Bu haqda bir məqalə oxumuşdum, dildəki sözlərin vulqarlaşması, sözlərin pis mənalara yozulması və s. Bunların əsas səbəbi odur ki, biz o pis mənaya gələn hərəkətin adını açıq aşkar deyə bilmirik, çünki mentalitetimiz filan var bu da icazə vermir ki, rahat söyüş söyəsən. Ona görə başqa sözlərlə hər kəsin ayıb qəbul etdiyi həmin prosesi pərdələyirik. Məsələn ingilis dilində, əsəbləşəndə fakdan makdan deyirlər, bircə söyüş kimi ancaq budu, söyüş leksikonları çox zəifdir. Yəni onlarda bir açıq danışmağın qabağın alan sistem, dəyərlər sistemi olmadığına görə hər şeyə adıyla müraciət edirlər. Qurtardı, başqa sözlərdən həmin proses üçün istifadə edib dillərini korlamırlar. Ancaq bizdə açıq demirik ancaq qabağına yekə bir "türkün məsəli" qoyub girmək, çıxmaq, vurmaq, yıxmaq... bütün feillərimizi korlayırıq. Hətta toxunmq feilini də türk dilindən öyrənmişik başqa mənaya gəldiyini o sözə də hətta əlavə şəbədələr qoşublar. Toxunmaq nə deməkdir, bir şeyə əllə toxunmaq, tutmaq, hiss etmək, bu mənalara gələn bir sözdür. Hətta onu belə ayıb bir söz halına gətiririk. Bu türkün məsəli elə belə deyilmir e, türklərdən keçir də belə gic-gic mənalar. Türk dili bizim dili çox korlayır. Normal bir feil tapıb istifadə etmək artıq müşkül məsələdir.