- Nie wiem, trzecia chyba. - powiedziałem nerwowo, przyglądając się jej. A co jeśli to wszystko okażę się prawdą? Nie przeżyję tego.

Położyłem się, przyglądając się jej. Oddycham głęboko, ciesząc się że to był tylko okropny sen.

- A tej co? - zapytał zdziwiony Diego.
- Pobiegnij za nią i się dowiedz. - rzuciłem oschle. Po chwili usłyszeliśmy straszny huk i nagle każdy zaczął biec w tamtą stronę. Ja również, byłem jedną z tych osób. To co zobaczyłem, wzbudziło we mnie pustkę. Nie czułem nic. Widziałem martwą dziewczynę, z którą jeszcze niedawno rozmawiałem...
- Nieee! - krzyknąłem, budząc się. Oddychałem szybko. Spojrzałem obok i na szczęście widziałem śpiącą obok dziewczynę.

Następnego dnia, wstałem ubrałem się w czarne jeansy i tylko czarną, zapinaną bluzę. Dzisiaj było troszkę chłodniej, ale wciąż ciepło. Zszedłem na dół i nie zwracając że w kącie siedzi Tini, wziąłem naleśniki z nutellą i usiadłem do chłopaków, którzy o dziwo, sami zaczęli mnie do siebie wołać. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym.

Wywróciła oczami i oznajmiła tylko że po prostu chciała się spytac o co chodzi, bo widziała jak ja zabierałem rzeczy do innego pokoju.

Jedna z twoich przyjaciółek poszła do sklepu i zauważyła cię. Podeszła do ciebie.

Kręcę głową. Idiotka. Nienawidzę jej całym sercem. Gdy jestem już w hotelu, pytam się recepcji czy zwolnił się może jakiś pokój i na moje szczęście był jakiś wolny. Wziąłem swoje rzeczy i przeniosłem wszystko do swojego pokoju. Rozebrałem się, umyłem się i położyłem. Posprawdzałem wszystko w telefonie i wyszedłem na balkon. Stałem tam, patrząc na wieżę eiffla.

- Mogłaś się drzeć, płakać, wszystko. Nie powstrzymywałaś mnie na basenie. Sama chciałaś tego równie dobrze jak i ja. Czemu robisz mi wyrzuty sumienia? - powiedziałem, wstając. Byłem już zły, ponieważ wyszło na to że to ja byłem tym który chciał tego.
- Wczoraj okazywałaś coś innego. Bardzo mnie to zabolało. - powiedziałem, odchodząc powoli.

Usiedliśmy na ławce.
- Myślałem że tego chciałaś. Mówiłaś, zresztą nawet że tego chcesz. Sama pierwsza mnie pocałowałaś gdy byliśmy w parku. Czemu zwalasz teraz wszystko na mnie? Chcesz żebym czuł się jak jakiś gwałciciel? Wczoraj sama tego chciałaś. - powiedziałem spokojnie, patrząc w jej smutne oczy.
- Jeszcze rano, cieszyłaś się i mówiłaś że było ci dobrze. - dodałem cicho.

Łapię ją delikatnie za rękę i zbliżam do siebie aby się nie wystraszyła.
- Martina, możemy pogadać? - spytałem się, gdy dziewczyna spojrzała na mnie. Z jej oczu, polały się pojedyncze łzy.
- Przepraszam. - szepnąłem, ścierając je powoli z jej policzków.