Przebaczyć jest trudniej, niż obdarzyć kogoś zaufaniem, miłością, szczęściem. Te procesy nie są szczególnie długie, przebaczanie niestety należy do długotrwałych.
To zależy od potoczenia się danych spraw między dwojgiem ludzi.
Wybaczanie nie przychodzi od tak. To natłok myśli kumulujących się w naszej głowie, rozważając dwa wybory, które leżą tylko i wyłącznie w naszych rękach. To patrzenie na to czy druga osoba zrozumiała, co zrobiła i czy robi cokolwiek by to naprawić. Liczy się sama chęć odzyskania zaufania, drugiej osoby, ale także działania, które podejmujemy.
"Przebaczenie jest najtrudniejszą miłością."
Cytat pokazujący, że do wybaczenia jest potrzeba ogromnego wysiłku psychicznego. Przebaczając, uwzględniamy wszystkie aspekty. To czy kochamy, czy nam zależy.
Każdy człowiek zasługuje na drugą szansę, bez wyjątku. Nikt nie jest perfekcyjny, jesteśmy istotami, które popełniają błędy, czasem niewybaczalne. Osoba, która otrzymała przebaczenie, dostała na nowo kredyt zaufania i nie doceniła tego, nie popełniła tego samego błędu ponownie. To był jej wybór. Wiedziała jakie będą tego konsekwencje, czym może się to skończyć. Trzeba odnaleźć tą granicę powiedzenia sobie "stop", gdy będziemy wybaczać komuś po raz kolejny. Jeśli za pierwszym razem nie zrozumieliśmy, nikłe szanse, że zrozumiemy za drugim, trzecim.
"Słabi nigdy nie potrafią przebaczyć, przebaczanie jest cnotą silnych."
Ludzie silni emocjonalnie są w stanie przebaczać ciężki błąd ze strony drugiej osoby, słabych ludzi załamanie, ból –– powala na kolana.
Najpiękniejszy dar to przebaczenie. Tam, gdzie nie chce się przebaczyć, od razu powstaje mur. Od muru zaś zaczyna się więzienie. Za tym kryje się nostalgia.
Przebaczenie jest drogą do wolności, jest uzdrowieniem wewnętrznych ran.
Prawdziwe przebaczenie to uwolnienie siebie od tkwiącego wewnątrz bólu. Jest aktem uwolnienia się od negatywnej energii, która nas otacza.
W tym tkwi magia, która uzdrawia. W przebaczeniu, które dajesz lub uzyskujesz.
Prawdą jest to, że wszyscy mamy na sumieniu coś, co wymaga przebaczenia.
Przechodząc do ostatecznego pytania, umiem przebaczać, nawet wtedy gdy zostałam bardzo zraniona przez drugą osobę, a było kilka takich sytuacji, które mimo wszystko zachowałam w pamięci. Nikt nie umie zapomnieć o wyrządzonych krzywdach.
Niestety wybaczanie nie przychodzi mi łatwo, znacznie dłużej biję się z myślami.
Jedyną porażką, której nie można sobie wybaczyć jest brak starania o to, żeby się udało.
Nie za wszystko da się przeprosić, ale wszystko można wybaczyć. Nie wszystko można naprawić, ale wszystko można zacząć od nowa.
Niektórzy uważają, że wybaczenie to słabość, to przyzwolenie na zranienie siebie kolejny raz. Chociaż wybaczanie jest sztuką. Często trudną, lecz niezbędną w życiu człowieka.
"Jeśli dziewczyna wybacza Ci każdy, nawet największy błąd, to wiedz, że musi Cię kochać jak nikt inny i to właśnie ona da Ci upragnione szczęście."
https://www.youtube.com/watch?v=bwB9EMpW8eY

View more

Uważam, że wpuszczanie osób, które wielokrotnie nas zraniły jest zdecydowanie silniejsze od nas samych. Zwłaszcza wtedy gdy bardzo nam zależy. Możemy zakładać wiele sytuacji, które zdarzyły się między dwoma osobami. Powodem do kłótni może być nawet najmniejsza błahostka. Z kolei, samoistne staranie się o człowieka, który nas zranił, jest niczym innym jak naszą decyzją. Zupełnie tak samo jest z popełnieniem błędu.
"Nigdy nie można popełnić tego samego błędu dwa razy, ponieważ za drugim razem
to nie będzie błąd, tylko Twój wybór."
Zgadzam się w stu procentach. Prawdę powiedziawszy, miałam dużo sytuacji gdzie wybaczałam osobom, na których nadal mi zależało, choć tylko w niektórych, ja próbowałam nadrobić stracone chwile i przywrócić niegdyś uplecione wspomnienia.
W rzeczy samej, zdaję sobie sprawę, że to błąd. Aczkolwiek to my kierujemy swoim życiem i to my, a nikt inny, będziemy ponosili konsekwencje swojego czynu. Choć warto czasem odpuścić i zobaczyć kto będzie walczył o nasze względy.
Należy szanować uczucia innych, nawet jeśli czasami nic dla nas nie znaczą, dla nich mogą być wszystkim, co mają. Dlatego osoba, która rani –– powinna zrobić sobie szczery i porządny rachunek sumienia, pobyć w ciszy, i odpowiedzieć na nurtujące pytania, jeśli takowe przyjdą jej do głowy. Staramy się dlatego, bo kochamy, bo mimo wszystko są dla nas najważniejsi i nie wyobrażamy sobie bez nich dalszego żywotu.
Osoba, którą kochasz jest w Twoich oczach najlepsza, lepsza od innych i jej zranienie kontrastuje tak bardzo, że jesteś u kresu wytrzymałości, ale mimo wszystko, po jakimś czasie –– wybaczasz. Dlaczego? Bo nie wyobrażasz sobie, aby nie było tej osoby, chcesz by trwała przy Tobie zawsze.
Mówi się, że nie warto wchodzić do tej samej rzeki, dwa razy, ale tak jak już wspominałam wcześniej –– to czasem silniejsze i to nasza decyzja. Ile razy wybaczasz komuś tylko dlatego, że nie chcesz go stracić? Czasem warto jest odpuścić i cieszyć się życiem, ominąć kałużę zwaną przeszłością, żyć teraźniejszością, myśleć o przyszłości, i nie oglądać się w tył za wyrządzonymi krzywdami.
Prawdą jest, że to ciosy i bolesne doświadczenia pomagają nam dorosnąć.
Czasem danie komuś drugiej szansy, jest jak danie mu drugiej kuli, bo nie trafił Cię za pierwszym razem.
Zanim podejmiemy ostateczną decyzję, warto przemyśleć to kilka razy, nawet ponownie następnego dnia. Zawsze może coś się zmienić, mogą nawiedzić nas różne myśli, ale tylko jedna będzie decydowała o tym, co zrobimy. To ona będzie dla nas tą właściwą.
Wybaczamy, bo chcemy. To nie jest łatwy proces. Chęć wybaczenia jest procesem siły i mocy, jaką w sobie posiadamy. Podobno wybaczają osoby silnie emocjonalnie, nie każdy się z tym zgadza. Mam podzielone zdanie na ten temat.
"Mogę Ci tylko powiedzieć, żebyś walczyła o tych, na których Ci zależy, bo nie wszyscy ludzie będą dla Ciebie tyle znaczyli. Nie warto już kogoś skreślać, nawet jeśli ten ktoś już nas skreślił. Rozumiesz?"
https://www.youtube.com/watch?v=VbfpW0pbvaU

View more

Noc to część doby, w czasie której Słońce jest poza linią horyzontu i nie jest w żadnym stopniu w zasięgu naszego wzroku, ponieważ "całkowicie" znika z nieba. Noc to czas licznych rozważań nad naszym życiem, nad naszymi marzeniami, sprawami, problemami, nad osobami, które są dalej przy nas, ale również nad takimi, których nie ma w naszym życiu. Nie zawsze jesteśmy w stanie zasnąć z powodu myśli, jakie chodzą nam po głowie.
W czasie nocy każdy problem staje się sto razy poważniejszy. Nocą wracamy do wspomnień, myślimy o przeszłości, przyszłości. Obiecujemy sobie, że zrobimy wszystko, co mieliśmy do wykonania dzisiejszego dnia. Żałujemy tego, że coś zrobiliśmy nie tak, lub tego, czego nie zrobiliśmy. To jedyny taki moment, w którym to, co wiesz, toczy walkę z tym, co czujesz. Są w nas miliony uczuć, których nie jesteśmy w stanie opisać odpowiednimi słowami, a pogłębiają się one w nocy. Często w nocy płaczą ludzie, którym uśmiech nie znika z twarzy w dzień, ani na sekundę. Mijamy na ulicy tysiące nieznanych ludzi, nie sposób spojrzeć na każdą twarz i w tak krótkiej chwili, móc wyczytać z oczu, czy ta osoba jest prawdziwie szczęśliwa. Zdecydowanie częściej ludzie myślą o sobie, niż o tej drugiej "ważnej" osobie.
Noc mimo wszystko, ma w sobie tą niepowtarzalną magię, której jasność dzienna nigdy mieć nie będzie. Nocą łatwiej pokazać swoje pragnienia i ulec marzeniom.
Czasem to nieważne jak zaczyna się dzień, ważniejsze jest to –– jak kończy się noc.
Zasypiamy z myślą o ukochanych osobach, o uczuciach jakie w nas siedzą. W czasie gdy my słuchamy muzyki, tysiące innych osób –– wylewa swoje smutki i żale. Jeśli mam być szczera, o wiele częściej płaczę w nocy, niż w dzień. Do końca nie wiem z jakiego powodu. Na co dzień jestem wesołą, sympatyczną osobą, nie mam szczególnych porywów smutku, ale w nocy –– coś we mnie pęka. Nie lubię mówić o swoich problemach, dlatego rzadko mówię gdy płaczę. Bardziej interesuje mnie co słychać u kogoś, co zdaniem innych jest nieprawidłowe, bo powinnam myśleć także o swoim szczęściu.
Noc to czas, w którym przypominamy sobie najpiękniejsze minione chwile.
Najgorzej jest jak człowiek siedzi sam w nocy i się zastanawia. Nawet jeśli przez większość czasu jest dobrze,to wieczorem zawsze ma wrażenie, że coś jest nie tak jak być powinno. Czasem w nocy wszystko wydaje się być takie banalne, ale w jasności dziennej, przemyślenia w ciemną noc, stają się trudniejsze do wykonania. Chcielibyśmy wyłączyć myślenie. Najlepiej nocą, kiedy to wszystko wraca. Nie da się. Noc to zwykły cień, tylko na globalną skalę.
"I choć noc przepalała mu płuca, samotność wdziera się w duszę, a tęsknota głęboko ukryła się w jego sercu, on zamykając oczy, myślami był przy niej. Inaczej nie potrafiłby zasnąć."
"Potem, przez następne miesiące wydawało mi się, że żyję za karę. Nienawidziłam poranków. Przypominały mi, że noc ma swój koniec i trzeba znowu radzić sobie z myślami."
Kocham tą piosenkę, cudowna.
https://www.youtube.com/watch?v=GTyN-DB_v5M

View more

Życie to niekończąca się okazja do zrobienia tego, na co mamy dużą chęć. To piękno, które rozwija się wokół nas. To podróż, którą musimy urzeczywistnić kolorowymi barwami. To niekończąca się zabawa, którą musimy ożywić. To bogactwo, które należy za wszelką cenę chronić. To przygoda, której musimy doświadczyć tylko wtedy, jeśli bardzo tego chcemy. To walka, której nie możemy nigdy zakończyć.
Życie polega na szczęściu, smutku, cierpieniu. Człowiek, który nigdy nie zazna bólu za życia –– będzie samotny podczas swojego przebywania w niebie.
Jako ludzie musimy pogodzić się z tym, że nie wszystko zawsze układa się po naszej myśli.
Możemy przypuszczać i przewidywać milion sytuacji, a ku naszemu zaskoczeniu będzie zupełnie inaczej.
Nie da się wszystkiego przewidzieć, można jedynie planować i dążyć do perfekcji tego zadania. Nigdy nie można przewidzieć jak się życie potoczy, jeśli masz okazję zaznać szczęścia, to łap je i nie oglądaj się za niczym. Nie zastanawiaj się, podążaj ku marzeniom, a marzenia warto spełniać.
Wszystko, co przydarza nam się każdego dnia, ma jakiś cel. Nic nie dzieje się bez powodu. A jakie jest największe kłamstwo świata? To mianowicie, że nadchodzi taka chwila, kiedy tracimy całkowicie panowanie nad naszym życiem i zaczyna nim rządzić los. W tym tkwi największe kłamstwo świata. Życie opiera się na śmierci. Najprawdziwszą prawdą jest fakt, iż zbliżamy się do końca naszego żywota –– próbujemy żyć lepiej, próbujemy cieszyć się chwilą, nie zważając na fakt, że niedługo odejdziemy z tego świata. W naszym życiu powinno być o wiele więcej szczęścia, niż smutku, a właśnie to cierpienie częściej nas spotyka. Każda istota ludzka jest silna. I dlatego warto uwierzyć w to, że sobie poradzimy.
"Może nie będzie dobrze, ale wierzę, że jesteś na tyle silny, by sobie z tym poradzić." Ten cytat jest bardzo motywujący do dalszego działania. Jako ludzie jesteśmy w stanie przebrnąć przez największe i najgłębsze bagno tego świata, by móc cieszyć się chwilą. Życie może zwalić Cię z nóg, ale tylko Ty możesz zdecydować czy wstaniesz, czy nie.
W teraźniejszości trzeba umieć uczyć się na błędach, nie przejmować się tym, co mówią inni oraz próbować być szczęśliwym człowiekiem.
Życie opiera się na poznawaniu wciąż większej dawki ludzi w Twoim otoczeniu. Ono nie stawia na Twojej drodze ludzi, których chcesz spotkać. Chwila sprawia, że spotykasz takich, którzy chcą Ci pomóc, niektórzy chcą Cię zranić, inni pokochać, jeszcze inni opuścić i to właśnie oni wszyscy – sprawiają, że stajesz się osobą, którą masz się stać. I prawdę powiedziawszy – nie masz na to wpływu.
I w pewnym momencie zdajemy sobie sprawę jak bardzo życie jest kruche i słabe.
Zakończywszy moją odpowiedź, chciałam powiedzieć, że ostatnio nie mam porywu do odpowiadania, aczkolwiek wciąż tu zaglądam.
Wszystkim życzę wspaniałych, miłych dni spędzonych w gronie rodziny.
Ta piosenka od kilku dni wciąż mnie prześladuje, jest fenomenalna.
https://youtu.be/zvpeBPxyZAY

View more

Uwaga, uwaga.
Dzisiaj, 9 grudnia wybija drugi rok, odkąd znam moją cudowną kruszynkę. Moja Naszka, moja Miluś, moja najcudowniejsza przyjaciółka, której nikt mi nie odbierze. Mimo wszystkich przeciwności losu, mimo zawisłości osób trzecich, mimo naszych drobnych sekretów jesteśmy niepokonane. Kochamy siebie za to, jakie jesteśmy w środku, a nie przez to, ile mamy lat czy jak wyglądamy. To jest prawdziwa przyjaźń.
Słońce Ty moje malutkie.. Chociaż nie tak malutkie, bo mierzące 171cm, a co to przy moim 163cm.. :( Właśnie dzisiaj jest nasz szczególny dzień. Równe dwa lata temu wymieniłyśmy ze sobą pierwsze słowa, rozpoczynając naszą znajomość i wiesz co? To był jeden z najlepszych dni w moim życiu. Poznanie Ciebie było świetnym doświadczeniem i cieszę się, że mam Cię przy sobie na co dzień. Może nie namacalnie, ale czuję, jakbyś mentalnie była ze mną całą dobę. Jeszcze trochę i się spotkamy, wiesz? Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła wreszcie Cię przytulić i prosto w oczy powiedzieć Ci, że jesteś najszczerszą przyjaciółką jaką kiedykolwiek mogłam mieć.
W tym miejscu chciałabym podziękować Ci za wszystkie wspólnie spędzone chwile, za wszystkie kłótnie, które dały nam do zrozumienia ile tak naprawdę dla siebie znaczymy. Za łzy szczęścia i łzy smutku, za słodziutkie słówka, które w parze z Twoim cudownym głosikiem potrafią momentalnie poprawić mi humor. Za kilkugodzinne rozmowy, za to, że jesteś przy mnie.
Obecność, to najlepsze, co kiedykolwiek mogłam od Ciebie otrzymać.
Kocham Cię i zawsze będę Cię kochać, pamiętaj o tym.
Twoja Wercziś.

View more

Pytanie skłania do większej refleksji. Powiem szczerze, że dosyć długo się nad nim zastanawiałam.
Nie dla każdego człowieka samotność jest dobra. Niektórzy sądzą, że czują się z nią fenomenalnie, ale na dłuższą metę –– ona dobija psychicznie i fizycznie, ukazując się w każdym stopniu naszego życia.
Samotność sama w sobie jest przedsionkiem do śmierci. To szybsza forma powolnego umierania.
Śmierć czeka na każdego, jednak nikt z nas nie zna jej dnia, ani godziny.
Samotność jest w stanie zniszczyć najtwardszych i najsilniejszych ludzi, chodzących po kuli ziemskiej.
Samemu zawsze jest ciężko, zwłaszcza gdy tęsknimy za najbliższymi. Początkowo możemy nie odczuwać tęsknoty, istnieje wiele takich przypadków. Zatęsknić możemy po jakimś okresie czasu, a wtedy? W takim momencie możemy nie radzić sobie z szarą rzeczywistością –– brak kolorowych barw, istne pustkowie. Każdego jest to w stanie dobić. Osobiście –– załamałabym się. Samotność to cena, którą płacimy za szczerość, bezkompromisowość i paskudny charakter. Niemniej jednak - to smutne. Każdy człowiek powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze porozmawiać, bo choćby człowiek był nie wiadomo jak dzielny, czasami czuje się bardzo osamotniony. Ludzie czują się braćmi tylko wtedy, gdy słyszą się nawzajem w ciszy rzeczy poprzez samotność. Czasem w samotności człowiek jest naprawdę sobą.
Samotność ma to do siebie, że najpierw boli, a potem człowiek zaczyna ją cenić.
To dosyć podchwytliwe pytanie, bo w moim mniemaniu każda istota ludzka ma kogoś za kim tęskni. Mogą to być zmarli rodzice, lub tacy, z którymi nie mamy kontaktu –– nie wiedząc, co się z nimi dzieje.
Przyjaciele, którzy odeszli z niewytłumaczalnych powodów. Wujostwo, ciocie, kuzynostwo, rodzeństwo.
To najbliższe osoby, za którymi tęsknimy. Tęsknota nie musi się uwidaczniać, nie musimy się do niej przyznawać. Najważniejsze, że my jesteśmy zorientowani, co czujemy.
Właściciel pytania z pewnością chciałby usłyszeć odpowiedź na pytanie, więc tak. Najbardziej samotnymi osobami są Ci, który nie mają nikogo za kim mogliby tęsknić. Samo poczucie, że nie miało się nikogo za życia –– przybija do dna. Bezradność może zabijać od środka, pojawia się nagła zazdrość. Jesteśmy w stanie zrobić wiele głupich rzeczy bez wcześniejszego przemyślenia.
Tęsknota to takie dziwne uczucie. Z jednej strony obumierasz, bo jest tak silna, że nie możesz normalnie funkcjonować, a z drugiej strony dzięki niej uświadamiasz sobie jak bardzo Ci kogoś brakuje.
"Mijają tygodnie, jednego dnia jest lepiej, innego gorzej, jakoś się plecie, nie najlepiej, ale jakoś. Tylko niczego się nie da zapomnieć. Po prostu nie da."
To moja ulubiona piosenka z najnowszej płyty Demi, jest fenomenalna. Tobie i reszcie życzę miłego wieczoru, oraz mile spędzonego przyszłego tygodnia!
https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=Uk32JhmiC7Q

View more

Tajemnica to wyraz bliskoznaczny o takim samym znaczeniu do słowa sekret.
W momencie gdy ludzie skrywają tajemnicę, pojawia się w nich napięcie, ponieważ może to wyjść na jaw.
Sekrety w moim mniemaniu były skrywane przez każdego. Każdemu nasunęło się na usta kłamstwo.
Człowiek nie jest istnym ideałem, ma wady oraz zalety. Sądzę, że małe kłamanie leży w naturze człowieka. Nie chcę prawić tu o ciągłym kłamaniu we wszystkim, co możliwe. Kłamstwo ma krótkie nogi.
Czy ludzie są bardziej podatni na zranienie, gdy mają sekrety? Zgodziłabym się.
Możemy cierpieć podwójnie zadając sobie wciąż pytanie "Dlaczego to ukrywałem?" Każdy z nas powinien odpowiedzieć sobie na to pytanie samodzielnie, żadna inna osoba nie zna powodu kłamstwa.
To również zależy od sytuacji. Jeśli tajemnica była skrywana przez wiele lat w dosyć poważnej sytuacji, jesteśmy podatni na głębsze zranienie, ukochane osoby mogą się od nas chwilowo odwrócić.
Tajemnica to również informacje, których ujawnienie osobom nieuprawnionym jest zakazane.
W rzeczywistości –– tajemnica może być zachowana w dobrej mierze, choć bywają i w złej.
Zima to pora roku, w której tajemnice są najbardziej widoczne. Nieważne, jak grubo będziemy się ubierać - te nasze również. Sekret z minuty na minutę może zataczać większe koło, co przynosi więcej strat.
Tajemnice, które zostały Ci powierzone, zabierz ze sobą do grobu. Im mniej wiesz –– tym lepiej śpisz.
Życie jest nieprzewidywalne i zwykle tak już mamy –– niewypowiedziane tajemnice, nieodwracalny żal i nieosiągalne marzenia. Czasem między tajemnicą, a kłamstwem jest tylko cienka granica. Najgorzej mają Ci, którzy ją przekroczą, a nie mają o tym zielonego pojęcia. Małe sekrety, to na nich opiera się zaufanie.
Powierzona tajemnica w zależności od jej treści, potrafi kogoś obcego uczynić bliskim lub kogoś bliskiego nagle zupełnie obcym. To to, co zawarłam kilka linijek wyżej uwzględniając wszystko po kolei.
Życie bardzo przypomina piosenkę. Na początku jest tajemnica, na końcu –– potwierdzenie, ale to w środku kryją się wszystkie emocje, dla których cała sprawa staje się warta zachodu.
Tajemnicę czasem warto zatrzymać dla siebie, bo niechcący możemy kogoś zranić.
"Gdzie zaczyna się tajemnica, kończy się sprawiedliwość."
"Ludzie zawsze mają swoją tajemnicę. Chodzi tylko o to, żeby je odgadnąć."
Korzystając z bardzo dobrej okazji, chciałabym przeprosić za moje ostatnio małe udzielanie się na ask'u. Kiedy nie odpowiadam –– najczęściej nie mam weny. Drugą przyczyną jest szkoła gdzie codziennie mam milion kartkówek, sprawdzianów. Następnie rodzina, przyjaciele, znajomi, obowiązki. Zdaję sobie sprawę, że są ask'i na, których odpowiedzi pojawiają się niemalże codziennie. Jak zauważyliście w odpowiedziach u mnie –– temat musi być maksymalnie wyczerpany. Szczerze przepraszam moich czytelników.
Zakochałam się w tej piosence, Adele to światowa artystka i bije na głowę wszystkie inne zagraniczne gwiazdy. Singiel ma cudowne przesłanie.
https://youtu.be/YQHsXMglC9A

View more

Radość jest niesamowicie ważna w naszym życiu. Radością może być najmniejszy gest w postaci uśmiechu.
Uśmiech jest najpiękniejszym czym mogła zostać obdarzona istota ludzka. Radością możemy dzielić się z innymi ludźmi. To wartość, której nie możemy ominąć, nie możemy jej przegapić.
Życie bez radości jest jak długa podróż bez gospody. Okazuj radość subtelnie żeby się nią dzielić, a nie drażnić. Drażnienie często wyprowadza z równowagi, czego jestem doskonałym przykładem.
Nasz uśmiech może być przyczyną czyjejś radości. Możemy nie zdawać sobie sprawy jak wiele dla kogoś znaczymy, jak bardzo uszczęśliwiamy kogoś gdy na naszej twarzy pojawia się szczery uśmiech. Nasza podświadomość nie jest w stanie tego odgadnąć. Stety czy niestety –– nie jesteśmy świadomi wszystkiego, co nas otacza. Prawdziwą radością i szczęściem może być dla mnie fakt kiedy mogę pomóc swojemu przyjacielowi przejmując jego wszystkie problemy. Jestem i nie odchodzę, co jest najważniejsze.
Cokolwiek sprawia Twemu sercu radość –– stanowi właśni taki kierunek, który Twe życie musi obrać.
Wracaj do miejsc, które kochasz. Wracaj myślami do chwil, które przynosiły radość, przede wszystkim –– wspominaj osoby, z którymi dzieliłeś wyjątkowe szczęście, z którymi –– uplotłeś wiele wspomnień.
Rzekłabym iż w moim zwariowanym życiu jest wiele radości, choć niestety –– pojawia się smutek i cierpienie, które niekiedy zabija mnie w najmniejszym kawałeczku od środka.
Potrafię rozbrajać szczerym śmiechem, poprawiać humor innym ludziom, a osoby, które otaczają mnie dookoła –– dbają o to, bym nigdy nie przestawała się uśmiechać. To niesamowite.
Czerpię radość z innych łask, trosk. Czerpię radość patrząc na inne uśmiechnięte osoby.
Radość z życia przychodzi z nowymi doświadczeniami, nie ma większej radości niż mieć wciąż zmieniający się horyzont, każdego dnia inny i nowe słońce. Niestety są trzy pułapki, które kradną radość i spokój, co jest w stu procentach prawdziwe –– żal za przeszłością. Coraz częściej tęsknimy za tym co było kiedyś, choć można powiedzieć, że to normalne odczucie.
Kolejną pułapkę jest trwoga o przyszłość, a ostatnim –– brak wdzięczności za teraźniejszość. Można powiedzieć, że to smutne, choć zdecydowanie bardziej przytłaczające.
Dzielmy się radością do końca, ponieważ nigdy nie wiadomo kiedy jej zabraknie.
Odnalazłam tą piosenkę dosłownie godzinę temu, a razem z moją przyjaciółką zakochałyśmy się w niej, wskutek czego –– stwierdziłyśmy, że jest nasza.
https://youtu.be/gCJ3rmiZFr8

View more

Przywiązanie - teoria więzi jest teorią neo psychologiczną. Dotyczy to negatywnego wpływu na rozwój człowieka, który zaczyna się rozwijać. Ostatecznie pozwoliłam sobie zajrzeć do zakresu internetowego by poszerzyć wiedzę na dany temat. Są trzy style przywiązania brzmiące następująco: styl unikający.
Pierwszy z nich polega na unikaniu bezpośredniego kontaktu z innymi ludźmi. Czasem osoba spotka się z bliższymi, ale nie zależy jej na tworzeniu jakichkolwiek związków międzyludzkich.
Następny to styl polegający na baniu się utraty bliskich osób. Szuka osoby, z którą mogłaby spędzić resztę swojego życia bez wszelkich komplikacji. W momencie gdy to robi - boi się, że ją straci.
Kolejnym stylem to styl oparty na poczuciu bezpieczeństwa. Osoba daje swojemu przyjacielowi bądź partnerowi kredyt zaufania i czuje się bezpiecznie w związku, czy też w przyjaźni.
To - jakimi osobami jesteśmy teraz, świadczy dzieciństwo. Niektórzy nie boją się utraty bliskich nam osób. Mówi o tym uwaga poświęcana przez rodziców, którzy dawali nam wtedy ogromne ciepło rodzinne.
Z jednej strony przywiązanie jest dobre. Natomiast z drugiej? Niestety nie. Dobrą stroną jest to, iż potrafimy zaufać. Nie jesteśmy chorobliwe zazdrośni, nie stwarzamy nic, co miejsca nie miało. W przywiązaniu najgorszą rzeczą jest strach o utratę bliskich nam osób. Takie osoby często wolą odpychać od siebie ludzi, którzy ich otaczają. Którzy próbują otaczać ich ciepłem kierowanym prosto z serca. Oni tego nie zauważają, lub po prostu nie chcą. Nie chcą być ponownie zranieni. Zakładają przezroczystą zasłonę.
Przywiązanie jest ograniczeniem samego siebie. Zbyt duże przywiązanie potrafi przerodzić się w przeogromne ograniczenie, które uniemożliwia jakiekolwiek działanie, gdzie przykład podałam wyżej.
To niezrozumiała i nie dająca się opisać więź łącząca dwa ciała w jedno istnienie.
Przywiązanie jest mimo wszystko również piękne. Gdy mimo szeregu niedoskonałości, wielu wad, nigdy nawet nie pomyślałbyś o opuszczeniu drugiej osoby. To również niebezpiecznie uczucie, które nie pozwala odejść, nawet gdy wszystko wskazuje na to, że już czas najwyższy to zakończyć.
To forma nieszczęścia. Świadomość wynikająca z przekonania, że bez pewnych osób, bez pewnych rzeczy nie możemy być szczęśliwi. Prawdziwe przywiązanie to takie gdy doceniasz wartość osoby w momencie jej przebywania obok Ciebie, a nie tuż po jej odejściu. Jeśli mam mówić o sobie.. Nienawidzę mojego szybkiego przywiązywania się do ludzi, którzy pojawiają się nagle w moim życiu. Z przyjemnością bym to zmieniła, ale to niewykonalne.
Przywiązanie niesie ze sobą cierpienie, ból i smutek, co w moim przypadku jest spotykane wiele razy.
"Należę do ludzi, którzy szybko się przywiązują. Więc wiesz - uważaj na słowa, gesty i te sprawy."
Kocham tą piosenkę, Christina jest przeogromnie utalentowana. Teledysk przepiękny.
https://youtu.be/rtOvBOTyX00

View more

Życie jest nieprzewidywalne, to krok po kroku pisany samodzielnie scenariusz. Nikt nie jest w stanie go przewidzieć, to nierealne. Nawet najbardziej doświadczona osoba nie powie Ci, co czyha na Ciebie za rogiem. Może dać Ci jedynie wskazówki jak kierować życiem, to tak zwane dobre rady.
Naszym zadaniem jest postawić sobie wyzwanie zwane życiem. Aby móc je szczęśliwe przeżyć trzeba być przygotowanym na każdą możliwość. Wszystko może się zdarzyć. Powiedzenie sobie "Nie dopuszczę by coś takiego się stało" w niczym nie pomoże, nic nie wskóra, bo los wylosuje inny zbiór "zadań".
Czy życie to wolność, niezależność, a może swoboda ducha? Dla każdego z nas jest innym darem. Dla jednego cenniejszym, dla drugiego mniej cennym. Życie to dar powierzony od Boga.
Życie jest piekielne trudne, potrzeba czasu, aby z wszystkim sobie poradzić.
Potrzeba ogrom czasu, aby wszystko zrozumieć, by poukładać sobie w głowie milion spraw.
Życie jest trudne, ale może być przeogromnie łatwe? Jest przykre, ale może być również pełne radości? To jakie jest nasze życie, zależy od tego jak patrzymy na świat i otaczające nas przedmioty, i ludzi. Zależy od tego czy chcemy optymistycznie patrzeć na dotyczące nas wydarzenia, czy nie.
Jeżeli ktoś usiłuje spostrzegać przeszłość lub teraźniejszość jedynie w ciemnych barwach - nie będzie szczęśliwy, ani spełniony w tym co robi. Nasze życie jest po części zależne od osób, wśród których przebywamy na co dzień. To także od nich zależy jak postrzegamy niektóre zjawiska, czy coś zrobimy, czy też nie. To wszystko ma wpływ na naszą przyszłość.
Jak każdy - ponosimy konsekwencje swoich błędów i nielicznych przewinień. Próbujemy więcej nie popełniać ich i przede wszystkim, uczyć się na nich. W życiu trzeba pogodzić rozwagę z szaleństwem, myślenie z chwilami zapomnienia. Masz jedno życie - masz jeden cel.
Życie jest długo trwającą chwilą, która nie idzie w zapomnienie. Ludzie nie doceniają życia, dopóki nie przekonają się na własnej skórze, jakie ono jest ważne, ile by stracili, gdyby nie doznali jego przyjemności.
Na tym to polega. Trzeba cieszyć się życiem, szaleć, bawić się, nieustannie uczyć. Człowiek nigdy nie przestaje się uczyć, on cały czas poznaje, pochłania nowe definicje, poznaje nowe sugestie.
Życie nigdy nie staje w miejscu, biegnie dalej. Życie to zegar. Odliczany czas jest przybliżoną godziną do Twojej śmierci. Życie trzeba pielęgnować i dbać o nie jak o największy skarb, by nie miało zbyt wiele skaz.
Całe nasze życie jest jak kamień rzucony w wodę. Nigdy nie wiemy, jakie kręgi zatoczymy naszym upadkiem, czyją śmierć spowodujemy i kogo uzdrowimy.
Ile niepokoju wzniecimy dokoła siebie, ile katarakt zdejmiemy ze ślepych rzek.
Czasem trudno utrzymać w ryzach strumień życia.
Czemu walczę by żyć, jeśli żyję tylko by walczyć. Życie nie polega na oddychaniu, ale na chwilach, które wstrzymują oddech.
https://youtu.be/NUsoVlDFqZg

View more