Kim jesteś? Znasz siebie wystarczająco dobrze, by odpowiedzieć na to pytanie?
Please allow me to introduce myself, ɪ'ᴍ ᴀ ᴍᴀɴ ᴏғ ᴡᴇᴀʟᴛʜ ᴀɴᴅ ᴛᴀsᴛᴇ. Pleased to meet you, hope you guess ᴍʏ ɴᴀᴍᴇ.
❤️ Likes
show all
Latest answers from Stark
Co powiesz Tony?
You did well, Tony Stark. You can rest now.
kiedy druga część?
Faktycznie gruszeczki, należą się małe wyjaśnienia co do obecnego stanu. Dopadł mnie paradoks kota Schrödingera i myślę, że pora się określić. Na razie soczyste fakty są takie, że z wielu powodów zawieszam swoją askową dzielność. Nie płaczcie po mnie za bardzo (kilka dni intensywnej żałoby w zupełności starczy). Jak powiedział kiedyś koleś, którego cenię i uwielbiam - "part of the journey is the end" - nie umiem powiedzieć czy tu wrócę, kiedy wrócę, bo wbrew pozorom marny ze mnie jasnowidz. Wiem tylko, że coraz ze mną gorzej i nie szykuje się na kreatywną poprawę. Nie przedłużając smętnego pierdzielenia:
Wyznaj mi coś.
"I'm going through changes."
_
Czas przemyka mi przez palce jak zapomniane randki i wszystkie nieodebrane połączenia. Prawie pół wieku, a świat nie jest milszy, niż kiedy miałem dziewięć, czternaście, dwadzieścia pięć lub czterdzieści lat. Czuję, jak cała jego tragedia naciska na moje ramiona, wznosząc się do gardła, nozdrzy, oczu i uszu. Ciężki i duszący jak jednoczesne zgniecenie i utonięcie.
Moje życie powinno być proste — potwory do walki i ludzie do uratowania. Tylko granice między nimi są ciągle tak samo niewyraźne. Może po obu stronach jest więcej nadludzi — być może wciąż jest ich za mało. W moim własnym umyśle są wszechświaty ciemnych zakamarków i drzwi, a sadystyczny wewnętrzny głos jest gotowy pomóc w wycieczce z przewodnikiem, po najgłębszych, najciemniejszych koszmarach. Kiedy zamykam oczy, widzę neonową czerwień, armię statków kosmicznych albo ciemność tak pustą, że przeraża nawet mnie.
_
Czas przemyka mi przez palce jak zapomniane randki i wszystkie nieodebrane połączenia. Prawie pół wieku, a świat nie jest milszy, niż kiedy miałem dziewięć, czternaście, dwadzieścia pięć lub czterdzieści lat. Czuję, jak cała jego tragedia naciska na moje ramiona, wznosząc się do gardła, nozdrzy, oczu i uszu. Ciężki i duszący jak jednoczesne zgniecenie i utonięcie.
Moje życie powinno być proste — potwory do walki i ludzie do uratowania. Tylko granice między nimi są ciągle tak samo niewyraźne. Może po obu stronach jest więcej nadludzi — być może wciąż jest ich za mało. W moim własnym umyśle są wszechświaty ciemnych zakamarków i drzwi, a sadystyczny wewnętrzny głos jest gotowy pomóc w wycieczce z przewodnikiem, po najgłębszych, najciemniejszych koszmarach. Kiedy zamykam oczy, widzę neonową czerwień, armię statków kosmicznych albo ciemność tak pustą, że przeraża nawet mnie.
czy zwycięstwo nad sobą samym to zwycięstwo czy porażka?
"Maybe this time,
Maybe this time I'll outwit my past - Maybe I can carve out a living in the cold (...)
But the order as always merciless, it wants to see me fail.
So the hunter is now the hunted."
_
https://justpaste.it/WHISPER_I
Maybe this time I'll outwit my past - Maybe I can carve out a living in the cold (...)
But the order as always merciless, it wants to see me fail.
So the hunter is now the hunted."
_
https://justpaste.it/WHISPER_I
─── tell me the story of your character ❜
"You ask me what I want from life, I said to make a lotta money and feel dead inside."
_
"Czuję się tutaj dobrze."
Zgrzytasz, ledwo radząc sobie ze słowami między nierównymi oddechami. To nie działa. Próba perswazji zakończona gorzką klęską. Żałosne, ale próbujesz jeszcze raz.
"To jest mój dom i jestem tu bezpieczny, a ból zniknie, minie. Jeszcze kilka minut i wszystko minie.. tak.."
Kontynuujesz monolog w swojej głowie. Słowa rozpływają się w jednym długim, rozmytym zdaniu, wyobrażone dźwięki mieszających się samogłosek i spółgłosek.
Nie pozwalasz sobie myśleć o tym, co by się stało, gdyby ból nie ustał. Jest to równoznaczne z utratą rozumu.
Twoim jedynym życzeniem jest, aby móc udać się do domu nad oceanem, nie dbając o to, czy w każdym pokoju są leki przeciwbólowe na wypadek, gdyby były potrzebne; leżeć na plaży i cieszyć się spokojem, nie dbając o to, czy słońce sprawi, że metal w twojej klatce piersiowej będzie tak gorący, że wypali bliznę; pływać w oceanie, nie myśląc o tym, czy jeden zły ruch może spowodować utonięcie. To było twoje marzenie, dom na klifie, robienie tego, co chcesz w życiu, i stało się to pokręconą, budzącą serce rzeczywistością. W końcu, nawet jeśli masz czas dla siebie, spędzasz go w warsztacie, wpatrując się w niebieski blask hologramów i niekończące się informacje na ekranach, ręce zawsze poruszają się podczas tworzenia, naprawiania. Jeśli skoncentrujesz się na tym, co robisz wystarczająco mocno, możesz praktycznie zapomnieć, o bólu i o tym czego naprawdę chciałeś.
_
You asked me, "What do I think of life?
I said "Baby, not much, I wanna die."
_
"Czuję się tutaj dobrze."
Zgrzytasz, ledwo radząc sobie ze słowami między nierównymi oddechami. To nie działa. Próba perswazji zakończona gorzką klęską. Żałosne, ale próbujesz jeszcze raz.
"To jest mój dom i jestem tu bezpieczny, a ból zniknie, minie. Jeszcze kilka minut i wszystko minie.. tak.."
Kontynuujesz monolog w swojej głowie. Słowa rozpływają się w jednym długim, rozmytym zdaniu, wyobrażone dźwięki mieszających się samogłosek i spółgłosek.
Nie pozwalasz sobie myśleć o tym, co by się stało, gdyby ból nie ustał. Jest to równoznaczne z utratą rozumu.
Twoim jedynym życzeniem jest, aby móc udać się do domu nad oceanem, nie dbając o to, czy w każdym pokoju są leki przeciwbólowe na wypadek, gdyby były potrzebne; leżeć na plaży i cieszyć się spokojem, nie dbając o to, czy słońce sprawi, że metal w twojej klatce piersiowej będzie tak gorący, że wypali bliznę; pływać w oceanie, nie myśląc o tym, czy jeden zły ruch może spowodować utonięcie. To było twoje marzenie, dom na klifie, robienie tego, co chcesz w życiu, i stało się to pokręconą, budzącą serce rzeczywistością. W końcu, nawet jeśli masz czas dla siebie, spędzasz go w warsztacie, wpatrując się w niebieski blask hologramów i niekończące się informacje na ekranach, ręce zawsze poruszają się podczas tworzenia, naprawiania. Jeśli skoncentrujesz się na tym, co robisz wystarczająco mocno, możesz praktycznie zapomnieć, o bólu i o tym czego naprawdę chciałeś.
_
You asked me, "What do I think of life?
I said "Baby, not much, I wanna die."
Co siedzi w Twojej głowie, Stark?
Twój ból jest lepszy niż mój.
Twoja utopia.
Prawdziwą utopią są moje myśli; wszystkie rozpadają się i gniją, kiedy tylko dotykają realizmu.
Napisz historię w której pojawi się motyw morderstwa i pozwól by inna osoba dokończyła Twoją myśl, powodzenia!!!
"Wishing you were here by me, to end this misery.
And I wonder, wonder - why?"
_
https://justpaste.it/crime_story
@femaleleader
And I wonder, wonder - why?"
_
https://justpaste.it/crime_story
@femaleleader
Uważasz się za bohatera?
Cukiereczku, moje życie jest ciągiem raptownych, bezsensownych przebudzeń — zrywam się w ciemności, po omacku szukam kontaktu z rzeczywistością.
Rozmyślam nad nieoczekiwanym przebiegiem wypadków raczej z zaciekawieniem niż niepokojem. Już dawno mój stosunek do niespodziewanych zdarzeń ograniczył się do beznamiętnego fatalizmu człowieka, który po prostu czeka na kolejne zrządzenie losu. Takie niezaangażowanie i obojętność wykluczają wszelki heroizm.
Ale "We can be Heroes, just for one day.
We can be us, just for one day."
Rozmyślam nad nieoczekiwanym przebiegiem wypadków raczej z zaciekawieniem niż niepokojem. Już dawno mój stosunek do niespodziewanych zdarzeń ograniczył się do beznamiętnego fatalizmu człowieka, który po prostu czeka na kolejne zrządzenie losu. Takie niezaangażowanie i obojętność wykluczają wszelki heroizm.
Ale "We can be Heroes, just for one day.
We can be us, just for one day."
Dlaczego odejście boli?
"He was cold, calculating, never told me he loved me, never even told me he liked me."
_
https://justpaste.it/He_was_cold
_
https://justpaste.it/He_was_cold
