The Beatles Polska #btlpl

« Wywiad Paula McCartneya w programie This Morning! |22.11.2019| »

---

Eamonn Holmes: Ten facet jest po 70-stce, ubiera się bardzo fajnie, jest muzykiem, dużo podróżuje, ale to nie jesteś Ty
⋆ Paul: Nie, ja celowo starałem się, żebym to nie był ja, ale, oczywiście, czerpałem ze swoich doświadczeń, więc tak, mam tyle lat, gram na gitarze, więc on jest pięknym i szczęśliwym 'Grandude'.
Eamonn: Czy tę książkę ciężko się pisało? To słownictwo jest trudne jak na książkę dla dzieci
Paul: To było dla mnie proste, ponieważ dużo współpracuję z ludźmi takimi jak wydawcy, oni wychodzą ze świetnymi pomysłami a ja je skradam.
Eamonn: Jakim typem dziadka jesteś Ty? Czy oni postrzegają Cię przez pryzmat tego, że jesteś światową ikoną, czy widzą w Tobie po prostu dziadka?
⋆ Paul: I to i to. Widzą dziadka szalejącego na scenie, ale wiesz, zabieramy ich po szkole na lody, więc to jest zwyczajny dziadek. Obserwują moje reakcje, gdy ktoś mnie rozpoznaje na ulicy i gdy ten ktoś odejdzie to śmiejemy się z tej sytuacji. Więc w ciągu jednej minuty zmieniam się ze sławnego gościa w dziadka
Eamonn: W dzisiejszym świecie wszystko musi być politycznie poprawne. Czy jesteś kontrolowany lub czy masz jakieś wytyczne co do tego, co wolno Ci mówić, a czego nie wolno?
⋆ Paul: To jest krótka książka dla dzieci, więc to było mniej ryzykowne. Myślę, że to trochę smutne, bo często nie mamy w zamiarze kogoś zranić, ponieważ nie zawsze z pogardą łamiemy jakąś zasadę a tu ktoś Ci mówi, że nie możesz powiedzieć tego nigdy więcej. Zazwyczaj starsze pokolenie reaguje na takie coś: "ok, masz rację", a w głowie mówią: "cholerni idioci". Mój wnuk uczęszczający do szkoły w Ameryce nie może stosować określenia ‶freshman” wobec uczących się na pierwszym roku ponieważ, jak przypuszczam, to słowo nie uwzględnia kobiet. Moje pokolenie może pomyśleć, że to głupie, ale doceniamy, że nowe pokolenie nie myśli, że to głupie, to ważne. To pokolenie, którego musimy słuchać.
O musicalu bazującym na filmie "To wspaniałe życie", którego scenariuszem zajmuje się Paul:
⋆ Paul: Zawsze mówiłem, że nie chcę robić musicalu, ponieważ nigdy nie wymyśliłem dobrej historii a to jest wspaniała historia
Eamonn: Pamiętam Święta Bożego Narodzenia we wczesnych latach 60-tych, kiedy oglądałem film "A Hard Day's Night". Cóż za wspaniałe święta. Plastikowe beatlesowskie peruki. Nie z włókna, tylko z twardego plastiku, jak hełm.
⋆ Paul: Czy ktoś się na to nabrał?
Eamonn: Tak!
⋆ Paul: Och, to jest Beatles, spójrz na niego!
O tym czy kolekcjonuje rzeczy:
⋆ Paul: Nie, trzymam jedynie płyty. Moja żona, Nancy nie lubi zagracania
Eamonn: Moja żona jest taka sama
Paul: One chcą wszystko wyrzucać. Mówię jej, co jeśli wyrzucę tę książkę a w środku znajduje się kartka z oryginalnie napisanym tekstem do "Yesterday"? Lepiej to zatrzymać i książka wraca na miejsce

View more

⋆ John Lennon - główny wokal, gitara rytmiczna (dwunastostrunowa)
⋆ Paul McCartney - chórki, gitara basowa (Hofner)
⋆ George Harrison - chórki, gitara przewodnia (Gretsch)
⋆ Ringo Starr - perkusja (Ludwig), tamburyn
⤍ Piosenka przewodnia filmu i albumu "Help!"
⤍ Pod piosenką kredytowany jest duet Lennon/McCartney, w rzeczywistości większość piosenki napisał John, Paul mu tylko pomagał: ❝John poszedł do domu [w Kenwood] i myślał o tym i stworzył fundamenty, później mieliśmy sesję, na której pisaliśmy tekst. Usiedliśmy w jego domu i napisaliśmy ją, więc przyznałbym Johnowi 70% za oryginalną inspirację, mi 30% za wkład w melodię❞. Piosenkę napisali 11 kwietnia 1965 roku.
Pierwszymi, które miały okazję wysłuchać tego utworu zagranego na gitarach przez Johna i Paula, były Cynthia Lennon i dziennikarka Maureen Cleave (współpracowniczka Beatlesów)
⤍ Utwór napisany z intencją wydania go jako ballady, w studiu zagrano jednak szybszą wersję (podobnie było z "Please Please Me", by lepiej się sprzedawały)
⤍ Powstała w tzw. "okresie średnim", kiedy to Beatlesi porzucali stopniowo ckliwe teksty z prostą melodią na rzecz osobistych zwierzeń wzbogaconych o emocjonalną melodię. Obok "Strawberry Fields Forever" była to najbardziej osobista piosenka Johna, która powstała na jego własnych doświadczeniach i tym, co go w tamtym czasie "gryzło":
❝Większość myśli, że to po prostu szybki rock 'n' rollowy utwór. W tamtym czasie sobie tego nie uświadomiłem, napisałem utwór na potrzeby filmu, ale później, wiedziałem, że ja płakałem o pomoc. To był mój "okres otyłego Elvisa". Wyobraźcie sobie: on - ja - jest bardzo niepewny siebie, zagubiony i śpiewam o tym, jak byłem młodszy i o całej reszcie, patrząc w tył, jak łatwe to było. Byłem otyły i wołałem o pomoc❞
⤍ Do londyńskiego studia piosenka trafiła 13 kwietnia, w trakcie 4-godzinnej sesji, rozpoczętej o godz. 19, wykonano 12 prób, pierwsza zakończyła się fiaskiem po tym, jak John wyrwał strunę w swojej dwunastostrunowej gitarze: 1-sze osiem zawierało same instrumenty, dopiero przy dziewiątym dodano wokale, podczas ostatniej, najlepszej próby, Ringo dograł wstawkę na tamburynie, George - gitarowe akordy w stylu Cheta Atkinsa, które zamykały refreny
⤍ Istnieje wersja stereo (wydana na albumie) oraz mono (nagrana 24 maja) piosenki, jak można się spodziewać, różnią się one od siebie
⤍ Piosenka została wydana 19 lipca w USA, 23 lipca w UK i debiutowała tam na #1 pozycjach
⤍ Najwyższa pozycja w notowaniach: #1 przez 3 tygodnie
⤍ Czarno-biały teledysk, dostępny na YouTube, to jeden z klipów promocyjnych piosenki, wyreżyserowany przez Josepha McGratha, nakręcony został 23 listopada 1965 roku (wraz z 10-cioma innymi klipami) na potrzeby promocji telewizyjnej w Twickenham Film Studios w Londynie. Zespół, ruszając ustami do utworu z taśmy, kołysze się na stole warsztatowym, Ringo trzyma parasolkę, którą osłania się przed sztucznym śniegiem. Wyemitowano go 2-krotnie - 25 i 26 grudnia 1965 roku w brytyjskim TOTP'65

View more