Ludzie powiadają, że miłość jest piękna, że uskrzydla, uczy latać i tym podobne. A ja, na przestrzeni lat, z upływem czasu zrozumiałam, że nie do końca jest to prawda.
Oczywiście, są różne jej rodzaje, potrafię to zauważyć.
Ale z drugiej strony wiem jak niszczycielską siłę może ona nad nami mieć, gdy pochłonie nas zbyt mocno.
Pytasz mnie jak to jest kogoś kochać tak mocno, że myślisz, wracasz i nie potrafisz się odciąć?
Cholernie dobrze znam to uczucie, to niepokojące, ale niestety znajome.
Momentami boli, zapiera dech w piersiach i dławi oddechem, sugerując, że koniec jest bliski, że zbliża się kres twojej wytrzymałości.
A potem na nowo, przypominasz sobie, wspominasz i dociera do ciebie, co czujesz.
A czujesz za dużo. Za intensywnie. Zbyt prawdziwie.
I co najgorsze? Ukrywasz to.
Z jakiegoś powodu, przez coś, dla czegoś.
Kochać tak, że świat poza tą miłością nie istnieje, to kochać źle.
Jestem w tym beznadziejna.
Jestem beznadziejna w miłości, która zamiast być siłą, stanowi motyw destrukcji.