? Lubię zwiedzać w nocy opuszczone miejsca, ostatnio byłam w kościele o trzeciej nad ranem, przeżycie było wręcz mistyczne. Od razu kiedy tam weszłam poczułam wewnętrzny spokój, wiedziałam że nic mi tam nie grozi.
? Mam słabość do starszych od siebie facetów, szczególnie takich tuż przed trzydziestką, lub tuż po.
? Przez całe życie mam niedowagę, przynajmniej tak mówi moje BMI.
? O wiele bardziej lubię nosić sukienki i spódnice niż spodnie.
? Uwielbiam rosyjską literaturę, szczególnie Dostojewskiego, Nabokova i Turgieniewa.
? Potrafię wypić nawet osiem herbat dziennie (szczególnie zielonych).
? Uwielbiam uczucie błyszczyka na ustach, czuję się jak glazurowana wisienka.
? Czasem czuję jakbym nie istniała, albo obserwuję swoje życie z perspektywy widza na sali kinowej, i szczerze mówiąc jest to okropne.
? Moje ulubione perfumy to Lolita Lempicka.
? Jestem pewna, że pójdę do piekła.
Chętnie bym się pokazała, ale ludzie często mówią mi że lepiej wyglądam na żywo, bo na zdjęciach wyglądam jak manekin. Piękna ale pusta, brak mi ekspresji. Zresztą przyjemnie jest być tu wyobrażeniem samej siebie, bezcielesnym bytem który jest tylko zbiorem własnych myśli. Patrzę na siebie bez lustra, w moim umyśle wyglądam pięknie. A Ty jak wyglądasz, Anonku?
Od pewnego przyjemnego incydentu w ogrodzie, bardzo pociąga mnie koncept zamieniania kobiety w kwiat. Floryfikacja. Biorąc pod uwagę piękno i organiczność kobiecego ciała, to w jaki sposób jest ono połączone z naturą uważam że ta przemiana byłaby niezwykle trafna. Leżąc w ogrodzie czułam się jego częścią, trawa i ziemia przyciągały mnie do siebie tworząc jedność. Gdybym miała taką możliwość, chciałabym zostać pięknym kwiatem w ogrodzie, kwiatem-kobietą. Podziwiana, dotykana, pełna słońca ostoja życia czekająca na wypełnienie swojego głównego zadania w naturze.
Naprawdę dużo dla mnie znaczyło to że mogłam się tym podzielić, wiele osób z zaburzeniami podobnymi do moich boryka się z takimi problemami. Od kilku dni jest już o wiele lepiej, mniej się stresuję i nie mam przed sobą czarnych wizji przyszłości. Zamiast tego zaczęłam bardzo doceniać swoją kobiecość i powiązanie z cyklem lunarnym. Od pełni która miała miejsce 24 czerwca mam wyjątkowo wyraźne sny, każdy z nich symboliczny w stosunku do mojego życia. Wiem nad czym muszę popracować i w jakim kierunku się rozwijać. Niektórzy mogliby to nazwać ezoterycznym bullshitem, ale czuję niesamowitą więź z Księżycem i staram się dopasowywać swoje plany pod jego odpowiednie fazy. Czekam z niecierpliwością na następny Superksiężyc, abym mogła naładować się jego energią i przekazać ją innym.
Oh, bardzo liczyłam na to że ktoś o to zapyta. Nostalgia za zaburzeniami odżywiania, jakkolwiek okrutnie by nie brzmiała jest jak najbardziej prawdziwa. Nie chodzi tutaj nawet o sam fakt choroby, może bardziej o przypominanie sobie "good old times", albo w moim przypadku "bad old times". ED dało mi konieczność bardzo drogich wizyt dentystycznych, ze względu na zwapnienia zębów po kilku latach bulimii. ED dało mi ciągły brain fog, przez który prawie nie zdałabym klasy. ED dało mi niezwykle chory obraz siebie i innych którego nie jestem w stanie wymazać do dziś. A mimo to tęsknię. Tęsknię za poczuciem kontroli, tęsknię za tym jak ludzie za każdym razem komentowali moją wagę, tęsknię za tym że dorosłość nie była tak blisko, tęsknię za tym jak wyglądałam. W tym roku rozpoczynam studia, i może dlatego właśnie powracają do mnie takie myśli. Dorosłość mnie przeraża. Brak kontroli nad swoją wagą mnie przeraża. Poczucie że wszystko jest dobrze mnie przeraża. Choć jestem teraz szczęśliwa jak nigdy, wiem że nie jestem do końca zdrowa. Mam przyjaciół, mam plany na przyszłość, mam zdrowe ciało. Mimo to w tej chwili nie pragnę niczego tak bardzo jak maraton pokazów z Fashion TV z lat dwutysięcznych, kiedy nie wprowadzili jeszcze limitu na to jak chude mogą być modelki. Okropne, prawda? Na szczęście mam ludzi którzy nie pozwolą mi wrócić do tej wątpliwej przyjemności i zepsuć sobie resztki nastoletniego życia. But a girl can dream.
Dziękuję że mogłam zrobić ten rant do Twojego pytania, to wiele dla mnie znaczy, i biorąc pod uwagę długość tekstu powinnam chyba zapłacić za godzinę terapii </3
View more
Nie było mnie tutaj tak dawno, że odpowiadanie na pytania wydaje mi się niemalże niestosowne. Będąc w najprzyjemniejszym i zarazem najdziwniejszym momencie mojego życia dalej mi czegoś brakuje. Nie mam pojęcia co ze sobą zrobić, ale trwanie w takim niebycie sprawia że ujawniają się dziwne zakamarki mojej psychiki. Dzisiaj oglądałam przez kilka godzin filmiki dziewczyn ubranych w spodnie z przerażająco niskim stanem i mimo tego jak niesamowicie kiczowate były, znalazłam w tym coś od czego nie mogłam oderwać oczu. Nie wiem czy to moja nostalgia za zaburzeniami odżywiania, czy może pociąg do perwersji i poniżenia. Według Alexandra McQueena najbardziej podniecającą częścią ciała kobiety jest dół jej pleców, ale raczej się z nim nie zgadzam. Najpiękniejsze są palce i żebra.
Jako zwolenniczka teorii równoległych rzeczywistości zastanawiam się czasem jak wygląda moje życie w innych wymiarach. I jak wyglądają takie dni jak ten. Zdecydowanie najdziwniejszy dzień od dawna, tak dziwny że aż weszłam na aska żeby sprawdzić co się dzieje. Czasem wydaje mi się że 2020 po prostu nie jest prawdziwy, że jestem w śpiączce i to tylko mój fever dream. Patrzę właśnie przez okno i mam ochotę napisać na nim "DIRECTED BY DAVID LYNCH". Wtedy może wszystko nabrałoby sensu.
Oglądałam ostatnio film "Łono" z Evą Green (którą ubóstwiam, jak pewnie już wspominałam ❤️) i była to jedna z najdziwniejszych i najbardziej niekomfortowych rzeczy jaką widziałam. Jednocześnie wszystko było tam tak piękne, delikatne, nieoczywiste, że nie dało się oderwać wzroku. Film poniekąd o klonowaniu ludzi, a raczej o skutkach i moralności tego działania. Klon zawsze będzie odrębną jednostką, z własnymi myślami i przeżyciami, więc ciężko mi to ocenić. Chyba za bardzo lubię swoje poczucie odrębności żeby zgodzić się na coś takiego. Ale z drugiej strony, gdyby klonowanie było możliwe, mogłabym usatysfakcjonować wszystkich którzy mnie pragną, więc plusem byłby spokój. W każdym razie, każdemu polecam seans "Łona", nawet dla samej Evy.
Biorąc pod uwagę moje ostatnie ekscesy mam wrażenie że albo tej duszy nie mam, albo mam jej aż za dużo, i teraz wylewa się na wszystko zasłaniając zdrowy rozsądek. A na jaki zasługuje los? To już zależy od moralności tego kto będzie ją oceniać. Ktoś może powiedzieć że zasługuję na wieczne potępienie, a ktoś inny że na piedestał. Piedestał w piekle oczywiście. Chciałabym być dobra, ale jestem beznadziejna w unikaniu pokus, coraz bardziej podoba mi się hedonistyczny tryb życia. Czy w końcu dostanę za to karę? Pewnie tak, ale będę świetnie bawić się po drodze.
Jakkolwiek romantyczno-estetyczne jest to połączenie, to nie znoszę kawy. Uwielbiam słodki smak i jakakolwiek goryczka mnie odrzuca. Żeby się pobudzić wolę pić herbatę, zresztą jestem od niej uzależniona, mam w domu kilkanaście smaków i potrafię wypić osiem kubków dziennie. Mam specjalny zaparzacz/imbryczek i czasami robię ceremonię picia herbaty, to takie trochę moje strange crazy addiction. Co do pisania listów, było to kiedyś moją pasją, ale muszę mieć do tego wenę i specjalną osobę. Niestety moja wena i uczucia ostatnio osłabły, i nie mam do kogo kierować moich listów. Jeśli jest tutaj ktoś kto chciałby zacząć ze mną korespondencję to proszę piszcie, być może będzie to początek pięknej znajomości ❤️ Oczywiście nie mówię o tradycyjnych listach, ze względu na obecną sytuację, ale chętnie mogę pisać mailowo, lub poprzez aplikację Slowly, chodzi mi o jakąkolwiek formę dłuższej wypowiedzi.
View more
Musisz być bardzo smutnym człowiekiem Anonku, jeśli uważasz że dorosłość oznacza brak marzeń. Oczywiście z wiekiem nasze cele się zmieniaja, ale przecież możemy pragnąć nowych rzeczy, doświadczeń, to nas rozwija. Na szczęście mam jeszcze trochę czasu, zanim będę musiała żyć w tym okropnym, beznadziejnym świecie dorosłych o którym mówisz. Także będę się cieszyć swoim beztroskim życiem na garnuszku rodziców, bo oczywiście to rozwiązuje wszystkie moje problemy.
