Dostałam te pytanie ponad rok temu, ale chyba w końcu mam na nie odpowiedź.
Przez wiele lat chciałam skupiać na sobie uwagę niewłaściwych ludzi, którzy bardzo to wykorzystali. Pierwsza osoba, którą pokochałam, zniszczyła mi większość nastoletniego życia. Ostatnie 4 lata były dla mnie bardzo ciężkie, a korzystanie z ask'a i tumblera tylko to pogarszało. Ostatni rok był dla mnie rokiem zmian, próba przejścia na recovery, jestem czyta od narkotyków, nie mam mam kontaktu z nikim z mojego miasta i z moich starych grup znajomych.
Moim "bezpiecznym schronieniem" są dla mnie ludzie, którzych poznałam miesiąc po mojej próbie. Są to ludzie, którzy mnie uratowali i popchnęli dalej. Czuję się przy nich dobrze, widzę świat w kolorach, odnajduję siły. Zmienili całe moje życie, odmienili mój paskudny charakter. Dzięki nim zaczęłam się akceptować, naprawiać własne błędy. Zmieniłam się. Pierwszy raz w życiu czułam się bezpiecznie, swobodnie. Jestem szczęśliwa, że ich mam. Nie wiedziałam czy przyjdzie mi kiedyś jeszcze kochać, nie wiedziałam czy pozwolę sobie czuć bezpiecznie przy kimś innym. Zostałam skrzywdzona jako dziecko i bardzo to wpływa w moim "dorosłym" życiu. Ale definitywnie moje miejsce, moje bezpieczne schronienie jest przy ludziach, których kocham.

View more

Chciałabym któregoś dnia odpowiedzieć spokojnie „tak, jestem szczęśliwa”. Póki co nie do końca jestem, jest wiele rzeczy w moim życiu, które mnie uszęśliwiają i jestem za nie bardzo wdzięczna. Mam cudownych przyjaciół, którzy dają mi olbrzymie wsparcie i sprawiają, że uśmiecham się codziennie. Mam cudownego kota, który zawsze się do mnie przytula, gdy chce mi się płakać. Mam dach nad głową, chodzę na terapie, daję sobie radę z problemami i obowiązkami. Jednak z drugiej strony - mam problem z budowaniem zdrowych relacji i moi bliscy to akceptują, ale czasami puszczają mi nerwy i boję się, że któregoś dnia moi przyjaciele mnie przez to zostawią. Jestem też bardzo naiwną i potrzebuje wiecznej atencji, gdy jej nie dostaję - potrafię robić okropne rzeczy samej sobie, których potem żałuję. „Mam dach nad głową”, mieszkanie ze znajomymi ma ogromne minusy i strasznie narzekam na brak prywatności i bardzo się męczę wiecznym towarzystwem, a gdy jestem w domu rodzinnym - moje łóżko mnie wciąga i dni mi po prostu mijają, nic tam nie robię i jestem niesamowicie zdołowana. Terapia przestaje mi pomagać, mam problemy finansowe, po lekach chce mi się ciągle spać i jestem na tyle zmulona, że czasami za bardzo sobie odpuszczam pod względem szkoły i później mam problemy z nauką i ocenami. Nie jestem szczęśliwa, nie wiem czy kiedykolwiek będę szczęśliwa w 100% zważając na traumy, które posiadam i przez fakt jak wyglądało moje dzieciństwo. Nie mniej jednak jestem bardzo wdzięczna za to co mam i jestem strasznie dumna z siebie, że zaczęłam pracować nad samą sobą i idę do przodu.

View more

Dużo lepiej, po wielu latach zrozumiałam, że to we mnie jest problem i że muszę się zmienić. Poświęciłam wiele osób w moim życiu, aby znaleźć się w tym miejscu, w którym jestem teraz. Jest w porządku, lepiej niż w porządku. Każdego dnia mam uśmiech na twarzy i doceniam czas z bliskimi (crab). Niestety czasami wciąż miewam gorsze noce podczas których rozmyślam za dużo i bardzo żałuję niektórych swoich zachowań. Z tego miejsca bardzo chciałabym przeprosić Arka, Tosię i (SZCZEGÓLNIE) Konrada - u których nie wiem co się dzieje i nie mam zielonego pojęcia, czy żyją. Mam nadzieję, że mimo krzywd, które Wam wyrządziłam - odnaleźliście szczęście i może któregoś dnia mi wybaczycie. Właściwie to nie liczę na wybaczenie, chciałabym chociaż abyście byli bezpieczni i spełniali marzenia. Nigdy tego Wam nie powiedziałam i nigdy już tego nie zrobię prosto w twarz, ale kocham Was. Dziękuję, że byliście częścią mojego życia, znajomość z Wami (i jej zakończenie) popchnęła mnie do miejsca w którym jestem teraz.

View more