Perunowy Witeź (Перунов Витез)

Zwykłe, zdecydowanie zwykłe. Jest zdrowsze (soki i lemoniady, z których robi się radlery mają słaby skład, pełen cukru) i czuć ten właściwy smak, który powinno się czuć przy piciu piwa. Ale te ''zwykłe'' piwa mają od cholery odmian, które sprawiają, że naprawdę można bawić się ich smakami. Raz, że są jasne i ciemne, dwa mamy tyle gatunków: klasyczne lagery, pilznery, portery, stouty, ale, pszeniczniaki, moje ukochane koźlaki, apy, ipy, piwa niepasteryzowane, niefiltrowane, miodowe.
Jeśli chodzi o smakowe jest jednak parę chlubnych wyjątków, ale są to w przeważającej większości piwa, w których dobre 90% składu to piwo, a tylko 10% przypada dla soku. Mam na myśli cały zestaw smakowych Fortun (nie lubię wszystkich, ale trzymają fajny poziom i mają normalną moc) i trochę tańszą,ale również dobrą markę Bestbir (która ma na przykład piwo o smaku kokosa). Jeśli chodzi o radlery to są za słodkie i za słabe dla mnie. Nie wiem, kto wymyślił proporcje piwa do lemoniady 2:3, ale niech się smaży w piekle, bo to powinno być minimum odwrócone. Tu znowu miejsce na chlubny wyjątek. Ostatnio bardzo pozytywnie się zaskoczyłem smakowymi wersjami Argusa - tego najtańszego piwa z Lidla. Zwłaszcza grejpfrut i morela z rabarbarem (proporcje 1:1) są naprawdę smaczne, mimo, że strasznie słodkie i nie dałbym rady wypić więcej niż jednego.
Także w większości przypadków zwykłe. Patrząc po moich ostatnich wyborach chyba razem z pracą i późną wiosną zaczął mi się sezon na pszeniczniaki, doskonale relaksujące po ciężkim dniu w pracy.

View more

Nie mam pojęcia co jest powodem, bo nie siedzę w ich głowach, ale myślę, że lekko generalizując, można stwierdzić, że ludzie mają tendencję do rozgrzebywania przeszłości i zbytnich rozmyślań nad tym co już przestało mieć znaczenie.
I utwór. Taki bardzo klimatyczny, jedna z moich ulubionych. Ciekawie przedstawia rzeczywistość. Zwłaszcza ten fragment tekstu.
,,Zaboravi na juče, hajde pogledaj u sutra
Videćeš da želiš, videćeš da možeš
Odgovori koje tražiš nisu baš daleko
Pogledaj u sebe, pogledaj u sebe
Neka tvoja glava bude samo tvoja briga
Ne daj da joj govore - neka sama otkrije''
,,Zapomnij o wczoraj, dawaj patrz na jutro
Zobaczysz, że chcesz, zobaczysz, że możesz
Odpowiedzi, których szukasz nie są aż tak daleko
Zajrzyj w głąb siebie, zajrzyj w głąb siebie
Niech twoja głowa będzie tylko twoją spraw
Nie daj, żeby jej mówili - niech sama odkryje''
https://www.youtube.com/watch?v=WfuJ-Q8FEsU

View more

Z całego ostatniego sezonu najbardziej boli mnie to jak spieprzono pokazanie Rusi. Tak jak wcześniej dobrze całkiem wyszli im Arabowie i kawałek Bizancjum, tak Ruś to porażka. Przede wszystkim religia. Serio, prawosławna Ruś i Kijów pełen cerkwii w IX wieku (lub na początku X)? W każdym razie za rządów Warega Olega, który był przecież krewnym Ruryka. Także pogaństwo, trochę nordyckiego u Waregów i reszta słowiańska. No i do tego pokazanie ogromnego ośrodka handlu jakim był Kijów jako miasta pośród stepów i śniegów (no piękny stereotypowy obraz Rusi). I pytam się gdzie jest Dniepr, który przepływa przez miasto? Tradycyjnie mieszanie postaci historycznych. Askold i Dir na pewno nie byli braćmi Olega. Byli ambitnymi drużynnikami Ruryka, którzy chcieli wykroić sobie kawałek Rusi dla siebie. No i nie jestem pewien czy sami byli braćmi. A no i nie wierzę, że jak Ivar rozmawiał z Olegiem to nie czuli różnic między sobą. Niby obaj po staronordycku, ale Ivar był z Danii, a Waregowie Ruryka ze Szwecji. Na pewno istniały wtedy różnice na poziomie dialektalnym, ale to tylko mała językowa uwaga, mniej istotna, na pewno by się zrozumieli i dogadali.
Za to nie mogę ścierpieć wizerunku wojsk ruskich. Wszyscy o wyglądzie i wyposażeniu stepowych koczowników. Na początku to myślę sobie, że w porządku, książę mógł nająć Połowców czy innych Kipczaków, dalej myślę, no w porządku, gwardie przyboczne władców często tworzył element cudzoziemski. Ale nie ma absolutnie innych wojsk ruskich niż zgraja tych para-Mongołów.
To tyle o Wikingach. Niemniej jest to bardzo dobra przygodówka w okołohistorycznych realiach. Czekam na dokończenie szóstego sezonu tak jak na kontynuację Wiedźmina, gdzie też by się można o parę rzeczy przyczepić (głównie kwestie nierealistycznej walki mieczem).

View more

No to się zacznie wywód.
Generalnie oba seriale przypadły mi do gustu, Wiedźmin nie jest tragicznie zrobiony, a można się spodziewać, że po sukcesie pierwszego sezonu, twórcy zainwestują większą kasę i będzie jeszcze lepiej. W ogóle śmieszne jest, że ogląda się ten serial i odkrywa, że było się w tamtym miejscu. Nie mówię tu o zamku w Ogrodzieńcu. W odcinku, w którym Geralt po raz pierwszy spotyka Yennefer, ona mieszka w takim murowanym domu, gdzie walczą razem z dżinem. Ten dom to element wewnętrznej zabudowy zamku w Tata na północy Węgier (spora twierdza bastionowa z XVI wieku nad jezuorem), gdzie byłem na bardzo fajnej rekonstrukcji i przechodziłem sobie właśnie koło późniejszego domu Yen.
Jeśli chodzi o Wikingów to mam do nich duży sentyment, bo długo był to jeden z lepszych seriali opartych na historii. Tylko, że trzeba było go oglądać z przymrużeniem oka, bo nie jest to serial stricte historyczny. Wygląda dobrze, ale roi się od błędów na każdym kroku. W ubraniach jest zbyt dużo skórzanych ciuchów, wojska Wessexu noszą na głowach szturmaki z XVI wieku. Do tego trochę za bardzo zwężono historię, pokazując wydarzenia z przestrzeni 120 lat. Ragnar napadający na Lindisfarne w 793 miał już koło 30. Pierwsze oblężenie Paryża to bodajże rok 845. Ok, był wtedy starszy, teoretycznie mógł żyć. Ale Rollo dostał Normandię w lenno dopiero w 911. No i Ragnar wraca do Anglii 10 lat po oblężeniu Paryżu, a przecież Wielka Armia Pogan pod wodzą Ivara Bez Kości uderzyła na Anglię dopiero koło 866. No i nie słyszałem, żeby już w IX wieku wikingowie byli na Morzu Śródziemnym. Nawet jeszcze chyba Gwardii Wareskiej nie było. Tyle historia, generalnie serial ma fabułę, którą dobrze się chłonie i trzyma się to wszystko kupy i lubię go. Historia była świetnie zamknięta w momencie dokonania zemsty na zabójcy Ragnara przez jego synów (krwawy orzeł <3).
Najnowszy sezon oglądam dalej, bo wciąż lubię serial, ale pod względem ahistoryczności przebił wszystko co było w poprzednich razem wzięte

View more

Nie jestem geologiem ani paleogeografem, więc nie odpowiem jednoznacznie na to pytanie. Wiem, że 12 000 lat temu było u nas ostatnie zlodowacenie, nie wiem jak to wyglądało na dalekim południu. Ogólnie sama Antarktyda nawet dziś ma obszary, które nie są pustynią lodową. Może klimat rzeczywiście był cieplejszy, a sam kontynent był nieco wyżej, powiedzmy na wysokości zwrotnika, co dawałoby szanse na ciepły klimat w jakim rozwijały się pierwsze cywilizacje. Ale to oczywiście gdybanie. Należałoby trochę bardziej prześledzić możliwą trasę wędrówki kontynentów. Oglądałem sobie wspomnianą przez Ciebie mapę. Zaskakująco dokładna jak na swoje czasy, widać było, że autor zdawał sobie sprawę lub miał informacje o lądzie na południu. Kartografia dopiero się rozwijała, a on mógł uwierzyć w zapiski autorów starożytnych. Nie do końca wierzę w teorie o Atlantydzie. Przesunięcia tak wielkich obszarów lądu to proces długotrwały, na pewno dłuższy niż czas istnienia cywilizacji na Ziemi. Sama Atlantyda mogłaby się w jakiś sposób łączyć z mitem o potopie, który występuje u wielu ludów. O Atlantydzie pisali starożytni autorzy, którzy swoje informacje czerpali ponoć z drugiej ręki od Egipcjan. W Egipcie mieliśmy opowieści o bogatej krainie Punt (rzeczywiście istniejącej, bodajże u styku Morza Czerwonego i Zatoki Adeńskiej), z którą handlowano. Wracając do Greków; czyż wiele narodów nie tworzyło swoich opowieści o idealnych światach, w których wszystko było lepsze? Jeśli się nie mylę o Atlantydzie pisał Platon. Jeśli tak, to przecież taka wizja pasuje do obrazu jego świata idei, w którym wszystko, włącznie z porządkiem społecznym jest idealne.
Wracając do Antarktydy; nie wiem, nie wykluczam, mogło tak być, ale trzeba być naukowo ostrożnym. Paleogeografia jest naprawdę fascynująca tylko mało w niej wiadomych.

View more

Jeśli pytasz o chrześcijańskie życie wieczne to nie. Każda z trzech perspektyw jest odrzucająca. Niebo - wieczność w towarzystwie nudnych świętych i pustelników, czyściec - czyli wieczność w perspektywie zawieszenia między niebem a piekłem i bezustanne wzbudzanie poczucia winy, piekło - z jednej strony spotkanie mnóstwa ciekawych ludzi, z drugiej perspektywa bliżej nieokreślonych wiecznych mąk. Zresztą cała idea wieczności jest dla mnie dość abstrakcyjna. Trwanie poza czasem, a ja jestem tylko człowiek.
Już znacznie bliższa mi rodzimowiercza wizja, w której tylko część duszy zostaje w Nawii, gdzie trwa w rodzaju ducha, wspomnienia, świadectwa minionego życia.
Jak już zahaczyliśmy o temat Boga, to nie ten idealny Jahwe, który jest na niebiosach, ale taki właśnie ''mój Bóg''.
Mój Bóg pochyla się nade mną.
– Wstań – mówi, choć za oknem ciemno
I sen domaga się pointy.
Sam nie zna snu, więc mnie pogania
Do mycia zębów, do śniadania,
Siłą perswazji i zachęty.

---

Mój Bóg nie stworzył świata w tydzień.
Robota mu niesporo idzie,
Ciągle się myli i przeklina;
Grzebiąc w szczegółach – gubi wątek,
Nie wie gdzie koniec, gdzie początek
I sarka, że to moja wina.

---

Wciąż mu nie dość
Zmylonych dróg –
Uparty gość
Mój Bóg.

---

Częściej bezradny niż zaradny,
Okazji nie przepuści żadnej
By w ból się wtrącić czyjejś duszy.
Z rozsądkiem zawsze ma na pieńku,
Lecz nie potrafi machnąć ręką,
Nie umie ramionami wzruszyć.

---

Gdziekolwiek w świecie coś się święci
Tam, jak cierń w pięcie, On się wkręci –
Nieustający ostry dyżur.
Oddaje wieczność dla tej chwili,
Gdy nad kimś czule się pochyli,
Chociaż go zdrowo łupie w krzyżu.

---

Na do drzwi stuk
Kogo by mógł –
Wpuści za próg
Mój Bóg.

---

Ma żal do swych niebiańskich Braci,
Że słono każą sobie płacić
Za swą do łask i kar gotowość,
Ale podziwia także dość ich
Za wszechmoc, za brak wątpliwości
I za nieludzką pomysłowość.

---

Sam z rachunkami ma kłopoty;
Nikomu nie wyceni cnoty
I z grzechów też nie zbierze żniwa.
Trochę rozrzutny, trochę próżny –
Zawsze się czuje komuś dłużny,
Więc byle bydlę Go wykiwa.

---

A każdy dług
Zwala go z nóg –
Swój własny wróg
Mój Bóg.

---

Nie dziw, że czasem już nie zdzierży!
Pić zacznie, jakby żył w oberży
I w cielesnościach się zatraca…
Szukam Go wtedy po melinach
I sam podsuwam rano klina,
Bo On szaleje – ja mam kaca.

---

Więc kiwa głową przy śniadaniu
Cichy jak wstyd, jak myślnik w zdaniu
Co prawd najprostszych nie uniesie –
Że się za oknem czai ciemność,
Że musi umrzeć razem ze mną,
A mimo to tak żyć mu chce się!

---

Nie leje łez
Na mroku próg –
Potężny jest
Mój Bóg.
https://www.youtube.com/watch?v=GGcOTbchMqA

View more

Odpowiadając najkrócej - empirycznie, zmysłowo oraz tworząc własne wyobrażenia myślami. Z tego wszystkiego najbardziej interesują mnie granice. Sądzę, że granice tkwią w umyśle samego człowieka. Pewne rzeczy są dla nas zbyt abstrakcyjne, ludzki umysł nie jest w stanie ogarnąć i zrozumieć wszystkiego w istocie danej rzeczy, dlatego posługuje się obrazami i uproszczeniami. Jak to było w Pikniku na skraju drogi? Że wystarczy dać ludziom maksymalnie uproszczony schemat i kazać interpretować wszystko wedle tego schematu. Ot, właśnie zabiliśmy istotę Boga. Idąc przykładami religijnymi; w islamie Bóg ma 99 imion, a setne jest nieznane, gdyż jest niepojęte i wymyka się poza ludzkie poznanie. Tu przynajmniej jest samoświadomość niemożności pojęcia istoty Absolutu.
Przyzwyczailiśmy się do pewnych schematów i ciężko wyjść poza nie, a podejrzewam, że może być to kiedyś konieczne, w przyszłości ludzkości.

View more