Kiedyś dopadł mnie ten jedyny, niepowtarzalny blask słońca, i dzięki niemu wiedziałem, że będzie dobrze.
Dzięki NIEMU.
Wszyscy jesteście ciekawi jak to było.
Jak było z NIM.
Długi okres czasu nie chciałem tego mówić. Wstydziłem się. Ale 'HEJ! Czego się wstydzić?'. Tego, że chciałem miłości?
HAHHA zabawne, prawda?
Osądzając kogoś z góry nie sprawimy, że będzie nam z tym lepiej.
Wiecie, nie chcę się już ukrywać, nie chcę mówić jak mogłoby być GDYBY.
Gdybanie nic nie pomoże.
Chcę się oderwać i polecieć gdzieś.
I TAK! NA BOGA, doskonale WIEM, że nie wiecie o mi chodzi.
Lecz myśli za bardzo kotłują SIĘ WE MNIE i doszedłem do wniosku, że trzeba je WYRZUCIĆ.
UFFFF, już jakoś lepiej :)