Wzajemnie☀️👉👈!
_______________________________

---

I choć jestem wśród ludzi, jestem sama.
I choć siedzę wśród znajomych, siedzę sama.
I choć nie wiadomo jak głośno bym w sobie krzyczała, na zewnątrz jest cisza.
I choć nie wiadomo jak okropne wizje w głowie bym miała, nikt ich nie zobaczy.

---

I chociaż szukam pomocy u wszystkich, na których mi zależy... im nie zależy.
Jestem sama.
I choć kochałbym kogoś nad życie, nie byłabym kochana.
I choć... ah ironio, kocham i nie jestem kochana.
I nawet jeśli rozśmieszyłabym setkę ludzi, ja byłabym smutna.
I choć tak bardzo chciałam dobrze, znów wyszło źle.
I chociaż próbuję to wszystko naprawić... czasu i tak się nie cofnę.

---

Czasem czuję się jak Hanna Baker, a osoba, w której pokładałam wszelkie nadzieje jest niczym Clay Jensen i profesor Parker w jednym.
I nadejdą takie czasy, w których ta przenośnia będzie zrozumiana dla wszystkich.
Dziś rozumieją ją tylko nieliczni. Tylko tacy jak ja.

---

A ja... choć próbuje to wszystko zatrzymać, to wciąż biegnę do przodu.
I choć próbuje uciec od tego jak najdalej, to każda droga prowadzi do celu...
I choć próbuje go zmienić, to cel w życiu jest chyba niezmienny.

---

https://youtu.be/U78THdvWYxc

View more

Zasiadłam w kiepskim humorze przy biurku, chociaż czy to nowość?
Nie sądzę.
Jednak złapałam długopis i na jakieś pomiętej kartce zapisałam parę słów... może zdań.
Czy mają sens czy też nie, czy wywołują gęsią skórkę?
Nie wiem.
Każdy jest inny.
U mnie wywołały łzy.
•
•
•
Piekielnie zimne powietrze otulało moją twarz.
Moje nogi pędziły przed siebie tak szybko, że jakoś czas wolniej upływał.
Wszyscy śpią.
Cisza nocnego miasta rozrywała mi uszy.
Co jakiś czas światło latarni padało na moje ciało.
Co jakiś czas było zupełnie ciemno.
Nie wiedząc dokąd zmierzam, szłam tak, jakbym znała drogę do tego miejsca na pamięć.
Co chwile spoglądałam na zegarek, a czas jakby stał w miejscu.
Nie minął mnie żaden człowiek,
Nie przejechał żaden samochód,
Nie przebiegł żaden zwierz.
A jednak, choć wokół pustka, czuję czyjąś obecność.
Spojrzenie na moich plecach przeszywało mnie na wylot.
Jednak nikogo nie było.
Delikatne muśnięcie mojego ucha, spowodowało falę dreszczy na moim ciele.
Jednak to tylko wiatr.
To musiał być wiatr.
Nikogo tu nie ma, tylko ja i wiatr.
Lewa cześć szalika zsunęła się z kurtki.
A wiatr jakby milczał.
Byłam daleko od domu.
Było mi wszystko jedno.
Zwolniłam.
Jednak moje serce przyspieszyło.
Nawilżyłam spierzchnięte usta językiem.
Poczułam jak z oka wydobywa się łezka.
Kiedy spłynęła na policzko, chciałam ją otrzeć, nie mogłam jednak podnieść ręki.
Ktoś mnie wyprzedził.
Po łezce ani śladu.
Jednak wciąż byłam sama.
Dwa reflektory bardzo szybko zbliżały się w moim kierunku.
Niebieskie audi A6 C7...
Sparaliżowało mnie.
Takie samo potrąciło mojego chłopaka...
Rok temu.
Serce podskoczyło mi do gardła.
Równo rok temu.
Stałam jak wryta.
Patrzyłam w miejsce, w którym dawno samochód zniknął za horyzontem.
Gęsią skórkę miałam na całym ciele.
Łzy zostawiały mokre ślady na mojej kurtce.
Myśli powróciły do tamtego dnia.
Było ciemno.
Późno.
Dzień prawie jak ten.
Wracaliśmy z randki.
Nocka w kinie.
Humory nam dopisywały.
A on... zaczął się popisywać.
Wygłupy, tańce, śmiechy...
Potem wszystko działo się tak szybko...
Reflektory...
Puste ulice, więc kierowca mógł jechać szybciej.
Niestety, nie wiadomo jak, wjechał na chodnik.
W miejsce gdzie stał on.
Pózniej leżał.
Pózniej została tylko krew.
Przed samym wypadkiem powiedział tylko, że zawsze pilnuje swojej księżniczki.
Chwilę pózniej jego serce przestało już bić.
Klatka piersiowa już się nie unosiła.
A usta... były normalne, nie uśmiechały się.
Wtedy dotarło do mnie, że jego głos, dotyk, obecność...
Że to są tylko wspomnienia...
Od myśli odciągnął mnie dźwięk mojego telefonu.
To SMS
„Pilnuję Cię księżniczko”
Zamarłam...

---

https://youtu.be/eIc4mqyN1Q8

View more

Wierzę, oczywiście, że wierzę!

---

Jedno z najlepszych uczuć - mieć przy sobie osobę, która wzbudza w nas wszystkie możliwe emocje rownocześnie. Która powie coś głupiego, a ty pomyślisz „Boże, co za wariat/-ka”, ale sprostujesz to także myślą „jak ja go/ją kocham”.
Możliwość powiedzenia komuś wszystkiego, otrzymania miliona przytulasów i miliarda buziaków, tylko po to by zrobiło nam się lepiej, wzbudza we mnie ogromną radość.
Wspólne plany na przyszłość, decyzja założenia rodziny, przeprowadzki...

---

I nagle dzieje się...

---

Kłótnie, wrzaski, szarpaniny...
Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Każde ma coraz mniej sił. Każde ma coraz mniej chęci... Wielkie grochy spływające z oczu, mówiące POMOCY w każdy możliwy sposób. Serce łamiące się na malutkie kawałeczki, krzyczy „stójcie, to da się jeszcze posklejać”. Każde z nich, zasypiające wieczorami w osobnych łóżkach, wpatruje się w pusty, ciemny, cichy pokój, czekając na jakiś znak. Znak, którego nie ma. Znak, który nie nadejdzie. Każde z nadzieją. Z sercem pełnym bólu, ale i miłości. W gotowości, by wybaczyć wszystko.
Pytanie tylko, czy zrozumieją to, gdy jeszcze nie będzie za późno. Czy już nie jest za późno.

---

Prawdziwa miłość jest piękna. Zazdroszczę wszystkim, którzy ją odnaleźli, a rownocześnie przykro mi, że niektórzy wciąż jej nie skosztowali. Potrafi przyprawić człowieka o gęsią skórkę. Ale potrafi rownież skrzywdzić. I to w takim stopniu, że bardzo cieżko chociażby podnieść się z łóżka.

---

*Trzymam kciuki za wszystkich z was, którzy walczą o zdobycie serduszka ukochanej osoby. Ale gratuluję także wszystkim, którym już się to udało. ❤️*

---

https://youtu.be/TRBCWWtysFU

View more

Szczęście jest bardzo ogólnym określeniem. Dla jednych jest nim nowy telefon, dla kolejnych promyczek słońca a jeszcze inni powiedzą, że jest nim lizak o smaku truskawkowym...

---

Ale po głębszym zastanowieniu, szczęściem nie są te płytkie, materialistyczne przedmioty.

---

Szczęściem jest to jak się budzisz we własnych czterech ścianach. Gdy na głowę nie kapie ci woda. Szczęściem jest mały szkrabek wspinający się po twoim ciele gaworząc coś pod noskiem, gdy możesz wstać, zobaczyć ją, poczuć, usłyszeć. Dobra praca i pewny zarobek rownież nim jest. Szczęściem jest brak strachu o to, że jutro czegoś zabraknie, to, że masz się do kogo przytulić i komu opowiedzieć, jak bardzo wkurwiona jesteś, bo na przykład lakier na paznokciu ci się zdrapał, a ten ktoś powie, że i tak pięknie wyglądasz - to jest szczęście; przynajmniej dla mnie.

---

Co mi z nowego telefonu, gdy przez to mogę nie mieć wystarczających środków do życia? Po co mi lizak, gdy jestem samotna? Co mi da słońce jak z oczu płyną łzy? Owszem to również jest szczęściem, ale tylko wierzchnią warstwą. Gdy zajrzymy głębiej, okaże się, że wszystko ma swoją podstawę i wynika z innego czynnika.

---

Prawdziwe szczęście jest w naszym serduszku, a widać je w zwierciadłach naszej duszy - oczach. Gdy oczka się śmieją, śmieje się i dusza. Żaden człowiek nie jest w stanie ukryć emocji, gdy patrzy komuś w oczy. Ale kiedy jest szczęśliwy nie odwraca wzroku, ba robi to chętniej by zarażać tym szczęściem innych i to jest cudowne❤️!

---

Pamiętajcie misie, uśmiech jest najważniejszy. Niech inni wam go zazdroszczą. Nie ważny jest wasz stan konta, pozycja zawodowa czy stan cywilny. Kto wam zabroni być szczęśliwym? Tylko wy sami możecie postawić barierę smutku i tylko wy sami możecie się jej pozbyć. Trzeba tylko chcieć i wierzyć. A ja w was wierzę, więc połowa sukcesu za wami! ✨❤️

---

Miłych wakacji miśki! ❤️🐻

---

https://youtu.be/MWzb9nXsx3s

---

*Niektórzy z was mają problemy i piszą do mnie o pomoc. Wiem jednak, że takich osób może być więcej. Więc, gdy chcecie się komuś wygadać, jestem dla was. A wy jesteście zupełnie bezpieczni, nikt się nie dowie o waszych smutkach.*

View more

Wiecie co? To kurwa żałosne.
Żałosne jest to jak inny człowiek ma wpływ na nas. Na nasze zachowanie czy samopoczucie.

---

Wszystko jest w porządku dopóki wszystko zachowujemy dla siebie, nasze problemy, powody szczęścia czy nawet uczucia. Jednak... gdy tylko wymknie nam się mała, w zasadzie nic nie znacząca informacja o nas, wszystko co mieliśmy zaczyna nam uciekać jak piasek przez palce. Orientujemy się kiedy zostają ostatnie ziarenka. Dbamy o nie, troszczymy się, są to nasze ostatnie nadzieje. Nie pozwalamy by ktoś inny je przejął.
Ale... co jeśli tracimy rownież i owe ziarna? Co jeśli nie zostało nam już nic?
Wtedy cokolwiek robimy nie ma na nas żadnego wpływu, wszystko jest nijakie, takie samo.
Wszystko nam jedno co się stanie i czy ma to jakikolwiek sens. A to wszystko przez to, że daliśmy się poznać. Wszystko przez to, że wyraziliśmy zgodę na przetwarzanie naszych danych (jeżeli rozumiecie aluzje). Żałosne, że na to wszystko pozwalamy. Żałosne, że nic z tym nie robimy. Żałosne, że nawet nie potrafimy nic zrobić, ponieważ nie kontrolujemy tego.

---

Powoli tracimy grunt pod nogami i... znikamy. Znikamy jak gdyby nigdy nic. Jak skarpetki w pralce. Jak gumki do włosów czy długopisy. Jak światło po wciśnięciu wyłącznika.
Jak...
PSTRYK.

View more

Dziękuje Tomek, wzajemnie 😚
No właśnie, właśnie od wytłumaczenia tej sprawy powinnam zacząć swój powrót tutaj.
Nie jestem jeszcze w stanie zdradzić tego sekretu najbliższym, więc i wielką trudność zapewne sprawi mi napisanie tego tutaj. Pozwolisz, że opiszę ten okres bardzo ogólnie.
Czas, w którym byłam nieobecna jest stosunkowo niewielki w porównaniu do spraw, które tak nagle zwaliły mi się na głowę. Nie potrafiłam, i w zasadzie wciąż nie potrafię, tego zrozumieć czy chociażby w to uwierzyć. Zaczęło się od jednej informacji, która przeniosła do mojego życia wiele negatywnych skutków. Wychodziłam z jednego bagna szczęśliwa, że nie ucierpiałam jakoś bardzo, wpadając w kolejne. Szybko okazało się, że koniec poprzedniego był początkiem następnego. Grzęzłam w tym coraz bardziej. Po czasie przestałam cieszyć się z pokonania przeszkody, ponieważ wiedziałam, że będzie tylko gorzej, wręcz nawet próbowałam stać w miejscu. Niestety obecna wtedy sytuacja mi nie pomagała, nie pozwalała mi się zatrzymać. W pewnym momencie straciłam ochotę na cokolwiek. Separowałam się od wszystkiego i wszystkich. Ucinałam wszelkie kontakty międzyludzkie - jedyną, mogącą coś zdziałać, pomoc. Byłam w stanie jakby autodestrukcji. Ciężko to określić. Aż pewnego razu było już tak źle, że powróciłam do wylewania emocji w tekst. Znów zaczęłam pisać. Otwierałam notatnik gdziekolwiek byłam i sunęłam palcami po klawiaturze. Nie wiem co skłoniło mnie do powrotu tutaj, może fakt, że zawsze gdy coś pisałam, automatycznie wstawiałam to tutaj, ale nie żałuję. Cieszę się, że znów tu jestem, mam nadzieję, że zarówno ty jak i inni czytelnicy również.

---

„[...]Deep inside me
I’m fading to black, I’m fading[...]”💔

---

https://youtu.be/0I647GU3Jsc

View more

4 szare ściany, parę mebli i jedna oddychająca istota - ja. Siedzę, leżę, stoję, skaczę... Spoglądam na zegarek - 01:01. To dopiero godzina. Jeszcze 23 do końca tego dnia. Potem następny i jeszcze kolejny. Szeleszczę, otwierając paczkę słonecznika. Jedno ziarenko, drugie, dziesiąte, setne... Znów wzrok na zegarek. 01;47. Wycieczka do kuchni. Ciągnę za drzwiczki metalowego pudła, włączając magiczne światełko. Pusto. Włóczę się po mieszkaniu, przeglądam półki, jakby od wczoraj pojawiło się na nich coś nowego. Znam już każdy szczegół na pamięć. Tu moje zdjęcie z pierwszego dnia w szkole, zaraz obok sztuczne kwiatki, brakuje paru liści. W doniczce na ziemi wysuszony listek leży już od tygodnia. Wracam do łóżka. Wtulam twarz w poduszkę. Czuję go. Pozostawił po sobie swój boski zapach.
Tęsknię.

---

https://youtu.be/VjeyoY3SaSU

View more

Stało się.
To wszystko jest nie tak.
Ktoś kopnął w mój świat i wywrócił go do góry nogami.
A ja?
Ja wciąż nie ewoluowałam na tyle mocno, by móc chodzić po suficie.

---

Żyje, bo tak trzeba.
Mimo, że wcale tego nie chcę.
Tak samo jest z większością czynności, które wykonuję.
Wszystko zaczyna być mi obojętne.
Każde wspomnienie traci barwę, ale nie wartość.
Niestety.

---

Mimo tego, że się uśmiecham, nie oznacza to, że jestem szczęśliwa.
Mimo tego, że siedzę tu, między wami, nie oznacza to, że nie uciekam.
Mimo tego, że możesz mnie poczuć, dotknąć, nie oznacza to, że wciąż tu jestem.
Jednak nikt nie jest tego świadom.

---

Chciałabym tak niewiele.
Chciałabym tylko poczuć, że ktoś mnie kocha, a za razem docenia.
Jednak wiem, że to nigdy nie nastąpi.
Dlatego tak często znikam.
I wiem to, że kiedyś zniknę na zawsze.
Może wtedy zrozumieją.
Może TY wtedy zrozumiesz.
Może...

---

https://youtu.be/fbHbTBP_u7U

View more

Dzisiaj pierwszy raz od niepamiętnych czasów, z powrotem poczułam się jak dziecko. I wiecie co? Bardzo się z tego cieszę. Pierwszy raz poczułam się naprawdę wolna, że na moich barkach nie spoczywają żadne obowiązki.
To właśnie dziś były zawody łyżwiarskie. Mimo tego, że chłopaki z naszej szkoły jeżdżą genialnie, to nam - dziewczynom idzie zdecydowanie słabiej, więc grupowo postanowiliśmy potraktować to jako zabawę. I był to chyba najlepszy pomysł. Nie pamiętam, kiedy miałam na twarzy szczery uśmiech, a dzisiaj byłam naprawdę szczęśliwa.
Ludzie, czasem szukamy szczęścia w miejscach gdzie go na pewno nie ma lub jest chwilowe, a to zrani nas jeszcze bardziej. Nie zauważamy jednak, że to największe szczęście jest obok. W znajomych, przyjaciołach lub po prostu osobach, które mimo wszystko są przy nas. Cudowne uczucie, spakować swoją dupcię i wyruszyć z paczką gdzieś na spacer, zakupy czy w obecnej porze roku na lodowisko❤️ Myślę, że to poprawi humor nawet najsmutniejszej osobie. Szukałam miłości, wszędzie, ale chyba jednak przyjaźń jak na razie jest dla mnie lepszym wyjściem 💗.

---

Co do pytania, zgadzam się, ten świat ma już ściśle określone reguły i za niedługo bycie sobą będzie karalne. Jedyne co nam pozostało to marzyć, tworzyć coś co jest tylko nasze za pomocą, wymienionej w pytaniu, wyobraźni i walczyć o swoje. Znaleźć swoich ludzi, swoje miejsce i trzymać się tego za wszelką cenę.

---

Pamiętajcie by nigdy nie zostawiać waszych przyjaciół, bo to jedyna prawdziwa rzecz w tym idealnym świecie👌

---

"Wymyśliłeś sobie mnie. Stworzyłeś idealny obraz, z którym nie dałam sobie rady."

---

https://youtu.be/Z9GGODvfmu4

---

Po długiej przerwie chyba powracam na stałe ❤️🐻

View more

Kilkaset tysięcy lat temu,, w ciemnych zakątkach najstraszniejszego lasu narodził się ON. Ten, o którym ludzie nie mieli zielonego pojęcia. Ten, na którego przyjście, ludzie nie byli przygotowani. Ten, który zmienił cały nasz świat, nie koniecznie na lepsze.
Siał spustoszenie, najpierw w swojej okolicy. Potem, rozprzestrzeniał się dalej i dalej, aż w końcu dotarł do każdego, nawet najmniejszego zakątka świata.
Choroby umysłowe, śmierć bliskich, później pieniądze oraz ich brak i wiele innych rzeczy, za które właśnie ON był odpowiedzialny.
Przez lata się doskonalił, dochodziły nowości z jego strony. Kształcił się. Za szybko, by ludzie mogli go zniwelować, był zawsze 2 kroki przed nimi. Znaleziono jedno wyjście, on wpadł na kolejne dwa pomysły jak nas pokonać.
Wciąż jest przed nami. Jest najszybszy. Wygrywa z nami wiele biegów, także tych, w których stawką jest życie.
Przegrywa zbyt wiele ludzi, a jednak wciąż jesteśmy bezsilni, a on... on jest wszędzie. Teraz patrzy na Ciebie, śmieje się z twojej bezradności, ale...
Nie powiedziałam, że pokonanie go jest niemożliwe.
Możesz go pokonać. Każdy może. Jednak nie każdy ma odwagę i wystarczającą ilość siły.
Problem - odwieczny problem ludzkości, ale są osoby, które z nim wygrały i wiecie co? Mają to szczęście, którego wszyscy pragniemy. Może warto w życiu stoczyć tą jedną walkę?
"Chcę znaleźć się w takim miejscu, gdzie problemy przestają mieć znaczenie..."
https://www.youtube.com/watch?v=B_KTVCu4FPI

View more