Witaj Menni, jak się dziś czujesz? Tęsknisz za kimś lub za czymś?
Za szczęściem.
Nie za bardzo pamiętam, jak ono wygląda.
Nie za bardzo pamiętam, jak ono wygląda.
❤️ Likes
show all
Latest answers from Menni
Hej Menniś? Jaka u ciebie pogoda? ?
Za oknem świeci słońce.
Ale u mnie pada.
Za oknem jest ponad trzydzieści stopni.
Ale ja czuję, jakbym zamarzała.
Za oknem wiatr delikatnie kołysze drzewa.
Ale u mnie panuje sztorm i burza.
Za oknem ptaszki pogodnie śpiewają letnią piosenkę.
Ale ja słyszę tylko krzyk.
Kto to krzyczy?
Czy to ja?
Czy to ja krzyczę?
Ale u mnie pada.
Za oknem jest ponad trzydzieści stopni.
Ale ja czuję, jakbym zamarzała.
Za oknem wiatr delikatnie kołysze drzewa.
Ale u mnie panuje sztorm i burza.
Za oknem ptaszki pogodnie śpiewają letnią piosenkę.
Ale ja słyszę tylko krzyk.
Kto to krzyczy?
Czy to ja?
Czy to ja krzyczę?
Manni, jak sie miewasz? O czym myślisz?
Nie najlepiej.
Myślę o przyszłości. O tym jak fatalna ona będzie. O tym, że nie jestem w stanie nic osiągnąć. Że jestem porażką. Wiem o tym i nie mam siły nic z tym zrobić.
Nic nie potrafię zrobić dobrze.
To wyłącznie moja wina.
Ale nie mogę przestawać odczuwać żalu.
Dlaczego nie jestem jedną z tych mądrych osób?
Dlaczego nie jestem jedną z tych utalentowanych osób?
Dlaczego nie jestem jedną z tych silnych osób?
Dlaczego nie jestem jedną z tych... szczęsliwych osób.
Dlaczego?
Okropnie się boję, co ze mną będzie.
Nie potrafię sobie wyobrazić szczęśliwej przyszłości.
Myślę tylko o tym, jak beznadziejne będzie moje życie.
Nie mam na nic siły. Nie mam siły, żeby żyć. Nie mam siły, żeby wziąć się w garść. Żeby spróbować. Postarać się.
Nie mam nawet siły by oddychać.
Jestem mi tak wstyd. Jestem nieudana.
To słowo tak dobrze mnie opisuje.
Prosto, krótko, trafnie.
N I E U D A N A
Czuję się tak strasznie samotna.
Po raz pierwszy od dawna zaczęłam się zastanawiać nad realną próbą samobójstwa.
Nie taką oficjalną. Tego zbyt się boję. Chodzi o wypadek. O śmierć przypadkiem.
Przypadkiem zamknęłabym okna w całym domu i poszła wziąć kąpiel. Lałabym dużo ciepłej wody. Może gaz, z którym mamy wielki problem, po raz kolejny by się ulotnił.
Ja bym tego wcale nie zauważyła.
Leżałabym tylko w gorącej wodzie. I to nie byłaby moja wina. Bóg nie byłby na mnie zły. Rodzice by się nie obwiniali. Przyjaciele też nie.
To tylko wypadek.
Myślę o przyszłości. O tym jak fatalna ona będzie. O tym, że nie jestem w stanie nic osiągnąć. Że jestem porażką. Wiem o tym i nie mam siły nic z tym zrobić.
Nic nie potrafię zrobić dobrze.
To wyłącznie moja wina.
Ale nie mogę przestawać odczuwać żalu.
Dlaczego nie jestem jedną z tych mądrych osób?
Dlaczego nie jestem jedną z tych utalentowanych osób?
Dlaczego nie jestem jedną z tych silnych osób?
Dlaczego nie jestem jedną z tych... szczęsliwych osób.
Dlaczego?
Okropnie się boję, co ze mną będzie.
Nie potrafię sobie wyobrazić szczęśliwej przyszłości.
Myślę tylko o tym, jak beznadziejne będzie moje życie.
Nie mam na nic siły. Nie mam siły, żeby żyć. Nie mam siły, żeby wziąć się w garść. Żeby spróbować. Postarać się.
Nie mam nawet siły by oddychać.
Jestem mi tak wstyd. Jestem nieudana.
To słowo tak dobrze mnie opisuje.
Prosto, krótko, trafnie.
N I E U D A N A
Czuję się tak strasznie samotna.
Po raz pierwszy od dawna zaczęłam się zastanawiać nad realną próbą samobójstwa.
Nie taką oficjalną. Tego zbyt się boję. Chodzi o wypadek. O śmierć przypadkiem.
Przypadkiem zamknęłabym okna w całym domu i poszła wziąć kąpiel. Lałabym dużo ciepłej wody. Może gaz, z którym mamy wielki problem, po raz kolejny by się ulotnił.
Ja bym tego wcale nie zauważyła.
Leżałabym tylko w gorącej wodzie. I to nie byłaby moja wina. Bóg nie byłby na mnie zły. Rodzice by się nie obwiniali. Przyjaciele też nie.
To tylko wypadek.
Menni, jak wygląda dziś Twoje szczęście?
Sama nie wiem.
Jest dosyć zamazane. Niewyraźne.
Nie potrafię nawet stwierdzić, czy prawdziwe.
Nie wiem też, jak bardzo jest trwałe. Nie wiem, czy kiedy je dotknę, nie pęknie jak mydlana bańka. I boję się to sprawdzić.
Nie jestem też wstanie ocenić, gdzie dokładnie się ono znajduje. Wydaje się być tak blisko, na wyciągnięcie ręki, ale idę po nie i idę i nie jestem ani trochę bliżej.
Jak wygląda moje szczęście?
Nie wiem nawet, czy ono istnieje.
Nie wiem, czy nie jest to tylko moje urojenie.
I ta niewiedza mnie zabija.
Jest dosyć zamazane. Niewyraźne.
Nie potrafię nawet stwierdzić, czy prawdziwe.
Nie wiem też, jak bardzo jest trwałe. Nie wiem, czy kiedy je dotknę, nie pęknie jak mydlana bańka. I boję się to sprawdzić.
Nie jestem też wstanie ocenić, gdzie dokładnie się ono znajduje. Wydaje się być tak blisko, na wyciągnięcie ręki, ale idę po nie i idę i nie jestem ani trochę bliżej.
Jak wygląda moje szczęście?
Nie wiem nawet, czy ono istnieje.
Nie wiem, czy nie jest to tylko moje urojenie.
I ta niewiedza mnie zabija.
Menni, masz taki śliczny ask! Obserwuję!
Dziękuję bardzo <3
Słuchajcie, dostaję naprawdę dużo skarg o to, że rzadko odpowiadam i ignoruję większość pytań. Ja wiem, wiem, że rzadko odpowiadam i właściwie chyba nie będę szukała wymówek, bo mam wrażenie, że ciągle to robię.
Ale co do drugiej części zaufajcie mi, że nie ignoruję żadnego pytania. Wszystkie czytam i chciałabym w przyszłości odpowiedzieć na każde z nich.
Kilka razy w jednej odpowiedzi umieściłam kilka pytań, żeby jak najwięcej osób dostało informację zwrotną. Pozwólcie, że zrobię to i tym razem. Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam taka forma odpowiedzi.
"Witaj Menni. Jakim kolorem jest kolor karmazynowy?" @Kami_La1
Przyznam szczerze, że nie słyszałam wcześniej o tym kolorze i musiałam poszukać na ten temat informacji w internecie, aby być w stanie odpowiedzieć na Twoje pytanie.
"Odcień ciemnej czerwieni z niewielką domieszką błękitu. Tradycyjnie określany jako kolor krwi żylnej." To całkiem niezwykłe, żeby jeden kolor był mieszanką czerwieni i błękitu.
Powiem więc, że kolor karmazynowy jest kolorem wyjątkowym.
"Piszesz mega odpowiedzi na pytania!?❤ Muszę Ci przyznać, że masz talent ?Może napiszesz coś kiedyś swojego? Miłego!?" @Madziklt1999
Bardzo dziękuję za te miłe słowa. Oczywiście, ja piszę coś swojego. I to małe "coś", jest dla mnie niesamowicie ważne. Może jest dla mnie nawet wszystkim.
Piszę książki, a właściwie w obecnej chwili jedną, choć wciąż mam w notatniku wiele innych tytułów, na które poświęcam wiele czasu.
Pisanie książek jest bardzo skomplikowane i długotrwałe. Książka, która jest obecnie moim priorytetem, pojawiła się podświadomie w mojej głowie już ładnych parę lat temu.
Na dalszy plan schodzą pozostałe powieści, które również są dla mnie bardzo ważne.
Nie chcę jednak zabrzmieć jak doświadczona pisarka, bowiem piszę dla siebie i z pasji. Dotychczas nikomu nie pokazałam moich prac i póki co nie zamierzam tego robić. Choć myśl, że kiedyś ktoś mógłby je przeczytać, wypełnia mnie nieopisanym szczęściem.
"Co gra w twojej duszy Menni?" @Janek211
Głośna muzyka.
Podgłośniłam ją na tyle, by zagłuszyła cały świat.
Bynajmniej nie mówię tego metaforycznie. Muzyka jest ucieczką w metafizyczny świat, który można usłyszeć, ale można i zobaczyć i nawet dotknąć.
I jest to piękny dźwięk.
I niesamowity widok.
I najwspanialsze uczucie na świecie.
"Jak samopoczucie, Menni?" @ObitoUchihaYep
Nie najgorzej. Wczesnym rankiem wróciłam z wymiany niemieckiej, z Cuxhaven.
Cieszę się, że jestem już w domu. Dzień mija mi powolnie, ale całkiem przyjemnie. Mimo, że nie zrobiłam dosłownie nic, nie czuję z tego powodu wyrzutów sumienia. Choć przyznam jednak, że trochę się boję.
Będąc na wyjazdach, z innymi ludźmi, funkcjonuję nieco inaczej. Wszystkie problemy schodzą na dalszy plan, bo po prostu nie mogę sobie na nie wtenczas pozwolić.
I tak po kilku dniach trzymania całego cierpienia na uwięzi, ono zawsze się uwalnia, rozpędzając się w moją stronę ze zdwojoną siłą.
Słuchajcie, dostaję naprawdę dużo skarg o to, że rzadko odpowiadam i ignoruję większość pytań. Ja wiem, wiem, że rzadko odpowiadam i właściwie chyba nie będę szukała wymówek, bo mam wrażenie, że ciągle to robię.
Ale co do drugiej części zaufajcie mi, że nie ignoruję żadnego pytania. Wszystkie czytam i chciałabym w przyszłości odpowiedzieć na każde z nich.
Kilka razy w jednej odpowiedzi umieściłam kilka pytań, żeby jak najwięcej osób dostało informację zwrotną. Pozwólcie, że zrobię to i tym razem. Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam taka forma odpowiedzi.
"Witaj Menni. Jakim kolorem jest kolor karmazynowy?" @Kami_La1
Przyznam szczerze, że nie słyszałam wcześniej o tym kolorze i musiałam poszukać na ten temat informacji w internecie, aby być w stanie odpowiedzieć na Twoje pytanie.
"Odcień ciemnej czerwieni z niewielką domieszką błękitu. Tradycyjnie określany jako kolor krwi żylnej." To całkiem niezwykłe, żeby jeden kolor był mieszanką czerwieni i błękitu.
Powiem więc, że kolor karmazynowy jest kolorem wyjątkowym.
"Piszesz mega odpowiedzi na pytania!?❤ Muszę Ci przyznać, że masz talent ?Może napiszesz coś kiedyś swojego? Miłego!?" @Madziklt1999
Bardzo dziękuję za te miłe słowa. Oczywiście, ja piszę coś swojego. I to małe "coś", jest dla mnie niesamowicie ważne. Może jest dla mnie nawet wszystkim.
Piszę książki, a właściwie w obecnej chwili jedną, choć wciąż mam w notatniku wiele innych tytułów, na które poświęcam wiele czasu.
Pisanie książek jest bardzo skomplikowane i długotrwałe. Książka, która jest obecnie moim priorytetem, pojawiła się podświadomie w mojej głowie już ładnych parę lat temu.
Na dalszy plan schodzą pozostałe powieści, które również są dla mnie bardzo ważne.
Nie chcę jednak zabrzmieć jak doświadczona pisarka, bowiem piszę dla siebie i z pasji. Dotychczas nikomu nie pokazałam moich prac i póki co nie zamierzam tego robić. Choć myśl, że kiedyś ktoś mógłby je przeczytać, wypełnia mnie nieopisanym szczęściem.
"Co gra w twojej duszy Menni?" @Janek211
Głośna muzyka.
Podgłośniłam ją na tyle, by zagłuszyła cały świat.
Bynajmniej nie mówię tego metaforycznie. Muzyka jest ucieczką w metafizyczny świat, który można usłyszeć, ale można i zobaczyć i nawet dotknąć.
I jest to piękny dźwięk.
I niesamowity widok.
I najwspanialsze uczucie na świecie.
"Jak samopoczucie, Menni?" @ObitoUchihaYep
Nie najgorzej. Wczesnym rankiem wróciłam z wymiany niemieckiej, z Cuxhaven.
Cieszę się, że jestem już w domu. Dzień mija mi powolnie, ale całkiem przyjemnie. Mimo, że nie zrobiłam dosłownie nic, nie czuję z tego powodu wyrzutów sumienia. Choć przyznam jednak, że trochę się boję.
Będąc na wyjazdach, z innymi ludźmi, funkcjonuję nieco inaczej. Wszystkie problemy schodzą na dalszy plan, bo po prostu nie mogę sobie na nie wtenczas pozwolić.
I tak po kilku dniach trzymania całego cierpienia na uwięzi, ono zawsze się uwalnia, rozpędzając się w moją stronę ze zdwojoną siłą.
Menni, jak ukoić cierpienie i wyłączyć uczucia, nie myśleć chociaż na chwilę?
Ludzie próbują na kilka sposobów.
Alkohol.
Narkotyki.
Sen.
Jedzenie.
Muzyka.
Seks.
Papierosy.
Telewizja.
Sport.
Ale tylko próbują.
Jak przejść ocean pieszo? Zapomnij.
Alkohol.
Narkotyki.
Sen.
Jedzenie.
Muzyka.
Seks.
Papierosy.
Telewizja.
Sport.
Ale tylko próbują.
Jak przejść ocean pieszo? Zapomnij.
Opowiesz mi o swojej depresji? Jak odkryłaś, że to choroba, a nie przygnębienie, które dopada każdego z nas? Czy ktoś wyciągnął do Ciebie pomocną dłoń czy walczysz z tym sama? I co najważniejsze - jak z nią walczysz?
Witam.
Zawsze byłam bardzo szczęśliwym dzieckiem. Energicznym i wesołym. Łatwo zawierało mi się znajomości, byłam bardzo pozytywna i radosna.
Kto by pomyślał?
Do dzisiaj się zastanawiam, jak to wszystko się stało. Dlaczego tak...?
Przecież to do mnie nie pasowało. Nigdy nikt by nie pomyślał, że to akurat ja będę miała depresje.
Nie potrafię nawet określić, kiedy dokładnie się to zaczęło.
Chyba w połowie 2 klasy gimnazjum. Moje dwa zwierzaki wtedy zmarły.To mogło mieć na to wpływ,bo zaczęłam się czuć bardziej samotna.
Ale może dorosłam trochę bardziej, zaczęłam myśleć. Może to od początku moim przeznaczeniem było tak skończyć.
Przez pierwszy rok nie wiedziałam, że to depresja.Byłam smutna i tyle.
Wydawało mi się, że jestem szczęśliwa. Aż do momentu, kiedy zauważyłam, że codziennie rano gdy się budzę, jestem cholernie wściekła, że to się stało.
Moi rodzice zauważyli, że coś jest nie tak. Bla, bla, bla.
"Jesteś leniwa","weź się w garść","nie możesz po prostu, no wiesz... być normalna?".
Potem kilku psychologów.
"- To z czym panie do mnie przychodzą?
- Moja córka ma problemy.
- Proszę pani? Chce tu pani być?
- Mhm."
Psycholog powiedziała mi, że to typowe objawy depresji. Umówiła mnie na kolejną wizytę. Przyszłam. Wyszłam. Już nie wróciłam.
Nie chcę chodzić do psychologów. Nie lubię się wygadywać obcym ludziom, nie potrafię twarzą w twarz mówić poważnie o moich problemach. Może dlatego nikt mnie nigdy nie brał na poważnie.
"- Wszystko w porządku?
- No wiesz, chcę się zabić, myślę tylko o śmierci, biorę jakieś leki dla wariatów. Oglądałaś nowy odcinek "Milionerów?""
Jestem słaba. Nie ukrywam. Ogromnie wrażliwa. Za każdym razem kiedy ktoś wychodzi z mojego pokoju i mocno trzaśnie drzwiami, całe ciało zaczyna mi drżeć, nie mogę ustać na nogach.
Ludzie pytają, czemu nie chcę żyć. A nie powinnam mieć powodu, żeby żyć?Nie mam i tyle.
Żyję tylko w świecie wyobraźni i marzeń, inaczej bym nie dała rady.
W życiu, najzwyczajniej w świecie, nic mnie nie kręci.
Nie każdy musi lubić tenisa, prawda? Życie, tenis, co za różnica.
Wyobraźcie sobie, że jesteście w miejscu, w którym nie chcecie być. Z ludźmi, z którymi nie chcecie przebywać. Musicie robić rzeczy, których robić nie chcecie. Więc po prostu opuszczacie takie miejsce.
Nienawidzę tej monotonności, bezsensu. Braku aspiracji, chęci.
Nie wierzę w siebie, mam kompleksy. Nie wiem czy jest cokolwiek, w czym jestem dobra. Zawodzę ludzi. Ciągle mówię coś, czego nie powinnam. Nie mam wyczucia. Wydaje mi się, że nic w życiu nie osiągnę. A nawet jeśli... co z tego.
Nie zależy mi na niczym.
Tylko na marzeniach, które nigdy się nie ziszczą. Bo nie jestem wyjątkowa.Bo nie jestem wystarczająco dobra.
Banalne?
Pewnie dlatego, że tak wielu ludzi nie jest wystarczająco dobrych.Ja po prostu jestem jedną z nich.
Powiedziałam niewiele. Depresja jest jak głęboka studnia, nie widzisz końca, a chcąc zobaczyć więcej wpadasz do środka i nigdy nie wychodzisz.
Zawsze byłam bardzo szczęśliwym dzieckiem. Energicznym i wesołym. Łatwo zawierało mi się znajomości, byłam bardzo pozytywna i radosna.
Kto by pomyślał?
Do dzisiaj się zastanawiam, jak to wszystko się stało. Dlaczego tak...?
Przecież to do mnie nie pasowało. Nigdy nikt by nie pomyślał, że to akurat ja będę miała depresje.
Nie potrafię nawet określić, kiedy dokładnie się to zaczęło.
Chyba w połowie 2 klasy gimnazjum. Moje dwa zwierzaki wtedy zmarły.To mogło mieć na to wpływ,bo zaczęłam się czuć bardziej samotna.
Ale może dorosłam trochę bardziej, zaczęłam myśleć. Może to od początku moim przeznaczeniem było tak skończyć.
Przez pierwszy rok nie wiedziałam, że to depresja.Byłam smutna i tyle.
Wydawało mi się, że jestem szczęśliwa. Aż do momentu, kiedy zauważyłam, że codziennie rano gdy się budzę, jestem cholernie wściekła, że to się stało.
Moi rodzice zauważyli, że coś jest nie tak. Bla, bla, bla.
"Jesteś leniwa","weź się w garść","nie możesz po prostu, no wiesz... być normalna?".
Potem kilku psychologów.
"- To z czym panie do mnie przychodzą?
- Moja córka ma problemy.
- Proszę pani? Chce tu pani być?
- Mhm."
Psycholog powiedziała mi, że to typowe objawy depresji. Umówiła mnie na kolejną wizytę. Przyszłam. Wyszłam. Już nie wróciłam.
Nie chcę chodzić do psychologów. Nie lubię się wygadywać obcym ludziom, nie potrafię twarzą w twarz mówić poważnie o moich problemach. Może dlatego nikt mnie nigdy nie brał na poważnie.
"- Wszystko w porządku?
- No wiesz, chcę się zabić, myślę tylko o śmierci, biorę jakieś leki dla wariatów. Oglądałaś nowy odcinek "Milionerów?""
Jestem słaba. Nie ukrywam. Ogromnie wrażliwa. Za każdym razem kiedy ktoś wychodzi z mojego pokoju i mocno trzaśnie drzwiami, całe ciało zaczyna mi drżeć, nie mogę ustać na nogach.
Ludzie pytają, czemu nie chcę żyć. A nie powinnam mieć powodu, żeby żyć?Nie mam i tyle.
Żyję tylko w świecie wyobraźni i marzeń, inaczej bym nie dała rady.
W życiu, najzwyczajniej w świecie, nic mnie nie kręci.
Nie każdy musi lubić tenisa, prawda? Życie, tenis, co za różnica.
Wyobraźcie sobie, że jesteście w miejscu, w którym nie chcecie być. Z ludźmi, z którymi nie chcecie przebywać. Musicie robić rzeczy, których robić nie chcecie. Więc po prostu opuszczacie takie miejsce.
Nienawidzę tej monotonności, bezsensu. Braku aspiracji, chęci.
Nie wierzę w siebie, mam kompleksy. Nie wiem czy jest cokolwiek, w czym jestem dobra. Zawodzę ludzi. Ciągle mówię coś, czego nie powinnam. Nie mam wyczucia. Wydaje mi się, że nic w życiu nie osiągnę. A nawet jeśli... co z tego.
Nie zależy mi na niczym.
Tylko na marzeniach, które nigdy się nie ziszczą. Bo nie jestem wyjątkowa.Bo nie jestem wystarczająco dobra.
Banalne?
Pewnie dlatego, że tak wielu ludzi nie jest wystarczająco dobrych.Ja po prostu jestem jedną z nich.
Powiedziałam niewiele. Depresja jest jak głęboka studnia, nie widzisz końca, a chcąc zobaczyć więcej wpadasz do środka i nigdy nie wychodzisz.
Skoro tyle uttraciłaś...to co zyskałaś?
Siebie. Zyskałam siebie.
Na wstępie chciałabym Ci pogratulować lekkiego pióra. Bardzo się cieszę, że mam okazję poczytać wypowiedzi, które zawierają sens. Ogarnia mnie tylko smutek, że z każdą wypowiedzią uchodzi z Ciebie radość życia. Wydać różnice pomiędzy aktualnymi wypowiedziami, a tymi starszymi. :(
Bardzo dziękuje :)
To trudne oglądać jak ucieka z kogoś szczęścia i radość. Jak się zmienia i traci siebie. Chciałoby się mu wtedy pomóc i przywrócić mu śmiech na twarz. Jednak najtrudniejsze jest kiedy to ty sam jesteś tą osobą.
"Menni, ile czasu potrzebujesz by komuś zaufać?" @HeiwaMori
Tak naprawdę, to nikomu nie ufam. Są ludzie, którym wiem, że mogę powierzyć pewne sekrety, jednak nie mam pojęcia, kiedy tak naprawdę im zaufałam. Zazwyczaj jednak, kiedy się przed kimś obnażę, natychmiastowo zaczynam tego żałować. Z biegiem lat nauczyłam się wszystko skrywać w sobie, nikomu nie mówię o moich problemach. Kiedyś zwierzałam się mojej mamie i siostrze, ale kiedy zamiast ulgi rozmowy te przynosiły mi jeszcze więcej kompleksów, większy smutek i jakieś dziwne poczucie winy, po prostu przestałam.
"Mogłabyś odpowiadać częściej? Interesują mnie Twe wypowiedzi." @dattebayo_ramen
Tak, wiem, odpowiadam bardzo rzadko, za co przepraszam. Po prostu ostatnio trudno jest mi znaleźć i czas i motywację, żeby tutaj pisać. Nie zrozumcie mnie źle, naprawdę to lubię, ale czasami nie potrafię. Z trzech dni różnicy pomiędzy odpowiedziami zrobił się tydzień, z tygodnia miesiąc, a z miesiąca trzy. Postaram się to zmienić.
"Menni! Jesteś inspiracją mą! I bratnią duszą moją!" @quzkaquzga
Bardzo miło mi to słyszeć :)
Bycie czyjąś inspiracją, to w moim odczuciu jedna z najpiękniejszych rzeczy.
"Witaj Menni. W jaki sposób radzisz sobie ze złym samopoczuciem? Miłego dnia życzę :)" @QataklisM
Właściwie, to nie do końca sobie z takowym radzę. Właściwie, to zupełnie sobie z nim nie radzę. Nie właściwie, na pewno.
"Menni, ukażesz nam się kiedyś?"
Wolałabym nie. Dobrze się czuję, kiedy nikt nie wie, kim jestem. Mogę swobodnie pisać, nie zastanawiając się nad żadnymi konsekwencjami.
"Chociaż się nie znamy, to czuje jakbyśmy były przyjaciółkami. Trochę to dziwne, co nie?" @DiabolicNagini
Nie, chyba nie. Mam nadzieję, że nie. Ludziom często największą radość daje to, co jest w internecie, to, co sami wymyślili, to, co nie istnieje. Bo to jest wszystko. Nikt nie może nam powiedzieć, że tak nie wolno.
Skoro czujesz, jakbyśmy były przyjaciółkami, to z wielką chęcią nią zostanę. I nikt nie powie nam, że to nie jest prawdziwe.
To trudne oglądać jak ucieka z kogoś szczęścia i radość. Jak się zmienia i traci siebie. Chciałoby się mu wtedy pomóc i przywrócić mu śmiech na twarz. Jednak najtrudniejsze jest kiedy to ty sam jesteś tą osobą.
"Menni, ile czasu potrzebujesz by komuś zaufać?" @HeiwaMori
Tak naprawdę, to nikomu nie ufam. Są ludzie, którym wiem, że mogę powierzyć pewne sekrety, jednak nie mam pojęcia, kiedy tak naprawdę im zaufałam. Zazwyczaj jednak, kiedy się przed kimś obnażę, natychmiastowo zaczynam tego żałować. Z biegiem lat nauczyłam się wszystko skrywać w sobie, nikomu nie mówię o moich problemach. Kiedyś zwierzałam się mojej mamie i siostrze, ale kiedy zamiast ulgi rozmowy te przynosiły mi jeszcze więcej kompleksów, większy smutek i jakieś dziwne poczucie winy, po prostu przestałam.
"Mogłabyś odpowiadać częściej? Interesują mnie Twe wypowiedzi." @dattebayo_ramen
Tak, wiem, odpowiadam bardzo rzadko, za co przepraszam. Po prostu ostatnio trudno jest mi znaleźć i czas i motywację, żeby tutaj pisać. Nie zrozumcie mnie źle, naprawdę to lubię, ale czasami nie potrafię. Z trzech dni różnicy pomiędzy odpowiedziami zrobił się tydzień, z tygodnia miesiąc, a z miesiąca trzy. Postaram się to zmienić.
"Menni! Jesteś inspiracją mą! I bratnią duszą moją!" @quzkaquzga
Bardzo miło mi to słyszeć :)
Bycie czyjąś inspiracją, to w moim odczuciu jedna z najpiękniejszych rzeczy.
"Witaj Menni. W jaki sposób radzisz sobie ze złym samopoczuciem? Miłego dnia życzę :)" @QataklisM
Właściwie, to nie do końca sobie z takowym radzę. Właściwie, to zupełnie sobie z nim nie radzę. Nie właściwie, na pewno.
"Menni, ukażesz nam się kiedyś?"
Wolałabym nie. Dobrze się czuję, kiedy nikt nie wie, kim jestem. Mogę swobodnie pisać, nie zastanawiając się nad żadnymi konsekwencjami.
"Chociaż się nie znamy, to czuje jakbyśmy były przyjaciółkami. Trochę to dziwne, co nie?" @DiabolicNagini
Nie, chyba nie. Mam nadzieję, że nie. Ludziom często największą radość daje to, co jest w internecie, to, co sami wymyślili, to, co nie istnieje. Bo to jest wszystko. Nikt nie może nam powiedzieć, że tak nie wolno.
Skoro czujesz, jakbyśmy były przyjaciółkami, to z wielką chęcią nią zostanę. I nikt nie powie nam, że to nie jest prawdziwe.
Jak myślisz - gdyby nie depresja, to jak wyglądałoby Twoje życie? Lepiej? Gorzej?
Oczywistym byłoby, że bez depresji żyłoby mi się lepiej.
Widzę to.
Znowu byłabym radosna, łatwo nawiązywałabym znajomości, byłabym pełna energii, spałabym spokojnie, miała gładkie ręce. Byłabym szczęśliwa, po prostu.
Ale nie pisałabym. Ból i cierpienie inspirują mnie najbardziej.
Nie doszłabym do tego, co czuję. Byłabym mniej empatyczna. Ślepa. Głucha. Nie rozumiałabym tego, co jest dla mnie teraz oczywiste.
Nie zrozumiałabym, czym jest życie. Nigdy nie byłabym naprawdę szczęśliwa, nie wygrałabym szczęścia.
Mam depresję.
Ale gdy kiedyś ją zwalczę, oprócz nieprzespanych nocy, złych wspomnień, ran na duszy i ciele, spalonych nadziei i gasnącego bólu pozostanie mi coś jeszcze.
Moja inspiracja, moje szczęście. Moja zmiana, nowa ja. Moja wiedza, moje zrozumienie, moja nauka. Moje zwycięstwo, moja wygrana, moja siła.
Ci, którzy nigdy nie zaznali smutku, nie są prawdziwie szczęśliwi. Dostali szczęście i je przyjęli.
To ci, którzy cierpieli, szukali nadziei w ciemnym tunelu bez światła, byli związani łańcuchami, nie dopuszczającymi ich do radości. To ci, kiedy już zwyciężą ze smutkiem, ze strachem, z demonami, odnajdą siebie, będą prawdziwie szczęśliwi. Dobiegną do szczęścia i je zdobędą. Sami. Wygrają.
Ja jeszcze biegnę. Nie wiem, jak daleko jest meta, ale wiem, jak ona wygląda. I wkrótce ją przerwę.
Widzę to.
Znowu byłabym radosna, łatwo nawiązywałabym znajomości, byłabym pełna energii, spałabym spokojnie, miała gładkie ręce. Byłabym szczęśliwa, po prostu.
Ale nie pisałabym. Ból i cierpienie inspirują mnie najbardziej.
Nie doszłabym do tego, co czuję. Byłabym mniej empatyczna. Ślepa. Głucha. Nie rozumiałabym tego, co jest dla mnie teraz oczywiste.
Nie zrozumiałabym, czym jest życie. Nigdy nie byłabym naprawdę szczęśliwa, nie wygrałabym szczęścia.
Mam depresję.
Ale gdy kiedyś ją zwalczę, oprócz nieprzespanych nocy, złych wspomnień, ran na duszy i ciele, spalonych nadziei i gasnącego bólu pozostanie mi coś jeszcze.
Moja inspiracja, moje szczęście. Moja zmiana, nowa ja. Moja wiedza, moje zrozumienie, moja nauka. Moje zwycięstwo, moja wygrana, moja siła.
Ci, którzy nigdy nie zaznali smutku, nie są prawdziwie szczęśliwi. Dostali szczęście i je przyjęli.
To ci, którzy cierpieli, szukali nadziei w ciemnym tunelu bez światła, byli związani łańcuchami, nie dopuszczającymi ich do radości. To ci, kiedy już zwyciężą ze smutkiem, ze strachem, z demonami, odnajdą siebie, będą prawdziwie szczęśliwi. Dobiegną do szczęścia i je zdobędą. Sami. Wygrają.
Ja jeszcze biegnę. Nie wiem, jak daleko jest meta, ale wiem, jak ona wygląda. I wkrótce ją przerwę.
Kochamy Cię, proszę nie odchoć i nie rób nic głupiego ?❤❤❤❤
To miłe słowa, dziękuję. Spokojnie, na razie nie mam zamiaru nic takiego robić.
W ostatnim czasie dostałam wiele próśb o zdjęcie, pokazanie kim jestem i o kontakt. Przepraszam, ale nie chcę wyjawić, kim jestem. Dzięki anonimowości swobodniej mogę pisać.
"Co sądzisz o nowym teledysku do Mad Hatter? Obejrzałaś go?" @YinaChan
Tak, oczywiście widziałam. O ile uwielbiam muzykę Melanie, tak nie przepadam za jej teledyskami. Ten, z początku, również nie zbyt mi się spodobał. Ale im więcej razy go oglądałam, tym większą przyjemność mi to sprawiało. Ta piosenka to istny synonim szaleństwa. Nie mogę się doczekać wydania nowej płyty.
"Menni, co uwielbiasz robić?" @WruuumNico
Uwielbiam słuchać muzyki, robię to przy każdej nadarzającej się okazji. I tak naprawdę słucham wszystkiego. Od muzyki klasycznej po rocka.
Ostatnimi czasy naprawdę dużo śpię, jest to spowodowane moim niezbyt radosnym stanem, oraz nową miękką pościelą.
Adoruję Netflix'a, spędzam dużo czasu oglądając seriale, poprawia mi to humor i relaksuje.
Ale naprawdę kocham pisać. Zapisuję wszystkie myśli, jakie wpadną mi do głowy, spędzam czas na wymyślaniu historii i mam motylki w brzuchu, kiedy tylko pomyślę o wyobraźni i urzeczywistnianiu jej poprzez spisywanie.
"Menni, właściwie skąd jesteś? Dlaczego nie odpowiadasz?" @laleczkaflo
Jestem z Krakowa, tutaj też mieszkam.
Przepraszam, że tak rzadko odpowiadam. Mam dużo nauki, mało czasu, czasami trudno mi się zebrać.
"Chętnie porozmawiałabym z Tobą" @mhfdar
To miłe, dziękuję.
Również do wszystkich, którzy pytają o GG: nie mam. Na razie nie zamierzam zakładać, ale jeśli to zrobię, obiecuję, że dam znać.
Ps. przepraszam, że was nie oznaczam, ale jest was zbyt dużo.
"Czy piszesz coś swojego?" "Czym się inspirujesz?" "Chciałabym przeczytać coś twojego" "Piszesz coś sama? Bardzo chciałbym przeczytać" etc.
Tak, piszę. Piszę naprawdę sporo. Inspiruje się muzyką, smutkiem i bólem, radością, wydarzeniami z życia mojego i z życia otaczających mnie ludzi.
"Menni, co jest w stanie pocieszyć kobietę, która nigdy nie była kochana?" @zupelnie_sama
Jedzenie, z pewnością jedzenie. Zwłaszcza słodycze.
Alkohol, zdecydowanie.
Pasja, robienie czegoś, co się kocha.
Ubrania. I biżuteria. Perfumy.
Ale najczęściej, nic.
W ostatnim czasie dostałam wiele próśb o zdjęcie, pokazanie kim jestem i o kontakt. Przepraszam, ale nie chcę wyjawić, kim jestem. Dzięki anonimowości swobodniej mogę pisać.
"Co sądzisz o nowym teledysku do Mad Hatter? Obejrzałaś go?" @YinaChan
Tak, oczywiście widziałam. O ile uwielbiam muzykę Melanie, tak nie przepadam za jej teledyskami. Ten, z początku, również nie zbyt mi się spodobał. Ale im więcej razy go oglądałam, tym większą przyjemność mi to sprawiało. Ta piosenka to istny synonim szaleństwa. Nie mogę się doczekać wydania nowej płyty.
"Menni, co uwielbiasz robić?" @WruuumNico
Uwielbiam słuchać muzyki, robię to przy każdej nadarzającej się okazji. I tak naprawdę słucham wszystkiego. Od muzyki klasycznej po rocka.
Ostatnimi czasy naprawdę dużo śpię, jest to spowodowane moim niezbyt radosnym stanem, oraz nową miękką pościelą.
Adoruję Netflix'a, spędzam dużo czasu oglądając seriale, poprawia mi to humor i relaksuje.
Ale naprawdę kocham pisać. Zapisuję wszystkie myśli, jakie wpadną mi do głowy, spędzam czas na wymyślaniu historii i mam motylki w brzuchu, kiedy tylko pomyślę o wyobraźni i urzeczywistnianiu jej poprzez spisywanie.
"Menni, właściwie skąd jesteś? Dlaczego nie odpowiadasz?" @laleczkaflo
Jestem z Krakowa, tutaj też mieszkam.
Przepraszam, że tak rzadko odpowiadam. Mam dużo nauki, mało czasu, czasami trudno mi się zebrać.
"Chętnie porozmawiałabym z Tobą" @mhfdar
To miłe, dziękuję.
Również do wszystkich, którzy pytają o GG: nie mam. Na razie nie zamierzam zakładać, ale jeśli to zrobię, obiecuję, że dam znać.
Ps. przepraszam, że was nie oznaczam, ale jest was zbyt dużo.
"Czy piszesz coś swojego?" "Czym się inspirujesz?" "Chciałabym przeczytać coś twojego" "Piszesz coś sama? Bardzo chciałbym przeczytać" etc.
Tak, piszę. Piszę naprawdę sporo. Inspiruje się muzyką, smutkiem i bólem, radością, wydarzeniami z życia mojego i z życia otaczających mnie ludzi.
"Menni, co jest w stanie pocieszyć kobietę, która nigdy nie była kochana?" @zupelnie_sama
Jedzenie, z pewnością jedzenie. Zwłaszcza słodycze.
Alkohol, zdecydowanie.
Pasja, robienie czegoś, co się kocha.
Ubrania. I biżuteria. Perfumy.
Ale najczęściej, nic.
