J'ai parfois eu des pensées suicidaires
Et j'en suis peu fier
On croit parfois que c'est la seule manière de les faire taire
Ces pensées qui nous font vivre un enfer
Ces pensées qui me font vivre un enfer

Rysuję, tyle na ile pozwala mi czas, bardzo lubię portrety.
Jednak.. Nie potrafię wyrazić siebie poprzez rysunki, mojego nastroju.
Czy jestem aż tak ograniczona?
Młody umysł ma tyle pomysłów, które chce realizować od razu, natychmiast. Jednak kiedy żyje się z dnia nadzień i poznaje życie - to ulatuje.
Chciałabym mieć jasny umysł by uciec od tej pułapki dnia codziennego i robić to co chcę. Nie do tego co oczekuje po mnie społeczeństwo.
Wyrazić siebie.
Brzmi melancholijnie, lubię to..

Na dzień dzisiejszy tak.
Moja ciemna strona jest na razie uśpiona lecz kiedy się budzi trwa jakby bez końca, ciężko jest się z niej... obudzić.
Świętuję to co mam teraz, nigdy nie wiem kiedy przyjdzie to co znam dobrze a cholernie się tego boję.

Nie często słyszę to pytanie.
Jest tak banalne a daje wiele możliwości.
Możesz powiedzieć prawdę, skłamać, przemilczeć je lub powiedzieć coś na odczepne.
Tak robią ludzie.
Ostatnio wspomniałam o tym, że może powinnam pisać swego rodzaju dziennik. To za dużo powiedziane.
Po prostu swoje trudne myśli na kartkę papieru.
Cóż to też wydało się banalne a o dziwo pomogło.
Dziękuje.
Na dzień dzisiejszy czuję się stabilnie. ❤

Ostatnio znów zatracam się zbyt głęboko w własnych myślach.
Nie jest to zbyt przyjemne, są nostalgiczne i bolesne. Nie potrafię myśleć o niczym innym i widzę jak wykańcza mnie to od wewnątrz.
Rozmyślam nad założeniem dziennika, pisaniem o wszystkich obawach, żalach.
Forma terapii, którą bym zapewniła swojej głowie i duszy.
Czy to może się udać?

'And when my time is up, have I done enough?
Will they tell our story?
Oh. Can I show you what I’m proudest of?
Who lives
Who dies
Who tells your story?'

BYĆ dla kogoś.
Ot cała tajemnica.
https://www.youtube.com/watch?v=DKuDnvi81iY

KOGOŚ.

I to niesamowicie.
Dobre 5 lat temu miałam niewyobrażalne poczucie zamartwiania się. Nie wiem czy coś takiego kiedyś przeżywaliście ale to uczucie jakby ktoś rozcinał Was kawałek po kawałku.
Martwisz się o kogoś, mówisz o swoich obawach a ta osoba robi i tak po swojemu. W rezultacie czujesz ból, bo dobrze wiesz, że często czyny jakie stwarza są bardzo złe.
Jakby.. Pokutujesz za jej postępowanie.
Na szczęście to zniknęło, wraz z osobą, która sprawiała, że czułam się bardzo wyczerpana życiem.

'Zatem nadzieję mam, że pewnego dnia
Pokochać kogoś szczerego będę mógł.
Bez gry, masek i trików w uczuciu tym.
Mam już dość dawania bez otrzymywania
Mam już dość poczucia bycia niegodnym miłości
Bez bratniej duszy oddychanie coraz trudniejsze staje się
Ale, pamiętacie również, że
Będąc na scenie dzięki Wam
Jestem daleko od tego szalonego świata
Kiedy schrzanię coś, wtedy pisać chcę
I śmieję się tańcząc
I żyję śpiewając
I za to wszystko Wam dziękuję.'