Dyktator

Jeśli chodzi o spryt, to nie wiem, co mógłbym tu napisać. Myślę, że gdyby zastąpić go zręcznością, to mógłbym pewnie pochwalić się, że jako nastolatek potrafiłem kręcić wszelkiego rodzaju salta, śruby, stać na rękach i wykonywać różne wygibasy. Teraz jednak moja zręczność objawia się przy graniu w trudne gry, a także gdy gram na instrumentach.

---

Szczytem naiwności są moje lata szkolne. Wtedy przez brak odpowiedniej socjalizacji i fakt, że bardzo mocno odstawałem od reszty, nie wiedziałem, jak powinny wyglądać relacje międzyludzkie. Przez to też nie potrafiłem ocenić, kto ma wobec mnie dobre intencje, co kończyło się naiwnym zawieraniem niekorzystnych dla mnie znajomości.

---

Szczyt głupoty trudno mi określić. Myślę, że można byłoby go powiązać z niektórymi sytuacjami odnoszącymi się do moich szczytów naiwności.

---

Szczytem odwagi była przeprowadzka do innego kraju. Stresowało mnie to bardzo i musiałem w stosunkowo krótkim czasie zamknąć wiele spraw, przygotować się i być gotowy na to, że start w nowym miejscu nie będzie łatwy.

---

Szczytem miłości jest moja pasja do muzyki. Każdego dnia robię cokolwiek związanego z tą dziedziną. Tworzę brzmienia, gram na instrumentach, piszę własne utwory, zajmuję się obróbką dźwiękową. Gdy jadę gdzieś jako pasażer, mam ze sobą iPada z aplikacją, na której klepię utwory. Jak czasem zdarzy mi się oglądać coś dłuższego, to mam bas na kolanach albo klepię rytmy na cajonie. Napisałem wiele albumów, nagrałem wiele małych pomysłów na YT, a i tak wciąż odkrywam swoje zamiłowanie do tej dziedziny na nowo.

---

Szczyt lenistwa - nie wiem. Nie potrafię się "lenić" w poprawnym tego słowa znaczeniu. Zawsze chcę robić coś produktywnego. Nawet, gdy zdrowie mnie ogranicza w mojej produktywności. Dlatego często pracuję, póki kompletnie się nie wypalę i wtedy potrafię spędzić cały dzień na kanapie, oglądając jakieś głupoty, nie czując żadnej satysfakcji z przebiegu mojego dnia.

---

Szczytem siły i wytrzymałości jest fakt, że jeszcze tutaj jestem. Wielokrotnie miałem stąd zniknąć bezpowrotnie. Nigdy nie sądziłem, że dożyję swojego obecnego wieku. Nigdy nie planowałem tak daleko. Choć nadal stoję na niepewnym gruncie, to jednak przepracowałem w sobie wiele rzeczy i to wymagało wytrwałości, siły i zaangażowania.

View more

Myślę, że krytyka jest nieodłączną częścią jakiejkolwiek dziedziny. Jeśli jest to konstruktywne zwrócenie uwagi na pewne nieścisłości, niedociągnięcia, rzeczy wymagające poprawy, pomaga to wtedy w rozwoju danej jednostki. Krytyka poparta dobrze dobranymi argumentami, może prowadzić do owocnej dyskusji.

---

Subiektywne dziedziny, takie jak sztuka, są często trudne w krytykowaniu. Ciężko jest zadecydować o tym, co jest w pełni obiektywne, a co jest preferencją osoby krytykującej. Jako muzyk, osobiście zetknąłem się z krytyką wielokrotnie. Na początku trudno było mi określić opinie wartościowe, od sprytnie ukrytego "hejtu". W mojej muzyce są aspekty, które można obiektywnie skrytykować. Osobiście nie potrafiłbym ich sprecyzować, bo mam swoje osobiste przekonania. Jeśli jednak ktoś zwróci moją uwagę na coś, co mogłem przeoczyć, często jestem w stanie zgodzić się z tym, co zostało powiedziane. Nawet, jeśli bywa to bolesnym doświadczeniem.

---

Często zdarzało się, że ktoś wypowiadał się o mojej twórczości w nieprzychylny sposób. W niektórych przypadkach jednak było widać niechęć do mojej osoby, która wpływała na postrzeganie mojej muzyki. Do dziś pamiętam, jak na asku ktoś z anonima pisał mi o tym, jak to mój głos i umiejętność posługiwania się angielskim są powodem tego, że moje utwory mają mało odbiorców. Co oczywiście jest bzdurą, bo na zasięg mojej twórczości wpływa o wiele więcej czynników, niż czyjaś niechęć do niskich głosów i typowo polskiej żółci do Polaków posługujących się angielskim.

---

Zdarzało mi się też, że ktoś krytykował moją muzykę pod pryzmatem własnych upodobań. Za wolno, za szybko, za mroczne, za smutne, a to akordy nie takie, jakby się komuś chciało. To jednak pokazuje, że ktoś nie do końca zrozumiał wizję, jaką miałem na utwór lub po prostu mija się ona z cudzymi upodobaniami. I nie mam problemu z tym, jeśli ktoś mi o tym mówi, jeśli nie stara się ujmować tego w sposób taki, że moja muzyka byłaby lepsza, gdyby nie była po mojemu.

---

Z mojego doświadczenia, wystarczy przyjrzeć się dla tonu, jaki ma krytyka. Jeśli jest bardzo agresywna, zadziorna, sarkastyczna i nie poparta żadnymi argumentami, można wtedy śmiało założyć, że danej osobie nie zależy na obiektywnym przedstawieniu rzeczywistości, a na narzuceniu swojej opinii innym ludziom. Jeśli jednak krytyka jest agresywna, ale niesie za sobą konkretne argumenty, wskazując palcem na konkretne "problemy", wtedy można samemu przekonać się, ile jest w niej racji, starając się przyjąć czyjś punkt widzenia i skonfrontować go z własnym.

---

Chciałbym też dodać anegdotkę. W jednej z książek, którą posiadam, Frans De Waal, po wygłoszeniu swojej opinii na temat rozumu i moralności u małp, wysłał swoje przemyślenia innym ludziom w tym polu naukowym. Umieścił w tej książce ich krytykę, jednocześnie dając więcej kontekstu do swoich przekonań, czasem zgadzając się z krytykami, a czasem odbijając piłeczkę w ich stronę. Finalnie, to od czytelnika zależy, komu przyzna rację. I to mi się podoba.

View more

Jeszcze nie tak dawno temu, odpowiedziałbym, że tak. Nawet gdy inni ludzie mówili o mnie dobrze, to czułem się źle. Nie lubiłem siebie samego, przez co nieważne, ile superlatyw mogło zostać skierowanych w moją stronę, ja i tak nie byłem w stanie ich zaakceptować. Przez to też mówienie o sobie dobrze było dla mnie mało możliwe.

---

Spędziłem jednak długi czas, pracując nad sobą. Uczęszczałem na terapię, rozmawiałem z ludźmi, podejmowałem małe, zdecydowane kroki w stronę bardziej obiektywnego postrzegania siebie. Z czasem zacząłem zauważać, skąd biorą się moje mechanizmy i schematy myślenia, które automatycznie się aktywowały w tego typu sytuacjach. Zawsze uważałem się za osobę samoświadomą, ale niektóre rzeczy były zakorzenione tak głęboko, że nie widziałem źródła problemu, jedynie jego rozgałęzienia.

---

Mimo tego, że nadal poniekąd zmagam się z samooceną i z traktowaniem siebie samego dobrze, zrobiłem w tym spore postępy. O wiele łatwiej jest mówić mi o swoich mocnych stronach. Nie czuję też aż tak wielkiego oporu, gdy ktoś mówi o mnie dobrze, choć czasem wciąż zaskakuje mnie to, w jaki sposób postrzegają mnie inni ludzie.

View more

Na pierwszy rzut oka, brzmi to jak ogromna durnota i strata czasu. Jednak uważam, że kryje się tutaj większy problem. Takie rzeczy nie wywodzą się z miejsca, w którym panuje miłość, troska i dobro.

---

Kiedy pierwszy raz o tym usłyszałem, znaczna większość obierała stronę rodzica w tej sprawie. Zresztą, jak przy większości problemów w domu/rodzinie. Nie wiem dlaczego, ale panuje szeroko wyznawane przekonanie, że rodzic zawsze chce dobrze dla swojego dziecka. Niestety, w wielu przypadkach nie jest to prawdą, a niejedokrotnie trafia się nawet, że krzywda wyrządzana jest celowo.

---

Nie wiem, ile w tym racji, ale poniekąd rozumiem, że cała ta sytuacja może być spowodowana bólem egzystencjalnym. Nikt się na ten świat nie prosił, nie każdy jest zadowolony ze swojego życia, a przeżywanie piekła w miejscu, które powinno być ostoją bezpieczeństwa, może rodzić wszelkie rodzaje mściwości, gniewu i urazy. Nie tylko do rodziców, ale także do świata.

View more

Tydzień mija mi dość stresująco. Dostałem konkretną datę swojej przeprowadzki za granicę i zostało mi zaledwie kilka dni. Co prawda, większość przygotowań już za mną, ale czasem jednak wyskoczy coś niespodziewanego. Teraz dni zlatują mi głównie na załatwianiu i zamykaniu pewnych spraw, a także na spotkaniach z bliskimi, w trakcie których czuć ten pożegnalny klimat. Nie mam ostatnio zbyt wiele czasu ani sił do tworzenia, co bardzo mnie męczy, bo najczęściej radziłem sobie z trudnymi emocjami przez twórczość. Teraz jednak nie mogę się na niej w pełni skupić, co tylko dodaje więcej stresu do tej sytuacji.

---

Od miesięcy zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo ta decyzja zatrzęsie moim życiem. Cenię sobie stabilność, a jednak w tej przeprowadzce mało jest stabilności - nowy język, nowe miejsce, nowi ludzie, nowe wszystko. Im bliżej podróży, tym bardziej to do mnie dociera. W głębi ducha wiem jednak, że ten wyjazd może okazać się dla mnie zbawieniem pod wieloma względami. Ogrom rzeczy może zmienić się na lepsze, gdy tylko trochę oswoję się z inicjalnym szokiem pobytu w nowym miejscu.

---

Wczoraj byłem przejechać się rowerem po lesie. Zajechałem w swoje ulubione miejsce, poobserwowałem życie ptactwa, w międzyczasie próbowałem poukładać sobie w głowie. Potrzebowałem bardzo takiej chwili dla siebie. Wsiąść na bestię, czasem przycisnąć trochę prędkości, czasem potoczyć się ślimaczym tempem. Posiedzieć w spokoju, z brakiem zasięgu, bez ciągłego targania mnie na prawo i lewo. Przypomnienia sobie, jak to jest żyć w zgodzie z samym sobą. Dwa lata temu, gdy zaczynałem pracować nad relacją z samym sobą, właśnie w tym miejscu spędzałem dużo czasu. Spokój tego miejsca w połączeniu z nieprzerwaną samotnością są naprawdę terapeutyczne. Zmuszają mnie do introspekcji i dają mi dokładnie tyle czasu, ile potrzebuję, aby skonfrontować rzeczy, które mnie drażnią, gnębią, męczą, smucą. Będzie mi tego miejsca brakowało, ale zważając na to, że jadę do Norwegii, nie wątpię, że takich spotów znajdę tam setki.

---

Muzycznie, mimo tego, że ostatnio pracuję niewiele, wciąż staram się poświęcić trochę czasu i wysiłku na specjalne wideo z okazji osiągnięcia 500 subskrypcji na YouTube. Idzie powoli, ale jakoś idzie. W międzyczasie też robię miks i mastering (obróbka dźwiękowa, mówiąc prościej) na jeden z albumów, który planuję wypuścić latem. A co dalej - zobaczymy. Na razie zostawię tu jeden z utworów z lutego, napisany tuż przed tym, zanim zacząłem poświęcać cały marzec na przygotowania do wyjazdu.

---

https://youtu.be/4PsKlrEG10A

View more

Mam swojego najlepszego ziomka. Znamy się od dwunastu lat, trzymamy ze sobą nieustannie. Gdy się poznaliśmy, byłem zupełnie inną osobą. Do tego stopnia, że nawet sam nie poznaję siebie, gdy patrzę wstecz. Moja przeszłość jest oddzielona tak grubą kreską, że czasem mam wrażenie, jakbym przeżył dwa inne życia.

---

W tamtych czasach byłem o wiele bardziej egoistycznie nastawiony. Nie dbałem o to, co czują inni ludzie, nie obchodziło mnie to, sumienie nie gryzło mnie, gdy zachowywałem się wobec nich nie w porządku. Brakowało mi empatii, ponieważ zaznałem wielu krzywd w przeszłości i nikt mi nigdy nie powiedział, jak sobie mogę z nimi poradzić. To skrzywdzenie zbierało się we mnie i prowadziło mnie bardzo autodestrukcyjną drogą, która prędzej czy później źle by się dla mnie skończyła. Tuż przed wpadnięciem w jeden z najbardziej pogmatwanych okresów mojej przeszłości, poznałem swojego ziomka. I to całkiem przypadkowo.

---

Miałem spotkać się z jednym znajomym, a on zaplątał się gdzieś w towarzystwie i zaprosił mnie, abym też tam zawitał. Przyszedłem do dość sporej grupy ludzi. Część znałem, część nie. I z całego tego towarzystwa, z dwójka osób złapałem momentalnie bardzo dobry kontakt. Wtedy właśnie narodziła się nasza "święta trójca", która funkcjonuje do dzisiaj. Następnego dnia dostałem telefon od tej dwójki, która zaprosiła mnie, żeby spotkać się ot tak, we trójkę. Pograć na konsoli, pogadać, lepiej się poznać.

---

I tak to się wszystko zaczęło. Na przestrzeni tego czasu wpadałem w wiele sytuacji, gdzie mój ziomek stawał za mną murem, ale jednocześnie starał mi się przemówić do rozsądku. Wielokrotnie podważał moje poglądy, zachowania, potrafił zawzięcie się ze mną kłócić, kiedy nie miałem racji, ale upierałem się przy swoim. I tak, jak wtedy mnie to irytowało, tak po dłuższym czasie zaczęło to do mnie docierać. To była pierwsza osoba w moim życiu, która chciała dla mnie dobrze i bezinteresownie starała się mnie wspierać w całym tym bałaganie.

---

Z biegiem czasu zacząłem się zmieniać, bo w końcu "z kim przystajesz takim się stajesz". Zacząłem rozumieć swoje błędy, zmieniać swoje zachowania, być nieco bardziej plastyczny w swoich poglądach i nastawieniu. Dziwię mu się, że w tamtych czasach chciał się ze mną zadawać. Rozmawialiśmy o tym niejednokrotnie i do tej pory nie potrafię pojąć, dlaczego podjął taką decyzję. Wychodzi na to, że widział we mnie coś więcej, niż tylko moje mechanizmy obronne i mury, które budowałem przed światem zewnętrznym.

---

No i oczywiście ja sam też przyczyniłem się do wielu zmian, szukając na własną rękę, jak mogę pozbyć się niektórych przywar charakteru i edukując się na temat tego, jak mogę być bardziej funkcjonalnym człowiekiem. Nie zmienia to faktu, że mojemu ziomkowi zawdzięczam bardzo wiele i mimo kłótni, potyczek i nieporozumień, nadal trzymamy się bardzo dobrze i robimy wszystko, aby ta przyjaźń nie zapadła się przez jakąś głupotę.

View more

Nie. Nigdy nie byłem wdzięczny osobom, które zachowały się wobec mnie nie w porządku. Nie umiem wybaczać. Jestem osobą, która trzyma urazę latami. Nie robię tego aktywnie, codziennie myśląc o wyrządzonych mi krzywdach, jednak gdy coś przypomni mi o danej osobie bądź sytuacji, moja nienawiść wybudza się ze stanu uśpienia i przeszkadza mi w normalnym funkcjonowaniu.

---

Doskonałym przykładem jest nauczycielka, o której w dużej mierze zapomniałem. Jednak na terapii grupowej, na którą uczęszczam, ktoś o niej wspomniał i okazało się, że to wredne babsko dalej uczy i wyżywa się na swoich uczniach. I tak, jak przez długie lata nie myślałem nawet o jej istnieniu, tak na samo wspomnienie jej nazwiska wybuchła we mnie fala przykrych wspomnień i skoncentrowanej nienawiści.

---

Temat wybaczania jest dla mnie bardzo abstrakcyjny. Mogę o czymś nie myśleć, mogę nie szukać aktywnych sposobów na zemstę, mogę nawet o czymś zapomnieć. Jednak nigdy nie wybaczam. Nie wiem, jak miałbym się za to zabrać, nie wiem, jakie to uczucie i nie jestem świadom kroków, jakie mógłbym podjąć w tym kierunku, aby się tego nauczyć.

---

Za wyciągnięte wnioski mogę byc jedynie wdzięczny samemu sobie. Bo to ode mnie zależało, czy będę na tyle otwarty i pokorny, aby zaakceptować swoje błędy, przywary charakteru, nieadekwatności. Znam ludzi, którzy latami wplątują się w dokładnie ten sam rodzaj kłopotów, nie będąc w stanie przyjrzeć się, która z ich cech powoduje, że im się to ciągle przytrafia. Oczywiście ja też niejednokrotnie sparzę się na tym samym, nawet, jeśli wyciągnąłem wnioski z poprzednich nieprzyjemności. Czasem jednak zbudowanie w sobie konkretnych cech wymaga więcej, niż samej świadomości ich braku. Niektóre bariery są trudniejsze do przeskoczenia.

View more

Od równo dwóch tygodni nie palę. Staram się rzucić ten przeklęty nałóg. Przez ostatnie 11-12 lat popalałem dość regularnie. Wbrew pozorom, nie byłem nigdy mocno wciągnięty w ten nałóg, paląc głównie do towarzystwa. Mogłem nie palić dłuższy czas i nie odczuwałem z tego powodu zbyt wiele przykrości. Jednak wyjście do palącego towarzystwa zawsze sprawiało, że znów sięgałem po kolejnego papierosa.

---

Ostatnimi miesiącami, gdy stres zaczął inwazyjnie mieszać mi w głowie, wciągnąłem się w to cholerstwo na dobre. Paliłem dużo i często, co zaczęło przekładać się negatywnie na moje zdrowie i samopoczucie. Mimo to, paliłem dalej. I tak, jak nadal będąc sam ze sobą mogę nie palić, tak przebywanie wśród palaczy jest dla mnie trudnym zadaniem. Mimo wszystko, od dwóch tygodni jakoś udaje mi się to wytrzymać. Nie ukrywam, że palacze bywają irytujący, gdy nie rozumieją, że nie wyjdę z nimi na balkon czy na zewnątrz, bo samo patrzenie i wdychanie tego biernie sprawia, że mam ochotę sięgnąć do kurtki i wyciągnąć paczkę.

---

No właśnie, po co mi paczka? Los sobie ze mnie drwi, bo pewnej piątkowej nocy, gdy wracałem do domu, znalazłem calutką, nienapoczętą paczkę na ulicy. Ktoś musiał ją zgubić. No więc tak oto skorzystałem z czyjegoś nieszczęścia. Poszedłem następnej nocy na lokalne jam session, zapaliłem może ze dwa papierosy, trochę rozdałem, a teraz to pół paczki służy mi jako pomoc w odmawianiu, gdy ktoś mnie częstuje. Gdy ktoś oferuje mi papierosa, mogę powiedzieć "nie, dzięki, mam swoje" i nikt nie zawraca mi więcej głowy. Zauważyłem, że wzmianki o rzucaniu jakiegokolwiek nałogu źle rezonują z osobami wciągniętymi, więc taka odpowiedź nie prowadzi do dodatkowych frustracji.

---

I tak oto trzymam się w swoim postanowieniu, które na pewno jeszcze nieraz zostanie wystawione na próbę. Nie pomaga mi fakt, że większość ludzi, których znam, to palacze. Mimo wszystko, w kwietniu może być nieco łatwiej, bo przeprowadzając się do Norwegii, nie będę miał tam ludzi palących w swoim najbliższym otoczeniu, co jest dużym plusem. Mniej ciagot, mniej pokusy.

View more