzie widać mój naszyjnik oraz bransoletkę z piórkiem i pierwszy sygnet od góry na zdjęciu numer dwa.
Ten cały zestaw symbolizuje moją przyjaźń i nie noszego któreś z tych rzeczy traktuje niczym utrate ręki czy też zaniedbanie więzów między nami. Dlatego czy też pasuje czy nie pasuje czy nawet jeśli źle dla kogoś wygląda, nosze te rzeczy z dumą. Są dla mnie najpiękniejsze i najbardziej wartościowe gdyż są mi dane od serca. Dodatkowo jeśli to tak można nazwać, działają na mnie odstresowywująco. Często ich nawykowo dotykam w stresujących sytuacjach, a wspomnienie osoby, która dała mi rzecz, powoduje nawet lekki uśmiech na mojej twarzy.

View more

Pesymizm znany ze swojego sceptycznego do życia uosobienia w duży sposób może oszczędzić nam rozczarowań. Jednak żeby tak się całkowicie stało musi w nas umrzeć choćby ten cień nadziei. Z tym drugim trudniej, bo mimo jaka by sytuacja nie była, każdy w sobie ma ten najmniejszy cień nadziei, który niekiedy utrzymuje człowieka przy życiu. Nic dziwnego, że istnieje przysłowie - "nadzieja zawsze umiera ostatnia", bo tak też jest. Zawsze gdzieś jest to słabe oczekiwanie - "a może będzie lepiej?" Niekiedy ta nadzieja okazuje się słuszna, a czasem i nie. Dlatego żeby rzeczywiście uniknąć rozczarować nie trzeba być tylko pesymistą. Czasem pesymiści moją w sobie spore pokłady nadziei, mimo że w dużym stopniu to koliduje ze sobą. Pesymista mający nadzieje... Przecież tylko posiadanie tej nadziei tyczy się optymistów. Każdy człowiek ma gdzieś tą nadzieje, na coś lepszego, nawet jeśli się otwarcie do tego nie przyznaje jest gdzieś ta iskierka, która oświetla ten cień wątpliwości. I tu myśląc nad tym powstaje pytanie - Czy człowiek bez nadziei to człowiek martwy?

View more

Każda porażka boli, niezależnie czy duża czy też mała, sprawia, że z popełnionym błędem czujemy się gorsi. Ludzie w podświadomości chcą dążyć do perfekcyjnego szczęścia, który przez swój system wartości utworzyli w głowach.
Dobrze płatna praca, wspaniały wygląd, szcześliwa rodzina, kochający partner...
Każdy ma różne marzenia i niekiedy również pokrywające się z globalnym społeczeństem, na przykład w kwesti finansowej i miłosnej czy też jeśli chodzi o wygląd.
Każda porażka jest przez to odbierana jako zła. Jest ona przede wszystkim nie planowana i sprawiająca, że oddala nas od celu. Gdyby ludzie byli przygotowani na porażki, wtedy nie uczyły by ich niczego. Nieprzygotowanie sprawia, że człowiek lepiej zapamiętuje nieprzyjemne wydarzenie i będzie się starał uniknąć go w przyszłości.
Popełnione błędy uczą wiele, a przede wszystkim tego, że zbyt duża ambicja w zadaniu to zbyt duży ból porażki.

View more

Tak.
Sztuka jest dla mnie ważna.
Zawsze staram się w różnych rzeczach szukać drugiego dna, ukrytego przekazu, a za razem lubię kiedy coś jest jasno sprecyzowane.
Widze arcydzieło tam, gdzie mało kto go dostrzega. Zwykłe drzewo potrafi mnie zachwycić, już nie mówiąc o kwiatach czy zachodzie, wschodzie słońca.
Głównie przyroda mnie zachwyca w swojej kreatywniści i samodzielności. Wszystko co ludźkie nie tworzone z pasją i miłością do natury jest mi obce. Obce mojej miłości. Co jest pięknego w samochodach czy fabrykach kiedy to niszczy wszystko co piękne i naturalne?
Z drugiej strony jednak stare ruiny, cmentarze podobają mi się. Może dlatego, że bije od nich spokój i jedyne co na nie działa to pozostawienie je naturze w opiece?
Nie mam pojęcia.
Podobają mi się miasta nocą. Światła i ciemności...uspokaja mnie to, kiedy najcześciej wracam wieczornym pociagiem do domu.
Nie wiem...
Moje dostrzeganie piękna w sztuce jest niezwykle kontrastowe, ale czy też w gruncie rzeczy sam kontrast nie jest sztuką?

View more

W moim przypadku jest mega trudno więc...

---

Nie może to być chłopak niezadbany, imprezujący, myślący tylko o jednym, a w dodatku dużo pijący i palący.
Powiniem być oczytany w jakimś stopniu, miły, kulturalny, a także wyrozumiały i troskliwy. Nie powinien również zawalać szkoły jeśli byłby w podobnym wieku co ja. Dobrze by było gdyby posiadał podobne lub wspólne pasje, a jeśli nie, to żeby ich nie krytykował (np. anime, rysowanie, książki, podobne upodobania muzyczne czy kulturowe. )

---

Jeśli chodzi o wygląd to dla mnie najważniejsze, żeby był zadbany. Nie musi być wysportowany, ale żeby miał zdrową wagę.
Kolor włosów jest mi obojętny, ale wydaje mi się, że ciemne włosy bardziej mnie przyciągają niż jasne w przeciwieństwie do cery, gdzie blada bardzo mi się podoba. Lubię kiedy włosy u chłopaka nie są zbyt któtko ścięte typowo na jeża lub co gorsza na łyso. Takie lekko przydługie mają ten urok, który działa na mnie jak magnes.

---

Tak w sumie opisałam mój ideał.

View more

Integra Fairbrook Wingates Hellsing

---

To jest najlepsza kobieta jaką widziałam w jakimkolwiek anime.
Po prostu moja pierwsza i jedyna waifu.
Nie jest pustą laleczką gubiącą się w swoich uczuciach.
Integra stąpa twardo po ziemi kierując ogranizacją Hellsing. Jest również mistrzem najpoteżniejszego na świecie wampira Alucarda. Jej waleczność i opanowanie to coś cudownego. Świetnie walczy będąc przy tym niezłym strategiem. Jest totalnym przeciwieństwem ideału kobiety jaki można spotkać w anime.

---

Z innych anime to myślę, że Rukia Kuchiki z Bleacha.
Touka z Tokyo Ghoul nie jest też zła.
Lubię walecznę postacie kobiet nie bojące się zabijać. Nie myślące przesadnie o miłości i mało kojarzone z kobiecą delikatnością.
Mogłabym do nich dodać Mikase z Attack on Titan tylko gdyby nie ta obsesja na punkcie Erena.
Również dobrą postacią była Seras Victoria z Hellsinga, ale dopiero kiedy ogarnęła się i zdecydowała być wampirzycą.
Inne postacie jakie znam i mogłabym jeszcze dodać były dobre, ale miały zawsze coś do zarzucenia w swoim byciu.
Na przykład Asuna z SAO czy Mei z Sukitte Ii Na Yo.

View more