♔ Puste pytanie. Zrób z nim cokolwiek chcesz. ♔
Wszystko jest jakieś takie do kitu.
A przecież mam lak.
A przecież mam lak.
Ask @brakmislowjuz
Jaki jest ostatni komplement, który usłyszałeś na swój temat?
Po prostu uwierz w siebie i uwierz, że możesz dać radę, bo możesz. Ja w Ciebie wierzę.
Kłamiesz? Często, rzadko, a może wcale?
Chcę w końcu przestać mówić, że jest mi wszystko obojętnie.
To słowo w moich ustach to jedno wielkie kłamstwo.
To słowo w moich ustach to jedno wielkie kłamstwo.
Related users
"Trzeba natychmiast żyć. Jest później, niż się wydaje."
Wydaje mi się, że można mieć dwa cele, sensy w życiu.
Są ludzie, których sensem w życiu jest c o ś . Co? Różnie to bywa. Ulubiony zawód, zajęcie, czynność.
Są jednak także ludzie, których sensem w życiu jest k t o ś . Kto? Może ukochana osoba, dziecko, przyjaciel.
Myślę jednak, że to i tak sprowadza się do jednego wniosku: sensem życia każdego człowieka jest (bądź powinien być) o n s a m . Każdy z naszych pomniejszych celów i przyjemności i tak prowadzi do tego samego - życia w symbiozie z s a m y m s o b ą .
Są ludzie, których sensem w życiu jest c o ś . Co? Różnie to bywa. Ulubiony zawód, zajęcie, czynność.
Są jednak także ludzie, których sensem w życiu jest k t o ś . Kto? Może ukochana osoba, dziecko, przyjaciel.
Myślę jednak, że to i tak sprowadza się do jednego wniosku: sensem życia każdego człowieka jest (bądź powinien być) o n s a m . Każdy z naszych pomniejszych celów i przyjemności i tak prowadzi do tego samego - życia w symbiozie z s a m y m s o b ą .
W czym przejawia się absurd Twojej osoby?
Nie chcę czuć się winna, mówiąc, że jestem w czymś dobra.
Nie chcę się wstydzić tego, że jestem w czymś lepsza od kogoś, lepiej mi poszło.
Nie chcę umniejszać swoje zasługi.
Nie chcę twierdzić, że jestem brzydka i gruba nawet w dni, kiedy czuję się taka.
Nie chcę udawać, że inni beze mnie byliby szczęśliwi i wolni.
Nie chcę tego, a jednocześnie nie umiem inaczej. Nie wiem, jak wyrwać się z tego błędnego koła.
Chcę mówić to wszystko. Chcę, żeby wszyscy wiedzieli jaka jestem wspaniała.
To by było inne błędne koło, w które chciałabym wpaść.
Ja bym mówiła innym, że jestem cudowna, więc inni by zaczęli w to wierzyć i mówić to mi, przez co ja bym zaczęła w to wierzyć i mówić im o tym.
Nie chcę się wstydzić tego, że jestem w czymś lepsza od kogoś, lepiej mi poszło.
Nie chcę umniejszać swoje zasługi.
Nie chcę twierdzić, że jestem brzydka i gruba nawet w dni, kiedy czuję się taka.
Nie chcę udawać, że inni beze mnie byliby szczęśliwi i wolni.
Nie chcę tego, a jednocześnie nie umiem inaczej. Nie wiem, jak wyrwać się z tego błędnego koła.
Chcę mówić to wszystko. Chcę, żeby wszyscy wiedzieli jaka jestem wspaniała.
To by było inne błędne koło, w które chciałabym wpaść.
Ja bym mówiła innym, że jestem cudowna, więc inni by zaczęli w to wierzyć i mówić to mi, przez co ja bym zaczęła w to wierzyć i mówić im o tym.
Ten dzień jest Twoim dniem?
Zdecydowanie tak.
Chcę by każdy z moich kolejnych dni taki był - pełen ciepła, sensu, zrozumienia, celu.
Chcę, by każda sekunda była moją sekundą,
każda minuta moją minutą,
każda godzina moją godziną,
każdy dzień moim dniem,
każdy tydzień moim tygodniem,
każdy miesiąc moim miesiącem,
każdy rok moim rokiem,
a moje życie m o i m życiem.
Chcę by każdy z moich kolejnych dni taki był - pełen ciepła, sensu, zrozumienia, celu.
Chcę, by każda sekunda była moją sekundą,
każda minuta moją minutą,
każda godzina moją godziną,
każdy dzień moim dniem,
każdy tydzień moim tygodniem,
każdy miesiąc moim miesiącem,
każdy rok moim rokiem,
a moje życie m o i m życiem.
Liked by:
Szyjeż
Raseri
ᴀ̶ɢ̶ᴇ̶ɴ̶ᴛ ᴄᴏʟʟɪɴs
FuckingHope
Poezja Dymu
Grigorij
K.
M.
Kiedykolwiek się zakochałaś?
Nie sztuką jest kochać drugą osobę,
sztuką jest kochać samego siebie.
Co najdziwniejsze - człowiek rodzi się z tą umiejętnością, później ją zatraca, by następnie uczyć się tej miłości z wielkim trudem, zbyt często już do końca swojego życia.
sztuką jest kochać samego siebie.
Co najdziwniejsze - człowiek rodzi się z tą umiejętnością, później ją zatraca, by następnie uczyć się tej miłości z wielkim trudem, zbyt często już do końca swojego życia.
Szczęście to tylko kwestia motywacji?
Odnajdę kiedyś w końcu to, czego szukam.
Nie w żadnym z Was - już to wiem, choć może zbyt późno sobie to uświadomiłam.
Bez sensu jest szukanie na siłę czegoś w kimś, w kim tego nie ma.
Chyba tak dobrze zaczęłam udawać, że coś się układa, że prawie w to chyba zaczęłam wierzyć.
Może tym razem naprawdę się ułoży?
Nie w żadnym z Was - już to wiem, choć może zbyt późno sobie to uświadomiłam.
Bez sensu jest szukanie na siłę czegoś w kimś, w kim tego nie ma.
Chyba tak dobrze zaczęłam udawać, że coś się układa, że prawie w to chyba zaczęłam wierzyć.
Może tym razem naprawdę się ułoży?
Czy znałaś jakiegoś samobójcę?
Z każdym dniem zbliżam się do samobójstwa coraz bardziej.
A śmierć czeka na mnie z otwartymi ramionami - w przeciwieństwie do ludzi wokół.
Tak będzie lepiej.
A śmierć czeka na mnie z otwartymi ramionami - w przeciwieństwie do ludzi wokół.
Tak będzie lepiej.
A gdyby jutra miało nie być?
Dla takich dni, jak ten, najchętniej bym nie żyła.
Podziel się ze mną namiastką swoich uczuć.
Kiedy zostaję sama, brak mi towarzystwa, nachodzą mnie złe myśli.
Wstyd mi za nie i nienawidzę ich tak bardzo i szczerze, ale nie wiem, naprawdę nie wiem, jak się ich pozbyć.
Podpowiadają mi nieprzyjemne rzeczy, wpajają poglądy, mówią, że jestem sama, że mam za co się nienawidzić, że nic mi nigdy nie wyszło, nie wychodzi i nie wyjdzie. Że dla nikogo nic nie znaczą, niczego nie jestem warta, że lepiej umrzeć niż być mną, że innym będzie beze mnie lepiej.
Wierzę w to. Wierzę cały sercem. Wtedy, gdy wlewają tę truciznę do mojej duszy, ale też wtedy, gdy milczą.
Nie potrafię, naprawdę nie umiem im nie wierzyć.
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że mają rację.
Ja po prostu nie chcę być tego świadoma. Brakuje mi ciepła.
Wstyd mi za nie i nienawidzę ich tak bardzo i szczerze, ale nie wiem, naprawdę nie wiem, jak się ich pozbyć.
Podpowiadają mi nieprzyjemne rzeczy, wpajają poglądy, mówią, że jestem sama, że mam za co się nienawidzić, że nic mi nigdy nie wyszło, nie wychodzi i nie wyjdzie. Że dla nikogo nic nie znaczą, niczego nie jestem warta, że lepiej umrzeć niż być mną, że innym będzie beze mnie lepiej.
Wierzę w to. Wierzę cały sercem. Wtedy, gdy wlewają tę truciznę do mojej duszy, ale też wtedy, gdy milczą.
Nie potrafię, naprawdę nie umiem im nie wierzyć.
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że mają rację.
Ja po prostu nie chcę być tego świadoma. Brakuje mi ciepła.
Czy kiedyś Cię zahipnotyzowano?
Hipnotyzuje mnie tylko T w o j e spojrzenie.
[Miejsce przeznaczone do zagospodarowania w dowolnym celu]
Po prostu brakuje mi tego.
Brakuje mi takiej osoby, do której mogłabym w dowolnej chwili podejść i się przytulić. Mieć pewność, że ona mnie nie odsunie, nie odrzuci, nie powie "nie teraz".
Po prostu podejść, przytulić się z powodem czy bez powodu, nie rozmawiać, ale postać sobie chwilę w milczeniu.
Popłakać sobie trochę później, może porozmawiać, może nie, tak zupełnie swobodnie powymieniać się myślami i spostrzeżeniami.
Móc zawsze zadzwonić lub napisać i mieć świadomość, że jeśli będzie potrzeba, to ta druga osoba rzuci wszystko, by tylko powiedzieć mi, że jestem głupia i nie ma co się przejmować drobiazgami.
Nie mieć nigdy wyrzutów sumienia, że wykorzystuję tę osobę rozmawiając z nią.
Słuchać od niej dobrych i złych słów na swój temat, a i tak być z nią blisko, przecząc wszelkim prawom natury.
Mieć osobę, która by znała mnie na tyle, żeby poznać, że coś jest nie tak.
Po prostu mieć kogoś.
Chociaż trochę go mieć.
Z wzajemnością.
Brakuje mi takiej osoby, do której mogłabym w dowolnej chwili podejść i się przytulić. Mieć pewność, że ona mnie nie odsunie, nie odrzuci, nie powie "nie teraz".
Po prostu podejść, przytulić się z powodem czy bez powodu, nie rozmawiać, ale postać sobie chwilę w milczeniu.
Popłakać sobie trochę później, może porozmawiać, może nie, tak zupełnie swobodnie powymieniać się myślami i spostrzeżeniami.
Móc zawsze zadzwonić lub napisać i mieć świadomość, że jeśli będzie potrzeba, to ta druga osoba rzuci wszystko, by tylko powiedzieć mi, że jestem głupia i nie ma co się przejmować drobiazgami.
Nie mieć nigdy wyrzutów sumienia, że wykorzystuję tę osobę rozmawiając z nią.
Słuchać od niej dobrych i złych słów na swój temat, a i tak być z nią blisko, przecząc wszelkim prawom natury.
Mieć osobę, która by znała mnie na tyle, żeby poznać, że coś jest nie tak.
Po prostu mieć kogoś.
Chociaż trochę go mieć.
Z wzajemnością.
Wiem, że to dosyć nietypowe pytanie, ale czy u Ciebie jest dobrze? Proszę o szczerą odpowiedź.
czyli tak
życie seksualne ma pan nieudane
życie zawodowe ma pan nieudane
i życie towarzyskie też
ma pan nieudane
czy jest jeszcze jakieś życie
które może się panu nie udać
życie po śmierci.
Andrzej Kotański "Wiersze o moim psychiatrze"
życie seksualne ma pan nieudane
życie zawodowe ma pan nieudane
i życie towarzyskie też
ma pan nieudane
czy jest jeszcze jakieś życie
które może się panu nie udać
życie po śmierci.
Andrzej Kotański "Wiersze o moim psychiatrze"
Wiara czyni cuda?
Kto nie boi się wierzyć, że się uda?
Ja nie, ja wierzę, wiara czyni cuda.
Ja nie, ja wierzę, wiara czyni cuda.
Dążysz do doskonałości?
Jak głupia dążę do doskonałości, w pełni świadoma, że nikt nie jest i nie będzie doskonały, bo doskonałość zwyczajnie nie istnieje.
Co Ci w życiu znów nie wyszło?
Bardzo bym chciała żyć w innym świecie.
Świecie, w którym nie mówi się o prawach, czy niewolnictwie, nie trzeba, bo prawa człowieka są czymś naturalnym i oczywistym, a niewolnictwo nie istnieje.
Świecie, w którym nie mówi się o równości i tolerancji, one po prostu istnieją całkowicie i bez żadnego ale.
Świecie, w którym ludzie się nie zdradzają, nie obrażają, ale bezwarunkowo trwają przy sobie na dobre - bo złe nie istnieje.
Świecie, w którym wypadki się nie zdarzają, ludzie nie umierają i na nikogo nie spadają nieszczęścia.
Świecie, w którym ludzie zakochują się na zawsze, z wzajemnością i są sobie wierni.
Świecie, w którym nie istnieje przemoc, głupota, brzydota, a ludzie nie odrzucają innych z żadnych powodów.
Świecie, w którym nikt nie jest głodny, nie ma domu, nie marznie, nie jest spragniony, nie samotny, skrzywdzony.
Świecie, w którym każdy jest równie idealny i nieidealny (taki sam), nie istnieje głupota, ale kiedy nie istnieje głupota - nie istnieje i mądrość.
Totalna utopia.
(pieprzona dystopia)
Sama już nie wiem, czy jest w moim życiu coś, co mi wyszło. Na pewno tym elementem nie jestem ja.
Świecie, w którym nie mówi się o prawach, czy niewolnictwie, nie trzeba, bo prawa człowieka są czymś naturalnym i oczywistym, a niewolnictwo nie istnieje.
Świecie, w którym nie mówi się o równości i tolerancji, one po prostu istnieją całkowicie i bez żadnego ale.
Świecie, w którym ludzie się nie zdradzają, nie obrażają, ale bezwarunkowo trwają przy sobie na dobre - bo złe nie istnieje.
Świecie, w którym wypadki się nie zdarzają, ludzie nie umierają i na nikogo nie spadają nieszczęścia.
Świecie, w którym ludzie zakochują się na zawsze, z wzajemnością i są sobie wierni.
Świecie, w którym nie istnieje przemoc, głupota, brzydota, a ludzie nie odrzucają innych z żadnych powodów.
Świecie, w którym nikt nie jest głodny, nie ma domu, nie marznie, nie jest spragniony, nie samotny, skrzywdzony.
Świecie, w którym każdy jest równie idealny i nieidealny (taki sam), nie istnieje głupota, ale kiedy nie istnieje głupota - nie istnieje i mądrość.
Totalna utopia.
(pieprzona dystopia)
Sama już nie wiem, czy jest w moim życiu coś, co mi wyszło. Na pewno tym elementem nie jestem ja.
Wysypiasz się zazwyczaj? O której chodzisz spać?
I śnisz mi się i mam tego dość i wkurwia mnie to.
Nie mogę przez to spać.
Przestań, proszę, to tak bardzo boli.
Nie mogę przez to spać.
Przestań, proszę, to tak bardzo boli.
Co możesz obiecać swoim przyjaciołom?
Siebie - wszystko i nic.
Czego pragniesz? Najbardziej i najgłębiej?
Wzajemności.
Zwykle cienie są rzutami ludzi oświetlonych rażącym światłem. Zatem dlaczego jesteś cieniem samej siebie?
Tym właśnie jestem.
Rzutem mnie samej oświetlonej rażącym światłem.
Resztką siebie.
Zniekształconą przed środowisko ideą.
Zgodnie z padaniem światła - wyolbrzymiona, zmiejszona lub mniej więcej w podobnych rozmiarach do rzeczywistych.
Jestem namiastką tego, czym jestem naprawdę.
Czymś gorszym, słabszym, mniej zauważalnym, bardziej zmiennym, zależnym od środowiska i postaci rzucającej cień.
Nie sobą.
Nie kimś innym.
Ale cieniem.
Cieniem samej siebie.
Rzutem mnie samej oświetlonej rażącym światłem.
Resztką siebie.
Zniekształconą przed środowisko ideą.
Zgodnie z padaniem światła - wyolbrzymiona, zmiejszona lub mniej więcej w podobnych rozmiarach do rzeczywistych.
Jestem namiastką tego, czym jestem naprawdę.
Czymś gorszym, słabszym, mniej zauważalnym, bardziej zmiennym, zależnym od środowiska i postaci rzucającej cień.
Nie sobą.
Nie kimś innym.
Ale cieniem.
Cieniem samej siebie.
Jakiej najfajniejszej rzeczy ludzie mogą się od Ciebie nauczyć?
Nigdy na mnie nie patrz.
Nawet nie zerkaj kątem oka.
Nie patrz na mnie.
Nie bierz ze mnie przykładu.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie.
Nie jestem w stanie dać Ci niczego dobrego, ciepłego, radosnego.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie.
Jestem kłębkiem złych uczuć, złych nawyków, złych dni.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie, nie lub mnie.
Mógłbyś nabawić się złych zwyczajów czy uzależnień.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie, nie lub mnie, nie rozmawiaj ze mną.
Ja mogę Cię tylko ściągnąć na złą drogę.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie, nie lub mnie, nie rozmawiaj ze mną, nie kochaj mnie.
Ja mogę Cię tylko ściągać w dół, w ciemny dół pełen depresyjnych myśli.
Nawet nie zerkaj kątem oka.
Nie patrz na mnie.
Nie bierz ze mnie przykładu.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie.
Nie jestem w stanie dać Ci niczego dobrego, ciepłego, radosnego.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie.
Jestem kłębkiem złych uczuć, złych nawyków, złych dni.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie, nie lub mnie.
Mógłbyś nabawić się złych zwyczajów czy uzależnień.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie, nie lub mnie, nie rozmawiaj ze mną.
Ja mogę Cię tylko ściągnąć na złą drogę.
Nie patrz na mnie, nie słuchaj mnie, nie przebywaj w moim towarzystwie, nie lub mnie, nie rozmawiaj ze mną, nie kochaj mnie.
Ja mogę Cię tylko ściągać w dół, w ciemny dół pełen depresyjnych myśli.
Czym kierujesz się w życiu? :]
Kiedy idziemy do klubu, widzimy pełno najebanych ludzi, którzy tylko przyszli się zabawić, jest to dość obrzydliwe. Chłopcy dotykający dziewczyn, przytulający je i całujący, kiedy jedno nie zna nawet imienia drugiego. O ile można nazwać to jeszcze całowaniem się, a nie zwykłym lizaniem.
Tutaj następuje pewnego rodzaju dylemat. Bawić się jak wszyscy inni, czy może "udawać" cnotkę.
Dla mnie wybór ten nie jest taki prosty. Osoby w klubie nic dla mnie nie znaczą, nie jestem też jakaś przewrażliwiona na punkcie dotyku. Naturalnie, chłopaka także nie mam, więc w teorii mogłabym zwyczajnie się najebać, przelizać z kilkoma chłopakami i teoretycznie dobrze bawić.
Pytanie jednak brzmi, czym jest dla nas, dla mnie, całowanie się. Skoro takie coś nic dla mnie nie znaczy w klubie, to po co to robić? Nie uważam przytulania czy całowania się za coś codziennego, zwykłego, bezwartościowego. W jaki sposób miałabym okazywać to, że ktoś jest dla mnie wyjątkowy, jeśli takie czynności uczynię płaskimi i pustymi?
Nie, nie będę się całować z byle kim w byle klubie. Zostawię pocałunki dla osoby, która faktycznie jest ich warta, zasługuje na nie i na szczególne traktowanie. Nie chcę ich sobie uzwyczajnić tak pogardliwym traktowaniem ich.
Całowanie i przytulanie kogoś, to mówienie mu, że się go kocha, że jest on dla mnie ważny.
Czy Ty kochasz te klubowe, bezimienne, najebane osoby?
Tutaj następuje pewnego rodzaju dylemat. Bawić się jak wszyscy inni, czy może "udawać" cnotkę.
Dla mnie wybór ten nie jest taki prosty. Osoby w klubie nic dla mnie nie znaczą, nie jestem też jakaś przewrażliwiona na punkcie dotyku. Naturalnie, chłopaka także nie mam, więc w teorii mogłabym zwyczajnie się najebać, przelizać z kilkoma chłopakami i teoretycznie dobrze bawić.
Pytanie jednak brzmi, czym jest dla nas, dla mnie, całowanie się. Skoro takie coś nic dla mnie nie znaczy w klubie, to po co to robić? Nie uważam przytulania czy całowania się za coś codziennego, zwykłego, bezwartościowego. W jaki sposób miałabym okazywać to, że ktoś jest dla mnie wyjątkowy, jeśli takie czynności uczynię płaskimi i pustymi?
Nie, nie będę się całować z byle kim w byle klubie. Zostawię pocałunki dla osoby, która faktycznie jest ich warta, zasługuje na nie i na szczególne traktowanie. Nie chcę ich sobie uzwyczajnić tak pogardliwym traktowaniem ich.
Całowanie i przytulanie kogoś, to mówienie mu, że się go kocha, że jest on dla mnie ważny.
Czy Ty kochasz te klubowe, bezimienne, najebane osoby?
Jaka jest definicja normalności?
Normalności, tak samo jak prawdy, nie ma.
Wszystko wokół nas jest równie normalne i nienormalne.
Normalność to pojęcie względne, nie istnieje jedna, prawdziwa jej definicja, tak samo jak nie istnieje prawda.
Istnieją jakieś normy społeczne i moralne, ogólnie przyjętej dla konkretnej społeczności, istnieje także jej prawda i jej pojęcie normalności.
To, że w danej grupie społecznej prawdą jest to, że Bóg istnieje i że rozpychanie uszu jest nienormalne, jest równie prawdziwe jak to, że w innej grupie prawdą jest reinkarnacja, a osoby o orientacji nieheteroseksualnej są równie normalne jak pozostałe.
Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
Wszystko wokół nas jest równie normalne i nienormalne.
Normalność to pojęcie względne, nie istnieje jedna, prawdziwa jej definicja, tak samo jak nie istnieje prawda.
Istnieją jakieś normy społeczne i moralne, ogólnie przyjętej dla konkretnej społeczności, istnieje także jej prawda i jej pojęcie normalności.
To, że w danej grupie społecznej prawdą jest to, że Bóg istnieje i że rozpychanie uszu jest nienormalne, jest równie prawdziwe jak to, że w innej grupie prawdą jest reinkarnacja, a osoby o orientacji nieheteroseksualnej są równie normalne jak pozostałe.
Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
Uczysz się obcych języków? Ile z nich dobrze umiesz? Łatwo Ci przychodzi nauka?
I don't know any Mr Smith.
I don't know England.
I don't know English.
I don't know England.
I don't know English.
Next
