Nagle trudno mi uwierzyć, że to moja najlepsza przyjaciółka, z którą spędzałam całe dnie i mogłam rozmawiać bez końca, a gdy wracałam od niej, brzuch mnie bolał od śmiechu. Teraz mam wrażenie, że dzieli nas szklany mur, niewidzialny, ale nie do pokonania.(...) I oto stało się: chociaż stoimy na tej samej płycie zalanego słońcem chodnika, mogłybyśmy równie dobrze być oddalone o tysiące kilometrów.