Jeśli w moim przypadku można mówić o romantyzmie, to raczej nie jest to ten dzisiejszy kiczowaty, który jest prezentowany w amerykańskich komediach romantycznych, ale ten zbliżony do XIX-wiecznej postaci romantyka. Piszę "zbliżony", ponieważ są cechy, z którymi nie do końca się utożsamiam, jednak biorąc pod uwagę obraz romantyka w całokształcie, to jest mi do niego blisko i sporo tych cech, sposobu życia podzielam. Podobnie jak mój Skarbeł. A jeżeli miałabym powiedzieć coś o uczuciach i romantyzmie w związku... nie dzielimy się nimi z całym światem, czasem coś możemy wspomnieć, ale generalnie uczucia są dla nas i intymnie przeżywamy tę romantyczność między nami. W sumie to się nie spodziewałam, że Skarbeł obudzi we mnie aż taki potencjał romantyzmu, skoro dawniej byłam do niego negatywnie nastawiona, a może nawet go wypierałam. W każdym razie XIX-wieczny romantyzm - z pominięciem pewnych wyjątków - dla którego czysta miłość jest priorytetem, jak i wiara, intuicja, bunt przeciwko światu, normom społecznym i konwencjom, indywidualizm, dążenie do celu w pojedynkę (akurat w moim przypadku uległo to modyfikacji, bo już we dwójkę), nacisk na duchowość i metafizykę, rozdarcie wewnętrzne, tęsknota za rajskim światem, fascynacja kulturą średniowieczną, wolność wiodąca lud na barykady, walka, poświęcenie idei, choćby mimo wszystko, no i trochę inne spojrzenie na świat, głębsze i filozoficzne. W pewnym sensie odnajduję w tych cechach siebie i swoje pragnienia. Pod tym kątem można określić mnie mianem osoby romantycznej.