☆ Chłopiec z nut ☆

Klatki schodowe w blokach zdradzą każdy, nawet najmniejszy ruch, czujniki świateł rozpalą wnętrze niczym nagle otwarte oczy smoka... brakuje mi półmroku obskurnej żarówki, tak ciemnej, jak dusze pijaczków przed pobliskim sklepem, brakuje spokoju, brakuje tych miejsc, gdzie szeptem wyjawialiśmy swoje najskrytsze tajemnice...
Nawet najgorszy dom ma tych kilka drobnych chwil, które warto pamiętać, które pozostają w nas na zawsze. I mimo, iż z czasem stają się mało wyraźne, wyblakłe, niczym tatuaż na pomarszczonej skórze starca, to jednak są z nami po kres dni naszych...
Wspominać zawsze będę okno, otwarte okno z lekko powiewającą zasłoną... a w oknie tym każdego poranka, gdy wychodziłem do szkoły twarz mamy, twarz pozornie spokojną, niewzruszoną, skupioną na moich krokach...
jedynie te oczy, pełne troski, zdradzały, iż ten mały, potargany chłopiec, biegnący w rozpiętej kurtce, z rękawiczkami wsunętymi niedbale do kieszeni, jest dla niej ważny... jest kimś kogo kocha...
I bez względu na to, jak wiele lat minąć może i jak wiele kilometrów dzieli mnie od tego miejsca, to tam głęboko we mnie, gdzie wypalone pola po mej duszy, zawsze pozostanie ten widok, widok jednego z setek okien na osiedlu, lecz okna dla mnie najważniejszego...
I mam nadzieję, że kiedyś, kiedy sam spoglądać będę na znikającą w dali drobną istotkę, w mych oczach rozpali się ta iskra, która sprawia, że to jedne, jedyne miejsce staje się tak ważne... ważne tak bardzo, że warto odwrócić głowę, spojrzeć i zrozumieć, że mimo przekorności losu i tych miliona dróg, które ironicznie prezentuje nam przyszłość, to jeden jest tylko punkt, z które wyszliśmy...
brakuje mi tych opiekuńczych spojrzeń i tamtych chwil, gdy o poranku wybiegałem w pośpiechu... brakuje, lecz o ironio, to zrozumieć można dopiero wtedy, gdy okno to zamknie się przed nami...
„Mała dłoń chłopca z trudem chwytała klamkę drzwi, z mozołem, niewielkie stopy pokonywały kolejne betonowe stopnie, a plecak, niczym złośliwy chochlik ciążył coraz bardziej... I oddech przyspieszony, zmęczenie płuc poszarpanych ciągłymi chorobami i rozwiązane sznurowadła, niczym przekorne węże broniące dostępu do wieży... lecz biegnę wyżej i wyżej, tam, gdzie to wszystko się zaczęło i gdzie wspomnień mych początek...“

View more

Podobno koniec roku, to dobry czas na podsumowania...
Choć sam nie wiem, czy tak powinno być, i czy jest szansa, by w kilku zdaniach zamknąć cały ten długi okres, w którym nauczyłem się tak wiele, choć dopiero niedawno sens tej nauki dotarł do mnie w pełni...
Dotarło do mnie to, co od tak dawna słyszałem wykrzyczane do ucha i wyszeptane przez łzy, co tak naprawdę dostrzegałem, lecz jakimś głupim, dziecięcym, zupełnie nie racjonalnym uporem odrzucałem. Że drugi człowiek może być dobry, że należy go szanować, że stawianie bezsensownych barier niczego nie ułatwia, a omijanie problemów wcale ich nie rozwiązuje, że bezczynne tkwienie w kącie oklejonym dawnymi obawami i pretensjami do świata, wcale mi nie pomoże i niczego nie ułatwi, a gdy samemu nie potrafi się przebić muru, to zamiast walić w niego głową, warto zwrócić się do kogoś mądrzejszego o radę...
I tak jak zawsze potrafię znaleźć miliardy słów, by opowiedzieć to wszystko, tak tym razem moje gardło milczy bezgłośnie... uczyniłem tak wiele złego, zaślepiony głupimi przekonaniami wydrążonymi w mym umyśle od lat, co do swego postępowania... w porywie niepotrzebnych czasami emocji, impulsach uczuć i niewłaściwym podejściu do świata i życia... nie dostrzegałem skutków tego wszystkiego... Teraz już wiem, jak niewłaściwe to było...
Odchodzę stąd, po tak długim czasie, to chyba już ta właściwa pora, gdy zrozumiałem, że nie da się budować nowego, na szczątkach dawnych czynów, a każda zapałka, musi się w końcu wypalić, by ustąpić miejsca kolejnym, nowym płomykom...
Trzymajcie się Wszyscy ciepło, dbajcie tam o siebie, nigdy się nie poddawajcie, a gdyby czasem, niefortunne przeszkody życia zasłoniły Wam cel tej podróży, to bez względu na wszystko idźcie dalej, bo warto... i warto też mieć tą drugą dłoń, którą można uścisnąć, gdy dzieje się źle... Bo razem łatwiej iść... życzę więc Wam, tej drugiej osoby obok...
Pozytywnego i Szczęśliwego Nowego Roku Kochani...

View more

"Wśród wciąż krzyczących łez,
wśród wspomnień i nowych nadziei.
Z ranami starymi jak świat,
wierząc, że wszystko się zmieni.
Idą, bo wiedzą, że coś,
prowadzi ich ku lepszym dniom.
To Towarzysze tych dróg,
idą, choć dłonie im drżą." - Bartek G.
----------------------------------------------------
Wieczory są dziwne, tą swoją nieokreślonością, są niczym wabiąca słodkościami pułapka lub lampa przyciągająca swym blaskiem ćmy lecące na śmierć... Wieczorami myśli jest tak wiele, tak bardzo są wyraźne, jakby nagle wszystkie szufladki w głowie zostały otwarte...
Te ciemne chwile przed nocą, są taką niestabilną mieszanką spełnionego już dnia, marzeń płynących na przekór lękom, niczym deszcz uparcie płynący po szczelinach zapomnianego muru i rysowanych upragnionymi dłońmi niezniszczalnych powodów do uśmiechu...
Każdego wieczora czuję to tak bardzo, tak mocno, jakbym nagle znalazł się pośrodku tamtego lasu i zaczął krzyczeć czując ból w płucach...
Lecz to co, sprawia, że nie boję się już tej nieprzeniknionej ciemności jak dawniej, że nie straszne mi potwory z przed lat, to świadomość, że głos, który mi odpowiada, to nie echo... To Twoje słowa, słowa, które, tak jak na samym początku, tak i teraz i po kres myśli dawać będą mi radość i spokój...
Przyzwyczaiłaś się już do chaosu zdań, który mi towarzyszy, nie gubisz się w nich i nie uciekasz... Jesteś...
A ja mimo tak długiego już czasu łączącego nasze dusze i umysły, wciąż i wciąż wstydzę się i krępuję. Wstydzę nie tylko własnych myśli, nie tylko zdań, które chciałbym w idealny sposób ułożyć, lecz także i wstydzę się tego, że tak niewiele mogę Ci dać, tak niewiele ofiarować...
To wszystko co może się stać, ten nasz upragniony cel, nie będzie idealny, nie zawsze też będzie cudowny, czasami odrobinę smutniejszy, czasami szalony, czasami po
prostu spokojny, jak łzy czekające statecznie w kącikach oczu...lecz będzie Nasz i tylko Nasz...
Cóż pewnie słaby ze mnie anioł, taki trochę potargany, trochę zagubiony, poobijany przez życie, bez żadnych cudownych mocy, lecz z ogromnymi chęciami...
Bo każde kolana mają swoją wytrzymałość, i nie chcą już dalej byśmy na nie upadali. I każda głowa ma już dość, gdy po raz tysięczny pokornie ją schylamy przed ciosami losu... i dłonie i policzki czerwone, któż wie, czy od łez czy kolejnych uderzeń...
Nadchodzi taki dzień, gdy ma się dość tej katorgi, i z utęsknieniem spogląda się na pognieciony, wiszący w kącie, zapomniany uśmiech...
Tak bardzo dziękuję Ci za to, że jesteś... Że nie tylko nauczyłaś mnie smakować radość, lecz także, że radość tą mi ofiarowałaś...
Dziękuję Mój Towarzyszu Podróży...

View more

Każdego dnia siadam i układam w głowie słowa, które napiszę do Ciebie... Słowa, które kiedyś sprawiały Ci radość i które były mostem łączącym Nas ponad tym wszystkim... ponad tym całym szaleństwem...
I każdego dnia rezygnuję z tego, uświadamiając sobie jak wielu rzeczy nie potrafię i jak jestem słaby...
Może właśnie teraz jesteś szczęśliwa, uśmiechnięta, radosna... Może w Twoich cudownych oczach lśni zachwyt minionym dniem...
Nie chcę tego psuć, bo zasługujesz na to wszystko tak bardzo. O wiele bardziej niż ja mógłbym Ci dać....
-------------------------------------------------
„Nie potrafię malować Twych snów,
nie potrafię odganiać koszmarów.
Mimo tego ja walczyć chcę znów,
Tak zwyczajnie, bez użycia czarów.
Każdy dzień będzie zwycięstwem,
każda noc niech będzie nagrodą.
Twoja miłość jest moim orężem.
Twoja droga, jest też moją drogą.
Towarzysze podróży, spleceni,
serca dwa, lecz jedno ich bicie.
Mimo klęsk walczące dalej,
smutne oczy ubrane w przyłbice.
Tak niewiele mogę Ci dać,
pusta dusza nic nie przekaże.
Pragnę tylko byś zaczęła się śmiać,
mimo smutnych czasami zdarzeń.
Byś poczuła, że jednak warto,
iść tam dalej, choć nie widać celu.
Mapy w dłoniach dawno podarte,
choćmy stąd Mój Przyjacielu...“
- Bartek G.

View more

I chyba najsmutniejszym, co od jakiegoś czasu dostrzec tutaj mogę, to puste miejsca po ludziach, to konta już dawno wygasłe i słowa, które pozostały, jakby w połowie przerwanym filmie... Gdzieniegdzie pojawi się jeszcze czasami jakiś przelotny wpis i cisza, cisza tak niepokojąca, jakby spaść miało całe niebo...
Lecz mam świadomość, że życie to nie kostki lodu z zamrożonymi wewnątrz kroplami chwil i wspomnień, które chcielibyśmy zatrzymać na wieczność...
Ucieka nam to przez palce, gdzieś tak magicznie i niezauważalnie przemija i tylko zmiany wśród innych uświadamiają mi, że ja też się zmieniam i zmian tych, choćbym z całych sił się bronił, nie zatrzymam...
Odchodzę stąd i wracam, jak małe szczenię, które pierwszymi, drobnymi krokami próbuje poznać świat poza domem, piszczy, kręci się, z zaciekawieniem dąży naprzód, by za chwilę wrócić w dobrze znane i złudnie bezpieczne miejsce...
Na szczęście nie idę sam, na szczęście mam swojego Towarzysza Podróży, który mocno trzyma moją dłoń, znajdując w tym uścisku także siły dla siebie i to daje mi wiarę i chęć, by jednak wypowiadać kolejne litery tego naszego alfabetu... „A“, „B“, „C“... a każda z liter nabiera sensu większego niż jedynie opisany w słownikach, każda z tych liter, to kolejny Nasz krok, krok ku nowemu...
Idziemy razem w nieznane, idziemy, niczym akrobata poruszający się z zasłoniętymi oczami po chwiejnej linie rozwieszonej nad przepaścią, lecz wzrok Nam w tej podróży niepotrzebny, gdyż sens i cel tej drogi widzimy we własnych uczuciach i zmysłach... Na plecach naszych balast doświadczeń, w oczach przebłyski lepszych i gorszych chwil, a wnętrze jak stary zburzony schron, który chronił Nas dawniej, lecz którego czas już nadszedł...
Bo nie potrzebujemy już osłony, choć miotają Nami obawy i lęki, lecz to, co stało się dla Nas nauką, to świadomość wspólnego istnienia... Dwoje ludzi, których punkty tak odległe zostały w końcu połączone...
Choćmy dalej mój Towarzyszu, po cichu zamkniemy drzwi dawnych koszmarów...

View more

Ahhh... nie, nie, nie... w żadnym wypadku tak nie jest...
Ja wiem, ja mam świadomość, że czasami moje pokręcone i bezsensowne odpowiedzi wyglądają na zdania pisane przez dogorywające życie, ale to nie tak... to po prostu mój specyficzny (pewnie dosyć głupi i nużący) sposób wyrażania. Styl, w którym tapla się mieszanka moich przeżyć, doświadczeń, oczekiwań i rozczarowań... taki wełniany, lekko znoszony już sweter, wrzucony przez pomyłkę do pralki z gorącą wodą...
Jak to zawsze mówiła moja mama - „Jesteś niczym leniwiec z ADHD“...
Cóż, coś w tym chyba jednak jest... Czasami sam zauważam, jak spoglądając na błądzące po stronach książki litery, przeistaczające się w rysy opowiadanych światów, czuję barwy źrenic skapujących ze znużenia na przerzucane kartki, znużenia, które dopaść może tego ostatniego na świecie, który gasi słońce...
I nagle gdzieś tam, w jednej porywającej sekundzie, niczym puszczona swobodnie sprężyna moje ciało porywa mnie do biegu, tak bez celu, bez powodu, po prostu krzycząc - „Biegnij, biegnij, biegnij...“... i tchu mi nie starcza i płuca krzyczą bólem... ale to nic, biegnę nie widząc końca drogi...
Nie, chyba nigdy nie byłem zmęczony życiem, choć zdarzały się chwile, gdy ten mały, potargany chłopiec, bardzo tego życia nienawidził, a im bardziej to czuł, tym mocniej jego małe, podrapane smutkiem piąstki zaciskały się na poręczach schodów, tych schodów na końcu drogi, gdzie nawet blask ostatniej latarni nie dosięgał... Nienawidził tego świata, choć wtedy tak niewiele z niego rozumiał i chyba wielu spraw, nie rozumie po dziś dzień...
Tych gestów, czynów, emocji i słów przeistaczających się jak magiczny kameleon, pozornie niewinnych zdań, które niczym delikatna krawędź kartki stać się mogą orężem zwycięstwa słowa nad czynem, lecz i granicą tnącą bez wybaczenia opuszki drżących palców...
Za brudnymi szybami przejeżdzających autobusów wciąż miga potargana czupryna chłopca, w kieszeni bluzy nadal pomięty bilet, w sercu na pamięć znany rozkład jazdy i cóż nuuu... jedynie chyba trasa podróży uległa zmiania, ahhh...
Niedawno zrozumiałem, że bez względu na wszystko i tak w końcu wszystkie autobusy trafić muszą w to samo miejsce...
----------------------------------------------
Dziękuję Ci bardzo za to pytanie... Dziękuję za wszystko... Spokojnych chwil życzę...

View more

Wciąż zapominam o tym, że moje pomaganie kończy się źle.
Że przywiązanie, emocje, uczucia pozostają same, opuszczone, gdy pozwolimy im na ten luksus ofiarowania...
Staramy się, wspieramy, dodajemy otuchy, trzymamy za rękę, lecz nadchodzi taki dzień, kiedy ta osoba odchodzi, mimo słów „Pozostanę z Tobą do końca“...
To smutne, że tak się dzieje, lecz jedyne, co możemy wtedy uczynić, to spoglądać z utęsknieniem na cień, który zanika, wspominając chwile, kiedy byliśmy powodem do radości...
A co do wiary hmmm cóż... U mnie wygląda to troszeczkę inaczej... Bardzo, bardzo długo wątpię, zanim w cokolwiek uwierzę...
Barykaduję się, blokuję umysł i zmysły, nie dopuszczam do siebie nowego, uciekam przed tym, co mogłoby się stać, zamykam oczy nie pozwalając blaskom teraźniejszości zaglądać do mrocznych zakamarków mojej duszy a pokaleczonymi dłońmi bronię wejścia do własnego wnętrza, niczym ostatni pustelnik broniący dwóch metrów własnego istnienia...
I tak to trwa przez długi czas, aż nagle pewnego dnia budzę się, oddycham i ze zdziwieniem stwierdzam, że nie ma już tych kłujących opiłków w płucach, że chmury, który gromadziły się nad głową tak naprawdę są watą cukrową, która swoją słodyczą klei się do pragnień, tak wyczekiwanych i upragnionych...
I wiem już wtedy, że mogę wierzyć, że mogę ufać, że mogę ze spokojem powiedzieć - „dobrze zgadzam się na to nowe, na to nowe z Tobą“...
Każda z naszych relacji to taki metafizyczny balonik, kolejny balonik w naszym życiu... jedne są wielobarwne, inne zaś szare, te wesoło pląsające w rozszczelnieniach pomiędzy wczoraj a jutro oraz te smutne, płynące nisko nad ziemią niczym kolejne pokolenia chrząszczy idących na żer...
Czasami urywają nam się i odlatują, czasami pękają niczym serce po kolejnym zawodzie, niektóre zaś trwają, trwają na przekór wichrom i złym spojrzeniom a te nieliczne i czasami najważniejsze dla Nas, sami puszczamy wolno spoglądając w milczeniu jak zamieniają się w odległą kropkę... kropkę, która na zawsze pozostanie w naszych spojrzeniach...
------------------------------------------------------------------
Dziękuję bardzo za wszystkie pytania i życzę Ci, by sznureczki Twoich baloników nigdy się nie zerwały... Spokojnego wieczorku...

View more

„Kilka miłych słów zapisanych w wiadomości,
kruche palce trzymające się rzeczywistości.
Szarość tłumu przestaje być przeszkodą,
Dwoje ludzi, którzy teraz idą wspólną drogą.
Towarzysze podróży, tak dawno planowanej,
łzami nocnych strachów, na kartkach malowanej.
To bicie serce, tak nowe, lecz tak dobrze znane,
wreszcie znalazł się plaster na każdą dawną ranę.
Tak krótko się przecież do siebie uśmiechamy,
dawny mur obaw, tak bardzo rozrywany.
Uścisk dłoni mocny, uczucia się splatają.
Dwa wolne ptaki ku szczęściu odfruwają.“ - Bartek G.
-------------------------------------------------------------------
Czasami czuję się jakbym uczestniczył w jakimś przedziwnym turnieju tenisa ziemnego... turnieju, w którym to ja jestem piłeczką rzucaną od rogu do rogu, miotaną na wszystkie strony mentalnego kortu przez chichoczące zło...
Wachania nastroju nie są fajne, są męczące, tak bardzo męczące...
Człowiek, niestety, po jakimś czasie przyzwyczaja się do smutnych min, szarych barw spływających w głąb mózgu, niczym żywica z obumarłego już drzewa... przyzwyczaja się tak, jak przyzwyczaić się można do trudnego, lecz jednak obecnego obok sąsiada...
I nagle, pewnego dnia, tak po prostu, bez zapowiedzi robi się w głowie głośne buuum, ktoś postanawia zmienić kierunek i zwrot naszego nastroju... twarz tak dobrze zaznajomiona ze słonym smakiem łez, nagle spotkać się musi z nowymi rolami, mięśnie twarzy odzwyczajone od uśmiechu z trudem próbują skoordynować ciągle błądzące ruchy i ten uśmiech ahhh... w tym momencie tak bardzo zaskakujący, niczym przekorny Claun podający nam do zabawy nasze marzenia...
Zmiany męczą, zmiany złoszczą, zmiany wytrącają z równowagi... lecz chyba jednak są nam potrzebne, bo jakże by bez nich udało mi się poznać Ciebie...
A teraz czas zatrzymać to wzburzone morze, czas wbić kołek w ten fragment naszego wspólnego świata, by móc spokojnie usiąść na krawędzi przeszłości, bujając wspólnie nogami i spoglądając z góry na ten poruszający się tłum... tłum bez NAS... bo tłumu nie potrzebujemy prawda?

View more

Od kilku dni rozglądam się chaotycznie wokół siebie i coraz częściej dochodzę do wniosku, że przydałby mi się generalny remont... REMONT DUSZY...
Obecne miejsce przypomina raczej schowek wypełniony po brzegi, mniej lub bardziej niepotrzebnymi rzeczami, zapchany w pośpiechu kolejnych dni, zapisanymi i wygniecionym już stronami z zeszytu, popsutymi nieudolnie marzeniami, smutkiem, który z takim mozołem jest ukrywany a i tak, co jakiś czas wygląda na świat i z zaciekawieniem najeźdccy spogląda na nowe chwile, a to wszystko spowite grubą warstwą kurzu zobojętnienia, który sprawia, iż z czasem nawet najbardziej kolorowa rzecz staje się szara... nawet Twoje, tak wielobarwne wtedy oczy...
W emocjonalnym bałaganie nie da się żyć, nie można budować nowych zdań, przeprowadzających nas przez przepaści nieporozumienia, nie da się tworzyć nici ludzkich relacji, rozrywających się pod byle pretekstem, niczym pajęcze sieci szarpane nieświadomością złapanych w nie ofiar...
To moja wada i moja zaleta - pamięć, która niczym kawałki rzepów trzyma na wodzy emocjonalne trybiki synaps nie pozwalając im rozbiec się na strony w furii kolejnych zawodów, lecz jednocześnie z zimnym uśmiechem bezwzględnej egzystencji studzi żar niedawno zaparzonej herbaty i moc oczekiwania na dłoń, która powinna pojawić się obok...
---------------------------------------------
„Tup, Tup... odgłos glanów wciąż taki sam,
na wciąż tych samych schodach...
Lecz dusza w nich idąca już inną jest,
dusza spokojna i już nie młoda...“ - Bartek G.

View more

Jeśli jest przy mnie anioł, to albo ma bardzo specyficzne poczucie humoru albo jest bardziej zagubiony niż ja... może to taki anioł, który przeszedł już „piekło“ i jedyne czego teraz pragnie to odrobiny spokoju... napotkał mnie, gdzieś na tej drodze ku niczemu i pomyślał - "Spróbuję, może przy nim będzie mi dobrze, czasami warto dać szansę chaosowi“...
I towarzyszy mi tak w tej trochę bezcelowej podróży, spogląda chwilami ciekawie zza ramienia, czasami popycha do czynu, nie zawsze mając świadomość, czy ruch ten stanie się dobry czy też będzie jedną wielką porażką...
To taki anioł ciamajda, który widząc moje przegrane zagryza ze zdenerwowania wargi, myśląc „chyba niepotrzebnie dałem mu tą szansę, on nie jest jeszcze gotowy“...
Lecz nawet mimo tylu wpadek, mimo tych wszystkich niedoskonałości, świateł wpadających do znużonych migającym światem źrenic, to jednak cieszę się, że ten anioł jest... bo gdzieś tam, kiedyś, na tym ledwo trzymającym się murku, okalającym dawno już zapomnianą piaskownicę, mały, potargany chłopiec marzył o przyjacielu, o kimś, kto nie tylko wysłucha, nie tylko pokiwa głową, lecz przede wszystkim zrozumie...
Zrozumie zamek wyrwany z kurtki, oczy ciemne od nieprzespanej nocy, paznokcie pogryzione uciekającym czasem i słowa, słowa, które grzęzną w gardle wstrzymywane strachem...
Więc niech już pozostanie ten anioł, niech już będzie, bo może jemu w końcu uda się to wszystko pojąć...
-----------------------------
Bardzo Ci dziękuję za wszystkie pytania, które wysyłasz i wybacz, że nie na wszystkie odpowiadam... spokojnego wieczoru...

View more

Ahhh... Niestety mam tak, że nie potrafię skupić się na jednej książce, podobnie jak nie potrafię zatrzymać swoich myśli przy jednej sprawie, osobie czy też problemie, co kończy się przeważnie tym, że zawsze otacza mnie kilka otwartych z zaskoczenia okładek, stron porzuconych na nieokreśloną nigdy ilość nieprzespanych nocy, zagiętych rogów, zaznaczających miejsce, które pozostawiłem na chwilę...
Z tego co mogę sobie teraz przypomnieć, to czytam jednocześnie około trzech-czterech książek naprzemiennie, doprowadzając czasami do obłędu moją i tak niezbyt stabilnie wyprofilowaną percepcję...
Bohaterowie wyłaniający się z wnętrza poznaczonych pachnącymi drukarską farbą liter mieszają się między sobą (jejku uwielbam tak bardzo ten zapach, że mógłbym go chłonąć do końca swego istnienia), wydarzenia gonią przeszłość otwierając ze zdumienia oczy, jak taka odwrócona chronologia jest możliwa, idealnie poukładane linijki tekstu tworzyć zaczynają poskręcany niczym ludzki chromosom patchwork rozmaitości...
I ja niestety chyba wiem dlaczego tak się dzieje, dlaczego nie mam cierpliwości do czytania pojedyńczych dzieł... to obawa i strach. Tak może to dziwne, ale boję się, że nie zdąże przeczytać wszystkiego... i choć racjonalny i zimny fragment mnie puka delikatnie w moje ramie szepcąc - „I tak nie zdążysz“... to ja na przekór wszystkiemu staram się pochłonąć jak najwięcej, jakby moje i tak pożałowania godne płuca oddychały jedynie oparami druku...
A może szukam tam, pomiędzy tymi cieniutkimi fragmentami opowieści odpowiedzi na własne życie, szukam zrozumienia i wytłumaczenia, dlaczego tak bardzo mi nie wychodzi... lecz mam tą świadomość, że odpowiedź, którą usilnie pragnę odnaleźć napisać muszę sam...
----------------------------------------
Bardzo dziękuję za pytanie, spokojnego wieczoru...

View more

Ja tylko... chciałem się pożegnać, na swój krzywy sposób...
Dziękuję wszystkim, którzy tu się pojawili...
--------------------------------------------------------------
„Zacząłem tu swój bieg i tutaj skończę na pewno.
Poznałem czym jest niebo i co to jest piekło.
Wciąż jestem na tym koncie, choć coraz mniej piszę.
Zamiast wrzasku kolejnych liter, ja polubiłem ciszę.
Życie jest zbyt krótkie, by pisać słowa w próżnię.
Czas zająć się sobą, bo na własne życie się spóźnię.
Kolejne pytania, zalewające umysł zagadki.
Moje pokręcone myśli wyssałem z mlekiem matki.
Marny raper jest ze mnie, nie łączę dobrze rymów.
Nad miastem czarne chmury, z fabrycznych kominów.
Gdzie podział się uśmiech, rysowany do bólu.
Wołają „Wywrotowiec“, zamiast „Witaj Królu“.
Nie tak miało być, pogniotły się moje plany.
Miałem być zwycięzcą, a jestem przegranym.
Pozostanę tutaj, bo słowa są mym tatuażem.
Opisuję smutki, lecz nie umiem opisać marzeń.
Czytam wpisy, zaglądam na wygasłe już konta.
Wspomnienia jak pinezki, przybijają mnie do kąta.
Nie zrywam więzów, nie tworzę nowych dni.
Po dwóch stronach barykady to „JA“ i „TY“.
Umilkły werble, zamarły nagle błyski świateł.
Ja Chłopiec z Nut, ten sam, lecz myślący inaczej.
Dziękuję za wszystko, życząc spokojnego dnia.
Już nieobecny tutaj, lecz nadal istniejący ja...“
- Bartek G.

View more

Kształtujemy swoją osobowość każdego dnia, ugniatając niczym plastelinę rozwijające się odruchy i zachowania, modelujemy charakter, przycinamy lub rozbudowujemy poszczególne wady i zalety, tak właściwie jedynie po to, by móc niczym przez wielowarstwową soczewkę dostrzegać egzystencje innych z chęcią odnalezienia pustej luki dla siebie...
Pierwsze spotkanie z drugim człowiekiem przypomina mi czasami edukacyjną zabawkę dla dzieci, z różnych kształtów otworami, do których to dziecko powinno właściwie dopasować odpowiedni klocek - w kształcie kwadratu, trójkąta czy też gwiazdy...
I chyba takie jest też moje spojrzenie na człowieka, w pierwszych minutach usilnie próbuję dopasować osobę do właściwego i znanego mi kształtu, idąc na skróty próbuje zaszeregować, dzięki czemu mój umysł mógłby się uspokoić... bo tylko dobrze znane kształty dają mi stabilizację i pewność kolejnych kroków...
Niestety nie zawsze tak jest i nagle nowo poznana istota wymyka się szablonom i standardowym ustawieniom życia... nagle muszę wysilić umysł, by zagłębić się w tym nowym, by odgadnąć, rozpoznać czy też zaskoczyć się tym nieznanym...
I czasami, tak niespodziewanie okazuje się, że jest coś więcej niż tylko kilka podstawowych wzorów, że kolory oczu, uśmiechy, mimika twarzy, założona bluza wyrażać może tak wiele, że nawet tysiące drobnych kawałeczków szkła mieszających się w kalejdoskopie nie jest w stanie zawstydzić tej wręcz nieskończonej serpentyny kolejnych postaci... i uczę się na nowo każdego poznanego człowiek i hmmm... przyznam, że to nie jest takie złe... to jedna z niewielu nauk, która rzeczywiście w czymś nam pomaga...
Ahhhh... zakręciłem się niczym fraktal, lecz tak czasami bywa, gdy staram się upchnąć swoje myśli w kilku zaledwie zdaniach, to niczym próba umieszczenia świata w tylnej kieszeni spodni...
---------------------------------------------------
Bardzo dziękuję za pytanie, pozdrawiam, spokojnego wieczoru...

View more

Zanim odpowiem na Twoje pytanie, chciałem napisać kilka słów do pewnej osoby, mam nadzieję, że to przeczyta - Tęsknię i to bardzo... buuu buuu... i chyba to buuu będzie tym najwłaściwszym słowem prawda? Przepraszam Cię za wszystko...
--------------------------------------------------------
Bywam niczym kot, niczym dziewiąte życie Mruczka, lub (co chyba jest trafniejsze) jak kot Bułhakova... i to nie dlatego, że lubię, przymykając oczy położyć się w rozgrzewających promieniach słońca, nie dlatego, że przymilnie mruczę oczekując akceptacji, lecz dlatego, że się przyzwyczajam... do wszystkiego...
Każda, nawet najmniejsza zmiana w moim życiu, wywołuje trzęsienie ziemi, burzy to, co z takim trudem wyrosło, powstało, niczym złudne mury piaskowego zamku na plaży, odsłaniając nowe szanse, lecz też i zupełnie inne spojrzenie na to jak żyć...
Z wielkim trudem przyzwyczaiłem się do nowych twarzy, gubiłem się i wstydziłem, gdy wkraczałem na nowe korytarze uczelni, idąc po schodach częściej spoglądałem na czerwone cegły gotyckich ścian niż na twarze nowych towarzyszy drogi...
I tak z pewnością jest też i z „2w1“... ja wiem, ja mam świadomość, że we mnie już pewnie nic z tego nie pozostało. Wartości, podejście do otoczenia, ludzi, wewnętrzne cechy i zachowania... to wszystko przetasowało się niczym talia kart w zręcznych dłoniach magika... nadal to we mnie istnieje, bo przecież ciężko by było pozbyć się charakteru, lecz jest to już tak odmienne i różnorodne od tamtego potargane chłopca, który z zaciekawieniem czytał opis Enneagramu, że można by pomyśleć, iż był to tylko sen, szczęśliwy sen...
Nie przeprowadzę tego testu drugi raz, nie chcę... i to nie dlatego, że odczytałbym coś nowego, lecz dlatego, że jedynie to pozostało mi z tamtego snu... niczym mglista otoczka źrenic zasłaniająca rzeczywistość...
Tamto „2w1“ doprowadziło mnie na samo dno, lecz jednocześnie dało mi możliwość uniesienia głowy, by zobaczyć, że tak naprawdę, jest więcej barw na tym świecie, niż czerń i biel... i cieszę się, że mogę teraz, każdego dnia poznawać je wszystkie, chłonąć niczym wielki zderzacz hadronów pochłania cząstki materii...
A opis... hmmm, cóż, niech pozostanie, jako pamiątka dobrego i złego...
-------------------------------------------------------------
Dziękuję za ciekawe pytanie, jejku może kiedyś, w odległej przyszłości uda mi dobierać słowa tak cudownie, jak Ty to robisz... pozdrawiam...

View more

W tej chwili jedynym, co sprawia, iż przeszywa mnie ten głęboki, niezrozumiały, wręcz nieludzki skowyt strachu jest codzienne, wręcz banalne życie i związane z nim obowiązki... jego powtarzalne, niczym wyuczony na pamięć szablon, sprawy i takty, bieg po kolejny rachunek, oczekiwanie na zastrzyk pomagający oddychać, spojrzenie na liczbę nieodczytanych wiadomości...
Kiedyś (ahhh mógłbym powiedzieć - tam na samym początku mnie) nie obawiałem się zewnętrznego świata i tego, co było za zawsze poznaczoną kroplami szybą, lecz bałem się wszystkiego, co głęboko w środku tej egzystencjalnej studni bez dna zwanej “MNĄ”, niewidocznego posmaku przegranej, barier i niepewności, które ograniczają, blokują, które zasłaniają rzetelne spojrzenie na otaczający świat... bałem się nie tych potworów, z krwi i kości wokół mnie, lecz tych, istniejących we mnie... bazyliszków zamieniających ulotne myśli w gruzowisko bez przyszłości...
To one przecież, chichocząc powykrzywianymi ustami, szarpały umiejętnie za umysł, niczym utalentowany aktor poruszający sznurkami marionetki, która wykona wszystkie zaplanowane przez niego ruchy... szarpały mnie i popychały do najgorszego (nawet do krzywdzenia innych), by sprawdzić, czy przetrwam, czy podobnie jak żółto-czarny manekin przejdę kolejny Crash-Test...
Tak, to chyba był wtedy największy mój lęk, z tego co pamiętam to od najmłodszych lat wił sobie gniazdo w mojej głowie, rozwijał się i rósł, wspomagany krzykami dorosłych...
Lecz teraz to miejsce jest ciche, nie puste, lecz inne... szare spojrzenia zamieniły się na iskry w oczach, machające z rezygnacją dłonie przeistoczyły się w ręce machające z radości na powitanie, a kąciki ust poszybowały w górę w coraz częściej pojawiającym się uśmiechu...
I tak to trwa, rozwija się, zmienia... dlatego też, jedyne czego się boję obecnie, to codzienność, banalność, rutyna... ja ostatnia nuta w tym nadal rozbrzmiewającym, przez nikogo pewnie już nie słuchanym utworze...
Ja, wciąż ten sam, mimo zmian - Chłopiec z Nut...
-------------------------------------------------------------
P.S. Podróżujemy na południe Polski, więc gdyby ktoś, gdzieś przypadkiem miał chwilę, to chętnie pomilczę przy jakiejś kawie... Pozdrawiam Wszystkich, udanych wakacji...

---

https://www.youtube.com/watch?v=cY2B_9KpRqk

View more

Chyba jednak ze znajomymi, z tą nieliczną grupką, która jeszcze ze mną wytrzymuje, która trwa na przekór logice, neonom ostrzegawczo mrugającym w głowie i zdrowemu rozsądkowi...
ahhh to nie tak, że nie kocham, nie szanuję czy też nie tęsknię za rodziną, że nie brakuje mi ich w chwilach trudnych czy też w oczekiwaniu na kolejny autobus, jednakże zbyt często byłem za daleko, by czuć ich bliskość, by nauczyć się, jak są ważni...
Ta odległość to nie fizyczne parametry na mapie określane cyframi z GPS-a, to nie przebyte kilometry wnikające w soczewki oczu podczas jazdy, miasta odległe od siebie latami świetlnymi czy też galaktyki z krańców świata...
Byłem za daleko duszą, sercem, chęciami, staraniami i istnieniem, czułem się jak owoc, który nie czuje już korzeni drzewa, z którego pochodzi, niczym wędrowiec tułacz, świadomy swej bezcelowej podróży, jak kawałek kolorowego graffiti na szarej bezkresności ściany świadomy swego niedopasowania...
Zbyt wiele krzywd, zbyt wiele głosów zaszytych w ścianach, niepotrzebnych emocjonalnych szarpnięć wylewających się z jazgotem na świeżo uprane dusze...
To wszystko gdzieś tam odkłada się, kumuluje, zbiera niczym mętny osad na dnie zbiornika i przeszkadza... przeszkadza dostrzec tą nieskazitelną toń relacji rodzinnych...
Nie wiem, być może to moja wina, że nie starałem się, że nie zabiegałem o to, by stało się lepiej... przytłaczająca geometria pokoju stawała się wygodniejszą alternatywą do iskrzeń pojawiających się nad wspólnym posiłkiem... lecz trudno winić tego chłopca z potarganą czupryną, który drżącym dłońmi obejmuje zimny jak zawsze gryf gitary, który przez załzawione oczy spogląda na nuty, by grać... nieświadom już tego, czy te małe plamy na kartce, to jeszcze nuty czy już łzy... tego mu nigdy nie mogli odebrać, choćby starali się orać umysł metafizycznymi mękami, choćby zabrali każdy ze zmysłów, to drżenia strun zabrać nie mogli, one grają tam głęboko, gdzie kończy się rzeczywistość a zaczyna sen o szczęściu...
Dziękuję za pytanie, życzę uśmiechu i spokojnego wieczoru...

View more

Tik Tak, Tik Tak... bezuczuciowa wskazówka metronomu z pełną premedytacją odlicza takty naszego życia, dzieląc na etapy to wszystko, co zawiera się między pierwszym oddechem a ostatnim tchnieniem...
I gdzieś w tym wszystkim są też i moje dźwięki, może nieporadne, może jeszcze nie w pełni brzmiące, lecz z każdym kolejnym pojawiającym się tonem coraz wyraźniejsze...
Dawne, dziecinne jeszcze ćwierćnuty, które lękliwie biegały po pięciolinii, ze strachem spoglądające na każde pojawiające się odległe, mroczne i zagłuszające wszystko echo, teraz z nieśmiałą jeszcze, lecz rozwijającą się radością zaczynają wybrzmiewać coraz pewniej, coraz mocniej i dłużej, dostrzegając w swym chwiejnym cieniu zarysy przyszłych półnut a być może i całych, ukształtowanych już życiem nut ...
Dźwięki mojego życia zawsze były nieskładne, bez jakiegoś większego sensu pojawiały się w przypadkowych miejscach, by dać o sobie znać i zniknąć również niespodziewanie... kreśliły przyszłą melodię, wybrzmiewały, dawały nadzieję i obietnicę na coś wyjątkowego i nagle ginęły, niczym milknąca pękająca struna... pozostawała pustka, rozczarowanie, głuche dudnienie tak wyraźnie, że można by pomyśleć, iż to macki umysłu rozpoczęły swój nieplanowany koncert...
I tak to wszystko trwało przez dłuższy czas, jakby nagle orkiestra zapętlając się w dźwiękach grała wciąż jeden i ten sam fragment utworu...
Teraz już wiem, dlaczego tak było, dlaczego mimo rzetelnie wyuczonych nut i wyrytych w głowie szczęśliwych akordów, tak nieudolnie rozwijała się melodyka... Żaden, nawet najwspanialszy utwór nie zabrzmi w pełni bez dyrygenta, który poprowadzi ścieżką pisaną czarnymi kropkami... dyrygenta, który wie, w którym momencie wybuchnąć trajektorią narastającej wibracji fal a kiedy otworzyć drzwi ciszy... ciszy, która niczym najwspanialsza przyprawa pomoże odkryć smaki i pozwoli radować się zmysłom...
A teraz siedzę skulony i w skupieniu układam z nut Twoje imię, niczym najbardziej skomplikowane puzzle, z nadzieją, że prędzej czy później odczytam te słowa... słowa melodii, której dźwięki znam już na pamięć...
-----------------------------------------------
Bardzo dziękuję za pytanie, jejkuu jedno z ciekawszych jakie otrzymałem na asku i trochę mi wstyd, że tak nieporadnie na nie odpowiedziałem... Jeszcze raz bardzo dziękuję i życzę Spokojnego wieczorku...

---

https://www.youtube.com/watch?v=I392xDytUFc

View more

“Myślałeś, że jesteś już na szczycie góry,
że hymn grają dla Ciebie zwycięski.
Lecz to jedynie chichot jest ponury,
A pieśń ta to raczej oznaka jest klęski” - Bartek G.
----------------------------------------------------
Celu jednego, jedynego jako takiego nie widzę, zbyt odległy byłby to plan, zbyt dalekie zarysy, ledwo widoczne, majaczące niczym kolorowa fatamorgana w oczach zbłąkanego na pustynni wędrowca... zbyt długa droga ku temu, by to wszystko osiągnąć i zbyt wiele zakrętów na życiowych ścieżkach, czekających ze swoimi zwodniczymi zagadkami, zasłaniających ostateczne zwycięstwo...
Jedynie gdzieś tam głęboko w głowie tkwi niczym przyczepiony pinezką do korkowej tablicy napis “Nie zapomnij o szczęściu” i podobnie jak te wszystkie wbite pinezki, połączone wełnianą nitką, tak też i toczy się moja dosyć skomplikowana podróż ku dalszemu... ku kolejnym pinezkom...
Dokąd bym chciał dojść najpierw? Który ze szczytów zdobyć jako pierwszy? Nigdy jakoś nie pragnąłem osiągnąć wszystkiego, to zbyt wiele jak na mnie i nigdy nawet mi to nie przemknęło przez myśl... Ja zawsze tkwiący w najgłębszych dolinach, w katakumbach umysłu spowitego mackami przeszłości, ten który potyka się na każdym wzniesieniu i to nie tylko o sznurowadła własnych butów, lecz głównie o własne wady dojść mogę jedynie do jednego, malutkiego miejsca... ramiona mam zbyt kruche i wątłe, by objąć całość tego świata... ramiona przyozdobione balastami z przeszłości, drobinami dawnych błędów i pomyłek...
Bo to chyba one są niczym ten męczący kamień Syzyfa, tatuaż wykonany z ołowiu, który sprawia, że bieg nawet ku najlepszemu celowi staje się maratonem żółwia...
Więc drepczę sobie powoli, krok po kroku, nie spiesząc się, by nie zmącić oddechu, idę i idę słysząc każdy kolejny ruch, a glany me służąc pomocą depczą i niszczą napotykane przeszkody, pojawiające się w głowie krnąbrne myśli i złudne nadzieje...
O ja naiwny! Spoglądam przed siebie, uśmiecham się na myśl o zwycięskich podbojach, kierunkach, które doprowadzą ku najlepszemu, gdzie chichotliwa i próżna w swej dostojności egzystencja taplać się będzie i nurzać w upojnej hedonistycznej chwale... zapominając o tym, że cel osiągnąć mogę jedynie wtedy, gdy wnętrze me sponiewierane oczyści się z naniesionego błota...
NA SZCZĘŚCIE POZOSTAJE JESZCZE MUZYKA PRAWDA?

View more

"Wciąż trzymam Twoją dłoń,
choć zimnem tutaj wieje.
I będę wciąż i wciąż,
co dziać ma się, niech dzieje" - Bartek G.
----------------------------------------------------
Planowanie niestety się nie sprawdza (przynajmniej w moim przypadku) i to bez względu na to, czy chodzi o kupno miesięcznego biletu, dobór odpowiednich strun do gitary, czy stabilizacji dotyczącej reszty życia spędzonego z tą jedną, ukochaną osobą...
Tamtego dnia zawsze ubierałem odświętne ubranie przygotowane przez mamę, czystą, wyprasowaną koszulkę, spodnie, porządnie wypastowane buty i tak ubrany, z uśmiechem pełnym trwającej wciąż nadziei szedłem wśród ludzi, pomiędzy inne rozradowane dzieci... jak każdego września, rozpoczynającego kolejny rok koszmaru...
I czułem jak nagle oblewa mnie deszcz błota, potok słów tak raniących niczym kran wypełniony szpilkami... to inne dzieci w idealny, wręcz ponadludzki sposób, z umiejętnością godną przyczajonej pumy wyłapywały słabości, różnice, uległość i strach... tak chyba najbardziej wyczuwały ten nie dający się ukryć zapach strachu, który oblepiał swoją nieuchronnością i bezwładem...
I na nic zdało się planowanie cudownego rozpoczęcia roku szkolnego, na nic nadzieje i wyczekiwanie na lepsze, idealnie, misternie zaplanowane kolejne dni ze szczęściem sypały się jak poruszone dłonią szaleńca kostki domina...
I tak było po wielokroć przez wszystkie kolejne lata, rok po roku, aż z czasem oczy zaczęły się przyzwyczajać do brunatności korytarzy, do śmiechów i popychań, do świadomości, że największym złem stać się może tak po prostu ludzkie serce...
Uczucia stawały się przeszkodą, trudnym zakrętem, na drodze ku realizacji, tym małym kamykiem, który nagle wpadał pomiędzy tryby i niszczył wszystko...
Nie, zdecydowanie to mi nie wychodzi, a może przyzwyczajony do kolejnych porażek odznaczanych szarością grafitu na kalendarzowej mapie przestałem już próbować? Może to jedynie wymówka, by przestać się starać, by schować się za idealnym, chroniącym od świata murem z poduszek i trwać tam, niczym aligator hibernujący w teksańskich moczarach...
----------------------------------------------------
Przepraszam, straciłem wenę, brak mi słów, a te które się pojawiają wydają się takie niekształtne i toporne, niczym krzywy patyk udający strzałę, trafiającą idealnie w cel...
Chyba muszę odpocząć od aska, od myśli, wspomnień i siebie...
Przepraszam i życzę pozytywnych chwil...

View more

Tak samo jak i tych dobrych, pozytywnych, przyjacielskich (tak prawdziwie) tak i tych z twarzą kameleona spotykałem dość często, może zbyt często tych drugich, niczym zniszczony napis przy drodze “POMOGĘ CI”, który swym magnetyzmem przyciągał w burzowe wieczory koszmarne wspomnienia... cóż, taka to widocznie kolej rzeczy...
I nadal takich ludzi spotykam, choć zupełnie inaczej już teraz do tego podchodzę... niczym hutnik przy rozgrzanym piecu, osłaniam się tarczą chroniącą mnie przed jadowitymi uśmiechami, w rękawicach odgradzających od dotyku, z maską skrywającą najmniejszy nawet przejaw emocji... niczym wszechobecna i bezduszna szarość... tak dokładnie, nie czerń, nie biel, nie kolory...
I tak oto zmierzam ku dniom kolejnym, unikając synapsycznych kontaktów z toksycznością, to zbyt wiele kosztuje, zbyt wiele zabiera, zbyt wiele czasu trwa a... chyba nigdy się nie goi...
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że tak właściwie niczego to nie zmieni, ludzie z nożami skrytymi za różami nadal będą żerować na naszych umysłach, nadal będą wyszukiwać słabości, gorszych dni, pęknięć w naszym życiorysie, by wessać się niczym język mrówkojada w każdą możliwą szczelinę naszego istnienia...
To pokręcone życie jest jak las, w nim my zwierzyna, raz bywamy wilkiem a raz motylem, który w blasku tęczy czeka na swój koniec... i są tam sarny, które sprytnie po naszych grzbietach wyskakują ku górze... z tymi oczami, którym nie możemy się oprzeć, z ustami wypełnionymi dobrze znanymi słowami... nabieramy się na ten spektakl, mimo, że tak bardzo znamy jego zakończenie...
to jak wrzucanie monety do automatu z płytami i odtwarzanie wciąż jednej i tej samej płyty... “Oszukam Cię, zranię Cię, skrzywdzę Cię” - lepkie jak język kameleona, zmienne jak jego barwy, wpływa nam do mózgu i pozostaje... niczym rdza, korodując nas od wewnątrz...
Tutaj chyba skończę, by nie stało się zbyt gorzko, bo przecież nawet gorzka czekolada bywa słodka...
Dziękuję za pytanie, spokojnego wieczorku... ahhh korzystając z okazji, chciałem napisać, że podoba mi się Twój ask... daje mi spokój, tak więc dosyć często go odwiedzam, bo akurat spokój jest u mnie deficytowy...

View more

Tak mi się wydaję (być może błędnie), ale płeć nie determinuje, nie odwzorowuje szablonów, nie tworzy gotowych form wypełniając je ekstazą lub goryczą... Kobieta i Mężczyzna oboje mogą być piekłem, jak i drzwiami do raju, wsparciem i balastem ciągnącym w dół, niczym płatki hemoglobiny opadające bezładnie po ukąszeniu węża...
Przekleństwem stają się same relacje między dwojgiem ludzi, słowa, czyny, odruchy, to wszystko właściwie użyte, zranić może lub uleczyć... To iskrzenia na styku dwóch światów, podprogowe, ledwo zauważalne kłaczki, które wpadając do gardła drapią, lecz nie duszą... Wywołują dyskomfort istnienia, zmęczenie egzystencją, niewygodne wręcz wrażenie oznakowanego i przeznaczonego do uboju zwierzęcia..
Przekleństwo i dar nie maluje oczu barwnymi makijażami, nie zakłada garnituru, nie spogląda chciwie na wypełniony po brzegi portfel, lecz czeka cierpliwie, niczym ostatnia kula w magazynku na ruch i niczym rosyjska ruletka wystrzelić może zarówno pozytywnością, tworząc na twarzach uśmiech jak i tym wszystkim, co odbijając się rykoszetem rani serca i dusze...
Krzycz na mnie, szarp mnie przypominając każdego dnia o tej walce, o zmaganiu się z przeciwnościami, przypominaj mi o tabletkach, ciągnij za rękę, gdy będę rezygnował, tul, gdy poczujesz smutek... bądź bąbelkami dwutlenku węgla w lekko już zapomnianej i odstawionej na bok butelce coli... Możesz być moim przekleństwem, jeśli to chociaż w małym ułamku pomoże mi żyć... i jako przekleństwo staniesz się mym darem...
------------------------------------------------
“Dwudziestego dnia, drugiego miesiąca schodziliśmy krętą ścieżką ku miasteczku... my wykluczeni ze społeczeństwa, z kijkami zamiast broni walczyliśmy o lepszy świat, bez zabiegów, płytkich oddechów i kolejnych porcji leków... szliśmy zwartą grupą, jakby sama myśl o byciu jednostką nas przerażała... a może po prostu, gdzieś tam, pod tymi grubymi, zimowymi kurtkami, pod krzywo nasuniętymi czapkami, dłońmi kostniejącymi z zimna szły dzieci, wystraszone zbliżającą się dorosłością... i ta świadomość, gdy trzeba sobie powiedzieć - “jutro też będziesz chory”, więc trzymajmy się razem, bo jedynie tak to zrozumienie przetrwa... ludzie idący poboczami nie zauważali nas, zmęczone ich spojrzenia skupiały się na kolejnych krokach ku starzeniu... a my idziemy stabilnie, choć z obawą, kto z nas pozostanie ostatni... ostatni bez pożegnania, bo reszty już nie będzie...
Wstrzymujemy oddechy, jakby sam opór przeciwko kaszlowi był pojedynkiem, zmaganiem małych, wątłych płuc z ciężarem nieudolnego leczenia...” - Bartek G.
Dziękuję Ci LatoListku za pytanie, a właściwie kilka pytań, które odnalazłem w swojej skrzynce... Spokojnego wieczoru życzę...

View more

Gdyby tak było, gdyby rzeczywiście cierpienie uszlachetniało, to stałbym się człowiekiem o idealnym wręcz charakterze, kształtowanym czarnymi wieczorami z koszmaru... a jednak tak nie jest, nie mam idealnego charakteru, ba mógłbym nawet rzec, że sporo w nim luk i poszarpanych, brakujących fragmentów, sporo złych i niepotrzebnych odcieni, cierni którym szarpię dobro innych...
Cierpienie nie pomaga, ono nawet w większości przypadków szkodzi, przeszkadza, blokuje... zasłania nam pełne barw palety, knebluje umysł zakrzykując pozytywności, łamie kręgosłupy odważnym unoszącym krnąbrnie głowę, izoluje nas dźwiękoszczelnymi szybami od świata, dosypuje gorzkiego posmaku do i tak nieudanego życia, trzyma i więzi, tnąc na kawałki każdy rodzący się promień szczęścia...
Trud, wysiłek, zaangażowanie ohhh to tak... to uszlachetnia, to sprawia, że doceniamy, że szanujemy, że dostrzegamy ten toczący się w nas rozwój i ostateczny cel...
Cierpienie to długie oślizgłe dłonie trzymające nas przy mulistym dnie, to kawałki wpadające do naszych płuc uniemożliwiające oddychanie, to mętne, zrezygnowane spojrzenie na ciemny i pozornie nic nie znaczący fragment niedokładnie odnowionej ściany, na której wciąż wilgotne ślady pozostawiły oczy, pełne rozczarowań, snów, które nie dają uśmiechu... nic z tego nie wychodzi, to labirynt bez możliwości wyjścia, bungee, które porusza się tylko w jedną stronę, niczym ostatnie kroki skazańca przed murem straceń...
Nie lubię mówić o cierpieniu, nie chcę do tego wracać, do tych udawanych uśmiechów na potrzeby sąsiadów, do schodów, które jako jedyne przyjmowały mnie podczas każdej wieczornej ucieczki, do niczym nie skrępowanych poruszeń cieni tłukących moje nierozumiejące spojrzenia siłą swojej władczej masy na oślep, do zimna, tak tego cholernego zimna, które czuje się na samą myśl o tym, co czeka za drzwiami... i cisza, która następuje tak nagle po przerwanym biciu, tak z zaskoczenia, szybciej niż serce bijące nierównomiernie na długo po tym jak to wszystko się wydarzyło...
Popękane, przygryzane wargi, w nieładzie rozrzucone włosy, dłonie z długimi palcami czerwone i drżące... od czego? Tego już chyba nikt nie pamięta... i buty dziś zaniedbane ze śladami błota... ahhh a może to jednak nie błoto, może to fragmenty mojego życia...

View more

“Hipotetyczne barwy, soczewek zaskoczenie.
Wahania zmysłu wzroku, mentalne podniecenie.
Barwiona egzystencją nieskończona biel ścian.
Miszmasz kolorów, raz dżentelmen, raz cham.”
- Bartek G.
-----------------------------------------------------------
Kiedyś bez wahania (pewnie jak 90% osób) odpowiedziałbym, że to kolor czarny niczym niewzruszone mruganie kosmicznej pustki... mało tego, z pewnością upierałbym się przy tym stanowczo nie wyobrażając sobie istnienia jakiegokolwiek innej barwy, jakby nagle w sklepie z "Wyborami" zabrakło wszystkiego i jedynie tam wysoko, na ostatniej półce pozostała puszka pokryta oczekiwaniem. Ale im dłużej zacząłem się nad tym zastanawiać, tym bardziej i mocniej docierało do mnie, że tak nie jest i co najdziwniejsze nigdy przecież nie było...
To trochę jak odwiedzanie starych miejsc, nie funkcjonujących już fabryk z wygasłymi piecami, budynków już dawno nie zamieszkałych, gdzie jedynie pajęczyny ozdabiają puste dziś zakątki, otaczając swoją lepkością brzmiące po kątach chichoty... i w takich oto miejscach spoglądać możemy na prawdziwe koloryty ścian odszukując w ich zagłębieniach przeszłości... Ściany pozornie ciemne, bure, czasami z siwymi niczym podmuch śmierci smugami, gdzieś tam pod spodem mają swój dawny fantastyczny blask... delikatnie drapiąc po nich palcem odkrywamy kolejne warstwy tynku, odpadające z łatwością podobną do dawnych już przyjaciół...
I wtedy to właśnie dociera do nas fakt, że nie istnieje czarny, tak prawdziwie i głęboko czarny jak byśmy tego pragnęli... że jednak ma on swoje odcienie, swoje mniej lub bardziej wyraziste fragmenty i odmiany ponurej radości, niczym zbiór szaro-depresyjnych wron spoglądających obojętnie na tworzące się wokół nich sprawy...
Tak więc moje życie to chyba bardziej kolor kawy, czarnej jedynie z nazwy, a po bliższym przyjrzeniu się jednak z kroplami jaśniejszych chwil... lecz nadal gorzkiej...
I mimo, że w życiu wiele spraw popsułem, w wielu przypadkach za bardzo nadeptałem w Twojej duszy, to jednak wciąż istnieje (i trzyma mnie przy tym mozolnym trwaniu) ta mała odrobinka fotonów pozwalająca rozbrzmieć kolorytom schowanym na dnie soczewki, które wbijając się w świadomość, nie pozwalają ulec w pełni czekającej w pobliżu czerni...
Dziękuję za pytanie i życzę spokojnego wieczorku...

View more

Ojjj... może się mylę, ale to chyba jednak nie tak działa...
To raczej nie jest transakcja wymienna po obu stronach lady, to nie targi ani pokazy, to nie dobijanie ceny ani promocyjne okazywanie ludzkich odruchów, to nie przeliczniki i taryfikatory wartości...
Wydaje mi się, że raczej przypomina to zapałkę - chcąc poczuć ciepło, trzeba wykonać ruch i oddać coś z siebie, spalić jakiś fragment “JA”, by otrzymać tą wyjątkową plątaninę tlenu, unoszącej się pozornie bezładnie świadomości drugiej osoby i pojawiających się przez 24h iskrzeń banalnej codzienności zwanej “MY”...
Przepraszam, nie chcę, żeby to brzmiało jakoś górnolotnie czy też bajkowo lub romantycznie, bo także i nie to wpływa na tą jedność i rodzący się szacunek, gdyż nawet z pęczkiem marchewek, będziesz tą, która wywołuje ten odruch głębokiego podziwu...
O ironio, ja który z szacunkiem niewiele miał wspólnego, teraz opisuję go, jakbyśmy byli dobrymi kolegami od lat, znającymi wszystkie swoje dobre i złe strony... ahhh, z pewnością to nie była przyjaźń, być może sąsiedztwo, tak to odpowiednie słowo... czasami uciążliwe, męczące, wplatające się w każdą szczelinę prywatności niczym korzenie, które czepiają się kamyczków ostrych fiordów, by przetrwać... to też sąsiedztwo trudne, lecz jednak uczące czegoś dobrego...
Szacunek się buduje, tworzy, kształtuje i rozwija, lecz podobnie jak właściwie zagrany akord, odczuwany na poznaczonych opuszkach palców przesuwających się po milimetrowych przestrzeniach idealności, tak i to powstawanie musi być wspólne i zgrane w czasie, z każdym kolejnym dniem pochylonym nad pobazgranymi zeszytami, z wieczorem oczekującym z zimną już herbatą, ze zgrzytem klucza wywołującego radość pojawiającą się z takim utęsknieniem, jedynie w tym wszystkim odnaleźć można podstawy i przyczyny dla rozwoju szacunku...
Nie piszę już swych pokręconych pseudo-wierszy i nie rymuję słowami z trudem splatanymi, nie dobieram fantastycznych zdań, by coś przekazać, nie muszę tego czynić, gdyż akceptujesz mnie takiego jakim jestem, niczym tekst książki bez skreśleń korektora... Nie idealnie, lecz właśnie z szacunkiem...
Pozdrawiam życząc spokojnego wieczoru...

---

https://www.youtube.com/watch?v=KAVMgQtE1CA

View more

Tak naprawdę posiadamy w sobie odpowiedzi na wszystko i to jedynie życie chichocząc sobie z Nas cichutko wiedzę tą odsłania nam w najmniej odpowiednich (najczęściej spóźnionych już) momentach...
“Dlaczego jej tego wtedy nie powiedziałem?”... Mój bezładny tamtego dnia, niczym fruwające pyłki dmuchawca umysł zaprzątnięty był banalnymi sprawami, wyjściem z kolegami, przyziemnymi, nic właściwie nie wnoszącymi rozrywkami, nie zauważając, niczym zaślepiony i zaskoczony widz na występie magika, tego, co tak naprawdę rozgrywa się za kurtyną...
A życie spoglądało na to wszystko spokojnie, pozwalając łączyć fakty, wyciągać mniej lub bardziej trafne wnioski i czekało, kiedy ja sam to wszystko wreszcie zrozumiem...
Lecz NIE! NIE! wcale mi tego nie ułatwiało... kluczyło, lawirowało, podrzucało fałszywe ślady....
I chyba to wywołuje w nas ten najgłębszy żal i smutek, te wszystkie utracone (wtedy nie zauważalne pozornie) szanse, te zgubione możliwości, dni, które czekały sobie, by stać się szczęśliwe...
Więc gonię teraz i biegnę, zdyszany pośpiechem trwania, by nadrobić ten cały stracony czas, by chociaż w drobnym ułamku odzyskać uśmiechy, których przez własną lekkomyślność pozbawiłem innych i do których sam w tamtym okresie chyba nie dorosłem... Lecz wiem, że warto, że mimo, tylu straconych dni, to bieg ten ma sens, bo przecież po coś biec musimy...
Wiem tylko jedno, nawet jeśli tak późno, tak daleko od pierwotnego celu, to jednak to całe uczucie, to drżenie przepływające pół milimetra pod powierzchnią skóry wciąż będzie tak mocne, jak wtedy, tamtego zapomnianego już dnia, gdy spojrzałaś na mnie oczekując czegoś więcej... a ja chwytając Cię wtedy za rękę, czując ciepło wplatających się palców zaśmiałem się jedynie i pociągnąłem ku chwilowej zabawie, nie dostrzegając tego, co kiełkuje...
Dziś spoglądam i wiem (rozumiem już wreszcie), że życie (nawet dając mi szanse na powrót) nie pozwoliłoby mi na odkrycie wszystkich kart, moim celem i cierpieniem, było poznawanie tej wiedzy przez lata, by zrozumieć, że gonię coś, co przecież nigdy ode mnie nie uciekło... I chyba każdy ma w życiu, takie ukryte karty, których sens sam poznać musi... jeżeli oczywiście zechce
------------------------------------------
Trzymajcie się tam cieplutko w tym nowym nadchodzącym 2019 roku, Wykorzystujcie dane Wam szanse, Uśmiechajcie się, Realizujcie się w życiu, Szanujcie się i doceniajcie tą drugą duszę, która jest obok... Kolejnych 365 pozytywnych dni Wam życzę...

---

https://www.youtube.com/watch?v=sJxCI30e3Sg

View more