Swój pierwszy pocałunek pamiętam dokładnie z każdym szczegółem, lubię wspominać tę chwilę i chętnie ją opiszę.
Na początek jedno imię - Patryk. Chłopak, który pocałował mnie jako pierwszy i jedyny zarazem. Sierpień, noc spadających gwiazd (Perseidy 2015r.). Jako fanatyk astronomii zaprosił mnie do siebie na wspólne oglądanie i wymyślanie życzeń. Siedzieliśmy na kocu (kochanie jeżeli to czytasz, tak to był TEN koc hahaha!) na jego balkonie, opierając się o zimne mury domu. Pamiętam, że piliśmy strasznie mocną kawę z termosu i Patryk poparzył sobie język. Ja, jak to ja ze śmiechu wylałam połowę zawartości swojego kubka na ten nieszczęsny koc. Zrobiła się ogromna plama o której szybko zapomnieliśmy. Dlatego potem mój ukochany inteligent usiadł na niej a ja położyłam się tak, że trzymałam głowę na jego nogach. Zaczął temat świata równoległego i w sumie tak mnie wciągnął w rozmowę, że zaczęłam wymyślać milion nowych opcji co druga ja robi w tym samym czasie. Śmiał się ale chyba nie mógł już dłużej tego słuchać, bo właśnie wtedy uciszył me usta pocałunkiem. To było takie... delikatne, magiczne i zajebiste! Idealnie pamiętam jego wzrok. Przysięgam, że moje policzki musiały być purpurowe. W takich chwilach czas przestaje istnieć a instynkt robi swoje. Wtedy wydawało mi się, że był to najbardziej możliwie namiętny pocałunek jaki można przeżyć. Błąd, Patryk potrafi działać takie cuda, że można się zapomnieć (lata praktyki na ręce, hahhaha). Dość, bo już ogarnęły mnie motylki podniecenia. Wracając do mojego poematu. Mężuś przeprosił i wyjaśnił, że musiał to zrobić podając kilka powodów. Ja kobieta z dobrym sercem przebaczyłam i obiecałam zapomnieć o jego przewinieniu. Usiadłam normalnie aby już nie kusić więcej a on zerwał się na nogi i zaczął krzyczeć, że chyba usiadł na czymś mokrym. Tak, kawa. Śmiałam się z niego, że pewnie się posikał z wrażenia. Ciekawostka. Ostatnio wyznał mi, że wtedy cały czas czuł, że siedzi na czymś mokrym ale nie chciał psuć naszej chwili. ❤

View more

Nie, dlatego zawsze pakuje się w kłopoty na przykład tak jak w tym momencie.
Krawężnik na którym siedzę jest lodowaty, ogólnie trzęse się cała z zimna i pozostało mi tylko 18% baterii. Zanim napiszę tutaj coś spójnego prawie wykorzystam resztki życia mojego fona. Wyszłam na "chwilę" z domu o godzinie 17, żeby przemyśleć kilka spraw. Do analizowania potrzebuje samotności. Tymczasem trochę się zawieruszyłam. Niby specjalnie, niby nie. Pewnie powinnam już wracać powoli, żeby mama się nie martwiła ale nie chcę. Pięknie dzisiaj widać gwiazdy, wiecie? Cisza wokół, nic się nie dzieje. Tylko ja, otaczająca mnie ciemność i natłok myśli. Dziwnie się czuję. Świat wydaje się być z papieru. Dłonie, którymi piszę nie należą do mnie. Jestem tylko oczami a ciało w którym przebywam to chwilowa powłoka. Mam wrażenie, że nic nie jest prawdziwe a już w szczególności moja tożsamość. Zaraz rozpłynę się w powietrzu. Ja już nie wiem kim jestem. Życie jest snem a ja tylko marną marionetką. Co ja tu do cholery robię? Czy ja jeszcze żyję? Czuję przerażenie, chcę do domu.

View more

Nie przepraszaj mnie, proszę Cię. Nie musisz tego robić. Od początku żyłam z myślą, że przeczyta to parę osób a nie tylko ta jedna. Ale tak na prawdę tylko ten kluczowy osobnik będzie umiał odczytać każdy podtekst czy ukrytą informacje. Ach, jak trzeba mnie dobrze znać, żeby zobaczyć coś więcej niż słowa.
Miło mi bardzo, że się zachwyciłaś.
Gdy to pisałam targało mną milion emocji. Na pewno większość z was zna to uczucie gdy macie przy sobie coś (w moim przypadku kogoś) i cholernie boicie się utraty oraz bólu z tym związanego. Ja to czuję cały czas. Ciągle gdzieś tam rodzą się coraz to nowsze obawy. Boję się, że los mi go odbierze tak jak tatę. Nie przeżyłabym tego, za bardzo go kocham. Równie dobrze sama mogłabym umrzeć. Życie bez niego byłoby puste, szare i nic nie znaczące.
+ Wiele osób myśli, że przez ten ponad miesiąc czasu było non stop wspaniale. To jest nie prawda. Wiecie ile ja i on przeżyliśmy łącznie kryzysów? Niektóre noce były tak okropne, że odechciewało mi się żyć. Miałam ochotę wziąść poduszkę i się udusić (tak, wiem nierealne). Zresztą myślę, że każdy kto żyje z człowiekiem nad którym panuje uzależnienie zrozumie. Nie rozumiał, że chciałam mu pomóc. Miał wiele złych dni w ciągu których okrutnie wyżywał się na mnie. W zamian robiłam to samo. Raniłam najboleśniej jak tylko potrafiłam. Raz widziałam w nim człowieka, którego kocham bez względu na wszystko a za chwilę największego wroga, którego powinnam zniszczyć aby odzyskać upragniony spokój. Trzymając w ręku nóż rozważałam czy trafić jego, siebie a może po prostu dokończyć kroić pomidory. W każdym razie teraz jest już o niebo lepiej. Jednak moje groźby ustawiły go do pionu. Mam jeszcze kilka asów w rękawie na czarną godzinę. Osobiście zniszczę każdą przeciwność losu, nieważne pod jaką postacią. To jak można wpływać na ludzką psychikę jest niesamowite.

View more