Jeśli mógłbyś/mogłabyś teraz kogoś przytulić, kto by to był?
Say something
I'm giving up on you...
I'm giving up on you...
❤️ Likes
show all
Latest answers from Martwa
Wyobraź sobie, że możesz zamienić się miejscami z kimś na jeden dzień: kto by to był?
Zostało już dosłownie parę dni do powrotu Gwardii ♥
Ten tydzień to sielanka, maksymalnie mam sześć lekcji, z czego na większości siedzimy po prostu nic nie robiąc. Cały czas coś się odwala, na przykład Kuba śpiewa Krawczyka, a my z niego lejemy pół dnia xDDDD Jest pięknie ;w;
Największym gównem tylko w tym wszystkim jest to, że gdy się wstaje, jest ciemno jak w mojej głowie na fizyce i jest ciężko wstać rano i funkcjonować. Jest tak ciemno, że w salonie nie zauważyłam mojego śniadania ;_____;
Na szczęście i tak jest pozytywnie (:
Takie tam zdjęcie Kubusia xD
Ten tydzień to sielanka, maksymalnie mam sześć lekcji, z czego na większości siedzimy po prostu nic nie robiąc. Cały czas coś się odwala, na przykład Kuba śpiewa Krawczyka, a my z niego lejemy pół dnia xDDDD Jest pięknie ;w;
Największym gównem tylko w tym wszystkim jest to, że gdy się wstaje, jest ciemno jak w mojej głowie na fizyce i jest ciężko wstać rano i funkcjonować. Jest tak ciemno, że w salonie nie zauważyłam mojego śniadania ;_____;
Na szczęście i tak jest pozytywnie (:
Takie tam zdjęcie Kubusia xD
#Czy znajomość internetowa jest pod jakimś względem lepsza niż ta realistyczna? Jakie ma zalety, których nie posiada przyjaźń w realu? :)
Największą zaletą internetowej przyjaźni jest to, że jak się nie chce to się ze sobą nie rozmawia. I nie trzeba sobie patrzeć w oczy, kiedy jest źle.
#Obs Jeżeli byś miał(a) umierać.. to w gronie najbliższych czy samotnie?
Chętnie umrę, ale w odpowiednim czasie i wszystko mi jedno kiedy i w jakich okolicznościach to nastąpi. To nie ma znaczenia. To tylko przejście.
--
Zaczyna się weekend. Nienawidzę w sobie tego dziwnego zmieszania, które ogarnia całe moje wnętrze. Niepokój, którego przecież mogłabym się pozbyć, prawda? Siedzi we mnie, czuję, jak bije mi w serce i naciska na płuca.
Ale to nie jest aż takie ważne. Zauważyłam, że przez ciąg zajęć obowiązkowo wpisanych w mój tygodniowy rytuał, ja nie mam czasu na drobne sprawy, które męczyły mnie przez całe wakacje i poprzedni rok szkolny. W zasadzie... Nie wiem czy to dobrze, ale zdaje mi się, że stojąc w sytuacji bez wyjścia te problemy same się rozwiązują, a ja idąc cały czas naprzód po prostu postępuję, robię coś sama z siebie, spontanicznie, bo nie mam czasu na konkretny plan lub refleksje nad moimi problemami. I chyba wychodzi to nie najgorzej. Jestem dobrej myśli. Jestem myśli, że pozbędę się największej czarnej otchłani, która wiele lat temu zeżarła bestialsko moją duszę, nie zostawiając nitek szczęścia wplecionych między komórki ciała. Nadal jednak myślę, że największy problem, który pozornie uważałam za moje własne, prywatne szczęście i wytyczoną drogę przyszłości po prostu zniknął. Spontanicznie. Bez długich tłumaczeń.
Po prostu najwidoczniej tak musiało być.
--
Zaczyna się weekend. Nienawidzę w sobie tego dziwnego zmieszania, które ogarnia całe moje wnętrze. Niepokój, którego przecież mogłabym się pozbyć, prawda? Siedzi we mnie, czuję, jak bije mi w serce i naciska na płuca.
Ale to nie jest aż takie ważne. Zauważyłam, że przez ciąg zajęć obowiązkowo wpisanych w mój tygodniowy rytuał, ja nie mam czasu na drobne sprawy, które męczyły mnie przez całe wakacje i poprzedni rok szkolny. W zasadzie... Nie wiem czy to dobrze, ale zdaje mi się, że stojąc w sytuacji bez wyjścia te problemy same się rozwiązują, a ja idąc cały czas naprzód po prostu postępuję, robię coś sama z siebie, spontanicznie, bo nie mam czasu na konkretny plan lub refleksje nad moimi problemami. I chyba wychodzi to nie najgorzej. Jestem dobrej myśli. Jestem myśli, że pozbędę się największej czarnej otchłani, która wiele lat temu zeżarła bestialsko moją duszę, nie zostawiając nitek szczęścia wplecionych między komórki ciała. Nadal jednak myślę, że największy problem, który pozornie uważałam za moje własne, prywatne szczęście i wytyczoną drogę przyszłości po prostu zniknął. Spontanicznie. Bez długich tłumaczeń.
Po prostu najwidoczniej tak musiało być.
miałam ostatnio rozkminę skoro każdy jet inny i na każdego czeka druga polówka to facet który zostaje księdzem pozbawia jednej kobiety mężczyzny nie
Nie, tak to nie działa. Ludzi jest od groma i to nie jest tak, że każdy ma na tym świecie tylko jedną osobę z ktorą dobrze by jej się żyło. Tych osób jest naprawdę bardzo dużo, tylko, że z niektórymi żyje nam się lepiej, a z niektórymi gorzej. Niemniej jednak można być szczęśliwym z wieloma osobami, tak naprawdę to my kierujemy tym, kogo postawimy na swojej drodze poprzez własne wybory. Zatem ta przytoczona w Twojej wypowiedzi "kobieta" nie jest pozbawiona mężczyzny, a po prostu jednego z wariantów, czyli mówiąc krótko: zamyka przyszłość w związku z tą konkretną osobą. Tyle filozofii wow
#Obs Jak myślisz, dlaczego ludzie coraz częściej boją się mówić otwarcie o swoich uczuciach? + Jakiś obrazek? ;)
Ludzie są banalni.
Pragną być szczęśliwi, jak każdy. Jak każdy, czyli tak naprawdę jak garstka ludzi, którzy znaleźli sens w swoim życiu i gnają, by spełnić samych siebie. Wiele osób myśli, że miłość to droga do tego szczęścia. I tak wpadają w żałosne przekonanie, że kogoś im brakuje.
Co dalej? Potem upatrują sobie swoją ofiarę i robią ją swoim celem, który chcą osiągnąć. Poświęcają wszystko, angażują się i cóż. I w końcu zdają sobie sprawę, że to im nie wystarcza. Że chcieliby dzielić z tą drugą osobą swoje życie. Przez cały ten mozolny okres wnikają w stan drugiej osoby tak mocno, że robi się ona częścią ich życia, ich własnego życia. I potem przychodzi ten magiczny czas, w którym chcieliby wylać swoje uczucia komuś prosto w twarz, ale... Ale się hamują. Nie hamują się dlatego, że "utracą" daną osobę, nie dlatego, że boją się wyśmiania lub odrzucenia. To głupie myśli które wszyscy przekładają z ust do ust, a nie są one prawdziwe.
Każdy, kto boi się mówić o swoich uczuciach jest przekonany, że jeśli wyrzuci z siebie to, co w nim siedzi, to utraci swój cel. Swoje szczęście. Do tego czasu napawało go radością i energią, a teraz nie będzie miało sensu. Liczy się z porażką. Liczy się z utratą kontaktu w całości lub tylko po części. Wie, że jeśli pójdzie krok dalej, może stać się coś, czego bardzo by nie chciał. A przecież nie do tego dąży... Nikt nie chce szczęścia przeplatanego cierpieniem. Wszyscy liczą na to, że będzie to bezbolesny proces, bez błędów i krwawych łez. Tymczasem to przypadek 1 na 1000, ale ludzie lubią się łudzić.
Za każdym razem, kiedy ktoś boi się otwarcie mówić o swoich uczuciach wie, że może spowodować, że jego poziom szczęścia spadnie jeszcze niżej. Nieważne czy chodzi o zawód miłosny, czy o czyjąś depresję. Nie mówimy o swoich uczuciach, bo nie ma o czym mówić. Bo lepiej zapomnieć lub patrzeć z boku niż zadziałać i pogorszyć swój stan. Ludzie to przecież egoiści, w gruncie rzeczy zaślepieni jednym fałszywym zdaniem powtarzanym jak mantra przez wszystkich "odrzuconych": to za bardzo boli i gdybym wiedział/a, nigdy bym tego nie zrobił/a.
Pragną być szczęśliwi, jak każdy. Jak każdy, czyli tak naprawdę jak garstka ludzi, którzy znaleźli sens w swoim życiu i gnają, by spełnić samych siebie. Wiele osób myśli, że miłość to droga do tego szczęścia. I tak wpadają w żałosne przekonanie, że kogoś im brakuje.
Co dalej? Potem upatrują sobie swoją ofiarę i robią ją swoim celem, który chcą osiągnąć. Poświęcają wszystko, angażują się i cóż. I w końcu zdają sobie sprawę, że to im nie wystarcza. Że chcieliby dzielić z tą drugą osobą swoje życie. Przez cały ten mozolny okres wnikają w stan drugiej osoby tak mocno, że robi się ona częścią ich życia, ich własnego życia. I potem przychodzi ten magiczny czas, w którym chcieliby wylać swoje uczucia komuś prosto w twarz, ale... Ale się hamują. Nie hamują się dlatego, że "utracą" daną osobę, nie dlatego, że boją się wyśmiania lub odrzucenia. To głupie myśli które wszyscy przekładają z ust do ust, a nie są one prawdziwe.
Każdy, kto boi się mówić o swoich uczuciach jest przekonany, że jeśli wyrzuci z siebie to, co w nim siedzi, to utraci swój cel. Swoje szczęście. Do tego czasu napawało go radością i energią, a teraz nie będzie miało sensu. Liczy się z porażką. Liczy się z utratą kontaktu w całości lub tylko po części. Wie, że jeśli pójdzie krok dalej, może stać się coś, czego bardzo by nie chciał. A przecież nie do tego dąży... Nikt nie chce szczęścia przeplatanego cierpieniem. Wszyscy liczą na to, że będzie to bezbolesny proces, bez błędów i krwawych łez. Tymczasem to przypadek 1 na 1000, ale ludzie lubią się łudzić.
Za każdym razem, kiedy ktoś boi się otwarcie mówić o swoich uczuciach wie, że może spowodować, że jego poziom szczęścia spadnie jeszcze niżej. Nieważne czy chodzi o zawód miłosny, czy o czyjąś depresję. Nie mówimy o swoich uczuciach, bo nie ma o czym mówić. Bo lepiej zapomnieć lub patrzeć z boku niż zadziałać i pogorszyć swój stan. Ludzie to przecież egoiści, w gruncie rzeczy zaślepieni jednym fałszywym zdaniem powtarzanym jak mantra przez wszystkich "odrzuconych": to za bardzo boli i gdybym wiedział/a, nigdy bym tego nie zrobił/a.
#Obs Czy zakończyłeś(aś) w swoim życiu znajomości, które kiedyś coś dla Ciebie znaczyły?
:)
Uwielbiam *.*
Uwielbiam *.*
Co robisz w wolnym czasie? :)
Zazwyczaj gram, słucham muzyki, piszę z kimś, czytam książki, piszę coś kompletnie z dupy tylko dla siebie. Wspominam, wychodzę na spacery. Kiedyś rysowałam.
Z łatwością nawiązujesz nowe znajomości? :)
JA PIERNICZE ZARAZ SIE POPŁACZE ZE SZCZĘŚCIA ;a;a;a;a;
W końcuuuuuu <3<3<3<3<3<3
W końcuuuuuu <3<3<3<3<3<3
Co sądzisz o przytulaniu się? Bardzo lubisz to uczucie czy w ogóle nie lubisz, kiedy ktoś ciebie w ten sposób dotyka?
heheheheheheheheheheheheheh xDDDDDDDDDDDDD
Jaki był dzisiaj najśmieszniejszy moment dnia?
Niee wiem, jeju, jest tyle fajnych momentów ostatnio ♥
Uwielbiam chodzić na wiśnie, chociaż tego nie cierpię i każdego poranka stwierdzam, że nie dam już rady i że nie chcę. Ale jest super, pomimo, że palę sobie mordę na brązowo, że mam pochlastane ręce i nie mogę teraz włożyć dłoni do ciepłej wody, bo idzie zdechnąć.
Chwytam beznadziejne momenty każdego dnia i próbuję się z nich cieszyć, tak cerując łaty przeszłości. Zdecydowanie za mało cieszyłam się tym, co było. Za mało dziękowałam za błahostki.
I o wiele lepiej mi, kiedy każdego dnia mam co robić i nie mam problemów ze spaniem :3 Został miesiąc wakacji!
Uwielbiam chodzić na wiśnie, chociaż tego nie cierpię i każdego poranka stwierdzam, że nie dam już rady i że nie chcę. Ale jest super, pomimo, że palę sobie mordę na brązowo, że mam pochlastane ręce i nie mogę teraz włożyć dłoni do ciepłej wody, bo idzie zdechnąć.
Chwytam beznadziejne momenty każdego dnia i próbuję się z nich cieszyć, tak cerując łaty przeszłości. Zdecydowanie za mało cieszyłam się tym, co było. Za mało dziękowałam za błahostki.
I o wiele lepiej mi, kiedy każdego dnia mam co robić i nie mam problemów ze spaniem :3 Został miesiąc wakacji!
