" Sana bu adı kim taktı?" " Ben kendim" dedi Momo. " Sen kendin mi taktın?" " Evet." " Ne zaman doğdun?" Momo biraz düşündü ve sonra dedi ki: "Hatırladığım kadarıyla ben hep vardım."
"Bütün varlığım olmakla olmamak arasında titrer, geçmiş geleceğin zifiri uçurumunda bir şimşek gibi çakar ve etrafımdaki her şey çökerken, dünya da benimle birlikte battığı için, niçin utanayım ki?"
"Ah ben ruhumun içindeki o ikinci ruhu bilirim, esrarı gören gözleriyle ve esrarı duyan kulaklarıyla her şeyi sezer ve bana sezdirir ve beni aldatamaz, ah, içim beni aldatmaz."
"Varenka, renginiz susuz bir çiçek gibi solgun fakat bu hasta olduğunuz anlamına gelmiyor.Söyleyin lütfen, o hayaller, düşünceler de ne?Günahtır meleğim; yeter, bu kalp kemirici düşünceleri terk edin."
"Önceden hissetmeyi başarıyordum.Şimdi hissetmiyorum.Ne duygumu yaşayıp ağlayabiliyor, ne de dolusuyla gülebiliyorum.Ben biraz duygusuz, fazla umursamaz oldum.Zararım kendime, en çok içime attıklarımla susmuşum.Anlatmak ya da anlamak istemiyorum.Kendimle kaldım."