O dziewczynie, zagubionej, zamyslonej i od bardzo dawna na pozór szczęśliwej.
Niby nie płacze, przy nich.
Niby nie jest smutna.
Niby nie widać jej zamyślonej.
Ciągle siedzi i się smieje, wyglupia, gada o głupotach.
A ciągle w jej głowie pojawia się on.
Pewien chłopak, który lekko zakręcił jej w głowie. Myśli i przemyśla jak ktoś taki mógł się chodź troche nią zainteresować. Jeszcze dwa lata temu by na nią nie spojrzał, a teraz sam zabiega się o jej względy.
Niby nie prawdopodobne ale jednak. Swój swojego zawsze znajdzie? czy to nie tak powtarzała jej babcia.
Ale jednak ta dziewczynka ma już 16 lat. Czy nie pora zapomnieć o przeszłości? Czy nie pora wybaczyć im? Czy nie pora wydorośleć? Czy to już nie przyszedł czas zaznać chodź troche miłośći?
Przecież jest młoda może zaznać życia. A ludzie nie powinni winić jej za życiowe błędy, każdy je popełnia, każdy się uczy na swojej skórze.

View more

Utrata bliskiej osoby, nie mówie w tej chwili o znajomych, chodzi mi bardziej o kogoś z rodziny. O osobe, która w pewien sposób dała ci życie, która wychowala. Nie wyobrażam sobie stracenia głowy rodziny przez głupią chorobe. Zrobiłabym wszystko abym to ja chorowała zamiast niego, abym to ja leżala w szpitalu, a nie on. Nie moge patrzeć jak mama cierpi. Ten widok jest nie do zniesienia.
To jest kara. Patrzeć jak najblisi cierpia i nawet płaczą przez chorobe ojca. Powiedziałabym, że to jest jakiś żart, ale nie jest to żart. Teraz patrząc na to wszystko coś w środku mnie peka, rozwala sie na małe kawałeczki.
Jaka jest najgorsza kara?
Nie móc zrobić nic. Chcesz pomoc ale nie możesz. Wszystko w rękach lekarzy, napisała bym że Boga lecz nie wierze w niego.
.
"Rodzina nie jest ważna rzeczą.
Jest wszystkim."

View more