O terminal o otobüsü hiçbir zaman affetmeyecek.
Öylece arkamdan bakarak binip gittiğim o otobüsü,
Yapayalnız kaldığım o terminal bir daha asla geri gelsin diye beklemeyecek.
Cama yasladığım başımı çevirdiğimde,arkana bakamadığın o günü hiç unutmayacağım.
Nasıl kaldığımı, orada sensiz, bir başıma ne yaptığımı merak etmediğin o günü hiçbir zaman unutmayacağım.
Ben o gün öldüm mü?
Ben o günü unuttum mu?
Ben o gün kendimi oradan alıp gidebildim mi?
Sen hiçbirini bilmedin.
Ben de ne yaptığımı bir daha hiç hatırlayamadım zaten.
Acı büyüktü.
Acım fazlasıyla büyüktü.
Gençtik biz.
Hatırlıyor olmalısın ki, ne çok delilik yapmıştık.
İnsan işte nasıl da bitmeyecek sanıyor.
Hiç gitmeyecek, hep sevecek, kalacak sanıyor be arkadaş,hep yanında kalacak sanıyor.
Ben de öyle sandım.
Ben aslından ona değil de kendine inananlardandım.
Ben inandırmıştım kendimi gitmeyeceğine, bitmeyeceğine,evleneceğimize,kızımızın olacağına.
O birşeylere karar verdiğinde biliyordum ki bir daha onu asla arayamayacaktım.
Bir daha asla ona o ilk gün ki gibi heyecanla gidemeyecektim.
Ona bir daha nerede olursa olsun asla gidemeyecektim biliyordum.
Hani şu kalbinin atışı ağzından bir mermi gibi çıkacakmışçasına olan heyecan.
Ne yerde ne gökteymişsin gibi hissedilen heyecan.
Biliyordum ki ben bir daha asla onunla yaşayamayacaktım.
Biliyordum ki o birşeylere karar verdiğinde ben de onsuz kalmaya karar vermiş olacaktım.
O yanımdan kalktı.
Hoşça kal dedi.
Yollar da affetmeyecek dedim.
Bak bu kaldırımlar, sokaklar, kilometreler, ayrı ayrı yaşayıp, ayrı yaşlanacağımız şehirlerde affetmeyecek dedim.
Yazdığım milyonlarca cümleler,akıttığım tonlarca gözyaşı,uykusuz kaldığım binlerce gece,küs yattığımız onlarca gün,kanepemiz,yatağımız,çok sevdiğin televizyonumuz,seni seviyorumlarımız hiçbiri ama hiçbiri,
Bak içim de seni asla affetmeyecek dedim.
Gitti.
Allah affetsin.