ᴅʀ ℐ⠀☆ : saltare mortis

☆ : Filmiki o duchach oglądałam od małego. Pamiętacie może zielony pokój z bujającym się krzesłem, albo auto jadące krętą drogą? A może gierka, w której na trzecim poziomie labiryntu pojawiała się straszliwa twarz? Horrory o aktywności paranormalnej, straszne historie czy zdjęcia duchów w internecie? Nienawidziłam tego. Panicznie bałam się wszystkiego, co było związane z tematyką zjawisk paranormalnych. Czasami dałam się namówić na jakiś straszny film, ale poduszka była moim, wiernym kompanem takich rozrywek. Aż odkryłam podcasty. Pierwszym przesłuchanym był odcinek na temat skrzynki Dybuka, albo domu w Amityville. Zdałam sobie sprawę, że znacznie łatwiej się o tym słucha, niż ogląda. Chociaż mam na YT jeden kanał o tej tematyce, gdzie gościu chodzi po "nawiedzonych" miejscach z całym swoim sprzętem i sprawdza, czy coś się tam chowa. Jestem sceptycznie nastawiona, nie zawsze oglądam te filmy do końca, chowam się w komentarzach!
Ostatecznie to właśnie podcasty wciągnęły mnie w tę tematykę i przepadłam. Lubię ich słuchać, nawet mogę powiedzieć, że w pewien sposób mnie to relaksuje, nie działa jakoś szczególnie na podświadomość, gdyż tylko raz w całym życiu miałam sen o duchach. Chociaż bardziej powinniśmy bać się żywych, niż zmarłych.

---

( dziękuję za pytanie ♡ )⠀

View more

☆ : Stała wówczas na gruzach swojego domu, otoczona opiekuńczym ramieniem brata w asyście hałasów, krzyków i łez rozpaczy. Miała osiem lat, gdy ich mieszkanie wybuchło i ogień pochłonął jej ukochanych rodziców. Patrzyła zapłakanymi oczami na ostatnie płomienie śmierci, gdy ujrzała dwie postaci. Z początku była przekonana, że są to dwie dusze ukształtowane z dymu, które wyrwały się z martwych ciał matki i ojca. Były zniekształcone, nieruchome. Miała wrażenie, że słyszy ich błagalne jęki, a w powietrzu przez smród spalenizny, przebija się bardzo delikatny, ledwie wyczuwalny zapach perfum. Wówczas nie wiedziała, co dokładnie może to oznaczać. Ale obraz i zapach wryły się w jej umysł, jak wizja. Dopiero po kilku latach uważnie przeanalizowała tę sytuację, będąc pewną o prawdziwości tych wydarzeń. Duchy mogą przywiązać się do danego miejsca, nawet nie wiedzieć o swojej śmierci, nie potrafiąc przejść na drugą stronę. Państwo Iwaszkow zmarli śmiercią tragiczną, przez co ich duchy nie potrafiły odejść. Być może po dzień dzisiejszy "żyją" w tamtym miejscu, oczekując na powrót swojej rodziny.
Była przerażona. Nie tylko całą sytuacją, ale także tym, co dzieje się w jej głowie i dlaczego nikt inny nie widzi dziwnych kształtów. Fascynacja tym zjawiskiem pojawiła się kilka lat później, gdy zjawy stały się częścią ciężkiej codzienności.

---

( dziękuję za pytanie ♡ )⠀

View more

☆ : Dobre pytanie. Szczerze nie wiem, czy jestem w stanie wybrać. Na wstępie powiem, że od zawsze panicznie bałam się zjawisk paranormalnych, do których mimo wszystko jestem sceptycznie nastawiona. Oglądanie filmów o duchach, demonach, opętaniach przychodzi mi z dużą trudnością — zwyczajnie się boję. Wolę o tym słuchać i czytać. Historie o nawiedzonych miejscach, opętaniach, duchach, demonach, poltergeistach pochłonęły mnie bez reszty. Szczególnie upatrzyłam sobie jeden podcast, który przesłuchałam już z tysiąc razy, ale lubię powracać do odsłuchanych już odcinków. Po odsłuchaniu danej sprawy lubię poszperać w internecie na jej temat i dowiedzieć się nieco więcej. Z czego kilku spraw znaleźć nie potrafiłam. Bardzo zainteresowała mnie sprawa poltergeista z Pontefract, sprawa rodziny Beckfordów, opętanie Anny Ecklund czy Clary Germany Cele.
Z kolei w historiach kryminalnych skupiam swoją uwagę na seryjnych mordercach, karze śmierci czy porwaniach, chociaż nie będę kłamać — książek o seryjnych mam więcej. Tutaj mam upatrzonych kilka podcastów i nie będzie to Kryminatorium, chociaż właśnie od niego zaczęła się moja przygoda z true crime, chociaż Marcin był wówczas dostępny tylko na YT. Od jakiegoś czasu wałkuję jednego mordercę, który wręcz wrył się w moją głowę i przeszukuję internet na wszelkie sposoby, aby dowiedzieć się o nim jak najwięcej. Niezwykle ciekawi mnie, jak człowiek będący pozornie doskonałym członkiem społeczeństwa bestialsko morduje innych i nie jestem w stanie pojąć, co może siedzieć w głowie takiej osoby. Mam nadzieję, że to rozjaśnią mi dwie nowe pozycje książkowe. Pozwolą mi wdrapać się w umysł mordercy, aby poznać jego mroczne zakamarki. To wszystko z początku wydaje się być naprawdę fascynujące, jednak gdy dociera do człowieka, że życie straciło wielu młodych ludzi — świadomość "obcowania" z zabójcą jest przerażająca. Jeżeli chodzi o porwanie, to bardzo interesująca jest historia Charlesa Lindbergha. Jego ojciec, sławny lotnik, zapłacił okup. Ale dziecka żywego już nigdy nie zobaczył. Bardzo smutna opowieść, bo nie wyobrażam sobie bólu po stracie ukochanego dziecka. Z kolei tematyka kary śmierci zmusza do rozważań. Kiedyś przy okazji słuchania podcastu na temat Gilmora, autorka zacytowała jeden z amerykańskich dzienników — "Dlaczego zabijamy ludzi, którzy zabili ludzi, aby pokazać, że zabijanie ludzi jest złe." i dało mi to do myślenia.

---

Także, chociaż chciałabym wybrać — nie potrafię. Oba aspekty są od siebie całkowicie różne, a jednak przyciągają mnie dokładnie tak samo.

---

( dziękuję za pytanie ♡ )⠀

View more

☆ : Na mojej półce z książkami jest wiele pozycji, które dotyczą tego właśnie kraju. Od dawna odczuwałam fascynację krwawą historią Rosji. Znajomi często dziwili się moim upodobaniem, tłumaczyłam to domieszką rosyjskiej krwi ze strony ojca. Obecnie? Wiemy, jak wygląda sytuacja na świecie, ale staram się nie wchodzić w polityczne aspekty i skupiam się wyłącznie na zaspokojeniu swojego, historycznego pie*dolca na punkcie Rosji.

---

Kraj kojarzy mi się ze zbrodnią, ogromną ilością przelanej krwi, propagandą, kłamstwem, pozorną potęgą, zastraszaniem, paranoją. Światem, w którym jest się biednym, albo bogatym i często mam wrażenie, że nie ma nic pomiędzy tym. Zobaczymy piękne miasta, tonące w przepychu, by zwrócić swoje spojrzenie na zapomniane wioski, o których mało kto pamięta. Nie ukrywam, że jednym z moich marzeń jest odwiedzić ten kraj, chociaż mam nadzieję, że potęga zbudowana na terrorze w końcu spłonie.

View more