Siema
Jednego możemy być pewni - kiedyś śmierć nas dopadnie. Otuli nas swymi miękkim ramionami i sprawi, że nasze powieki staną się ciężkie... Dlaczego więc mam bać się czegoś, co nieuniknione? Śmierć, niczym znajoma sąsiadka, wydaje się być dla nas bardzo bliska, choć tak naprawdę wcale jej nie znamy. Jest indywidualistką i sama decyduje, kiedy złoży na naszym czole swój chłodny pocałunek...
Ja staram się o niej nie myśleć, akceptuje ten nieodmienny schemat istnienia. Nie wyobrażam sobie innej śmierci, niż ta ze starości, choć chciałabym mieć możliwość zaśnięcia w momencie, w którym po prostu poczuje, że to właśnie ten czas. Mogłabym spokojnie pożegnać się z rodziną i po prostu odpłynąć...
Zawsze zastanawiałam się, dlaczego nasza dusza jest powiązana tylko z jednym ciałem. Czy nie łatwiej byłoby wyczyścić ją i połączyć z nowym? Może tak jest, ale my po prostu o tym nie wiemy. Może to nasze ostanie życie...
Zostanę ptakiem
Poszybuje wysoko
I wtopię się w błękit
Nieba
View more
Zaczęłabym od czerwieni. Kojarzy mi się ona z ogniem, wulkanem, różą a nawet krwią. Co mogłaby symbolizować? Myślę, że moją wybuchową i kłótliwą osobowość, a także romantyczną duszę, która gdzieś tam się skrywa. Do czerwieni dodałbym odrobiny słonecznej żółci - niczym promień słońca w ciemny dzień. Z racji iż dużo się śmieję, a uśmiech jakoś pasuje mi do żółtego, dodaję go do mojej palety barw. Kolejnym dodatkiem byłby biały. Idealnie oddawałby moją nieśmiałość, którą co rusz próbuję zwalczyć. Jakby na przekór dodałbym także czerni, która byłaby moją miłością do różnego rodzaju mrocznych, czasem także strasznych rzeczy. Na koniec trochę błękitu, który odpowiada, według mnie, artystycznej duszy
Trochę mnie tutaj nie było, a raczej, dla ścisłości, nie odpowiadałam.Chciałabym wyjaśnić, że jest to spowodowane faktem, iż nie mam od jakiegoś czasu telefonu, a co się z tym wiąże, nie posiadam możliwość tak częstych odwiedzin tego portalu. Obiecuję jednak, że postaram się to zmienić :)
Wracająć do pytania, mogę śmiało powiedzieć, że kilka osób z mojej klasy została przeze mnie źle oceniona. Posiadam o nich teraz lepsze zdanie. Może jest to spowodowane faktem, że znam ich teraz trochę lepiej, a może tym, że nie patrzę takim krytycznym (dziwnie to brzmi w moich ustach) wzrokiem jak na nie znane mi osoby. Uważam, że w mojej klasie jest wiele wartościowych osób których na początku niestety nie doceniłam. Żeby nie było tak kolorowo, są także osoby które, niestety, negatywnie mnie zaskoczyły. Dzięki takiej odmienności można powiedzieć, że nasza klasa jest wielobarwna ;)
View more
Przypomniał mi się cytat, jaki otrzymaliśmy kilka lat temu w książkach ze świadectwem. Wydaje mi się, że jego autorem był Stefan Żeromski. Brzmiał on tak : "Nauka jest jak niezmierne morze... Im więcej jej pijesz, tym bardziej jesteś spragniony. [...]" Myślę, że ten fragment pasuje nie tylko w tej wersji, można podstawić tam wiele słów, między innymi wolność.
Osoby które przez dłuższy czas nie mogły zakosztować jej smaku, gdy już to zrobią, pragną więcej i więcej. Jednak czy sama namiastka wolności będzie więc w stanie je zadowolić? Człowiek jest naprawdę przewrotnym stworzeniem, nie zrozumiałym dla nas samych. Kiedy żyje z dnia na dzień, pragnie stabilizacji. Będąc w monotonni codzienności (można to uznać za jakiś sposób ustabilizowania), chce się zerwać i uciec. Innym razem, żyjąc normalnym rytmem, mogąc wyjechać, całkowicie spontaniczne, czuje tą władzę i świadomość wolności, jednak z jej nie korzysta.
Wszystko zależy więc od człowieka. Moim zdaniem, namiastka wolności nie jest w stanie nas zaspokoić. Namiastka czegokolwiek nie zadowoliłaby naszego umysłu. No ale ile ludzi tyle opinii ;)
View more
Gdy pomyślałam o liściach, zdałam sobie sprawę że już jesień. Strasznie szybko ten czas leci...W sumie, nie spotkałam jeszcze osoby, która uważałaby, że to najlepsza pora roku. Ja sama też tak nie uważam, chociaż w jesiennym krajobrazie dominują moje ulubione, ciepłe kolory, które w jakiś sposób powinny mnie do siebie przekonywać. Gdyby jednak zmieszać ciepło letnich popołudni z widokami z jesiennych zdjęć, byłaby to zdecydowanie moja ulubiona pora roku :)
Wracając, wybrałabym suche liście. Te mokre (które według mnie nie są pachnące :p) zawsze przyklejają się do butów, z tego też powodu ich nie lubię. Cudowne, suchutkie maluszki, które wydają taki przyjemny chrupot pod butami :) Zdecydowane tak!
Pewnie będę przemeblowywać pokój i uczyć się :v Możliwe jest też to, że przyjedzie Paula, ale to nie jest jeszcze potwierdzona informacja.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Nie wiem czy to tylko jakieś moje dziwne odczucia, ale mam wrażenie że poziom mojej nieśmiałości ostatnio znacząco spada. Jestem naprawdę zachwycona tą myślą, chociaż nadal uważam że nasz szkolny sklepikarz jest przerażający o.o
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Moja babcia rozwala system. Stwierdziła dzisiaj że nie będzie oglądać już serialu, gdyż wywołuje u niej za dużo emocji. A czy właśnie nie o to chodzi w filmach i książkach? Ja na przykład tak przeżywam książki, że w jednej chwili płaczę, w następnym śmieję a w kolejnej unoszę się przy romantycznym dialogu. I to jest właśnie najpiękniejsze :)
View more
W sumie, nie mam takowego. Jeśli jednak ktoś byłby zainteresowany posiadaniem znaczka, myślę że możemy przygarnąć pod nasze skrzydło ten ⚜ Osobiście nie jestem fanką uwiązywania się do jakichkolwiek bohomazów, ale skoro zaistniała taka potrzeba, nie będziemy się przecież kłócić ;)
Dlaczego akurat ten? Jeśli mam być szczera, nie mam zielonego pojęcia. Z tego co się orientuję, posiada dość ciekawą nazwę, a dokładnie fleur-de-lis :) Kojarzy mi się z gorącą herbatą pitą w mroźny dzień przy kominku, gdy byłam mała. Zabawna myśl, jednak jakoś do mnie przemawia :)
Gdy zauważyłam to pytanie słuchałam akurat utworu, który ostatnimi czasy zawładnął moim sercem :) Mowa tu o Sam Smith - I'm Not The Only One
Gdy zaczęłam zastanawiać się nad odpowiedzią, pod powiekami ujrzałam obraz mnie, a raczej jakiejś kobiety która miałaby być mną, mojego męża i naszych dzieci tańczących na środku naszego domu, roześmianych i szczęśliwych. Zapewne wiele z Was czytało trylogię [Delirium] i kojarzy wspomnienia głównej bohaterki, gdy będąc małą dziewczynką bawiła się z mamą i siostrą. Podświadomie pomyślałam o tej scenie. Zero trosk, tylko skarpetki, muzyka i taniec :) Chciałabym aby w mojej rodzinie też tak było. To dość daleka myśl, ale no cóż, każdy kiedyś stanie się dorosłym.
Odpowiedzią na Twoje pytanie jest rodzina. To ona jest największym szczęściem :)
Myślę że te, które w jakiś sposób nas dotyczą. Dajmy przykład, myślę że każdą jasnowłosą w jakimś stopniu drażnią kawały o mało inteligentnych blondynkach, tak samo jak feministki o kobietach uznawane jako kury domowe. Nie da się okereślić jakie stereotypy są najgorsze w obiektywny sposób ;)
