Beni hep yıkmaya çalışıyorlardı, çünkü ben olduğum gibiydim.
Beni düşmanımın kötülüğü değil, dostumun sinsiliği korkutur.
Umutların tükendiği yerde, hayallerine yol vereceksin.
Gülümsemeler yara bandı gibidir. Yarayı kapatır ama acıyı dindirmez.
Sığındığım limanları ateşe tuttum, pişman olup geri dönerim diye.
Kendi karanlığımızda kaybolur, yine de kimseye mahcup düşmeyiz.
Bizi öldüren yüzlerce şey varken, insanların dikkatini çeken içtiklerimiz oldu.
“Eyvah düştüm,” diyen değil, “Bismillah” deyip kalkanlardanız.
Mutluluğu herkesle paylaşabilirsin, ama acıyı paylaştığın insanlar özeldir.
Elbet bir gün karşılaşacağız. Ama düşman… Ama pişman…