Jest tak , jak chce, bo wiem, że tak jest. Gdybyś była mi obojętna, nigdy bym nawet tego nie zaczynał, nie odnawiał. Zrobiłem to by Cię chronić, choć wydaje Ci się to dziwne, ale taka jest prawda. Jestem dumny. Jestem cholernie dumny, bo dzięki temu jaki byłem dla Ciebie, jesteś gotowa na wszystko. Nie pozwolisz drugi raz się tak skrzywdzić, nie zasługujesz na to. Jeszcze znajdziesz w swym życiu osobę, dla której warto żyć, jednak to nie będę ja. Nie możesz tego kończyć, swego życia, jeszcze nie czas na Ciebie, Malutka..
Tak i to wiele razy. Zresztą ja też potrafiłem złamać komuś serce do tego stopnia, że chciał skończyć ze sobą. Nie jestem z tego dumny, bo nie mam postaw by tak się czuć. Teraz, gdybym miał tylko okazję naprawiłbym to, ale wiem, że jest już za późno. Większość osób z którymi kiedyś byłem związany już dawno odeszła, ma swoje drugie połówki, niekiedy nawet dzieci? A ja? Ja nadal tkwię w tym bagnie, codziennie zapadam się bardziej i bardziej tęskniąc za kimś, kto już nigdy nie będzie mój, nigdy mnie nie przytuli i nie ogrzeje mnie swoją miłością.
Też chciałbym to wiedzieć.
Mój były Pan ''psycholog'' zapewne powiedziałby, że należy zwracać uwagę na szczegóły, mało znaczące rzeczy, bo to one mogą przynieść nam najwięcej radości.
Tylko po co? Skoro ja nie chce być szczęśliwy? Przestałem odwiedzać Pana ''psychologa'', ciekawe, czy za mną tęskni.
Miło byłoby wiedzieć, że ktoś za Tobą tęskni, ktoś jednak myśli o Tobie, nie?
Nie życzcie mi ''Wesołych Świąt'' , a tym bardziej ''W rodzinnym gronie''. Nie obchodzę Świąt, a tym bardziej z rodziną, jestem sam. W końcu zostałem sam. Wiedziałem, że kiedyś do tego dojdzie, ale nie sądziłem, że tak szybko. Czy powinienem się martwić, być smutny, rozpaczać? Pewnie większość, by tak postąpiła na moim miejscu, ale nie ja. Sam się do tego przyczyniłem, sam jestem sobie winien. Nie mam już sił, by wciąż się wkurwiać na siebie i obwiniać o wszystko. Powiedziałem raz, a porządnie.
Chciałbym powiedzieć, że dobrze, ale tak nie jest. Wspomnienia wciąż wracają.. I niby miałem ułożyć sobie życie bez niej, to nie potrafię. Nie mogę wyrzucić jej fotografii z mojego biurka, a już na pewno nie z serca. Jest dla mnie zbyt ważna. I choć mówią, że ''czas leczy rany'', w moim przypadku to się nie sprawdza. To przykre, że nawet jej najbliżsi pogodzili się z Jej odejściem, a ja nie potrafię. Gdyby nie oni, pewnie by mnie już tu nie było. Są dla mnie ogromnym wsparciem, ja dla nich też próbuje.
Jakiś czas temu poznałem dziewczynę... Jest bardzo podobna do Niej. Taka skryta, nieśmiała, pełna cierpienia i smutku, a mimo to wciąż udaje silną. Jest naprawdę wartościową osobą, ale oboje nie dopuszczamy siebie na tyle, by się przywiązać. Oboje cierpimy i nie chcemy powiększać naszego cierpienia sobą, a bez siebie jest nam tak źle. Czy zostaniemy przyjaciółmi, a może w końcu dojrzeje w nas uczucie, które nas zniszczy?
View more
By zniknąć stąd jak najszybciej. Nie daje rady, to wszystko mnie przerasta. Płacze, nie mam sił i chęci do walki. Przegrałem, a moje łzy są tego dowodem. Tak jestem facetem i płacze, ''nie bój się płaczu, czasami w każdym coś pęka.''
Nie będzie jej, odeszła. Nie wróci, nie może, a może nie chce.
To wszystko powraca, wspomnienia, ból, rozpacz, brak nadziei na lepsze jutro. Alkohol i narkotyki nie ukoją Twoich ran, a mimo to i tak po nie sięgasz. Wykańczasz się od środka. Powoli staczasz się na dno. Zero pomocy, wsparcia. Gdzie Ci wszyscy przyjaciele, którzy mieli być na zawsze? Gdzie jest Ona? Twój Aniołek, który swym głosem koił wszelkie smutki. Nie ma ich. Odeszli. Bez pożegnania, bez wyjaśnień, a Ty zostałeś sam z tym wszystkim. Odrzuciłeś od siebie każdego. Jesteś z siebie dumny? Siedzisz sam, nigdzie nie wychodzisz, z nikim nie rozmawiasz. Jesteś nikim...
Wiele decyzji, które podejmujemy dzieją się pod presją, podczas przykrych incydentów, takich jak kłótnia, utrata bliskiej osoby. Nie myślimy wtedy o tym, co później może nas spotkać, lecz o trwającej chwili. Słowa, które wypowiemy, mogą tylko chwilowo przynieść nam ulgę, w rezultacie dając odwrotne skutki, za co my i nasi bliscy poniesiemy konsekwencje. Ja nie raz tak postępowałem i do dziś pamiętam efekty słów i czynów wykonanych w czasie dość ostrej kłótni z bardzo bliską mi osobą. Dziś niestety Jej już przy mnie nie ma, co bardzo odbiło się na mojej psychice.
Wracając do tematu, dużo łatwiej jest nam podejmować decyzje, patrząc na niektóre sytuacje z boku, bądź po fakcie dokonanym. Oczywiście, że da się zastanowić nad tym, co chcemy komuś przekazać, by nie ranić jego i swoich uczuć, jednak nie zawsze okoliczności i stan ducha nam na to pozwalają.
View more
Nie mam nic przeciwko dużej różnicy wieku, aczkolwiek wszystko z umiarem, oraz szczerością. Osobiście, nie mógłbym znieść ( w tym momencie bynajmniej), by moja partnerka była młodsza ode mnie aż o 25 lat. Uważam, że 20 lat, to u mnie maksimum. Nie mam nic przeciwko, jeśli są jeszcze większe różnice u innych osób, podziwiam, szanuję, sam bym nie potrafił. Nie oceniam nikogo powierzchownie. Trzeba również liczyć się z tym, by było to szczere uczucie, a nie korzyści materialne, co jest częstym przypadkiem, w takich związkach.
Nie zamierzam się kłócić. Nie przeczę, że tak było, miałem ku temu swoje powody, które doskonale znasz. Po prostu skonstruowałaś tak pytanie, jakby miało ono dawać komuś nadzieję, ale komu?
Ty za mną na pewno, skoro już się zaręczyłaś z innym. ;*
