"Biz nereye dönsek orası karardı.. Göğe baktık ay kayboldu, yıldızlar düştü."

"Anlatamadığım şeylerin, içimi yaka yaka kül etmesine izin veriyorum. Bak işte, benim bu dünyada kendimden başkasına zararım yok."

''Bizim seninle fotoğraf makinesine sığmayan bir filmimiz var.
Bir daha yeri dolmayacak pozlarımız.."

Beni bu enkazdan çıkar demiyorum ama şu taşlardan birini kaldır işte.

"Ve herkes bir gün gider;
insan kendine kalır sonunda..."

"senin var olduğun bir dünyada nasıl olur da mucizelere inanmam."

kimse vazgeçilmez değildir.

Çünkü en güzel omuz çukuru onunkiydi,
Diğer bütün kadınlara değer gibiydi..

Hani nasıl desem, yolun sonu yoktu ama biz bir kere hazırlamıştık o bavulları. Gitmek zorundaydık. Çünkü içine atmaktan artık kusacak hale geldiğinde, geceleri üst üste yaktığın sigaraların izmaritlerini sığdıramayınca küllüğe, kısaca hiçbir bok düzelmiyorsa hayatında ve sen bıktıysan her geçen gün kendini biraz daha ölü gibi hissetmekten, çoktan çalmıştır kapını gitme vakti. Gitmek kurtuluş değil, kaçıştır her zaman. Bu hayatta mutlu olman için yanlış yapmak zorundasındır. Gideceğin yerin ve mekânın pek de bir önemi yoktur aslında. Çünkü amaç, içindeki o “gidince her şey düzelecek” umudunu yatıştırmaktır. Gidince düzelir mi derseniz, inanın bilmiyorum.