Nie mam partnera. Coraz częściej przyłapuje się na myśleniu o tym, że nigdy nie znajdę kogoś kto mnie zrozumie. Wiecie, bo mi nie jest wszystko jedno.
Widząc dokąd zmierza świat, nie wiem czy chciałabym urodzić dziecko. Jest tyle biednych duszyczek w sierocińcach i one będą, nawet jak świat będzie chylił się ku końcowi, więc po co mam rodzić szkraba, który nie ma przyszłości. Wolę pokochać czyjeś tak mocno jakby było moje. A jeśli przyjdzie mi być z kobietą albo z jakiego innego powodu dziecka nie będę mogła adoptować, to już wolę nie mieć dzieci wcale... Chociaż bardzo bym chciała w przyszłości, której właściwie mogę nie mieć...
Chciałabym, żeby mój partner respektował moją dietę, a może nawet był na takiej samej. Wystarczy mi, że będzie ją szanował.
Chciałabym, żeby nie miał uczulenia na sierść i chciał stworzyć dom tymczasowy dla zwierzaków ze schroniska.
Chciałabym, żeby spełniał się w swojej pasji, bo to ważne, żeby człowiek był szczęśliwy.
Nie chciałabym, żeby był katolikiem, bo ja z kościołem się pokłóciłam. Nie mówię, że nie wierzę w jakiegoś boga, bo wierzę. Zostałam wychowana w chrześcijańskim środowisku, więc koncept kogoś na górze będzie się za mną ciągnął. W tej chwili właściwie nawet nie potrafię spojrzeć na tego kogoś w inny sposób niż na tego Boga.
Właściwie to chciałabym i nie chciałabym jeszcze tyle rzeczy, ale to wszystko to tylko koncert życzeń. Pewnie nawet nie do spełnienia w pakiecie... Jestem glupia. Mówiłam już kiedyś, że mam za dużo bym chciała?

View more