Nieznajoma

Wydaje mi się, że należę do grona osób, które ,,nie dopuszcza do siebie innych".
Dlaczego to robię?
Bo boję się, że kogoś polubię a ta osoba nie weźmie mojej przyjaźni na poważnie.
Boję się, że mnie zostawi bądź wystawi do wiatru.
Boję się, że kiedyś powiem jej coś co sprawi, że ode mnie odejdzie.
Boję się, że mnie zrani, zignoruje, porzuci w potrzebie...
A dlaczego to budzi we mnie strach?
Sądzę, że dlatego iż raz, dawno temu, jedna osoba, której ufałam bezgranicznie z dnia na dzień odwróciła się ode mnie. Od tamtego czasu boję się zaufać innym, bo nie chcę ,,powtórki z rozrywki". Wiem, że nie wszyscy są tacy, ale ta świadomość niestety w niczym mi nie pomaga, bo zwyczajnie nie potrafię już nikogo nowo poznanego obdarzyć jakimkolwiek zaufaniem.
Uważam, że każdy kto nie dopuszcza do siebie innych ma swój, najczęściej sobie tylko znany powód. A ponieważ człowiek to skomplikowana istota, powód ten wcale nie musi być jakiś olbrzymi. Przykładowo u mnie- wystarczyło by raz ktoś wbił mi nóż w plecy...

View more

Może nie była to "moja najdziwniejsza wpadka" aczkolwiek w 100% ostatnia :D
Więc dzisiaj byłam z Olcią i Martą w Katowicach wziąć udział w grze zwanej Break The Code. Chodzi o to by w 45 minut wydostać się z pokoju bez użycia siły, a żeby to zrobić trzeba otworzyć miliard kłódek wcześniej rozwiązując zagadki by dostać do nich kod.
Doszłyśmy mniej więcej do połowy i skończył nam się czas xD (Głównie dlatego, że genialne my przez 5 minut próbowałyśmy zapalić jakiekolwiek światło, a później przez kolejne 15 szukałyśmy wskazówek w pułapkach na myszy i mózgu na podłodze ;P).
Miły pan z obsługi otwiera nam pokój i tłumaczy co powinnyśmy dalej zrobić :')
Trzeba było kod który był na tych kartkach wpisać tutaj a tamten tam. Otworzyć szafę z Samarą w środku, wejść do środka i tam kolejna szafka do której to klucz był w klatce... mniejsza o rozwiązanie. ;)
Marta wchodzi do szafy, następnie Ola i na końcu ja. Przechodzimy obok Samary i stajemy przed szafeczką, zapalam lampkę (jak najpierw szukałyśmy światła to później już wiedziałyśmy jak zapalić xD), oglądamy wszystko i w pewnym momencie Ola wesoło oznajmia:
-O człowiek.
Odwracam się, a ona trzyma w ręce głowę. Zaczęłam krzyczeć i gdy uświadomiłam sobie, że to tylko manekin nie mogłam powstrzymać śmiechu, więc dołączyłam do pokładających się ze śmiechu przyjaciółek. Po chwili pan z obsługi pyta czy wszystko w porządku zaglądając do nas. No to Olcia wytłumaczyła mu, że wystraszyłam się manekina. A facet z bananem na twarzy oznajmia, że niezwykle go to cieszy gdyż to on go tu zawiesił. xD

View more

Czekałam na takie pytanie od tygodnia! *Bum* Już cię lubię! ;*
Byłam na Kosogłosie dokładnie tydzień temu (niedziela 22.11.2015). Pamiętam jak dziś- wybrałam się z Klaudią i Anką...
I teraz uwaga informacja BARDZO istotna dla wszystkich osób uważających ten film za "ósmy cud świata"- nie płakałam oraz nie był to dla mnie cios w serce "bo to już koniec". Więc jeśli sam fakt, że był to dla mnie TYLKO film w jakikolwiek sposób cię uraża (odnosi się to do wszystkich czytających tą odpowiedź)- proszę nie czytaj dalej ^^ Chyba, że lubisz niespodzianki i ludzi z zaburzonym systemem wartości ;*
Więc tak o czym to ja chciałam... a tak! Przez cały seans próbowałam powstrzymać się od śmiechu. Mówię poważnie- chciało mi się śmiać odkąd tylko rozpoczęły się 76 Głodowe Igrzyska. Film został dobrze nakręcony i przyznaję, że miło mi się go oglądało, ale ludzie to tylko film xD Podczas gdy ja starałam się nie wybuchnąć śmiechem na całą salę Klaudia co chwilę pociągała nosem i zasłaniała oczy. Nie rzuciły mi się w oczy jakieś olbrzymie zmiany w fabule, owszem były, ale nie jakieś niewybaczalne (pozdrawiam reżyserów 6 części Harrego Pottera- nienawidzę was ^^). Możliwe, że mam w sobie coś z sadysty- jak tylko Boggs zmarł i się zaczęło! Rany! Miałam taki uśmiech na twarzy, że aż mnie to teraz przeraża xD
O! Albo jak pojawiły się zmiechy! *-* Były tylko dwa momenty w CAŁYM FILMIE podczas których nie miałam ochoty się śmiać- pierwszy to śmierć mojego ulubionego bohatera- Finnicka. A teraz werble proszę! Drugi taki moment nastąpił podczas "egzekucji" Snowa. I nie, ANI trochę nie podobała mi się ta scena. Nie to, że źle ją nakręcili czy coś- nie, nie podobało mi się to co ta scena przedstawiała. A teraz uwaga! NIE CHCIAŁAM ABY SNOW UMARŁ!!! (ponoć osoba dodająca więcej niż jeden wykrzyknik ma coś z głową) Tak. Dobrze przeczytałeś- nie nienawidzę go, wręcz przeciwnie. Uważam, że nie zrobił nic złego. Pragnę zaznaczyć, że od początku trylogii miałam o nim takie same zdanie- nie jego wina. Może i nie był jakoś szczególnie subtelny, wrażliwy czy empatyczny, ale będę go bronić choćby cały fandom rzucił się na mnie z pazurami. Sposób w jaki Snow opuścił ten świat był okrutny. Że niby nie zasłużył na lepsze traktowanie? Skoro tak uważasz moje słowa tego nie zmienią. Wiem z doświadczenia. (Tak próbowałam przekonać do niego Kluadię- skończyło się tym, że na mnie nawrzeszczała i wytknęła mi moją naiwność. Bywa. -,-) Amen.
,,Pokonuj złych ludzi swym opanowaniem. Nie daj się im wyprowadzić z równowagi. Jeśli są złośliwi, nie bądź złośliwy w zamian. Jeśli wściekły pies ugryzie cię, a ty ugryziesz go w odwecie, sam staniesz się psem."~Budda

View more

Owszem.
Jestem to ja. Żadna rzecz, żadna osoba, żadne zjawisko pogodowe, czy katastrofa. Ogranicza mnie tylko i wyłącznie moja własna osoba i ma własna wyobraźnia.
Jestem zbyt cicha, zbyt przewidująca, nadmiernie rozsądna... Może to i dobrze? Nie robię dzięki temu żadnych głupot... chociaż "niezwykłe" chwile przez to szybciej przemijają, niewykorzystane w pełni okazje znikają rozpłynąwszy się w wirze czasu...
Co do wyobraźni to tu akurat nie chodzi mi o to, że mi jej brak, gdyż dysponuję nieposkromionymi zasobami tej niezwykłej magii. A o to, że w ówczesnym świecie nie ma już na nią zbyt wiele miejsca- telewizja, komputery, schematy, plany działania, "szufladki i etykietki"... a ona jak gdyby nigdy nic, siedzi sobie w mojej głowie i podsuwa mi coraz to nowsze i dziwniejsze wizje stworzonek chodzących za mną albo wydarzeń niemających miejsca... Tak... i wiesz co Ci powiem? Kocham ją za to. :3

View more

Ehhhh kocie ;* Nie przejmuj się jakąś "mającą huśtawki nastrojowe dziewczyną" skoro wiesz, że zawsze masz mnie! ^^
Uważam, że strata boli mniej. Jeśli kogoś stracisz to wiesz na czym stoisz. Zdajesz sobie sprawę z tego co było/jest miedzy wami... I choć utrata kogoś bliskiego jest jak strata ręki, to przecież po pewnym czasie nauczysz się żyć bez "ręki". Zdasz sobie sprawę z tego, że nie była AŻ tak niezbędna do życia i codziennego funkcjonowania...
A jeśli uświadomisz sobie, że ktoś przez cały czas tylko udawał twojego bliskiego i nagle z nieznanych (bądź znanych) przyczyn się od ciebie odwrócił, to samą tą świadomością będziesz się dołowała przez cholernie długi okres czasu. Niepotrzebnie zresztą, za fałszywymi ludźmi nie powinno się długo płakać...
Według mnie (podkreślam- według MNIE) bardziej boli świadomość, że ktoś nas "zdradził", że cały czas wypowiadał tylko puste słowa, obietnice, przysięgi... że powierzyliśmy swoje sekrety komuś kto zupełnie na to nie zasługiwał, że daliśmy mu coś czego nikt nam już nie odda- swój czas...

View more