Zdradzę wam wszystkim pewien sekret i protip. Bardzo mi pomógł dawkować przepływ informacji wśród bliskich.
~
Mówcie tylko to, co mogłoby usłyszeć więcej osób, wtedy unikniemy rozczarowania i niesmaku, który przypadkiem pojawiłby się, a gdyby tylko coś nie coś poszło nie tak.
Zaufanie to potężna umiejętność i poczucie bezpieczeństwa i zezwolenia, ażeby to swoje sekrety pomieścić w drugim człowieku. Nigdy nie powinno się ufać nikomu w 100stu% pewności, co najwyżej 99'ciu, z uwagi na to, że gdy je stracimy, zostanie nam wartościowy 1%. Co nie brzmi nawet tak źle w stosunku do wielkiego zera, czyż nie? Dodałabym z ogromem mojej wewnętrznej chęci; "na logikę", ale z nią to ma mało wspólnego. Ludzkie odruchy i poczucie bycia w stadzie jest mimo wszystko jednak silniejsze? Choć czasem złota cisza jest cenniejsza niż srebrna mowa... bezpieczniejsza, kojąca. Bez marginesu błędu i rozczarowań.

View more

Myślę, że na plus. Rok temu nie wiedziałam jeszcze, że będę w tym miejscu w którym jestem tu i teraz; dzisiaj. Takim, o którym mogę tylko sobie pomarzyć. No ale tak myślałam wtedy. Dziś wiem, że mogę chcieć, oczekiwać od siebie samej jeszcze więcej i bardziej.
~
Moim jakże największym krokiem było stanąć oko w oko z własną osobowością, tożsamością, o którą przyszło mi zawalczyć w tamtym okresie. Otwarcie swojego wnętrza; na miłość, pokonanie strachu, ażeby to kolejny raz się nie sparzyć. Następnym wielkim krokiem była zmiana miejsca zamieszkania, gdzie zawsze jednak trzymałam się zależnie blisko mojej rodziny, wiele było tych zmian. Teraz jestem w innym mieście, zostawiłam to co mi nie służyło, uwierzyłam w siebie, otrzymałam pewną szansę odzyskania własnego "ja", dałam radę, jestem z siebie cholernie dumna. W końcu mogę odetchnąć z ulgą i być szczęśliwa, że się odważyłam i mam to, o co tak długo błagałam nocami, kiedy to nadziei było już niemalże momentami brak. Mogę myśleć o sobie co będzie dalej, gdzie wcześniej obraz ten przysłaniała jedna wielka czarna kurtyna wielkiej niewiadomej. Dużo rozwiązał też czas na mój samorozwój, podjęcie odpowiednich decyzji, wyciągnięcie wniosków, pokory i fali przestróg... długo by opowiadać.
Mimo wszystko walczcie o swoje marzenia, czasem nawet i absurd może zabrzmieć realnie, jeśli tylko po niego sięgnięcie, a każdy krok w tył może być też tym na przód. Jesteśmy kreatorami własnej przestrzeni jaka nas otacza, a najbardziej siebie samych od środka jak i na zewnątrz.
~ z miłością.

View more

Kiedyś tak, teraz nie. Zresztą mam taki piękny widok za oknem... Żal byłoby nie wyjść go poczuć. 🌄
~
Hm... a rozwijając; Mam pieska, który musi wychodzić na dwór, córkę, która chodzi do szkoły, innego dnia mamy nawet drugą szkołę; muzyczną, jeżdżę 60km do pracy pociągiem, nie ma dnia, gdzie mogłabym pozwolić sobie na cały dzień siedzenia w domu, jak już usiądę i "zaszyję się" to najczęściej wieczorem, choć zawsze mam coś do roboty. A nawet jeśli nie chcę wychodzić - to muszę, ale ja rzadko nie chcę, lubię to, że mam rodzinę i nie alienuje się od "obowiązków".
Wiele też czerpie z wychodzenia na dwór, dotleniam się, dostarczam do swojej codzienności więcej światła, a to bardzo ważne. Ruch też jest bardzo ważny. Jak przeprowadziłam się na 4 piętro, gdzie nie ma windy, nawet się cieszyłam, a no bo to zawsze ruchu mi brakowało!
Godzę obowiązki, przyjemności, pracę i wszystko inne z odpoczynkiem na przemian; utrzymując balans. To najważniejsze - znaleźć złoty środek, wtedy nawet to wychodzenie z domu nie jest takie eeeeeeeeh. Wieczorem to jakoś łatwiej, ale w każdym razie, nie nazywam tego wszystkiego "dzisiaj mi się nie chcę".
A na zdjęciu niżej mój widok z okna i piękna linia prosta; ptak, Wenus i słońce.

View more

Z reguły człowiek, nie dostrzega na co dzień wielu rzeczy, a nawet często gęsto samego siebie. Mam wrażenie, że to temat rzeka. Choć, myślę, że najsmutniejszym jest, nie dostrzegać szans i własnych możliwości, samego siebie i wszech pojętego poczucia szczęśliwości, a może jednak bardziej tu pasują słowa "nie docenia" tego co może?
~
Jeden nie będzie dostrzegał pięknej natury, jaka go otacza, tej, którą mija jadąc do pracy, jeszcze inni, nie będą dostrzegać estetyki, tego jak mieszkają, jak i co jedzą, ubioru, w którym prezentują się resztę dnia. Znajdą się i tacy, którzy nie będą dostrzegać, co druga osoba dla nich robi, nie będą tego w efekcie doceniać, nie dostrzegamy wiele razy również krzywd i zmian na świecie; możliwości zmian pewnych zjawisk, które jawnie pokazujemy, że nam nie pasują. Nie dostrzegamy tego, że każdy z nas może być tym, kim by tylko zechciał, ale wielu powie; "Kto w pędzie codzienności, systemu, pracy, ma czas, żeby o tym wszystkim myśleć?". Od siebie powiem, że osobiście - ja bym nie chciała, zarazem nie wyobrażam sobie, nie zwracać uwagi na małe rzeczy, które mnie otaczają, porywać się tylko na szarą codzienność jaka dotyczy każdego z nas. Nie zadowala mnie, wracanie do domu po pracy, zjedzenie byle czego, umycie się - byle czym i na szybko, bo przecież trzeba już iść spać, ażeby to znowu wstać do pracy i tak w kółko, a w weekend sprzątanie i zakupy na kolejne kilka dni. To nie jest wszystko, to podstawy. Robi je każdy z nas. Zapewniam, że można barwniej wykorzystać nadchodzące dni, na przykład na rozwijanie hobby, rozpoczęcie czytania, samozaparcia by zwalczyć nałogi, zacząć żyć zdrowiej i spokojniej, słuchać swojego rytmu, a nawet iść na terapię, dla samego siebie.
Jest tyle pięknych małych czy większych spraw na tym świecie i w naszym życiu, smutnym by zatem było z niego nie korzystać i nie dostrzegać tylu możliwości, jakie daje nam każdy kolejny dzień i noc, ludzie, rozwój, przypadki czy po prostu w wielkim ogólniku - Świat.

View more