Jeśli chodzi o osoby to rodzina, z którą nie mogę się dogadać. Jest dla mnie wszystkim i mimo tego, co ma się wydarzyć i jak ma się dalej życie potoczyć - JA zawsze dla nich będę. Nieważne ile razy sprawią, że z oczu popłyną łzy, ważne, że są. Choćby nie wiem jak źli, wiem, że ONI są dla mnie, a JA dla nich. To się nigdy nie zmieni. Byłabym nikim, gdyby nie oni i zawdzięczam im wszystko, co mam. Liczą się też przyjaciele. Ci najszczersi i najprawdziwsi. Podnoszą mnie, gdy upadam, dają mi siłę, której potrzebuję. Są taką moją drugą rodziną, którą mogłam dobrać sobie sama. U nich zawsze znajdę swoje miejsce, mam kawałek ich serca, a oni kawałek mojego. Nigdy nie zapomnę im tego, co mi dali. Nigdy też nie będę w stanie odwdzięczyć się za to wszystko.
No i kocham zwierzęta. Nie ważne czy to te wielkie czy też malutkie. Wszystkie one są kochane. Mam cztery pieski, którym zwierzam się z problemów i mam pewność, że nigdy mnie nie zdradzą. Są wierne i kochane.
Liczę się również zdrowie. Szlachetne, jedyne, najcudowniejsze pod słońcem zdrowie. Uczucia, które mamy, marzenia, które powinno się pielęgnować i spełniać, cele, dzięki którym życie nabiera sensu. No i przede wszystkim liczy się samo życie. Nieważne jakie ono jest, bo w każdej postaci to największy z darów. Nawet jak jest źle, to i tak jest dobrze. Pisałam wcześniej o gorszych dniach, ale uwierzcie mi, chociaż czasami chcę zniknąć to na prawdę jedynym czego pragnę jest ŻYĆ. Walczę właśnie dlatego i NIGDY się nie poddam. Jeśli kiedykolwiek przyjdzie to na myśl któremukolwiek z Was, to przypomnijcie sobie, że nie warto, bo drugiej szansy nie dostaniecie! Pamiętajcie o tym, że to, że u Was jest źle nie równa się, że cały świat jest zły. Inni mają gorzej, a mimo to się cieszą, bo ważne są dla nich te małe rzeczy, cieszą się z nich i walczą. Wy też tak róbcie! <3

View more

Hej,
Od dłuższego czasu zbieram myśli i próbuję coś zmienić. Od dłuższego czasu przegrywam na tym polu walki. Sama już nie wiem czy jestem po prostu beznadziejna, czy też wmówiono mi to i się do tego dostosowuje. Każdy ma w życiu gorsze dni, gorsze chwile, gdy wszystko się mu rozpierdala. W życiu każdego z nas są wzloty i upadki. Wiem o tym.
Ja mam wrażenie, że dosięgnęłam już dna i cholernie mi ciężko się z niego wydostać. Nieważne ile razy spróbuję, nieważne jak się staram i tak staczam się coraz bardziej. To już mnie przerasta. Codziennie walczę o ten jeden, cholerny, stopień w górę, a mimo to mam wrażenie, że z każdym dniem jestem jeszcze głębiej. Jak mi się coś uda to muszę jednocześnie walczyć o to, co już mam i co zdobyłam. Powoli zaczyna mnie to przerastać. Kiedyś byłam silniejsza. Teraz po prostu czekam i nie wiem, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Nie użalam się nad sobą. Po prostu mówię jak jest. Czuję się totalnie samotna, bez wsparcia rodziny. Czasami są dni, gdy marzę, by po prostu zniknąć gdzieś, zapaść się pod ziemię i już nigdy więcej nie wrócić. Czasami chciałabym zasnąć i już się więcej nie obudzić. Niby mam przyjaciół, chłopaka, którzy mi pomagają, ale wiecie co? Mnie dobija świadomość, że moja własna rodzina ma mnie za najgorszą, że matka wierzy wszystkim dookoła, ale nie potrafi mnie nawet wysłuchać i zrozumieć. Właśnie to mnie tak dobija. Cokolwiek bym nie zrobiła - jest złe. Tyle razy mi powtarzano, że jestem taka, sraka i owaka, że chyba w to uwierzyłam. A może po prostu to jest prawda? Nie wiem... Wydaje mi się, że wcale taka zła nie jestem, że mimo wszystko jestem coś tam warta i nie zasługuję na to, ale każdy z rodziny mi mówi, że jestem w błędzie, więc może coś jest na rzeczy. Przez cały czas na prawdę wydawało mi się, że jestem osobą silną, dobrą, pomocną. Mogłabym oddać życie za najbliższych, nienawidzę cierpienia zwierząt... Uczyć też się uczę chociaż aktualnie po prostu mi nie idzie i nie zapowiada się, by było inaczej w najbliższym czasie. Jednego dnia czuję się silna zarówno psychicznie jak i fizycznie, a drugiego jestem jak wrak człowieka, który zgubił gdzieś sens istnienia. Gdy jestem sama po prostu jest mi źle. Boję się tego, co będzie kolejnego dnia, boję się tego jak sobie dam radę, czy w ogóle dam... Przyszedł czas, gdy boję się dosłownie wszystkiego. Podejdzie do mnie przyjaciółka i chce mnie przytulić, a ja chociaż jej ufam to się panicznie boję. Strach otacza mnie codziennie, w każdej chwili. Nie wiem czym jest on spowodowany, ale coś jest ze mną nie tak. Płaczę z byle powodu, wylewam morze łez i za żadne skarby nie wiem, dlaczego.
Od kilku miesięcy jestem totalnie załamana. Chyba powinnam udać się do jakiegoś psychiatry. Może wtedy będzie lepiej. Może odzyskam trochę tej wiary i chęci do działania. Może się coś zmieni. Mam wielką nadzieję, że tak się stanie, bo jeśli nie to już nie wiem, co zrobię. Mam już dość samej siebie i chcę to zmienić, ale nawet nie wiem w jaki sposób mam to zrobić.

View more

Samotna wierzba w oddali stoi.
Zielone liście zmieniły barwę i opadły.
Jesienny klimat wszystkich dosięga.
Krótkie dni i długie noce.
Ciemność tak szybko ogarnia świat.
A czy Ty widzisz, że ta wierzba jest piękna?
Dostrzegasz ten urok, który w sobie ma?
Nawet w nocy widać jej blask.
O i ten mały ptaszek na gałązce.
Nie uciekł przed zbliżającą się zimą.
Dzielnie trwa w tym, co zostało mu dane.
Każdego dnia wyśpiewuje pieśni.
Czy potrafisz zrozumieć ich treść?
Może on coś do Ciebie mówi?
A Ty przechodzisz obojętnie.
Nie dajesz się ponieść fantazji.
Natura dookoła staje się szara.
Znikają kolory, które kiedyś były.
Idziesz ubrany w zimową kurtkę.
Czym prędzej pragniesz dostać się do domu.
Do miejsca, gdzie jest ciepło.
Nie rozglądasz się.
Umykają Ci cenne chwile z życia, które Cię otacza.
Nie dostrzegasz chowającej się sarny.
Ani świerku stojącego przed Tobą.
Nawet te dziwne skrzeczenie wrony...
Po prostu jesteś głuchy na wszystko.
I niech tak zostanie już na zawsze...
Bo ten, który nie dostrzega piękna teraz,
Nie ujrzy go już nigdy.

View more

Gdzie się podział szacunek?
Ten szacunek do osób starszych.
Ten szacunek do rodziców.
Szacunek do samych siebie.
Chyba przepadł...
Gdzie jest kultura, z którą obcowałam?
Gdy mówiło się dzień dobry każdemu.
Gdy potrafiło wypowiedzieć się bez wulgaryzmów.
Gdy proszę, dziękuję były na porządku dziennym.
Chyba przepadła...
Gdzie zrozumienie dla innych?
Dla starszych, którzy mają inny pogląd.
Dla młodzieży, która popełnia błędy.
Dla uczuć, które są w każdym z nas.
Chyba przepadło...
Gdzie tolerancja w tym okrutnym świecie?
Do osób o innym ubarwieniu skóry.
Do osób, które wyznają inną religię.
Do osób, które są po prostu inne od wszystkich.
Chyba przepadła...
Gdzie poszanowanie cudzej wartości?
Pożyczony zeszyt zalany kawą.
Pożyczona książka zwrócona bez kilku kartek.
Ciężko zarobione pieniądze wydawane na błahostki.
Chyba przepadło...
Gdzie prawdziwa miłość, która kiedyś istniała?
Listy miłosne długo oczekiwane przez ukochaną osobę.
Wyznania miłosne prawdziwe i trwałe.
Zakochiwanie się na nowo każdego dnia w tej samej osobie.
Chyba przepadła...
Obudź się i spójrz na świat, który nie jest idealny.
Przyjrzyj się temu człowiekowi w łachmanach
Nie przeganiaj bezdomnego zwierzaka, który je odpady.
Po prostu rób wszystko, by było znów dobrze.
A wtedy zobaczysz, że coś się zmieni.

---

---
Nie macie pojęcia jak bardzo jestem szczęśliwa. Wena do mnie wróciła i aż nie mogę z radości, którą noszę w sercu z tego powodu! <3

View more