Boisz się epidemii koronawirusa?
Jestem głupia - więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie bardzo żałuję, postaram się poprawić.
❤️ Likes
show all
Latest answers from resentyment
🌿Jak tam zdrówko?🌿
Odporność lekko osłabiona,
fizycznie lekko wymęczona
a psychicznie - I'M A MESS
sinusoida
.
edit: me on my way to work thinking about shit - known also as my life - trying to consider different points of view 🙆♀️
fizycznie lekko wymęczona
a psychicznie - I'M A MESS
sinusoida
.
edit: me on my way to work thinking about shit - known also as my life - trying to consider different points of view 🙆♀️
Jaką umiejętność chcesz zdobyć?
Każdą,
ale z reguły odzywa się mój piekielny adwokat, mówiąc, że już jest za późno, że nie jestem wystarczająco cool, że się nie nadaję, że się tylko ośmieszam, że nic z tego nie będzie
że na co
że po co
że komu
Najgorsze jest to, że ma całkiem spore poparcie wśród moich wewnętrznych głosów.
ale z reguły odzywa się mój piekielny adwokat, mówiąc, że już jest za późno, że nie jestem wystarczająco cool, że się nie nadaję, że się tylko ośmieszam, że nic z tego nie będzie
że na co
że po co
że komu
Najgorsze jest to, że ma całkiem spore poparcie wśród moich wewnętrznych głosów.
Jesteś zadowolony/a z swojego dzisiejszego dnia ?🌿
Poćwiczyłam i pobawiłam się się szwedzkim*, więc nie było źle.
*miało być standardowe pół godzinki - apka i odcinek serialu, ale ostatecznie tych odcinków było pięć, co dla mnie oznacza potrzebę znalezienia czegoś nowego do oglądania, bo skończyłam drugi (i ostatni) sezon
jak żyć?
https://youtu.be/ZsLcsd-MsSE
a to znalazłam przez przypadek
*miało być standardowe pół godzinki - apka i odcinek serialu, ale ostatecznie tych odcinków było pięć, co dla mnie oznacza potrzebę znalezienia czegoś nowego do oglądania, bo skończyłam drugi (i ostatni) sezon
jak żyć?
https://youtu.be/ZsLcsd-MsSE
a to znalazłam przez przypadek
Vad letar du efter?
Szlag,
zapomniałam, że JESTEM DOROSŁA.
I should have killed the girl at least months ago - is it too late or not?
zapomniałam, że JESTEM DOROSŁA.
I should have killed the girl at least months ago - is it too late or not?
Wieczór szczerości?
Tak szczerze to zaczęłam oglądać drugi sezon serialu, z którego nie rozumiem ani słowa,
no może lekko przesadziłam: ogarniam zaimki osobowe,
wiem, że tytuł brzmi 'impreza',
że 'tamta pani (x2) to się puszczaaa' (aj, Dessi)
oraz że nie muszę rozumieć wszystkiego w 100% żeby mieć z tego fun.
jag förstår lite svenska
(and sometimes 'lite' is enough)
no może lekko przesadziłam: ogarniam zaimki osobowe,
wiem, że tytuł brzmi 'impreza',
że 'tamta pani (x2) to się puszczaaa' (aj, Dessi)
oraz że nie muszę rozumieć wszystkiego w 100% żeby mieć z tego fun.
jag förstår lite svenska
(and sometimes 'lite' is enough)
.
Jak się to wszystko skończy to może pójdę
(:
(:
Jak się czujesz?
Wczoraj mój horoskop orzekł, iż będę tego dnia 'wprawny oratorem' - powiem tak: z moich ust żadna złota myśl nie wyszła, ALE po raz pierwszy od...zawsze udało mi się wypowiedzieć poprawnie zdanie, z którym miałam problem i takie trochę bujdy na resorach, ale jednocześnie win - win ^^
Zaczęłam czytać horoskopy - co izolacja robi z wami?
Zaczęłam czytać horoskopy - co izolacja robi z wami?
Jakie słowo opisuje Cię najlepiej?
aLUMPISHmess
Spędziłam dwie godziny zapisując 'wiersz', którego jest 150%
Dlaczego ludzie tak bardzo lubią ograniczenia?
Muszę to jutro zedytować.
Spędziłam dwie godziny zapisując 'wiersz', którego jest 150%
Dlaczego ludzie tak bardzo lubią ograniczenia?
Muszę to jutro zedytować.
W związku z pandemią staram się nie wychodzić z domu więcej niż to konieczne i widząc to piękne słońce za oknem czuję się trochę jak zakiszony ogór. -,- A jak u Ciebie wygląda okres kwarantanny? Jak Twoje samopoczucie?
#quarantine_is_my_lifestyle
Cóż.
Po tym jak weszłam do domu trzynastego marca, siedziałam w nim grzecznie przez dwa tygodnie, mierząc sobie dwa razy dziennie temperaturę, robiąc wykres na podstawie porannych pomiarów i egzystując jak to mam w zwyczaju. Dwudziestego ósmego marca skończyła się moja 'częściowo' oficjalna kwarantanna i po raz pierwszy wyszłam na zewnątrz. Bosze, ja całe swoje marne nastoletnie życie siedzę w domu (= wyjść tylko tam gdzie muszę i tylko na tyle ile muszę), ale po dwóch tygodniach nie wychodzenia chociażby po te bułki do sklepu odczuwałam wszystko jakby inaczej: promienie słońca na skórze, wiatr we włosach i ta wiosna w powietrzu! Wiosna już, a nam przyszło umierać! Jeszcze tego samego dnia wyszłam na chwilkę rolki, bo wiecie kilka razy do roku powietrze dosłownie pachnie wyjściem na rolki i to był właśnie jeden z tych dni.
Od tamtej pory byłam trzy razy w sklepie po drobne zakupy i raz (dwa razy, ale ten drugi na odludziu) na spacerze z psem. Nigdy nie lgnęłam do ludzi, więc na chwilę obecną nie odczuwam ich braku jakoś bardzo, ale prawda jest taka, że z dnia na dzień coraz bardziej mi się nudzi. No bo jest różnica między moją dotychczasową izolacją, a tą której teraz doświadczamy, bo choćbym nie wiem jak bardzo chciała wyjść na spacer to nie mogę. Jednak spędzam stosunkowo dużo czasu na dworze - na szczęście dla nas mamy podwórko, na którym można się powygrzewać, a szczęście to podwójne, ponieważ izoluje się z nami 3letni wulkan energii (więc nawet jeśli chcę wrócić do środka, to nie zawsze mogę, bo nie ma drugiego kierowcy traktora).
Poza tym jest mi zwyczajnie przykro, że jestem tak blisko osób, których nie widziałam od wieków, a jednocześnie tak daleko! Nie mam możliwości zobaczyć moich starszych przyjaźni, nie mam możliwości wrócić do moich nowszych.
Jakby nie patrzeć: nie mam już jakichkolwiek możliwości...
i coraz bardziej czuję, że potrzebuję okulisty.
To taki moment w dziejach świata, że nawet nie ma jak umierać.
Cóż.
Po tym jak weszłam do domu trzynastego marca, siedziałam w nim grzecznie przez dwa tygodnie, mierząc sobie dwa razy dziennie temperaturę, robiąc wykres na podstawie porannych pomiarów i egzystując jak to mam w zwyczaju. Dwudziestego ósmego marca skończyła się moja 'częściowo' oficjalna kwarantanna i po raz pierwszy wyszłam na zewnątrz. Bosze, ja całe swoje marne nastoletnie życie siedzę w domu (= wyjść tylko tam gdzie muszę i tylko na tyle ile muszę), ale po dwóch tygodniach nie wychodzenia chociażby po te bułki do sklepu odczuwałam wszystko jakby inaczej: promienie słońca na skórze, wiatr we włosach i ta wiosna w powietrzu! Wiosna już, a nam przyszło umierać! Jeszcze tego samego dnia wyszłam na chwilkę rolki, bo wiecie kilka razy do roku powietrze dosłownie pachnie wyjściem na rolki i to był właśnie jeden z tych dni.
Od tamtej pory byłam trzy razy w sklepie po drobne zakupy i raz (dwa razy, ale ten drugi na odludziu) na spacerze z psem. Nigdy nie lgnęłam do ludzi, więc na chwilę obecną nie odczuwam ich braku jakoś bardzo, ale prawda jest taka, że z dnia na dzień coraz bardziej mi się nudzi. No bo jest różnica między moją dotychczasową izolacją, a tą której teraz doświadczamy, bo choćbym nie wiem jak bardzo chciała wyjść na spacer to nie mogę. Jednak spędzam stosunkowo dużo czasu na dworze - na szczęście dla nas mamy podwórko, na którym można się powygrzewać, a szczęście to podwójne, ponieważ izoluje się z nami 3letni wulkan energii (więc nawet jeśli chcę wrócić do środka, to nie zawsze mogę, bo nie ma drugiego kierowcy traktora).
Poza tym jest mi zwyczajnie przykro, że jestem tak blisko osób, których nie widziałam od wieków, a jednocześnie tak daleko! Nie mam możliwości zobaczyć moich starszych przyjaźni, nie mam możliwości wrócić do moich nowszych.
Jakby nie patrzeć: nie mam już jakichkolwiek możliwości...
i coraz bardziej czuję, że potrzebuję okulisty.
To taki moment w dziejach świata, że nawet nie ma jak umierać.
