Wielkie rzeczy - coś spektakularnego, ogromnego, łatwego do zapamiętania, błyszczącego. Coś, co zobaczy więcej osób. Coś, co pokaże, co mamy, co potrafimy, coś do chwalenia, coś znaczącego więcej w opinii publicznej. Wielkie rzeczy często są zgubą, FAŁSZYWE. Wydaje nam się, że dają nam wiele, szczęście, a tak naprawdę napawamy się dumą, a kiedy to znika, nagle pęka nasza latająca bańka.

---

Małe rzezy - coś, co trzeba dostrzec, zauważyć z okularami. Zazwyczaj nie wnoszą wiele do naszego życia, ale są i zostają na zawsze. Kilka małych rzeczy potrafi dać nam coś wielkiego, a my widzimy tylko to wielkie coś i nie wiemy czemu to się stało - a to jest proste. Z kilku małych rzeczy, których nie widzieliśmy i nie doceniamy.
Małe rzeczy są skromne, mało widoczne, zazwyczaj same w sobie "nie są godne" chwalenia się. Bo czym? Komu? Odpychamy je mniej lub bardziej świadomie, wciąż mamy nadzieję, że nadejdzie coś wielkiego. Ale to się nie stanie, bo wielkie powstaje z małego.

---

Ciężko jest nam docenić małe rzeczy, bo my nawet nie wiemy, że są. Albo je zauważamy, a po chwili zapominamy.

---

Ja sama... nieraz się przejechałam na tym. Wielbiłam WIELKIE rzeczy, zapominałam o małych, a jak to już się skończyło - płakałam po kątach, bo nagle zagubiłam się w tym wszystkim. Zabrakło mi wiary w to, że te małe rzeczy potrafią czynić cuda.

---

Człowiek uczy się całe życie doceniać małych rzeczy, kroków, postępów. Jednym wychodzi to lepiej, drugim gorzej.

---

Nie mam zielonego pojęcia, czy to, co napisałam ma jakikolwiek sens ;c ostatnio mam pustkę i miszmasz w głowie.
____________
GRUPA: https://www.facebook.com/groups/687549868089842/
FANPAGE: https://www.facebook.com/MidnightLifestyle/
KANAŁ: https://www.youtube.com/midnightLifestyle
SNAPCHAT: SOULLESS.KILLER

View more

Jutro jest 1 listopada. Dzień, w którym należy pamiętać o zmarłych. Dzień, który jest smutny i pełen powagi oraz wspomnień.
Ale... wiecie co mnie bawi w tym dniu? Cały rok cmentarze są puste. Jest tam cicho, brudno. Pomniki kleją się od brudu, syfu, mchu. Nikt tam nie zagląda. I nagle przychodzi październik, ludziom przypomina się, że pochowali bliskich i idą tłumy. Czyszczą. Sprzątają. Palą się znicze. Cmentarz nagle zaczyna żyć. Być pełen nadziei, świateł. Ale gdzie są Ci ludzie w maju? W styczniu? W lipcu?
Tak cieżko ruszyć tyłek i iść raz w miesiącu na grób? Pomodlić się, zapalić świeczkę? Ja na grobie mojej babci bywałam codziennie, pózniej chodziłam coraz rzadziej. Teraz chodzę raz na miesiąc, chociaż nie... kilka razy w miesiącu. Na parę minut. Pomyję z mama grób, podleje kwiaty, zapale czasem znicza. Mnie to nie boli. Ja się cieszę, że tam idę.
Groby stoją. Czekają. One się nie pojawiają tylko na 1 listopada. Ludzie, ogarnijcie się i przemyślcie to, jak traktujecie zmarłych.
______
GRUPA: https://www.facebook.com/groups/687549868089842/
INSTAGRAM: lemo_niade
FANPAGE: https://m.facebook.com/MidnightLifestyle/
SNAPCHAT: soulless.killer

View more

Kiedy zamykam oczy, kiedy próbuję zasnąć, widzę Cię jakby przez mgłę. Próbuję Cię dotknąć, dosięgnąć, ale zawsze mi nie wychodzi. Do tej pory nie wiedziałam dlaczego. Dziś jednak wiem, że jesteś tylko moim wyobrażeniem, pragnieniem mojego umysłu. Nie ma Cię. Już nie istniejesz. Pozostał tylko ból, rozdarte serca i wspomnienia, które sprawiają, że cały czas mamy wrażenie, iż żyjesz. Ale to jest iluzja. Bowiem wszystko ma swój początek i koniec. Miejsce i czas. Nic nie trwa wiecznie, nic nie zdarza się dwa razy. Możemy mieć wrażenie, że coś jest rutyną - bo owszem, jest, ale nigdy nie przebiegniemy rano obok tych samych ludzi, nigdy nie zobaczymy takiego samego układu chmur, nigdy nie powiemy tych samych słów i nigdy co do sekundy nie zrobimy rutynowej czynności w tym samym czasie co dnia poprzedniego. Bardzo często żyjemy myślą, że jutro też będzie okazja coś zrobić, załatwić, ale... to nie znaczy, że będzie ona na 100%. Mogą się nagle zmienić okoliczności. Przyzwyczajamy się do tego, że wszystko jest pozornie takie same, nie akceptujemy zmian, ale co jeśli kogoś zabraknie? Przez rok, nawet dwa lata będziemy mieli wrażenie, że dana osoba nie umarła. Nie zrozumiemy tak łatwo, że jej nie ma, że już nie istnieje, że są same wspomnienia i szafa pełna ciuchów. Instynktownie próbujemy dzwonić, kiedy mamy ochotę pogadać, pukamy do drzwi pustego mieszkania. Wspominamy z uśmiechem, a po chwili płaczemy.
Człowiek jest zabawną istotą. Niby wszystko wie, rozumie, odkrywa świat, zasady, które tutaj panują, ale jeśli zabraknie drugiej osoby - nie jest w stanie tego pojąć, przyjąć na klatę i zaakceptować. To nasza słabość i siła w jednym. Słabość, bo przeżywamy okropne chwile, chwile żałoby, bólu i cierpienia, siła, bo pokazujemy, iż mamy uczucia, że potrafimy się do kogoś bardzo przywiązać. Zabawne, prawda?
Ja uciekam przed iluzją, która daje mi nadzieje, że zmarłe osoby nie umarły. To absurd. Wiem, że ich nie ma, a mino to ciągle wierze, że zadzwonią. Uciekam przed tym, ponieważ to daje mi dodatkowe cierpienie.
______
Fanpage: https://m.facebook.com/ObchodziMnieToOCzymMyslisz/
Snapchat: soulless.killer
Instagram: https://instagram.com/lemo_niade

View more