Aż to wszystko się w końcu skończy.
Aż będę mogła wyjść na spokojnie na dwór i po prostu odetchnąć powietrzem.
Aż będę mogła przejechać się na swoim ukochanym rowerze.
Aż będę mogła wrócić normalnie na uczelnię.
Aż będę mogła się spotkać z tymi, z którymi pandemia mnie rozdzieliła.
Ale czy będę potrafiła tak po prostu wrócić do normalnego toku życia?
Dziwnie będzie przechodzić po tym wszystkim wśród tłumu ludzi, nie zwracają uwagi na odległość.
Dziwnie będzie wsiąść do komunikacji miejskiej.
Dziwnie będzie wrócić na uczelnię i uczyć się tak jak wcześniej.
Czy będzie tak jak kiedyś?
Teraz mogę powiedzieć, że egzystuję.
Bo co to za życie?
Każdy dzień wygląda niemal tak samo, spędzony w ścianach domu.
Nie mogę spotkać się z bliskimi mi osobami.
Mam ograniczone możliwości spędzenia czasu.
Pandemia wysysa życie z człowieka i dobija.
To tęsknota za normalnym życiem odbiera mnóstwo radości.
A przed pandemią?
Żyłam, choć nigdy na 100%...
Lubię podróżować.
Lubię te długie podróże, które niektórych męczą, a dla mnie są czymś wspaniałym.
Lubię obserwować zmieniający się krajobraz za szybą.
Lubię czytać śmieszne lub ciekawe nazwy miejscowości.
Lubię po prostu gdzieś wyjechać, zmienić otoczenie na trochę, to pozwala wypocząć, oderwać się od codzienności.
Lubię Polskę, uważam że jest piękna i nie trzeba wyjeżdżać zagranicę, że zobaczyć coś interesującego i niezwykłego.
Najpierw powinno się poznać swój kraj.
Myślę, że zbawić świat możemy tylko my sami.
Bo tak naprawdę to my ludzie niszczymy nasz świat. Jedni robią to z pełną świadomością, a drudzy nie.
Patrząc czasem na życie i to co dzieje się dookoła, dochodzę czasem do wniosku, że zamiast iść ku lepszemu, co powinno być wynikiem rozwoju i doświadczenia na podstawie przeszłych lat, my się cofamy, zmierzamy ku gorszemu. A wydawać by się mogło, że jest zupełnie inaczej.
Sam fakt jak przyczyniamy się do zanieczyszczania środowiska, czyli wszystkiego co nas otacza i w czym żyjemy, pokazuje jak bardzo to my sami wpływamy na nasz świat.
To w nas ludziach tkwi problem, nic od tak nie zmieni świata na lepsze, nic go nie uratuje, jeżeli to my ludzie nie zmienimy czegoś.
Jak się czuję? Tak sobie.
To jest bardzo ciężki miesiąc dla mnie, jeden z najgorszych.
Jestem zmęczona, przytłoczona i mam wszystkiego dość.
Za wiele rzeczy w jednym miesiącu.
A jak to zwykle bywa, jak jest już źle, to los jeszcze postanawia ci bardziej dowalić.
Pragnę wreszcie spokoju i odpoczynku, ale jeszcze sobie poczekam.
Trafione pytanie, bo tak się składa, że należę do osób, które starają się dbać o swoją kondycję fizyczną.
Od połowy października zaczęłam ćwiczenia. Ściągnęłam aplikację na telefon z interesującymi mnie partiami ciała i rozpoczęłam plan 30-dniowy. Wytrwałam i po jego zakończeniu kontynuuję te ćwiczenia dalej, rozbudowane o inne oraz o dodatkowe obciążenia.
Oprócz tego, w ramach wf-u na uczelni chodzę na siłownię.
A w ciepłe miesiące, jeżdżę na moim ukochanym rowerze.
Zawsze staram się być aktywna fizycznie, dla zdrowia i dla figury.
Na początek chciałabym w pełni poznać zakątki Polski.
Dla mnie Polska jest piękna, a ja w tak wielu miejscach jeszcze nie byłam.
Jesteśmy Polakami, więc od Polski powinniśmy zaczynać, a nie od razu wyjeżdżać zagranicę.
Jak to mówią "Cudze chwalicie, swego nie znacie".
Marzy mi się Suwalszczyzna, słyszałam od taty, że jest tam pięknie. Połączenie pagórków, płaskich terenów, najczystszych jezior i niesamowitej przyrody. Ciągnie mnie w tamtą stronę.
I bardzo bym chciała pojechać do Wrocławia.
I wiem jedno - pojadę tam, na pewno.
Może nie wszystko, ale myślę, że na pewno potrafi przetrwać wiele.
Ale warunek jest jeden, miłość musi być prawdziwa!
Bo jest to dość mocne uczucie i w pewien sposób magiczne.
Kochając kogoś, jesteśmy w stanie mu wiele wybaczyć.
Potrafimy na wiele rzeczy przymknąć oko.
Potrafimy znaleźć wyjścia, nawet gdy wydaje nam się, że znalezienie ich jest niemalże niemożliwe.
Potrafimy być razem, nie zważając na to czy jest dobrze czy źle.
I jesteśmy w stanie poświęcić wiele dla tej drugiej osoby.
I choć wiele razy jest ciężko, choć może dochodzić do kłótni, to nigdy ta więź się nie rozrywa. Bo umie się naprawić, a nie wyrzucić tak po prostu do przysłowiowych śmieci.
Bo miłość nie jest taka kolorowa jak to bywa w filmach i książkach, ale dzięki temu staje się mocniejsza.
Sama chodziłam do technikum, więc mogę się wypowiedzieć trochę.
Moim zdaniem technikum jest sto razy lepsze niż liceum. Po liceum ma się tylko maturę i nic więcej, a po technikum ma się i maturę i kwalifikacje zawodowe. Mamy już jakiś zawód, który stwarza nam szansę na zdobycie pracy. Po liceum musimy iść na studia czy jakieś kursy, jezeli chcemy mieć lepszą pracę, bo nie mamy żadnych kwalifikacji zawodowych.
W technikum nie jest łatwo jak to wielu ludzi uważa, bo oprócz standardowych przedmiotów jakie są w każdym liceum, ma się mnóstwo przedmiotów zawodowych. To powoduje nagromadzenie wiedzy do nauki. Uczysz się do matury i do egzaminów zawodowych. Ja takie egzaminy zawodowe miałam dwa.
I z własnej perspektywy mogę powiedzieć, że cieszę się że nie dostałam się do liceum z mojego pierwszego wyboru, tylko trafiłam do technikum. Mam teraz tytuł technika i dodatkowo dobrze zdaną maturę. I kształcę się dalej na studiach, a wiedza zdobyta w technikum mi pomaga.
View more
Różnorodność, to ona sprawia, że życie jest takie piękne i wyjątkowe. Dzięki niej, nasza egzystencja jest mniej monotonna i szarobura. Wprowadza w naszą codzienność więcej barw.
Zmiany, niesamowite jest móc obserwować, jak wszystko zmienia się wokół nas. Ludzie, miejsca, rzeczy, wszystko z każdym dniem ulega modyfikacjom. Wspaniale jest móc spojrzeć wstecz i zaobserwować jak wiele się zmieniło.
I to, jak wiele możemy przeżyć w tak niewielkim ułamku nieskończoności, jakim jest nas żywot.
Życie jest piękne, mimo wszystko.
