To co tkwi w tej miłości najgłębiej to przekonanie, że nigdzie indziej nie zrobię dla niej tyle co tu. Nie wyobrażam sobie kochać na pół, kochać na trochę, kochać tylko jak jest dobrze, kochać z jakiegoś powodu, interesownie. Nie wyobrażam sobie kochać tylko w poniedziałki, środy i niedziele, tylko w dni parzyste, tylko wieczorami, tylko zimą, gdy marznę, tylko w dni, kiedy czuję się bardziej samotna niż w inne. To, co tkwi w tej miłości to fakt, że kocham zawsze. Że kocham ponad wszystko, całą sobą. Że jeśli mówię "kocham" to kocham codziennie. Kocham rano, wieczorem i w południe. Kocham całkowicie trzeźwa i po alkoholu, każdego dnia i każdej nocy, od poniedziałku do niedzieli. Od wiosny do zimy. Kocham, bo chce kochać. Bezinteresownie, mimo wszystko. W najlepsze dni i w najgorsze kryzysy. Nic nie chce w zamian, niczego nie oczekuje i nie wymagam. To co tkwi w tej miłości to fakt, że nie pozwala mi się poddać, że nie pozwala mi zrezygnować.

View more

Zawsze patrzylismy razem w niebo. Szukaliśmy gwiazdy, która święci najjaśniej. Kłóciliśmy się o to kto nią jest. No wiecie, to podobnie jak z bajkami. Każdy miał ulubionego bohatera, którym pragnął być. Ja marzyłam o byciu tą małą, piękną gwiazdką. W sumie w tamtym momencie nie tylko ja tego chciałam. Na niebie widniało wiele świecących, cudownych zjawisk. Wiedziałam, że będę jedną z wielu, ale było to nieistotne. Dla mnie liczyła się tylko ta jedna, jedyna gwiazda. Nasza gwiazda. Gdy wyobrażałam sobie, że moje marzenie się spełnia.. Obiecałam BYĆ. Dałam słowo czuwać, pilnować i w jakiś magiczny sposób chronić. A wtedy usłyszałam od Ciebie: "Gdy będziesz za mną tęsknić, spójrz w niebo i pamiętaj..mimo, że mnie nie widzisz, ja jestem." Chciałam to wszystko odwzajemnić, więc coraz bardziej pragnęłam nią zostać. Już nie tylko w nocy, ale również za dnia. Za wieczoru widoczna, za ranka już mniej, ale również obecna. Tak bardzo pochłonęłam się w tym marzeniu, że nie zauważyłam, kiedy naprawdę zaczęłam Cię tracić. Teraz, żyjąc w teraźniejszości już Cię nie tracę. Nie mogę tracić kogoś, kogo straciłam. Wszystko się zmieniło oprócz jednego: Tęsknię, więc codziennie patrzę w niebo.

View more

Depresja-to ciągłe spadanie w dół, zanikanie duszy, chłód, to czucie powietrza, oddech. Jedyna myśl to- nie dałeś rady, już za późno, przegrałeś, PO CO TU NADAL JESTEŚ?! Nikt cie nie potrzebuje. Tkwisz w tym stanie, oddychasz, wiec żyjesz. ŻYJESZ? raczej ISTNIEJESZ. Co to znaczy żyć? Tego przecież nie wiesz. Zakładasz maske i tak widzą Cię inni. Nikogo nie obchodzisz, zatracasz siebie, zapadasz się jeszcze głębiej- UDAJESZ. Odpychasz ludzi, których potrzebujesz, przecież oni Cię nie rozumieją. Mówią tylko- WEŹ SIĘ W GARŚĆ! ZMIEŃ MYŚLENIE! BĘDZIE DOBRZE! Na początku czujesz ból, ale z czasem obojętniejesz. Nic Cie nie obchodzi, masz problem z myśleniem, ubraniem się, koncentracją, nie odróżniasz RZECZYWISTOŚCI OD FIKCJI. Nie umiesz się uczyć ani zebrać w garść. Niszczymy samych siebie. NISZCZYSZ SIEBIE SOBĄ i tak w kółko. Wszystko traci sens, tracisz wszystko, TRACISZ SIEBIE. Widzisz? Już Cię tu nie ma..

View more

Pamiętam ten okres, kiedy nie byłam w stanie stanąć na własnych nogach po upadku. Łatwiej było leżeć na ziemi i czekać na ratunek, który i tak nie nadchodził, łudząc się, że choćby przypadkowy ktoś spojrzy pod nogi i wyciągnie dłoń, tę pomocną na widok ofiary losu. Bo tak można nazwać osobę, która zderzyła się z dnem twarzą w twarz po porażce, prawda? Wbrew pozorom, korzystając z najprostszych rozwiązań starałam się jakoś żyć. Nie czerpałam siły znikąd. Czekałam, aż zregeneruje się ona we mnie w jakiś magiczny sposób, zapominając, że równie dobrze mogę czekać tak w nieskończoność, a i tak będę bezbronna.
Z biegiem czasu dokonała się we mnie pewna zmiana. Uświadomiłam sobie bardzo oczywistą prawdę. Każdy człowiek, bez wyjątku skrywa wewnątrz siebie własne źródło siły. Każdy. Ty. Ja. Czy też każdy z tej setki osób, które mijasz podczas spacerów. Najważniejsze jest to, że źródło jest niewyczerpalne. Czasem tylko my sami wątpimy, ale przecież każdy ma chwile słabości w swoim życiu. Takie prawo.

View more

Czym jest obietnica? Jest to danie słowa, przysięga, że to co się obiecuje kiedyś zostanie zrealizowane. Osoba, która obiecuje zaciąga kredyt zaufania względem osoby, której składa obietnicę. Obietnica jest czymś wiążącym. Chociaż to tylko słowa to i tak pozostają w pamięci. Utrwalają się one w człowieku. Bo każdy chce, aby słowa obietnicy się spełniły. To jak życzenie, które mamy, a ktoś zapewnił nas, że je zrealizuje. Obietnica to zapowiedziana przez kogoś realizacja marzeń, życzeń i pragnień.
Lepiej to chyba nikomu nic nie obiecywać, aby potem nie zawieść drugiego człowieka. Jeśli już się coś obiecuje, to trzeba dołożyć wszelkich starań, aby ze swoich słów się wywiązać. Nim wypowie się te słowa "Obiecuję…" trzeba przemyśleć czy jesteśmy w stanie dotrzymać słowa. Nie koniecznie w danej chwili, ale czy będziemy kiedyś w przyszłości mieli możliwość zrealizować obietnicę.
Jeśli ktoś mi coś obiecuje, to ja zakładam, że dana osoba z obietnicy się wywiąże. Jestem jak dziecko, które będzie pamiętało raz złożoną obietnice i będzie się czuło strasznie zawiedzione jeśli nie zostanie ona zrealizowana.
Ostrożnie podchodź z obietnicami do mnie. Każdą obietnicę pamiętam i liczę, że ją spełnisz. To co ja obiecuję staram się wypełnić. Nie składaj mi obietnic bez pokrycia.
Jednej rzeczy mi nigdy nie obiecuj jeśli nie masz pewności, że uda Ci się ją w rzeczywistości zrealizować. Nigdy, ale to przenigdy, jeśli wiesz, że to Ci się nie uda nie mów mi "Obiecuję, że Ciebie nie zostawię…"

View more

W naszym życiu zdarzają się osoby, które mimo tego, że nas kochają to od nas odchodzą i zostawiają po sobie pustkę, smutek, samotność, której nikt nie jest w stanie uleczyć. Lecz po pewnym czasie znowu wracają, bo wiedzą, że zawsze będziemy tutaj dla nich. Aż po czasie jednak zaczynamy sobie zdawać sprawę, że gdy ktoś raz odejdzie, chociaż wróci, to będzie to robił bez końca i taka osoba znowu może zniknąć i nas zranić, a my ponownie zatracimy się w smutku. A wszystko przez to, że pozwalamy im na to. Jeszcze bardziej od utraty osoby, boimy się niekończącej się pustki bez niej. Boimy się naszej samotności i pozwalamy wracać do naszego życia osobie, która nie jest wcale pewna czy chce tu być. Zawsze będziemy bezgranicznie czekać na powrót tej osoby ze świadomością, że może już nie wrócić i będziemy tonąć w morzu smutku. Aż z czasem zaczniemy odczuwać coraz większą pustkę i potrzebę towarzystwa, a pomimo tego będziemy odrzucać wszystkich wokół, jak gdyby po za tą osobą nie istniał świat. Prawdą jest, że takie osoby tylko pogłębiają naszą samotność i poczucie tego, że nie potrafimy zatrzymać ich przy sobie na stałe. Zaczynamy czuć się bezwartościowi, jak gdyby nikt nie uważał nas nigdy za ważnych. Tracimy zaufanie do ludzi coraz częściej, aż z czasem stajemy się coraz bardziej obojętni dla każdego, a samotność staje się częścią naszego życia.

View more

Są to takie chwile w których zaczynasz się gubić. Pozornie wszystko jest okej, wstajesz codziennie, ubierasz się, jesz śniadanie. Idziesz do szkoły, przyklejasz sobie do mordy swój sztuczny uśmiech, który jest tak dopracowany, że aż do złudzenia przypomina twój naturalny. Jednak w środku, plątanina myśli, która co rusz bombarduje twoja głowę, nie daje Ci spokoju. Nie masz ochoty na nic, wydaje Ci się, że ludzie którzy kiedyś byli twoimi przyjaciółmi dziś juz Cię nie potrzebują. Tracisz zainteresowanie wszystkim i wszystkimi. Powoli zaczyna ci spadać na głowę coraz więcej spraw i obowiązków z którymi sobie nie radzisz. Nie radzisz sobie z niczym, nie umiesz sie skoncentrować, podjąć najmniejszych decyzji. Nie umiesz nawet odpowiedzieć sobie na pytanie dlaczego tak się dzieje, dlaczego tak jest..

View more