ona tüm varlığımla bağlıydım. ona öylesine cümlelerle değil, ölesiye bir bağla tutunuyordum. dinlediğim şarkılarım, kurduğum cümlelerim, karanlık gecelerim, tüm benliğim, yeryüzündeki her şey ona yol oluyordu. ondan başka güzergâh yoktu. tek yoldu, diğer tüm yollar çıkmazdı.

---

bi’gece onu içimden söküp atamayacağımı fark ettim.
acaba kaç kişi geçmişti hayatından? hayatımın merkezine koyduğum birinin geçmişine böylesine merak duymaya başlamak ne tür bir saçmalıktı..
ilgilenmemek lazımdı.
bilmemek bazen bilmekten her anlamda üstün gelir. onunla öğrendiğim şeylerin enlerinde geliyordu.
acaba kimleri misafir etmişti sevmeye doyamadığım yüreği. bakışlarında kaç kişi yatıya kalmıştı? ona olan ilgim ve merakım gittikçe akıl almaz boyuta ulaşıyordu.
en beteri de onun için ne ifade ediyordum? nasıl bir anlam taşıyordum? sahi neydim onun için..
bir ayda mı unutulurdum, ömrünce gezer miydim kıvrımlarında..
defalarca ‘sensiz yaşayamam. ‘ dediği gibi miydi? nazım hikmet’i sevmediğimi bilirdi.. ama nolur bi’kereliğine dahi olsa haksız çıksındı. yapamazsın biriciğim olsundu.. yaşayamazsın birtanemdi.. nolurdu..

---

bunları kaldırmak için yeterli özgürlüğe sahip değildim.
onu affedebilme safhasına henüz erişememiştim..
ben bu gece bi şeyi daha fark ettim.
aramızdaki uzaklığa,

---

gömülmüştüm.

---

emre demirci.