Najbardziej przyjazdu Skarba.
Przeprowadzki i wyjazdu.
Wizyty u lekarza.
Wystawienia ocen, a zostało już tylko pięć dni. Zakończenia roku i świadomości, że w końcu nie muszę wstawać rano, chodzić do tego miejsca i uczyć się przez całe noce.

To raczej nie jest zbyt ciekawy temat.

Huawei P10 Lite i Sony Xperia Z3.

Genialne. Za każdym razem na całym ciele pojawiają mi się ciarki.
https://www.youtube.com/watch?v=7rMxbZP6SyU

Całkiem w porządku i stabilnie. Co w sumie najważniejsze.
Pozostałości po chorobie do tej pory mnie trzymają.
W końcu dwa tygodnie odpoczynku. Zleci, jak zawsze, o wiele za szybko i wszystko co zaplanowałam zrobić się nie uda.
Ale nie wiem jak po takiej przerwie wrócę do szkoły.
Ostatnio mam bardzo dobry humor i zaczęło mnie to dziwić. Nawet kiedy przychodzą mi do głowy jakieś durne i chore myśli potrafię nad nimi zapanować. Nie wiem, może to dzięki temu, że dwie wspaniałe osoby potrafią wywołać uśmiech na mojej twarzy w każdej sytuacji i zawsze mogę na nie liczyć...

Kiedyś piłam starasznie dużo kawy.
Koniecznie bez mleka i cukru. Innej nie wypiję.
Na szczęście teraz mi sie zmieniło i zdecydowanie wolę herbatę.
Obecnie kawę piję tylko jak najdzie mnie ochota, ale to nie zdarza się często.
A zaczynałam pić kawę chyba, gdy miałam 12 lat. Jednak nie jestem pewna.

Jestem i będę.
Tylko nie śliczna i normalna, ale uśmiechnięta i szczęśliwa.
Może faktycznie na jakiś okres czasu zniknęłam,
a łzy i smutek przeważyły nad uśmiechem.
Ale jestem znowu.
I mam tą pewność, że już tak zostanie, mimo wszystko.
Powoli pokonuję te cholerstwa z mojej głowy. Z dnia na dzień jest coraz lepiej.
I to dziwne, że jeszcze parę miesięcy temu wegetowałam na tym świecie, bez nadziei, czucia i chęci do życia.
Czekając codziennie aż nadejdzie ta ostatnia godzina i wszystko zniknie, że ja zniknę.
Wtedy nie sądziłam, że mogę kiedykolwiek poczuć szczęście, spokój i bezpieczeństwo.
A jednak.

Zdrowie od czterech dni szwankuje.
Leżę bez sił w łóżku. Ledwo wstaję do łazienki, po leki czy zrobić herbatę.
Mam wrażenie, że wypluję zaraz płuca. I wykrwawię się przez nos.
A żołądek i nerkę za moment sobie wytnę. Z pewnością to będzie mniej bolało niż w chwili obecnej.
Taki typowy wrzesień dla mnie.
Muszę czekać aż Skarb skończy pracę i przywiezie mi tonę leków od Teściowej, które na chwilę obecną są moim jedynym pożywieniem.

Są takie oczy,
nie pozna pan po nich,
że płakały.
Wystarczy je otrzeć.
A są takie,
że płacz długo w nich stoi,
nawet,
gdy dawno płakały.

Nie widzę powodów do tego, abym miała wysoką samoocenę.
Nie podobam się sobie, nie lubię siebie.
Czasami nie potrafię spojrzeć na siebie w lustrze czy też wytrzymać we własnym ciele.