Ciało dławi sie wspomnieniami

Witaj Marcia!
Jeżeli chodzi o taką prace do której jeżdżę co weekend to już mówię.
1. Ci ludzie tam. Uwielbiam ich, ich zabawę, ich osobowość, ich uczucia i to, że są tacy mili i wyrozumiali. Mamy zajebistą ekipę w pracy. W każdy weekend jest mi bardzo ciężko wstać, ale wtedy sobie przypominam o nich. O tych wspaniałych ludziach, którzy tyle dla mnie zrobili i tak mi pomogli. Wiem, że jakbym miała problem to mogę do nich przyjść, a oni mnie zawsze wysłuchają i pomogą. To takie miłe i kochane z ich strony. Tak na prawdę... Nie chciałabym, aby to się rozpadło.
2. To, że nie muszę siedzieć w domu tylko jadę do pracy i nie muszę słuchać tego co jest w domu, a przy okazji zarobie sobie jakieś swoje pieniążki. I żeby nie było - nie jestem materialistką. Po prostu mam też swoje wydatki i muszę wykarmić moją małą rudą kuleczkę i przez to, że pracuje mogę sprawić przyjemność pewnej osobie, bo mogę jej coś kupić.
3. No to pieniążki... Fajnie jest mieć jakieś swoje i nie ciągnąć cały czas od rodziców. A i tak przeważnie nie dostawałam tego co chciałam, wiec wzięłam sprawy w swoje łapki. I mogę odkładać na swoją wspaniałą przyszłość.
4. Bardzo lubię swoją pracę, ponieważ pracuję w swoim przyszłym zawodzie. I mam tam też jakąś praktykę. Co mnie bardzo cieszy. Na prawdę to moja pierwsza praca i jest mega.

View more

Witaj Ziomek!
Powiem Ci, że to zależy od człowieka bardzo w dużym stopniu. Podam Ci kilka prostych przykładów.
1. Teraz mój rocznik zdaję prawo jazdy, więc mogę się wypowiedzieć. Zdają prawo jazdy, bo teraz takie fajne mieć prawko, bo jest się kimś itp. I ja bardzo chciałam iść na prawo jazdy, tylko szłam po urodzinach, bo przed nie pozwalała mi moja sytuacja finansowa. Większość młodzieży teraz dostaję kasę od rodziców na prawko, a ja nie dostaję, więc pewnie dlatego bardziej to szanuję. I zdałam i oczywiście za mną poszły moje koleżanki, bo jakże by to tak może być, że ja mam a one nie? Tylko, że one mają szczęście, bo im rodzice nawet pokupowali samochody. No przykre jest to dla mnie. Ale wracając do tematu! Ja czułam się, aby iść na prawko i zdać i mieć to za sobą. Bo w tych czasach to bardzo przydatna rzecz. Ale niektóre osoby mówią wprost, że nie idą, bo się nie czują na tyle dorośle, aby prowadzić samochód. No i ja ich rozumiem. W tym nic dziwnego nie ma.
2. Mama mojego byłego poszła na prawo jazdy w wieku coś koło 50 lat. To nie ma tak, że tylko młodzi mogą chodzić. Ze mną na kurs też chodziło kilka starszych Pań. No i jak się czują na siłach i chcą to proszę bardzo! I czasami te starsze szybciej zdawały niż te młodsze. My cieszyliśmy się wszyscy razem, bo znałam tych ludzi, bo jeździliśmy razem jeździć, na egzaminy itp. Podziwiałam ich determinację i dążenie do celu tych starszych Pań. Młodzi poddawali się po pierwszym upadku, a one brnęły, aż do skutku.
3. A na przykład moja siostra i bratowa to same z siebie, by nie poszły na prawko. Dopiero jak ja oświadczyłam, że idę to one po wielkich namysłach, że też idą, bo lepiej chodzić razem. No cóż... Co kto woli. A one są 5 lat starsze ode mnie. I też jakoś wcześniej ich nie ciągnęło, aby zrobić to prawko, dopiero jak ja poszłam to one też nagle się zdecydowały.
Lecz tak jak pisałam wyżej, że to w bardzo dużej mierze zależy od człowieka. Teraz może jedne być gotowy i iść i już jeździć, a drugi powie, że nie jest gotowy i pójdzie w wieku 30 lat, bo wtedy się dopiero z tym ogarnie.
A Ty jak myślisz? Jaki jest odpowiedni wiek?

View more

Witaj Anonimie.
Oczywiście, że nie.
To nie jest najważniejsze. Gdyby moja druga połówka nie uprawiała sportu, ale ja już tak no to nie chciałabym aby mi zabronił ćwiczyć czy coś. Oczywiście fajnie jeśli uprawia sport, bo ma wtedy takie fajne umięśnione ciałko. Ale dla mnie to nie jest najważniejsze. Dla mnie ważne jest to, aby mnie kochał, aby był przy mnie i, aby mnie wspierał. A to co on lubi to dla mnie już nie jest istotne, znaczy... Jest w jakimś stopniu, bo bym chciała wiedzieć co lubi robić, w jakie gry grać itp. Ale to by nie decydowało o tym czy bym była z tym chłopakiem czy nie. No każdy lubi co innego. I ja nie zamierzam komuś narzucać mojego zdania bądź czegoś zabraniać. To by wtedy nie był szczęśliwy związek, pełen zakazów, ograniczeń itp. Ja już raz byłam w takim związku i więcej nie chciałabym doświadczyć takiego czegoś.
Ale... Po tym co przeszłam myślałam, że już nigdy nie będę szczęśliwa. A jednak! Jestem bardzo szczęśliwa! A za 2 latka moje życie już całkiem wróci do normy i nie będę smutna, bo będę miała jego bardzo blisko siebie. Już nie mogę się tego doczekać. Myślałam już, że nie znajdę takiego chłopaka jak on, że takich już nie ma. A jednak są i ja jestem wielka szczęściarą, że na takiego trafiłam. Życzę każdej dziewczynie, aby spotkała takiego chłopaka na swojej drodze. Bo ja jestem z nim bardzo szczęśliwa i mam nadzieję, że już to się nigdy nie zmieni. Że będziemy żyć długo i szczęśliwie. A! I pamiętajcie - marzenia się spełniają.

View more

Ogólnie mało oglądam filmy.
Aczkolwiek mam kilka swoich ulubionych do których mogę wracać kilka razy. Przeważnie oglądnę jakiś film do książki którą właśnie przeczytałam. Lubię znajdywać takie szczegóły, które się różnią między filmem, a książką. A więc jedźmy po kolei...
- Przerwana lekcja muzyki
Opowiada o dziewczynie, która trafiła do zakładu zamkniętego. Tam poznaję dziewczyny i zaprzyjaźnia się z nimi. Potem przeważnie będą trzymać się razem. Jak dla mnie bardzo interesujący film o tym jak tam żyją i co robią. I jak takie choroby mogą zżyć ze sobą ludzi.
- Aż do kości.
Tez taki film podobny do tego powyżej. Tylko, że tam mówią o anoreksji, bulimii i w ogóle o tego typu rzeczach. O to jak rodzina najpierw nienawidzi swojego dziecka, a potem wybacza wszystko i się zajmuję tym dzieckiem i chcę dla niego jak najlepiej. Też fajny taki film.
- Klątwa Styrii.
Nie byłam przekonana do tego filmu, ponieważ myślałam, że to jest jakiś horror. No nie powiem, niektóre sceny były takie straszne, ale dało się przeżyć. Ten film jest bardzo tajemniczy. Ja sama do końca nie wiedziałam co się wydarzy na końcu. Było dla mnie wielkim zaskoczeniem to co się stało.
- Wszystkie części Szybkich i Wściekłych.
Pokochałam tą serię już bardzo dawno temu jak brat to oglądał. Podobały mi się te sportowe samochody, ich wyścigi uliczne itp.
- Chłopiec w pasiastej piżamie.
Przeczytałam książkę i nie byłam pewna czy chcę oglądać ten film. Jednak, gdy byłam chora to przełamałam się i obejrzałam. No nie powiem... Płakałam na końcu. Ale takie było życie w czasach II wojny światowej niestety.
- Pamiętnik.
Ten film jest mega zajebisty. No oczywiście, że najpierw przeczytałam książkę. Ale! Film jest tak samo niesamowity jak książka. Chciałabym jeszcze inne filmy zobaczyć na podstawie książek Nicholasa Sparksa. No cóż... Może kiedyś się uda.
- Trzy metry nad niebem.
Po prostu klasyk! Ale tutaj się przyznam, że szybciej oglądnęłam film niż przeczytałam książkę. Ale się cieszę, bo gdybym nie oglądnęła tego filmu wcześniej, to z tej książki bym się nic nie dowiedziała tam było tak wszystko pogmatwane.
No i to raczej tyle. Oczywiście oglądnęłam trylogie Greya i przeczytałam również, ale jakoś tak mi nie przypadło do gustu.

View more