To działo się dawno temu. Nadszedł wieczór, a ona skąpana w ostatnich promieniach słońca, siedziała pod drzewem w białej, letniej sukni i splatała w wianek chabry. Delikatny uśmiech pojawiał się na jej alabastrowej twarzyczce z każdym wplecionym w dzieło kwiatkiem. Ciepły wiatr niepewnie rozwiewał kasztanowe włosy niewiasty i wszeptywał w jej uszko słodką piosenkę. Wtem na polanę wszedł niezwykły młodzieniec z rozwianymi włosami i wyciągniętą ze spodni, białą koszulą. W oczach miał ogniki miłości, co tańczyły z każdym mrugnięciem. Cichutko zbliżył się do dziewczęcia, które ukrywało rumieniec pod włosami i delikatnie wyjął z jej dłoni wianek. Założywszy go na głowę wybranki, uśmiechnął się czule i z jak największą troską schował jej drobne ręce w swoich. Przysiadłszy obok panny, oparł głowę o jej ramię i pocałował ją w nie, na co ona odpowiedziała uśmiechem. Zasnęli tak pod drzewem, skąpani w blasku odchodzącego słońca. I więcej ich nie widziano... Byli niczym zagubione dusze miłości. Podobnież która para ich spotka, tą czeka niezwykłe szczęście... Skąd mi o tym wiadomo...? Opowiedział mi o tym ten sam ciepły wiatr, który tamtego wieczoru śpiewał dwójce kochanków słodką melodię, układając ich czułe gesty do snu...

View more

Pobawmy się dzisiaj szklaną kulą. Proszę, pobawmy się dzisiaj szklaną kulą, Theo. Mam ochotę wywróżyć sobie przyszłość i poznać marzenia, które się urzeczywistnią. Jest na drugiej półce na biblioteczce. O tak, właśnie tam. Za pudełkiem waniliowej herbaty z nutą truskawek. Powinno w nim jeszcze zostać jej trochę. Poczekaj, zaparzę ten aromatyczny napój i usiądziemy w przyciemnionym pokoju, gdzie uprzednio rozpalimy białe świeczki.
Śledź uważnie obrazy w szklanej kuli. To takie magiczne, że możemy je tak po prostu zobaczyć. Poznać to, co siedzi w naszej głowie. Łąka, rozgwieżdżone niebo, spacer po lesie, zbieranie kwiatów, plecienie wianków... Ach, jakże wiele jest tych marzeń. Ale uważajmy, bowiem wróżenie jest bardzo niebezpieczne i często podsuwa fałszywe spełnienia obietnic. Wpatruj się więc przenikliwie, czytając między wierszami. Widzisz, co kryje się w leśnych rozstępach drzew? To oczy, które non stop nas śledzą. Ujrzysz je wszędzie. Każda z przepowiedni szklanych kul podlega ich negocjacji. Spełniają tylko te marzenia, których pragniemy całym sercem i duszą. Te, które są dobre i wyjątkowe. Inne... Ah... Na inne pozwalają tylko w snach. Chcą choć czasem osłodzić lub przerazić nas tym, co siedzi w ludzkich głowach.
Pamiętaj, Drogi Theo. One żyją, pragną nas, dodają wiary i odwagi, ale... Są niezwykle niebezpieczne i pochłaniające. Niczym namiętna kochanka, od której za chwilę możesz spodziewać się ciosu sztyletem prosto w serce.

View more

Nie tak dawno jechałam przez las i wpatrywałam się w krajobrazy. W pewnym momencie ich widok zagmatwał obraz stojącej przy szosie kobiety. Ubrana w czarne rajstopy, kusą i krótką spódniczkę oraz bluzkę na ramiączkach. Przypomniałam sobie, że podobny obraz widziałam w podstawówce, kiedy już z niej wychodziłam. Niespełna dziesięcioletnie dziewczynki, które się mizdrzyły przed lustrem w łazience i przebierały w obcisłe ubrania. Nie sprawiało im problemu, że wyglądały w tym po prostu ohydnie... Albo ten materiał wisiał na nich albo był tak obcisły, że widać było każdą fałdkę. Nie wspominam już o nieumiejętnym malowaniu i mocnym podkreślaniu nieodpowiednich walorów. Chociaż nawet brak umiejętności ich nie usprawiedliwiał. Mieć dziesięć lat i niszczyć sobie cerę makijażem? Cerę bez żadnych wyprysków? Cerę, w której powinno górować naturalne piękno? Niepojęte, ale tak było.
Często zastanawiałam się, co sądzą o tych ich mamy. Czy one to naprawdę aprobowały? Moje myśli w tamtych chwilach zatwierdzał w przekonaniu fakt, kiedy widziałam jak odbierały swoje małe pociechy, które prawdopodobnie skończą przy trasie jako ,,pomoc w osiągnięciu szczytowania". No tak... Styl ubierania i zachowanie... Jednak niedaleko pada jabłko od jabłoni.
Z koleżankami nie raz i nie dwa zwracałyśmy uwagę. Zabawne było, kiedy odpowiadały bluźnierstwami, pychą i pogardą na rady starszych. A potem dziwimy się, że młodzież nie ma szacunku do starszych. Nie potrafiłam tego zrozumieć. Kiedy byłam w ich wieku nawet bałam się odezwać do kogoś, kto górował nade mną wiekiem, a co dopiero odpyskować za grzecznie zwróconą uwagę. W tym momencie wyobraźmy sobie przyszłość: te dzieci będą pracowały dla społeczeństwa. Będą wzorowymi obywatelami czy też skończą przy trasie jako niezwykle bluźniercze dziwki?
Tak, droga Andżeliko, szanuję się. Nie potrafiłabym sprzedawać swojego ciała za pieniądze i stać przy leśnych drogach na trasie. Jest to dla mnie zaprzepaszczenie resztek godności. Przykład wyżej podałam jako początki jej utraty i hańbienia swojego umysłu. Swoją pisaninę zakończę myślą, że... Najlepiej jest się dla mnie zaszyć z dala od społeczeństwa, które tylko pogłębia się w swej głupocie i tam spokojnie dotrwać lat starości wraz z najbliższymi.

View more