Stać się kimś innym ... To mogłoby być ciekawe doświadczenie a jednocześnie kradzież czyjegoś życia. Brzmi prawie jak morderstwo. Interesujące. Skraść czyjeś człowieczeństwo dla siebie. Niewyobrażalna zbrodnia. Podoba mi się. Widzę jednak mały problem. Ludzi. Oni od zawsze stanowili ten największy problem. Problem zawsze koniec końców wiąże się z ludźmi, nieprawdaż? Wróćmy do tematu. [CHWILA]
Po chwili zastanowienia odpowiedź brzmi "Nie". Jak wcześniej nadmieniłam, problemem są ludzie. Głównie ich przywiązanie do tego co stałe. Ludzie są stali? Nie do końca, jednak łatwo przypisać komuś określone cechy charakteru, wyglądu, najprościej mówiąc - sposobu bycia. Tak, tak, ludzie się zmieniają. [Bullshit] Nie wszyscy i nie wszystko zmieniają. Przypisujemy im cechy, postrzegamy ich w określony sposób i przywiązujemy się do tego obrazu, który koniec końców ciężko jest zmienić. Dlatego uważam, że grono, jak już wcześniej powiedziałam, tych problematycznych ludzi, przywiązało się do odbicia mnie w swojej duszy i niezmiernie dużym problem, jak widać to słowo nierozerwalnie przywiązane jest ze słowem człowiek wracając - niezmiernie dużym problemem byłoby zaakceptowanie nowej osoby w starej osobie, będącej zupełnie czymś innym - niestałym. Być może mi samej zależy na moim wypracowanym odbiciu. Wypracowanym to dobre słowo, bo każdy pracuje nad tym co widzą w nim inni problematyczni ludzie."Przekleństwem ludzkości jest, iż egzystencja nasza na tym świecie nie znosi żadnej określonej i stałej hierarchii, lecz że wszystko ciągle płynie, przelewa się, rusza i każdy musi być odczuty i oceniony przez każdego, a pojęcie o nas ciemnych, ograniczonych i tępych jest nie mniej doniosłe niż pojęcie bystrych, światłych i subtelnych. Gdyż człowiek jest najgłębiej uzależniony od swego odbicia w duszy drugiego człowieka, chociażby ta dusza była kretyniczna."
Jeden a jakże znaczący powód. Być może wystarczający. Dla mnie z pewnością. Przywiązanie odgrywa jedną z ważniejszych ról z życiu problematycznych jednostek. Zamiast kraść cudze odbicie polecam prace nad własnym i akceptacje. Owa kradzież jest ucieczką, przez tym na co sami sobie zapracowaliśmy. Nie ma przecież nic bardziej atrakcyjnego niż pewność siebie.

View more

Czy nie uważasz, że porównanie życia do spaceru nie jest jednym z tych najbardziej trafnych?
Przygotowaniem do spaceru można nazwać okres w którym przebywamy w brzuchu mamy, później wychodzimy z domu, mijamy najpierw znajomy teren, doskonale znajomą trasę. Zabieramy po drodze przyjaciela, idziemy razem. Noga w nogę, łapa w łapę.
Jednak nie zawsze jest to takie samo tempo, czasem to on ciągnie Cie do przodu, nawet gdy oglądasz się w tył, czasem ty ciągniesz do przodu jego, gdy nie może podjąć decyzji. Czasem też trzeba się cofnąć w tył, wrócić do pewnych miejsc, ludzi, rzeczy być może, aby spojrzeć na nie jeszcze raz, tak jakby będąc bogatszym o nowe doświadczenie lub punkt widzenia. Bywa tez tak, że trzeba się zatrzymać, poczekać na resztę i przemyśleć wszystko. Ponieważ zbyt szybka droga na przód czyni nas coraz bardziej samotnymi.
Spacerując dalej, można spotkać wiele krętych i nieznanych dróg, drogowskazów, których nie potrafilibyśmy dostrzec bez pomocy innych. Można też spotkać wielu ludzi. Ale czy oni pozostaną do końca? Czy będą tacy sami jak Ci z którymi zaczynaliśmy? Na drodze może zrobić się ciasno, dlatego należy dobierać wartościowych towarzyszy. Czy tych niezawodnych? Nie. Stojąc w lustrze i patrząc obiektywnie na wszystkie sytuacje, sami możemy zauważyć, że nie ma ludzi niezawodnych. Są jedynie tacy niezastąpieni, o nich należy walczyć do końca. Czy należy szukać ludzi będących ideałami? Nie, z nimi nie można iść, można za nimi podążać, traktować ich jako wzór, ale nie wzór ideału. Wzór pewności siebie i determinacji. Faktem jest to, że ideałów nie ma. W każdym człowieku tkwią niedoskonałości, a sztuką jest je pokochać. Więc dobierając odpowiednie osoby, warto się zastanowić. Czy to tej osobie podam rękę gdy utracę wzrok? Na drodze przecież mogą się pojawić przeszkody, przejdziecie przez to razem? Nie wiecie, tyle wiecie ile was sprawdzono, nie ma zaufania bez podstaw, ale nie ma też zawodów bez zaufania. Więc idąc na spacer uważaj byś po drodze na koniec nie zgubił tego z czym wyruszyłeś.

View more

Nie wiem na ile jestem w stanie wycenić wszystko to co w sobie mam. Nie mówię tu o wątrobie, nerkach czy śledzionie a o wszystkich wspomnieniach, emocjach i umiejętnościach. Poza banalnym i średnio użytecznym ciałem wbrew pozorom i ogólnie przyjętym przez znajomych spostrzeżeniom na mój temat uważam się za pełnowartościową osobę i całkiem bogato pokolorowaną duszę. Wystawiając to wszystko na sprzedaż pewnie i sam Lord Piekieł pokusiłby się o kupno. Czyżbym popadała w narcyzm? Nie nazwałabym tego tak, zwyczajnie zaczynam doceniać siebie. Może nie jestem utalentowanym artystą ani piękną smukłą modelką ani tym bardziej wielkim myślicielem, ale, no właśnie ... ale co?
Ale jestem młodym pełnym ambicji człowiekiem, moje wszystkie zalety jak i wady ukształtowały całkiem silny charakter i wyrobioną opinie niemal na każdy temat. Poza tym w tym gnijącym od nienawiści świecie mogę się pochwalić posiadaniem bardzo wyrafinowanego organu nazywanego potocznie sercem, większości służącego jedynie do przepompowywania krwi. Po mimo średnio zaawansowanej zręczności fizycznej mogę się pochwalić szybkim i trzeźwym myśleniem w ekstremalnych warunkach. Do tego posiadam jakże cenną w dzisiejszych czasach śmiałość do korzystania z rzekomej wolności słowa.
Kończąc moje chwyty marketingowe pragnę dodać, iż jestem jedynym w swoim rodzaju egzemplarzem, jak ponad 7 miliardów ludzi. Także przestańcie bredzić, że jesteście bez wartości, wystarczy zacząć dostrzegać to jak cennym elementem tego świata się jest.

View more