Każdy powinien coś robić, bo robić coś trzeba a nie nic nie robić.
Nie jestem zwolenniczką sztywnego podziału obowiązków, bo ani w moim domu rodzinnym, ani teraz, gdy mieszkam już z mężem, nie był on potrzebny. Żadne z nas ślepe nie jest i widzimy czym i kiedy trzeba się zająć. Dopóki chodziłam do pracy dzieliliśmy się tylko gotowaniem i szykowaniem Anki do żłobka. Reszta wychodzi bardzo naturalnie i nawzajem poganiać się nie musimy.
Statystycznie? Na pewno. Jednak czy naprawdę przybywa osób z problemami psychicznymi, czy też rosnące statystyki wynikają z tego, że coraz więcej osób przyznaje się do złego samopoczucia i decyduje się na skorzystanie z pomocy? Tutaj otwiera się furtka do dłuższej dyskusji.
Doczekaliśmy się czasów, w których uczęszczanie do psychologa przestało być powodem do drwin i wytykania palcami. Coraz mniej osób postrzega kogoś korzystającego z terapii jako człowieka niezrównoważonego, stanowiącego zagrożenie. Psychologia stała się dziedziną bardzo powszechną i lepiej rozumianą, a co za tym idzie, zyskała na popularności. Dzięki temu pojawili się specjaliści, a możliwość podjęcia terapii jest coraz bardziej dostępna. Kilkadziesiąt, a nawet kilkanaście lat temu tej świadomości nie było. Diagnozowano tylko najbardziej skrajne przypadki, w których to problem widoczny był na pierwszy rzut oka. Nie oznacza to jednak, że nie istniały inne ,,przypadłości”. Po prostu o tym się nie mówiło, nie szukano pomocy. Mało który przeciętny człowiek wiedział, że może dążyć do poprawy swojego samopoczucia, a przecież ludzkie dramaty nie są niczym nowym. Uważam więc, że statystyki nie do końca odwzorowują rzeczywistość.
View more
Zdecydowanie wolę spacerować. Bardzo lubiłam jeździć na rowerze jako dziecko. Z czasem odsunęłam się od tego i nieszczególnie czuję potrzebę powrotu do codziennych wycieczek rowerowych. Natomiast spacery bardzo lubię i staram się chodzić na nie codziennie.
Nic z powyższych nie byłoby lepsze. Po co w ogóle rozważać coś takiego? Można dziecko wychować przekazując mu o wiele lepsze wartości, nie używając wobec niego przemocy, jednocześnie nie robiąc z niego niedorajdy życiowej, która nie potrafi nic przy sobie zrobić.
Nigdy nie jadłam kiszki ziemniaczanej i nieszczególnie mnie do niej ciągnie. Wątpię też, że kiedykolwiek będę miała okazji spróbować tego specjału, gdyż nikt w mojej rodzinie tego nie jada, a w restauracji wybrałabym coś innego.
Wybieram się na wybory.
Jestem całkowicie przeciwna stosowania kar cielesnych. Przemoc jest oznaką nieradzenia sobie rodziców z wychowaniem dzieci, brakiem umiejętności opanowania emocji oraz jakiejkolwiek świadomości odnośnie stosowania efektywnych metod. Rodzic powinien uczyć swoją pociechę jak powinna postępować, a czego nie można robić. Kary cielesne budzą w dziecku strach, ale nie uświadamiają dlaczego jego postępowanie było niewłaściwe. Dziecko nie myśli w taki sposób jak dorosły człowiek. Nie potrafi zrozumieć, że klaps jest karą za jego zachowanie. Poza tym pokazuje to dziecku, że przemoc jest dopuszczalna w relacjach z innymi ludźmi, a wszelakie konflikty należy rozwiązywać za pomocą siły, więc będzie stosował ją wobec innych dzieci. Dodatkowo powoduje nieufność wobec rodzica i poczucie osamotnienia.
Kolczyki w sutkach nie przypadły mi do gustu, natomiast piercingu na genitaliach nigdy nie widziałam i chyba wolę sobie tego widoku oszczędzić. Oczywiście całkowicie nie interesują mnie upodobania innych osób i nie wnikam w to, co się komu podoba. Sama jednak nie zdecydowałabym się na takie ozdoby, bo zrezygnowałam z prawdziwych kolczyków, a wyżej wymienione przekłucia sprawiają, że czuję dyskomfort na samą myśl o nich.
Nie przepadałam za wykuwaniem informacji na blachę i przychodziło mi to z ogromnym trudem. Nie potrafiłam przyswoić definicji słowo w słowo, tak jak napisano w książce. Preferowałam inne sposoby nauki. Robiłam mnóstwo notatek, zawierających zrozumiałe dla mnie skróty myślowe, obrazki, skojarzenia, ciągi przyczynowo-skutkowe itd. Nie nauczyłam się czegoś, jeżeli tego nie rozumiałam, więc przeważnie ucząc się udawałam, że uczę kogoś innego i tłumaczę mu dane zagadnienie w najprostszy możliwy sposób, podając przykłady.
Myję szczotkę za pomocą szamponu, którego używam do mycia głowy. Używam starej szczoteczki do zębów, żeby łatwiej dostać się pomiędzy włoski.
