Birinin en değerlisi olmak istemiyorum. Sevmek istemiyorum, aynı şekilde sevilmek istemiyorum. Birine bağlı olma fikri beni korkutuyor. Ciddi bir ilişki düşünmek bile moralimi bozuyor. Hem ben aşka inanmam, en azından bu yaşta olanına. Neden bu kadar gençken eğlenmek, gezmek, arkadaşlarımla hayatımı yaşamak varken bütün o günleri geçici bir erkek için harcayayım ki? Neden her gece onunla mesajlaşmak için uykumdan vazgeçeyim? Belkide bencilim, bilmiyorum. Başkası için yaşamak istemiyorum, kalbim başkası için atmasın tamamen benim için atsın. Birine güzel görünmek için değilde kendimi güzel görmek istediğim için makyaj yapayım. Bir kıyafeti kendime yakıştırdığım için alayım, biri bana yakıştırdığı için değil. Ben bir erkek için yüreğini yoran kızlardan değilim. Bir erkek için ağlamam, sadece gururum için ağlarım. Halime acırım. Kimse benden daha değerli değil.
Çok farklı benim o konudaki düşüncelerim. Sevdiğim insana dokunmak bana huzur verir, onu öpmek, ona sarılmak. Bide birlikte olsak mutluluğun nirvanası olur herhalde. Ama tabiki bahsettiğim şey öyle 1 haftalık lise aşkları değil, öyle bir aşk olsun ki uğruna her şeyi yapmaya gözünüz kapalı razı olun.