Ogólnie anime i manga, to moja ucieczka od rzeczywistości, oderwanie sie od codziennej, chorej i zepsutej rutyny. Nie ustający ból i strach przed jutrem, zostaje przerywany gdy zatapiam sie w innym świecie, i to świecie jakim chce.
Lubie kibicować ulubionym postaciom, obserwować jak na przestrzeni odcinków się zmieniają, siebie, swoje poglady na swiat, powody do dalszej walki ze światem.
Po prostu, ucieczka, od tego co czeka na mnie w codziennym życiu.
------------------------------
Swoja drogą, chciałbym by moje życie kiedys wyglądało jak to z obrazka niżej..
Gdzieś, gdzie sam nie wiem gdzie.
Zniknęły niczym ogień na świecy, tak nagle.
Zniknęły tak nagle, tak nagle jak anioł, który stał sie upadły.
Nie wiem gdzie sie podziały, zgubiły się gdzies pomiędzy czasem, a weną i zabłądziły gdzieś, gdzie nie dociera światło.
Lecz gdzie szukać, gdy nie wiadomo, czego tak faktycznie szukamy.
Szczerze to mam wrażenie, ze z dnia na dzień jest poprostu co raz gorzej..
Powtarza sie juz to co przeżyłem kilkadziesiąt razy,
-Przetrwać trudny czas i burze
-Weź sie w garść i spróbuj walczyć
-Zmotywuj sie do działania
I gdy masz dobry dzień, wierzysz w to że cos się moze udać, nagle wszystko JEB dostajesz kłode pod nogi.. i wracamy do szarej rzeczywistości...
To już naprawdę, robi sie nudne, ile jeszcze razy mam powtarzać ten sam scenariusz, kiedy bede miał pewność że sąpam po grubym lodzie, a nie na centymetrowej tafli lodu która tylko udaje bezpieczną..
Ile jeszcze...
Wiem że jeśli ktos to czyta to ma mnie za jakiegoś człowieka, który tylko marudzi, i wychodze na emo z depresją, z góry mówię,
Ani emo
Ani depresja
Poprostu dzień słabości.. Jeden dzień..
Mam 17 lat. A czemu tak uważam?
Myślę że dobrze to zargumentowałem.
Sam nie wiem...
Brak mojej twarzy na asku, sprawia że to co piszę, to całe wylewanie całych moich myśli, pisanie tego co myśle, pisze to ze swobodą.
Moja twarz nie jest ani wyjątkowa, czy ładna. Nie rozumiem sensu aby ją narazie pokazywać, może narazie.
Że to smutne że tego pokroju koncern farmaceutyczne chcą zarabiać na ludzkich kompleksach..
Wiem że zycie w idealizowanym świecie jest trudne. Ale nie rozumiem dlaczego ktos chciałby coś takiego kupować?
Ja wiem, dziewczyny które nie zostały chojnie obdarzone przez naturę, cierpią bo kretyni sie z nich śmieją..
Dziewczyny pamiętajcie że, tak jest juz zbudowany ten świat, że otaczają nas idioci i kretyni, ale nie warto sie nimi przejmować, tylko dlatego ze śmieją sie z naszego wyglądu.
Zawsze sie znajdzie ktoś, kto was zaakceptuje czy pokocha ze względu na to kim jesteście, a nie jak wyglądacie.
Sam nie wiem..
Może tam, gdzie zawsze chciałem być
Może tam, gdzie mnie jeszcze nie było
Może juz w miejsce, dobrze mi znane
Może tam, gdzie wszystko ma inną barwe
Może tam, gdzie drogi nasze nigdy sie nie załączą
Może tam, gdzie słońce mocniej swieci
A może tam, gdzie juz światło słoneczne nie dochodzi.
Nie wiem, gdzie wyrusze w moją następną podróż. Jest wiele miejsc które chciałbym odwiedzić, zobaczyć czy poznać. Ale czy kiedykolwiek bede miał okazje...
Nie wiem.
Nie każdy człowiek to potwór, debil czy kretyn.
Oczywiście w większości przypadków trudno sie nie zgodzić z tym, bo niestety takich ludzi będzie niestety przybywać, lecz należy pamiętać że nie każdy taki jest, chociaż w tak sztucznym świecie w jakim żyjemy, ciężko stwierdzić czy ktoś jest przyjacielem na całe życie, czy tylko kolejnym nożem w plecach i uprzedzeniem przed nowymi znajomościami...
Szkoda że juz nie wrócą czasy, gdzie najważniejsza była przyjaźń, a nie to jak ktoś wygląda...
właśnie wygląd..
Dlaczego jest taki ważny w dzisiejszych czasach? Możesz być scierwem najgorszego sortu, ale jak masz bogatych rodziców albo jesteś ładny, to nagle ludzie zapominają o wszystkim tym złym co wyrządziłeś?...
Nigdy tego nie zrozumiem..
Ludzie oceniają cie za to jak wyglądasz, niz zamiast tego co sobą reprezentujesz.. Smutne.
View more
Anime, które najbardziej poruszyło moje serce, był Clannad..
Oglądałem Clannada jeszcze na początku mojej przygody z anime. I mimo iż jestem chłopakiem, to to anime wywołało u mnie płacz, i to nie jedno krotnie..
Piękna opowieść o miłości, a potem walczenie z przeciwnościami losu w życiu dorosłym.. Jak dla mnie, Majstersztyk.
Ma dwa sezony, ale warto sie po męczyć z pierwszym, bo na drugim jest sie istną fontanną łez.
Do tej pory gdy słyszę piosenkę "Dango Dango Dango" to mam łzy w oczach.
I tak.. Chciałbym przeżyć taką historie romantyczną.
