Na co choruje miłość?
Chyba na coraz większy brak istnienia.
Wypadałoby to pozmieniać.
Wypadałoby to pozmieniać.
Liked by:
ENDLLANEN
Zakotwiczone uczucie
❤️ Likes
show all
Latest answers from Kruk.
Dzisiaj chciałabym Cię zapytać o to, co sądzisz o mojej twórczości na asku? Oczywiście jeżeli ich nie czytasz, to pomiń to pytanie, jednak jestem bardzo ciekawa Twojej opinii.
Ostatnio niewiele przesiaduję na asku.
Prawie wcale.
Ale pamiętam, gdy z niecierpliwością czekałam na Twoje odpowiedzi i czytałam je z ogromną ciekawością.
Wybacz, że teraz mi się to nie udaje. Coraz mniej czasu mam dla siebie.
Prawie wcale.
Ale pamiętam, gdy z niecierpliwością czekałam na Twoje odpowiedzi i czytałam je z ogromną ciekawością.
Wybacz, że teraz mi się to nie udaje. Coraz mniej czasu mam dla siebie.
Jak myślisz, naprawdę są rzeczy, których człowiek nie jest w stanie wybaczyć?
Są! Mnóstwo!
Boli mnie jedynie to, że szukamy coraz to nowych sposobów, aby nam nie wybaczono.
Boli mnie jedynie to, że szukamy coraz to nowych sposobów, aby nam nie wybaczono.
Co kryje się w zakamarkach Twoich wspomnień?
Uczucia największego szczęścia i ogromnego strachu.
Ostatnio wszystko jest w normie.
Prócz tęsknoty, ale cóż.
Ostatnio wszystko jest w normie.
Prócz tęsknoty, ale cóż.
Gdzie stąpa Twoja dusza?
Po Harmonii. Zwiedzam ją i coraz to ciekawsze rzeczy odkrywam.
Dzięki temu się jeszcze na kawałki nie rozrywam.
Ale - jak przed chwilą pisałam - znalazłam nadzieję.
Coś pozostało, ale teraz to sobie uświadomiłam.
Dzięki temu się jeszcze na kawałki nie rozrywam.
Ale - jak przed chwilą pisałam - znalazłam nadzieję.
Coś pozostało, ale teraz to sobie uświadomiłam.
Gdzie leży granica Twojej otwartości?
Gdzieś pomiędzy gadaniem wszystkim co zdażyło się ostatnio, i nie miało większego znaczenia, zaaferowanym głosem, a zwykłym pytaniem: Jak się czujesz?
Dobrze. Świetnie. Wręcz skaczę do nieba.
Dobrze. Świetnie. Wręcz skaczę do nieba.
Jak bardzo chwiejny może być most po którym stąpasz?
Trzymam się blisko belek podtrzymujących, bo gdybym stanęła bezwiednie... Bum. Nie ma mnie już.
Ale odkryłam coś ciekawego i liczę, że tylko ta część mostu jest zniszczona. Ta nieświadoma.
Ale odkryłam coś ciekawego i liczę, że tylko ta część mostu jest zniszczona. Ta nieświadoma.
Jak myślisz, czy w dobie ciągłego rozwoju oraz zabijania w ludziach człowieczeństwa wizja świata wykreowanego przez Aldousa Huxley'a w "Nowym wspaniałym świecie" może się urzeczywistnić?
A czy już się nie urzeczywistnia?
"Koncentruj się bardziej na własnym charakterze niż na własnej reputacji, ponieważ charakter stanowi o tym, kim naprawdę jesteś, a reputacja to jedynie to, kim jesteś w oczach innych ludzi." - John Wooden. Jak myślisz, dlaczego ludzie coraz częściej dbają o swoją reputację a nie o charakter?
Wciągają się w strumień.
Jak zdechłe ryby.
"Żeby tylko być podobnym,
Żeby tylko się nie wyróżniać...!"
Jak zdechłe ryby.
"Żeby tylko być podobnym,
Żeby tylko się nie wyróżniać...!"
Wielu ludzi zastanawia się ile krzyku może być w ciszy. Ja jednak chciałabym dowiedzieć się ile według Ciebie może być milczenia, ciszy w samym krzyku?
Milczenie w krzyku...
Jest to wysoce zależne.
Niektórzy zapomnieli jak rozmawiać bez krzyku, inni z kolei nie wiedzą czym on jest.
Jest krzyk radości. W nim niewiele milczenia. Po prostu przepełnia go radość.
Jest krzyk złości. Jeśli jest często powtarzany... Staje się oczywistością. Milczenie równe 0%.
Jest krzyk ulgi. Gdy pojawia się ona pod długim czasie, milczenie jest jego ogromną częścią.
Jest krzyk rozpaczy. Wydobywa się z serca. Po nim czuje się lekką, bądź ogromną, ulgę. Ciszy jest również wiele.
I krzyk niemy. Krzyk oczu. Krzyk każdego ruchu, każdego gestu. Gdy każdy kawałek czyjegoś ciała krzyczy, prócz strun głosowych i ust. On jest przemilczanym krzykiem. I kiedyś się wyrwie, wraz z rozpaczą.
A teraz pozwólcie, że sobię w ciszy pokrzyczę.
Jest to wysoce zależne.
Niektórzy zapomnieli jak rozmawiać bez krzyku, inni z kolei nie wiedzą czym on jest.
Jest krzyk radości. W nim niewiele milczenia. Po prostu przepełnia go radość.
Jest krzyk złości. Jeśli jest często powtarzany... Staje się oczywistością. Milczenie równe 0%.
Jest krzyk ulgi. Gdy pojawia się ona pod długim czasie, milczenie jest jego ogromną częścią.
Jest krzyk rozpaczy. Wydobywa się z serca. Po nim czuje się lekką, bądź ogromną, ulgę. Ciszy jest również wiele.
I krzyk niemy. Krzyk oczu. Krzyk każdego ruchu, każdego gestu. Gdy każdy kawałek czyjegoś ciała krzyczy, prócz strun głosowych i ust. On jest przemilczanym krzykiem. I kiedyś się wyrwie, wraz z rozpaczą.
A teraz pozwólcie, że sobię w ciszy pokrzyczę.
Jakie życie Ci się marzy? Miłego dnia :)
Po prostu szczęśliwe, nawzajem :)